Ὁ κοινός ἑορτασμός τοῦ Πάσχα ἰσοδυναμεῖ μέ πλήρη ἄρσιν τοῦ Σχίσματος!
Ο ΜΟΣΧΑΣ ΝΑ ΣΥΓΚΑΛΕΣΗ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΣΥΝΟΔΟΝ!
Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας ἀντιλαμβάνεται τό μέγεθος τῶν κινδύνων καί τῶν τραγικῶν συνεπειῶν
τῆς συναντήσεως τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου μετά τοῦ Πάπα Λέοντος;
Ἡ συνάντηση τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου καί τοῦ πάπα Λέοντα, ἡ ὁποία ἔχει ἤδη ἐπιβεβαιωθῆ ἐπισήμως, προγραμματίζεται γιά τίς 28 Νοεμβρίου. Στήν συνέχεια, ὅπως ἔχει ἀνακοινωθῆ, ὁ Πάπας θά ἐπισκεφθῆ τήν ἕδρα τοῦ Πατριαρχείου στό Φανάρι, στίς 29 καί 30 Νοεμβρίου, προκειμένου νά παραστῆ στίς ἑορταστικές ἐκδηλώσεις πρός τιμήν τοῦ ἁγίου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου.
Ἡ ἐπικείμενη αὐτή συνάντηση ἀποκτᾶ ἰδιαίτερο συμβολισμό, ὅπως τονίζουν καί τά ἐκκλησιαστικά μέσα ἐνημέρωσης, καθώς ἔρχεται σέ μία περίοδο, ὅπου ἐντείνονται οἱ προσπάθειες προσέγγισης μεταξύ τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως καί τῆς παπικῆς ἐκκλησίας, γιά τήν ὑπέρβαση τῶν ὅποιων ἐμποδίων γιά τόν κοινό ἑορτασμό τοῦ Πάσχα ἀλλά καί γιά τήν περαιτέρω ἀναζήτηση θεολογικῆς ἑνότητας μεταξύ τους, καθώς ὁ Θεός μέ τόν τραγικό θάνατο τοῦ Πάπα Φραγκίσκου παρέπεμψε τήν ὑπόθεση στό μέλλον.
Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μᾶς ἔχουν ἀφήσει ὡς παρακαταθήκη σχετικά μέ τό ἦθος καί τόν λόγο τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν ὅτι, ὅταν μιλοῦν, δέν μιλοῦν τήν κοσμική γλώσσα, δέν υἱοθετοῦν τήν συμβατικότητα, δέν ὑπηρετοῦν τήν διπλωματία καί βασικό χαρακτηριστικό τοῦ λόγου καί τῶν πράξεών τους εἶναι νά μιλοῦν τόν λόγο τῆς ἀληθείας καί τῆς ἐντιμότητας. Καί αὐτό διότι ἡ ἐπισκοπική ὑπευθυνότητα δέν ἐξαντλεῖται σέ ἕνα διοικητικό ρόλο κοσμικοῦ τύπου καί ἔτσι δέν θυσιάζεται ἀπό ὁποιαδήποτε σκοπιμότητα, καθώς βασικά κριτήρια τῆς ἐπισκοπικῆς ὑπευθυνότητας εἶναι ἡ ἀλήθεια καί τό δίκαιο: ἡ ἀλήθεια, ὅπως αὐτή πηγάζει ἀπό τό ἱερό Εὐαγγέλιο καί τό δίκαιο, ὅπως αὐτό διαμορφώθηκε ἀπό τούς θεόπνευστους Ἱερούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ τρέχουσα ὅμως ἐκκλησιαστική πραγματικότητα ἀποδεικνύει ὅτι αὐτό πού θά ἔπρεπε νά ἰσχύη ὡς πρός τήν ἐπισκοπική διακονία εἶναι σέ ἀναντιστοιχία ἀπό τήν ἀκολουθούμενη πράξη, ἀφοῦ τίς περισσότερες φορές ἀποκλειστικό κριτήριο τῆς ἐπισκοπικῆς ὑπευθυνότητας ἀποτελοῦν οἱ ἑκάστοτε σκοπιμότητες, πού καθορίζουν καί τίς ἀντίστοιχες διοικητικές ἀποφάσεις. Μέ τόν τρόπο αὐτό ὅμως, ἡ ἐκκλησιολογία θρυμματίζεται, οἱ αἰώνιοι στῦλοι τῶν ἱερῶν κανόνων σωριάζονται, ἡ εὐχαριστιακή σύναξη πληγώνεται καί ὁ λαός τοῦ Θεοῦ σκανδαλίζεται.
