2ον.-Τελευταῖον
Ἴσως κάποιος νὰ ἰσχυριστεῖ ὅτι δὲν ἔχει ἰδιαίτερα χαρίσματα, γιὰ νὰ τὰ διαθέσει στὴν ὑπηρεσία τοῦ πλησίον καὶ στὴ διακονία τῆς Ἐκκλησίας. Μὲ τὶς λίγες του δυνάμεις προσπαθεῖ νὰ καλύψει τὶς βιοτικές του ἀνάγκες, ποὺ κάποτε ξεπερνοῦν τὶς δυνατότητές του. Ὅμως ὁ Μέγας Βασίλειος μιλάει γιὰ καλλιέργεια τοῦ χαρίσματος, ἡ ὁποία τὸ πολλαπλασιάζει: «Ἐκεῖνος ποὺ δέχθηκε μὲ εὐγνωμοσύνη τὴν πρώτη δωρεὰ (τὸ πρῶτο χάρισμα) τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν καλλιέργησε μὲ ἐπιμέλεια γιὰ τὴ δόξα, ἀξιώνεται νὰ λάβει ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἄλλες δωρεές. Ἀντίθετα, ἀπὸ τὸν ἀγνώμονα καὶ ὀκνηρὸ ἀφαιρεῖται καὶ ἡ δωρεὰ ποὺ προϋπῆρχε, δὲν ἀξιώνεται νὰ λάβει ἐκείνη, ποὺ τοῦ εἶχε ἑτοιμαστεῖ καὶ παραδίνεται στοὺς ἀγγέλους, γιὰ νὰ τιμωρηθεῖ».5
Καὶ συνεχίζει ὁ ἅγιός μας προτρέποντας τοὺς ἀνθρώπους νὰ εἶναι εὐχαριστημένοι μὲ τὰ χαρίσματα, ποὺ ἔχουν καὶ νὰ συνεργάζονται μεταξύ τους μὲ ἀγάπη: «Ἀφοῦ ὑπάρχουν διάφορα χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καὶ δὲν μπορεῖ ἕνας νὰ τὰ κατέχει ὅλα, οὔτε ὅλοι διαθέτουν τὸ ἴδιο χάρισμα, πρέπει μὲ σύνεση καὶ εὐχαρίστηση ὁ καθένας νὰ καλλιεργεῖ τὸ χάρισμα, ποὺ τοῦ δόθηκε καὶ ὅλοι νὰ συνεργάζονται μεταξύ τους μὲ ἀγάπη Χριστοῦ, ὅπως τὰ μέλη τοῦ ἴδιου σώματος. Ἔτσι οὔτε ἐκεῖνος ποὺ μειονεκτεῖ σὲ χαρίσματα θὰ συγκρίνει τὸν ἑαυτό του μὲ ἐκεῖνον ποὺ ὑπερτερεῖ μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀπογοητεύεται, οὔτε ἐπίσης ὁ ἀνώτερος θὰ περιφρονεῖ τὸν κατώτερο. Γιατί ὅσοι διαιροῦνται σὲ κόμματα καὶ φατριάζουν, εἶναι οἱ καταδικασμένοι νὰ διαλυθοῦν καὶ νὰ ἐξαφανισθοῦν».6
Μιλώντας γιὰ τὰ χαρίσματα τῶν ἀνθρώπων δημιουργεῖται ὁ προβληματισμὸς ἂν τὰ χαρίσματα κάνουν καλύτερη τὴ ζωή μας καὶ τί πρέπει νὰ προσέχουμε, γιὰ νὰ εἶναι ἡ συμπεριφορά μας μὲ τοὺς ἄλλους ὄντως χριστιανικὴ καὶ ὄχι ὑποκριτικὴ χωρὶς οὐσιαστικὸ περιεχόμενο. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὑποδεικνύει τὸν τρόπο, μὲ τὸν ὁποῖο πρέπει νὰ ζεῖ ὁ πιστὸς ἀνάμεσα στοὺς ἄλλους χριστιανούς.7 Εἶναι ἐνδιαφέροντα τὰ ὅσα σημειώνει.
