ΠΑΡΑΘΕΤΟΥΜΕ ἀπόσπασμα ἀπὸ ἕνα θαυμάσιο καὶ ψυχωφελῆ λόγο τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς στὴν Κυριακὴ τοῦ Ἀσώτου: «Ἀκούσατε ποὺ ὁ ἄσωτος υἱὸς βόσκει χοίρους. Στὴν χώρα τοῦ διαβόλου. Στὴν χώρα, ὅπου ὁ διάβολος ἔχει ἐξουσία πάνω στὸν ἄνθρωπο διὰ τῶν παθῶν, διὰ τῶν ἁμαρτιῶν, καὶ τὸν κρατάει σὲ φρικτὴ τρέλα, στὸν παραλογισμὸ καὶ τὴν παραφροσύνη. Λοιπόν, ἡ ἁμαρτία; Κάθε ἁμαρτία εἶναι τρέλα. Καὶ ὁ ἄνθρωπος θὰ εἶναι πάντα μέσα σ’ αὐτὴ τὴν τρέλα, μέχρις ὅτου συναντηθεῖ μὲ τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Καὶ θὰ συναντηθεῖ μὲ τὴν μετάνοια. […] Ὅταν ὁ ἄσωτος υἱὸς “ἦλθεν εἰς ἑαυτόν” –ἀφοῦ ἦταν ἐκτὸς ἑαυτοῦ, στὴν τρέλα, στὶς ἡδονὲς καὶ στὰ πάθη αὐτοῦ τοῦ κόσμου– διὰ τῆς μετανοίας ἔτρεξε πρὸς τὸν πατέρα. Καὶ ὁ πατέρας τὸν ἀγκαλιάζει καὶ τὸν φιλεῖ. Δὲν εἶχε τελειώσει ἀκόμη ὁ υἱὸς τὴν ἐξομολόγησή του, δὲν εἶχε ἐκφράσει ἀκόμη τὴν ἐπιθυμία του νὰ τὸν δεχθεῖ ὁ πατέρας του σὰν δοῦλο, καὶ ὁ πατέρας λέγει στοὺς ὑπηρέτες του: «Φέρετε τὴν στολὴ τὴν πρώτη καὶ ἐνδύσατέ τον καὶ δῶστε δακτυλίδι στὸ χέρι του καὶ ὑποδήματα στὰ πόδια του καὶ ἀφοῦ φέρετε τὸν μόσχο τὸν σιτευτό, σφάξτε τον, γιὰ νὰ φάγωμεν καὶ εὐφρανθῶμεν» […] Ὁ ἄνθρωπος συνέρχεται, ὅταν σκεφθεῖ τίνος εἶναι, δηλ. τοῦ Θεοῦ. Τὸ σῶμα σου τίνος εἶναι; Τοῦ Θεοῦ. Ἡ ψυχὴ καὶ αὐτὴ τοῦ Θεοῦ. Ὅλα δῶρα, δῶρα τοῦ Θεοῦ. Ἐγώ, ποιὸς εἶμαι σὰν ἄνθρωπος; Τοῦ Θεοῦ, ὅλος τοῦ Θεοῦ! Τὸ σῶμα μου εἶναι δοξασμένο ἀπὸ τὸν Θεό. Γι’ αὐτὸ τὸ ἐδημιούργησε ὁ Θεός, λέγει ὁ ἅγιος Ἀπόστολος στὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα. Καὶ τὸ σῶμα γιὰ τὸν Κύριο, καὶ ἡ ψυχὴ γιὰ τὸν Κύριο. Δοξάζομε τὸν Κύριο καὶ μὲ τὸ σῶμα καὶ μὲ τὴν ψυχή. Τοῦ Θεοῦ εἶναι καὶ τὸ ἕνα καὶ τὸ ἄλλο. Μὴ νομίζεις ὅτι εἶναι τίποτε δικό σου, ὄχι. Ὅλα εἶναι αἰωνίως τοῦ Θεοῦ. Καὶ σὺ εἶσαι αἰωνίως τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ τότε μόνο, ὅταν ἐσὺ τὸ συνειδητοποιῆς…»! Ἅγιε Ἰουστῖνε βοήθησέ μας νὰ μετανοήσουμε καὶ ἐμεῖς οἱ ἄσωτοι, πραγματικά!