Γράφονται αὐτά, διότι ἐκπληττόμεθα γιά τήν ἀφωνία καί τήν σιωπή πού διακατέχει ὅλες τίς τοπικές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες γιά τήν ἐπικείμενη συνάντηση τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου μέ τόν Πάπα Λέοντα. Καί ἐνῶ θά ἔπρεπε ὅλες οἱ τοπικές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες εἴκοσι ἡμέρες πρίν τήν συνάντηση νά βρίσκωνται σέ πλήρη ἀναβρασμό, νά καταγγέλλουν τό γεγονός, νά πιέζουν πρόσωπα καί καταστάσεις, νά ἐνημερώνουν γιά τίς τραγικές ἐπιπτώσεις πού θά ἔχη γιά τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἡ συνάντηση αὐτή, παρατηρεῖται πλήρης ἀπραξία καί σιωπή, ἄκρα τοῦ τάφου σιωπή· καί τό τραγικό εἶναι ὅτι ἡ σιωπή καί ἡ ἀπραξία διακατέχει ὄχι μόνον τίς διοικοῦσες Ἐκκλησίες ἀλλά καί τόν πιστό λαό, ὁ ὁποῖος, ἐνῶ θά ἔπρεπε νά βρίσκεται στίς ἐπάλξεις καί νά ἀγωνίζεται νά ἀποφευχθῆ αὐτό τό ἀνοσιούργημα, ἀδιαφορεῖ λές καί οἱ ἐπιπτώσεις τῆς συνάντησης δέν θά ἔχουν ἐπακόλουθα ἀκόμα καί στήν προσωπική του ζωή.
Θά σταθοῦμε ἐδῶ ἰδιαίτερα στή Ρωσική Ἐκκλησία, διότι θά περίμενε κανείς – τουλάχιστον ἀπό αὐτή- νά κατάγγελλε τήν ἐπικείμενη συνάντηση, καθώς δέν γίνεται ἀποδέκτης τῶν ἐκκλησιαστικῶν πιέσεων (ὅπως συμβαίνει μέ τίς λοιπές “νατοϊκές” Ἐκκλησίες), τόσο ἐκ τοῦ Φαναρίου ὅσο καί ἐκ τοῦ ὑπερατλαντικοῦ πολιτικοῦ παράγοντα ὄπισθεν τοῦ Φαναρίου, πού μαζί κατεργάζονται τήν προώθηση τῆς διεκκλησιαστικῆς ἕνωσης μέ τούς παπικούς. Παρατηρεῖται λοιπόν, ἀκόμα καί ἀπό τήν Ρωσική Ἐκκλησία σιωπή. Γιατί ἆραγε; Τοῦτο ὀφείλεται στήν ἐκ μέρους της ἀδυναμία “ἀνάγνωσης” τῶν στοχεύσεων ὄπισθεν τῶν ἐπερχομένων γεγονότων, ἤ σέ κάτι ἄλλο; Πράγματι,ἡ Ρωσική Ἐκκλησία γιατί δέν ἀκούει, γιατί δέν ἀφουγκράζεται τήν βοή τῶν γεγονότων, γιατί δέν ἀποκρίνεται, γιατί δέν ἀντιδρᾶ στήν πρόκληση τοῦ ἀνοσιουργήματος; Ἆραγε ποῦ ὀφείλεται αὐτή ἡ παγερή ἀντιμετώπιση; Σέ ἔλλειψη ἐκκλησιολογικοῦ προβληματισμοῦ; Σέ σκοπιμότητες; Μία Ἐκκλησία, ἡ ὁποία δέν ὁμιλεῖ, δέν εἶναι συναυτουργός τῆς ἀνωμαλίας; Ἡ πορεία αὐτὴ βρίσκεται σέ εὐθεῖα ἀντίθεση μέ τήν δυναμική παράδοση τῶν ἁγίων Πατέρων, ἡ ὁποία βρίσκεται σέ πλήρη ἀμεσότητα μέ τά προβλήματα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος.