α΄. Ὁ πιστὸς πρέπει νὰ διακρίνεται γιὰ τὴν ἀληθινὴ ἀγάπη, χωρὶς ὑποκρισία, μὲ ἀποφυγὴ κάθε πονηρῆς σκέψης καὶ πράξης. Νὰ ἔχει σταθερότητα στὸ καλό. Ὄχι συμπεριφορὰ ἀσταθῆ καὶ εὐκόλως μεταβαλλόμενη.
β΄. Ἡ ἀγάπη πρὸς τοὺς ἀδελφοὺς πρέπει νὰ εἶναι ἔμπρακτη καὶ ἀμοιβαία. Νὰ ὑπάρχει ἅμιλλα ἀγάπης καὶ τιμῆς. Ὁ καθένας νὰ εἶναι πρόθυμος ἀπέναντι στοὺς ἄλλους. Νὰ ἔχει ζῆλο δίχως ὀκνηρία. Νὰ ἔχει πνευματικὸ ἐνθουσιασμό, δηλαδὴ «οἱ ἐσωτερικές του πνευματικὲς δυνάμεις νὰ εἶναι γεμᾶτες ἀπὸ θερμὴ ἀφοσίωση καὶ πάντοτε ζεστὲς ἀπὸ τὴν πνευματικὴ φλόγα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος»8, ὅπως σημειώνει ὁ ἑρμηνευτὴς Π.Ν. Τρεμπέλας.
γ΄. Ὁ πιστὸς ἔχει ἐλπίδα στὰ μελλοντικὰ ἀγαθά, ἡ ὁποία τοῦ δίνει χαρὰ καὶ συνάμα τὸν στηρίζει στὶς θλίψεις του. Ἔχει ὑπομονή, ἀλλὰ καὶ ἐπίμονη προσευχή.
δ΄. Δὲν εἶναι ἀδιάφορος στὶς ἀνάγκες τῶν ἀδελφῶν. Συμβάλλει στὴν κάλυψή τους καὶ εἶναι πρόθυμος νὰ φιλοξενεῖ.
ε΄. Ὁ πιστὸς «εὐλογεῖ τοὺς διῶκτες του», δηλαδὴ εὔχεται γι’ αὐτούς, λέει καλὰ λόγια ζητώντας ἀπὸ τὸ Θεὸ νὰ τοὺς φωτίσει, γιὰ νὰ συναισθανθοῦν τὴν εὐθύνη τῶν πράξεών τους. Ἀποφεύγει τὶς κατάρες καὶ προστατεύει τὴ διάθεσή του νὰ μὴ πέσει στὸ πάθος τοῦ μίσους καὶ τῆς ἀντεκδίκησης. Δὲν ὑπερασπίζεται τὸν ἑαυτό του καὶ «δίνει τόπο στὴ ὀργή». Εἰρηνεύει μὲ ὅλους καὶ συμμετέχει στὴ χαρὰ καὶ τὸν πόνο τῶν συνανθρώπων του, τρέφει καὶ ποτίζει τὸν ἐχθρό του, ξεπερνώντας τὰ συναισθήματα. Σὲ ὅλες τὶς ὑποθέσεις καὶ τὰ προβλήματα βγαίνει νικητής, γιατί ἔχει καλὸ τρόπο καὶ διακρίνεται γιὰ τὴν ἀγαθοεργία του. Νικάει τὸ κακὸ μὲ τὸ καλό.
Γενικὰ ὁ πιστὸς ἔχει πάντα ὡς γνώμονα τὸ λόγο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ὅτι «ἡ ἀγάπη τῷ πλησίον κακὸν οὐκ ἐργάζεται»9.
Πρεσβύτερος Διονύσιος Τάτσης
Σημειώσεις:
5. Βασιλείου Δ. Χαρώνη, Παιδαγωγικὴ ἀνθρωπολογία Μεγάλου Βασιλείου, τόμος Γ΄, Ἀθήνα 2004, σελ. 575. 6. Ὅπ. παρ, σελ. 575-576. 7. Ρωμ. ιβ΄ 9-21. 8. Ἡ Καινὴ Διαθήκη, μὲ σύντομη ἑρμηνεία, Ἀθήνα 2011, σελ. 689. 9. Ρωμ. ιγ΄ 10.