«Σκαμπίλι ἀπὸ τὴν Παναγία ἦταν»
«Ἰδοὺ ὀλίγον πῦρ ἡλίκην ὕλην ἀνάπτει!» (Ἰάκ. 3, 5). (Ἰδοὺ ὀλίγη φωτιά, πῶς φουντώνει καὶ καταστρέφει ἐκτεταμένα καὶ πυκνὰ δάση).
Δὲν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια, γιὰ νὰ κάψης ἕνα δάσος, ἀλλὰ λίγη φωτιὰ καταστρέφει ὁλόκληρα δάση. Ἰδιαίτερα ὅταν γίνεται μὲ πρόθεση, ὅπου πίσω ἀπὸ τὴν πρόθεση κρύβεται κάποιο πάθος καὶ κάθε πάθος εἶναι καὶ ἕνας διάβολος, λέγει ὁ ὅσιος Ἀγάθων.
- Οἱ ἐμπρησμοὶ ἀνέκαθεν γινόντουσαν. Ἀκόμη καὶ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη (Ἰησοῦ Ναυῆ 6, 24) ἀναφέρεται:
«καὶ ἡ πόλις ἐνεπρήσθη ἐν πυρισμῷ σὺν πᾶσι τοῖς ἐν αὐτῇ, πλὴν ἀργυρίου καὶ χρυσίου καὶ χαλκοῦ καὶ σιδήρου ἔδωκαν εἰς θησαυρὸν Κυρίου εἰσενεχθῆναι» (Ἔπειτα ἡ πόλη παραδόθηκε στὴ φωτιὰ μαζὶ μὲ ὅλα ὅσα ὑπῆρχαν μέσα σ’ αὐτήν· πυρπολήθηκαν κι ἔγιναν στάκτη τὰ πάντα, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ ἀσήμι, τὸ χρυσάφι, τὸν χαλκὸ καὶ τὸν σίδηρο, τὰ ὁποῖα εἶχαν συγκεντρώσει καὶ εἶχαν καταθέσει στὸ θησαυροφυλάκιο τοῦ Κυρίου)».
- Ἀλλὰ καὶ στοὺς Ψαλμοὺς (73, 7) ἀναφέρεται:
«ἐνεπύρισαν ἐν πυρὶ τὸ ἁγιαστήριόν σου, εἰς τὴν γῆν ἐβεβήλωσαν τὸ σκήνωμα τοῦ ὀνόματός σου». (: Κατέκαψαν τὸ θυσιαστήριό σου καὶ βεβήλωσαν τὸν Ναὸ ποὺ εἶναι ἀφιερωμένος στὸ ὄνομά σου, ἀφοῦ πρῶτα τὸν σώριασαν σὲ ἐρείπια πάνω στὴ γῆ).
Ὅλοι οἱ ἅγιοι ὅταν τοὺς ἐπικαλεσθοῦμε βοηθοῦν στὴν κατάσβεση τῆς φωτιᾶς, ἰδιαίτερα οἱ προστάτες τοῦ πυροσβεστικοῦ Σώματος, οἱ Τρεῖς Παῖδες, Ἀνανίας, Ἀζαρίας καὶ Μισαήλ, ποὺ τοὺς ἔβαλε στὴν ἀναμμένη κάμινο ὁ Ναβουχοδονόσορ καὶ αὐτοὶ ἀντὶ νὰ καοῦν ἐδροσίζοντο.
- Στὸ βιβλίο τοῦ Ἀθανασίου Ρακοβαλῆ «Ὁ Ὅσιος Παΐσιος ὅπως τὸν ἔζησα», ἐξηγεῖται γιατὶ ἐπιτρέπει ἡ Παναγία μας τὴ φωτιὰ στὸ Ἅγιον Ὄρος:
«Μετὰ τὴ μεγάλη φωτιὰ τοῦ καλοκαιριοῦ στὸ Ἅγιον Ὄρος, εἶχα πάει νὰ δῶ τὸ γέροντα. Ἦταν «θυμωμένος» καὶ φώναζε.