Ἆραγε ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας ἀντιλαμβάνεται τό μέγεθος τῶν κινδύνων καί τῶν τραγικῶν συνεπειῶν αὐτῆς τῆς συναντήσεως τόσο στήν δογματική ὅσο και στήν σωτηριολογική διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας; Καθώς ἡ συνάντηση αὐτή ὄχι ἁπλῶς θά ἐπιβεβαιώση, ἀλλά θά ἐπικυρώση τήν ὕπαρξη ἑνός πρώτου στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὁ ὁποῖος θά λειτουργῆ ὡς ὁρατό κέντρο τῆς ὀρθοδόξου ἑνότητας, ὡς κεφαλή τοῦ σώματος τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν καί μέ τόν ὁποῖο θά ἔρχεται σέ σχέση ὁ ἕτερος πρῶτος, αὐτός τῆς Δύσης. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας δέν ἀντιλαμβάνεται ὅτι ὁ κοινός ἑορτασμός τοῦ Πάσχα μέ τούς αἱρετικούς παπικούς ἀκυρώνει τό πατερικό παράγγελμα πού θέλει «μή συνεορτάζειν, συνεύχεσθαι, κοινωνεῖν-ἐπικοινωνεῖν μετά τῶν αἱρετικῶν- ἑτεροδόξων»; Ἀκόμη περισσότερο, δέν κατανοεῖ ὅτι ἡ θεολογική μέθοδος συμφωνίας ἐπί τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, σέ ἄμεση ἀναφορά στήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο, οὐσιαστικά ἀναγγέλλει τήν ταυτότητα στήν πίστη μέ τούς παπικούς, μία ταυτότητα πού χαλκεύθηκε στόν ὁλοκληρωθέντα θεολογικό διάλογο μέ αὐτούς; Δέν γίνεται κατανοήτό ἆραγε ὅτι πρόκειται γιά τό πρώτο βῆμα, ὄχι πρός τήν Ἕνωση, ἀλλά αὐτῆς ταύτης τῆς Ἑνώσεως!
Γιατί ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας δέν καταγγέλλει δημόσια στίς ἄλλες τοπικές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ὅτι ὁ κοινός ἑορτασμός Ὀρθοδόξων καί ἑτεροδόξων «ἤθελε θέσει εἰς κίνδυνον τήν συνοχήν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν τῷ συνόλῳ αὐτῆς»; Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας δέν ἀντιλαμβάνεται ὅτι ἡ ἤδη ὑπάρχουσα ἡμερολογιακή συμπόρευση Φαναρίου-Βατικανοῦ, ὅταν θά συμπληρωθεῖ μέ τόν κοινό ἑορτασμό τοῦ Πάσχα, τοῦτο ἰσοδυναμεῖ μέ τήν πλήρη ἄρση τοῦ Σχίσματος τοῦ 1054; Δέν ἀντιλαμβάνεται ὅτι ὁ κοινός ἑορτασμός λειτουργεῖ ὡς μία ἐπιβουλή, ὡς ἡ ὁριστική κατάλυση τῆς Ὁρθοδόξου Πίστεως, πού ἀντικαθίσταται μέ τόν πλέον ἐπίσημο τρόπο ἀπό τήν νέα κοινή ὁμολογία, τῆς Οἰκουμενικῆς Θεολογίας τῶν διαλόγων και τοῦ ΠΣΕ;
Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας δέν συνειδητοποιεῖ ὅτι ὁ κοινός ἑορτασμός τοῦ Πάσχα Ὀρθοδόξων καί αἱρετικῶν, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε καί παραμένει βασικό θέμα συζητήσεων σέ ὅλους τούς οἰκουμενιστικούς καί θεολογικούς διαλόγούς, θέμα τό ὁποῖο ἐπαναφέρεται συνεχῶς, θά ἀποτελέση βόμβα γιά τήν ἑνότητα τῆς καθ’ ὅλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας; Δέν συνειδητοποιεῖ ὅτι μέ τήν συνάντηση τῶν δύο προκαθημένων ἐγείρεται θέμα Οἰκουμενισμοῦ; Μίας αἵρεσης ἡ ὁποία ἀμφισβητεῖ ἔμπρακτα τήν Ὀρθόδοξη-Πατερική Παράδοση καί Πίστη. Μίας αἵρεσης ἡ ὁποία σπέρνει τήν ἀμφιβολία καί τήν σύγχυση στούς πιστούς, ὁδηγώντας τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας σέ διαιρέσεις, μέ τμῆμα τοῦ Ὀρθοδόξου ποιμνίου νά ἐξαναγκάζεται σέ διακοπή ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας; Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας δέν ὀφείλει, μέ ἀφορμή τήν συνάντηση τῶν δύο προκαθημένων, νά συγκαλέση πανορθόδοξη σύνοδο, γιά νά καταγγελθοῦν τά ἑνωτικά ἀνοίγματα τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου καί οἱ αἱρετικές καινοτομίες πού διδάσκει τό Φανάρι καί νά συζητηθοῦν οἱ τρόποι ἀπομόνωσής του;