“Σκαμπίλι ἀπὸ τὴν Παναγία ἦταν. Ἄρχισε τὴν πρώτη μέρα τῆς νηστείας καὶ τελείωσε τὴν τελευταία (μὲ τὸ παλιὸ ἑορτολόγιο ποὺ γιορτάζει τὸ Ὄρος). Λέγανε ὅτι θὰ σβήσει πιὸ μπροστά, γιατί δὲ φυσοῦσε καὶ ὅμως ἔσβησε τὴν τελευταία μέρα κι ἂς εἶχε ἀέρα.
Λὲς καὶ τὴν ὁδηγοῦσε ἕνα χέρι, πήγαινε γύρω-γύρω ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ δὲν τὴν περιμένανε καὶ παρέκαμπτε τὶς ζῶνες ἀσφαλείας.
Κάηκαν τὰ δάση! Κάηκε τὸ κοσμικὸ φρόνημα;
– Ἕνα μοναστήρι ζητοῦσε ἐνίσχυση.
– Αὐτοὶ πάλι δὲν κατάλαβαν τίποτα πνευματικό. Μιὰ κοσμικὴ ἐξυπνάδα ἔχουν. (Θύμωσε). Γίνονται αἰτία νὰ βλασφημεῖται τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ. Παντοῦ ἔβρεχε, σ’ ὅλη τήν Ἑλλάδα! Μόνο στὸ Ἅγιον Ὄρος δέν ἔβρεχε! Γιά νά λέει ὁ κόσμος, ποῦ εἶναι ἡ Παναγία τους; Γιατί δέν τούς βοηθάει; Ποῦ νά γνωρίζει ὁ κόσμος ὅτι αὐτό εἶναι χαστούκι τῆς Παναγίας; Εἶναι μερικοί ἄνθρωποι, πού συμφωνοῦν μέ τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ καί δέν κάνουν οὔτε ἕνα κομποσχοίνι γιά τή φωτιά (ἐννοοῦσε τόν ἑαυτό του).
– Γέροντα, φοβᾶμαι, πῶς τά λέτε ἔτσι!
– Τί θά μοῦ κάνουν πόλεμο καί οἱ καλόγεροι;
– Ναί, γέροντα!
Ἔμ, ἄς μοῦ κάνουν… Ἐγώ ἀπό ἀγάπη τά λέω. Ξέρεις τί εἶπε ὁ π. Ἡρωδίωνας, ὅταν τοῦ εἶπαν νά κάνει προσευχή γιά τή φωτιά;
– Τί εἶπε;
– Ὄχι προσευχή γιά τή φωτιά. Πολύ πράσινο, πολύ καλαμπαλίκι οἱ καλόγεροι. Λίγο πράσινο, ὄχι καλαμπαλίκι (= ἀργολογία)».
- Στὸ βιβλίο «Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης» Ἱ. Ἡσ. «Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος», ἀναφέρεται πῶς σώθηκε ἀπὸ τὴν φωτιὰ τὸ 1978 ἡ Ἱ. Μ. «Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος»:
«Ἐκεῖνο τὸ καλοκαίρι τὸ μοναστήρι ἦλθε ἀντιμέτωπο μὲ τὴ φοβερὴ ἀπειλὴ τῆς φωτιᾶς. Τί εἶχε συμβεῖ; Σ’ ἕνα γειτονικὸ χωράφι ἔκαιγαν καλαμιές, ἀλλά ἡ φωτιά ξέφυγε ἀπό τόν ἔλεγχό τους κι ἔτσι ξέσπασε δυνατὴ καὶ ἐπικίνδυνη πυρκαγιά. Οἱ ἰσχυροὶ ἄνεμοι ποὺ ἔπνεαν, ἔφεραν τὶς φλόγες σὲ ἀπόσταση ἀναπνοῆς ἀπὸ τὸ Μοναστήρι. Ἀμέσως σήμανε συναγερμός. Οἱ μοναχὲς ἔτρεξαν πρὸς τὴ δυτική περίφραξη, ὅπου εἶχε πλησιάσει ἡ φωτιά, κρατώντας λάστιχα μὲ νερό, κουβάδες καὶ ὅ,τι ἄλλο μποροῦσαν, γιά νά προστατεύσουν τὸ Μοναστήρι. Τήν ἴδια ὥρα ὁ Ὅσιος Παΐσιος, ὁ ὁποῖος συνέπεσε νά βρίσκεται ἐκεῖνες τίς ἡμέρες ἐκεῖ, κατευθύνθηκε στὸν Ἱερὸ Ναὸ τῆς Μονῆς, προχώρησε στὸ Ἅγιο Βῆμα, ὅπου φυλάσσονταν τὰ ἱερὰ Λείψανα τοῦ Ἁγίου Ἀρσενίου τοῦ Καππαδόκου, καὶ μὲ εὐλάβεια πῆρε στὰ χέρια του τὴν Ἁγία Κάρα του. Ἔτσι, κρατώντας τὴν τίμια Κάρα τοῦ Ἁγίου Ἀρσενίου, βγῆκε ἔξω στὸ σημεῖο, ὅπου εἶχαν συγκεντρωθεῖ οἱ μοναχές, καθὼς καὶ ἀρκετοὶ ἄλλοι, ποὺ εἶχαν καταφθάσει, γιὰ νὰ βοηθήσουν στὸ ἔργο τῆς κατασβέσεως. Ὁ Ὅσιος τοὺς κοίταξε ἀτάραχος καὶ μὲ ἀταλάντευτη πίστη τοὺς εἶπε:
-Μὴ φοβᾶστε, θὰ βάλουμε τὸν Χατζεφεντὴ νὰ σβήσει τὴ φωτιά!
Στάθηκε τότε σ’ ἕνα σημεῖο, ὅπου ὑπῆρχε ἡ καλύτερη ὁρατότητα πρός τή φωτιά, καὶ ἄρχισε μὲ τὸ ἱερό Λείψανο τοῦ Ὁσίου Ἀρσενίου νὰ σταυρώνει τὰ τέσσερα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντα καὶ νὰ προσεύχεται. Ὕστερα εἶπε σὲ κάποιον ποὺ ἦταν δίπλα του:
-Φύσα λίγο! Κάνε «φού»!…
-Τί λέτε, Γέροντά μου, ἀπάντησε ἐκεῖνος, νομίζοντας ὅτι ἀστειεύεται ὁ Γέροντας. Ἔτσι θὰ σβήσει ἡ φωτιά;
Τότε ὁ Ὅσιος μὲ πίστη καὶ ἀποφασιστικότητα γύρισε πρὸς τὴ φωτιά, φύσηξε καὶ τότε… Τί συνέβη; Αὐτομάτως ὁ ἀέρας γύρισε πρὸς τὴν ἀντίθετη κατεύθυνση καί ἡ φωτιά στράφηκε πρὸς τὰ πίσω. Γύρισε πρός τά καμένα καὶ ἔσβησε μόνη της. Πράγματι, «μεγάλα τὰ τῆς πίστεως κατορθώματα»!
- Αὐτὸ ποὺ πρῶτα καὶ πάνω ἀπ’ ὅλα χρειάζεται, εἶναι τὸ νὰ καταφεύγουμε μὲ πίστη στὸν παντοδύναμο Θεό. Νὰ πιστεύουμε στὴ δύναμη τῆς προσευχῆς καὶ νὰ κάνουμε ἱερὲς Παρακλήσεις, λιτανεῖες μὲ τὶς θαυματουργὲς εἰκόνες καὶ τὰ ἱερὰ Λείψανα τῶν Ἁγίων μας. Ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ πίστη δυνατὴ καὶ ἀταλάντευτη, ὅπως αὐτὴν ποὺ εἶχε ὁ Ἅγιος Παΐσιος. Διότι, ὅπως κι ἐκεῖνος μᾶς τὸ ἀπέδειξε, τέτοια πίστη μπορεῖ ἀκόμη καὶ πυρκαγιὰ νὰ σβήση.