Τὸ ἐρώτημα εἶναι, γιατί ὁ Πατριάρχης πασῶν τῶν Ρωσιῶν συμπεριφέρεται τόσο ἀνεκτικὰ πρὸς τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, ἐπὶ πολλὰ ἔτη, ἐνῶ εἶναι ὁ Προκαθήμενος μαζὶ μὲ τοὺς σὺν-Προκαθημένους τῶν Σλάβων καὶ τῶν Ἀράβων τοῦ 90% τῶν Ὀρθοδόξων; Γιατί ἀνέχεται, ὑπομένει σιωπηρῶς τὸν παπίσκο τῆς Ἀνατολῆς; Ἔπεσε θῦμα τῆς προπαγάνδας τοῦ Φαναρίου καὶ τῶν συνοδοιπόρων του, ὅτι ὁ Βαρθολομαῖος εἶναι κάτι παραπάνω ἀπὸ τοὺς ἄλλους Προκαθημένους; Αὐτὸ δὲν φανερώνει ἐκκλησιολογικὴ παχύτητα καὶ ἐλαφρότητα; Δὲν ἔχει τὴν συνείδηση, τὴν ἀτράντακτο πεποίθηση ὅτι ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι εἶναι ἴσοι μεταξύ τους, ὅλες οἱ Ἱερὲς Σύνοδοι ἐπίσης ἰσόκυρες, ἰσοδύναμες καὶ ἀνεξάρτητες καὶ ὅλοι οἱ Προκαθήμενοι ἴσο-ὑψεῖς, μόνον μὲ μία ψῆφο στὶς συνόδους τους;
Ἐλέγχεται σοβαρῶς ὁ Πατριάρχης Μόσχας γιὰ αὐτὴν του τήν πνευματικὴ ἀστοχία. Θὰ ἔπρεπε νὰ εἶχε ἀντιδράσει σοβαρῶς καὶ ἐντόνως στὶς φανερὲς καὶ ὑποχθόνιες ἀντικανονικότητες καὶ δυστοπίες τοῦ Βοσπόρου. Μήπως οἱ ἀντιδράσεις του ἦταν ἐγωιστικὲς καὶ φιλόδοξες ὄχι κατὰ τῆς ἀντικανονικότητας, ἀλλὰ ἐπιθυμοῦσε νὰ καταστῆ ἐκεῖνος πρῶτος καὶ νὰ ἐφαρμόζη ἐκεῖνος τὶς ἀντικανονικότητες; Μήπως προσπαθοῦσε δηλαδὴ νὰ πάρη τὸ μαστίγιο καὶ τὴν ράβδο τῶν καταστροφῶν ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως καὶ νὰ καταστῆ ἐκεῖνος στὴν θέση τοῦ Χαλίφη; Δυστυχῶς ἀντέδρασε μέ σφοδρότητα μόνον ὅταν ἐθίγησαν τὰ κακῶς νοούμενα συμφέροντα στὴν Μικρὴ Ρωσία, τὴν Οὐκρανία. Μήπως δὲν μᾶς πειράζει ἡ ἐκκλησιολογικὴ κατάσταση ποὺ ἀπαιτεῖ βαθειὰ κάθαρση νομοκανονικὴ ἀλλὰ καὶ ἠθική, ἀλλὰ μόνον ὅταν μᾶς ὑποβιβάζουν ἀπὸ τὸ ἅρμα τῆς ἐπάρσεως;
Ἑπομένως ὁ Πατριάρχης Μόσχας δεδομένου τοῦ δυνάμει σχίσματος προτείνουμε νὰ κινεῖται μόνο στὰ πλαίσια τῆς κανονικότητας καὶ ὄχι τοῦ συναγωνισμοῦ ἐξουσιῶν. Νά συγκαλέση Πανορθόδοξο, ὅπως δικαιοῦνται καὶ ὅλοι οἱ Προκαθήμενοι.
Ὁ Ο.Τ. κατ’ ἐπανάληψη ἔχει ἀρθρογραφήσει ὑπέρ τῆς Ἐκκησίας τῆς Ρωσίας μέ ἀφορμή τό οὐκρανικό ζήτημα καί τήν εἰσπήδηση τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως σέ ξένη δικαιοδοσία, μέ μόνον γνώμονα τούς Ἱερούς Κανόνες καί τίς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων γιά αὐτό καί οἱ προηγούμενοι προβληματισμοί καί ἐρωτήσεις ναί μέν ἀπευθύνονται πρός τήν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας, ὅμως ἀφοροῦν καί τίς ἑλληνόφωνες Ἐκκλησίες. Μέ τόν ἴδιο γνώμονα κάνουμε καί αὐτή τήν παρέμβαση, διότι θεωροῦμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας, ὡς ἡ πολυπληθέστερη καί ἰσχυρότερη τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἔχει τήν δυνατότητα νά παρέμβη καί νά καταγγείλλη τήν συνάντηση τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου μέ τόν πάπα Λέοντα. Μία συνάντηση, ἡ ὁποία θά ἐπιφέρη τά συμπαρομαρτοῦντα προβλήματα, τόν κοινό ἑορτασμό τοῦ Πάσχα, τήν προσπάθεια περαιτέρω ἀναζήτησης θεολογικῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ μέ τήν αἵρεση, ἀλλά καί τήν ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν, τήν ὁποία κατεργάζονται αἰῶνες τώρα.
Ἡ Ἐπισκοπική συνείδηση, τονίζουν οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, δέν παραβιάζει τό θεσμικό πλαίσιο τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί τήν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, κάτι τό ὁποῖο συμβαίνει στίς ἡμέρες μας μέ τούς ἐπισκόπους τοῦ Φαναρίου, καί δέν ἀνατρέπει τίς ἀρχές πού ἡ σοφία καί ἡ ἁγιότητα τῶν Πατέρων ὁριοθέτησαν. Ὁ Ἐπίσκοπος δέν λειτουργεῖ ὡς ἐξουσιαστής, ἐλεύθερος νά ἐνεργήση σύμφωνα μέ τίς ὑπαγορεύσεις τῶν προσωπικῶν του συμφερόντων ἤ διαφόρων διπλωματικῶν ἐπιταγῶν. Ἡ ἀναφορά του καί ἡ εὐαισθησία του στρέφονται πρός τίς σεπτές μορφές τῶν Πατέρων, πού εὐθυγραμμίστηκαν μέ τίς ἐπιταγές τῶν Ἀποστόλων τοῦ Κυρίου καί ἔτσι δημιούργησαν τήν Παράδοση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Μία παράδοση ξένη πρός τήν διπλωματία, οἰκεία ὅμως πρός τό μαρτύριο καί τήν μαρτυρία τῆς Ἀληθείας. Πρός τούς Πατέρες πρέπει νά στραφοῦν καί οἱ Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι καί νά καταγγείλλουν τό Φανάρι καί τόν προκαθήμενό του. Ἡ ὁποιαδήποτε ἀπομάκρυνση ἀπό αὐτήν τήν παράδοση εἶναι ἐκτροχιασμός, εἶναι σύμπτωμα δυσλειτουργίας τῆς Ἐπισκοπικῆς συνειδήσεως, δεῖγμα ἐκφυλισμοῦ, σημάδι αἱρετικῆς διαχειρίσεως τῆς ἱερατικῆς ἐξουσίας.
Νά μή ξεχνᾶμε ὅτι ἡ Σύνοδος τοῦ 1724, ἡ ὁποία εἶχε συνέλθει στήν Κωνσταντινούπολη, ὑπεραμυνόμενη τήν μία Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἔναντι τῶν ποικιλωνύμων κακοδοξιῶν, εἶχε διακηρύξει: «Ἐκεῖνοι ὁποῦ ἀποσκιρτήσουσιν ἀπό τήν εὐσέβειαν (ὅπως συμβαίνει σήμερα ἀπό τόν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο) καί ἀφήσουσι μέν τά πάτρια καί ὀρθά τῆς πίστεως ἡμῶν δόγματα καί τάς κοινάς παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας, περιπέσωσι δέ καί ἐξολισθῶσιν εἰς νεωτερισμούς καί ἀλλοκότους ὑπολήψεις καί ἔθη ἑτερόδοξα καί παραχαράξωσι καί νοθεύσωσι τήν τῆς εὐσεβείας ἀλήθειαν, οἱ τοιοῦτοι οὔτε πλέον εἶναι, οὔτε ὀνομάζονται τῇ ἀληθείᾳ Χριστιανοί, ἀλλ’ ὡς ἑτερόδοξοι καί νεωτερισταί ἐκκόπτονται καί χωρίζονται τῆς ἐκκλησιαστικῆς καί Χριστιανικῆς ὁλομελείας καί τῆς ἱερᾶς μάνδρας ἐκβάλλονται ὡς πρόβατα ψωριῶντα καί μέλη σεσηπότα». Αὐτό τό ἦθος καί αὐτόν τόν λόγο εἶχαν οἱ ἅγιοι Πατέρες μας, ὅμως πόσο φθηνοί καί “νερόβραστοι” ἔχουμε καταντήσει ἐμεῖς οἱ σύγχρονοι Χριστιανοί, γιά αὐτό καί θά μᾶς “ἐμέση” ὁ Κύριος.
Ο.Τ.