Τοῦ κ. Β. Χαραλάμπους, θεολόγου
Ἕνα θέμα τὸ ὁποῖο ἔπρεπε νὰ ἀπασχολήσει τὴν Ἐκκλησία στὸ διάλογο μὲ τὸν Παπισμό, εἶναι καὶ τὸ θέμα ὅτι, δὲν θὰ πρέπει οὔτε κατ’ οἰκονομία, νὰ γίνει ἀποδοχὴ τῶν “ἁγιοποιηθέντων” Ρωμαιοκαθολικῶν ἀπὸ τοὺς Πάπες τῆς ἐκπεσούσας Ρώμης. Αὐτὸ φυσικὰ ἰσχύει καὶ γιὰ τοὺς διαλόγους μὲ ἄλλες αἱρετικὲς κοινότητες.
Γιὰ μᾶς ἡ μοναδικότητα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἀναμφισβήτητη καὶ ἀδιαπραγμάτευτη. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι Μία καὶ ὡς ἐκ τούτου, τὰ περὶ “ἀδελφῆς ἐκκλησίας” διὰ τὸν Παπισμόν, δὲν εἶναι σύμφωνα μὲ τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἡ ἁγιοκατάταξη λοιπὸν ἀφορᾶ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, τὰ ὁποῖα ἔζησαν ἁγιασμένο βίο.
Ὅσο δύσκολο κι ἂν εἶναι νὰ τεθεῖ ἕνα τέτοιο θέμα, ἐπιβάλλεται νὰ συζητηθεῖ στὸ διάλογο. Στὸν Παπισμὸ ἔχουν κάνει φανερὲς τὶς προθέσεις τους. Ἂν προστρέξει κανεὶς γιὰ παράδειγμα στὸ οἰκουμενιστικὸ “ἑορτολόγιο – μαρτυρολόγιο” τῆς συγκρητιστικῆς οἰκουμενιστικῆς κοινότητας τοῦ Bose, τό καλούμενο “Monastero di Bose”, τὸ ὁποῖο λειτουργεῖ κάτω ἀπὸ τὸ Βατικανό, θὰ παρατηρήσει ὅτι γιὰ παράδειγμα κατὰ τὶς 30 Ἰουλίου, ἡ οἰκουμενιστικὴ αὐτὴ κοινότητα ἑορτάζει κάποιον Ἀγγλικανὸ “ἅγιο” William Wilbeforce (κοινωνικὸ μεταρρυθμιστή), τοὺς Λουθηρανοὺς William Penn καὶ Augast Vilmar, τὸν μονοφυσίτη Gregory bar Herbraeus κ.λπ., κατὰ τὶς 31 Ἰουλίου, τὸν Λουθηρανὸ Bartolome de Las Casas, τὸν μονοφυσίτη Slemun κ.λπ.
Παρατηροῦμε ὅτι οἱ Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι Ἅγιοι στὸ λεγόμενο “ἑορτολόγιο – μαρτυρολόγιο” τῆς συγκρητιστικῆς οἰκουμενιστικῆς κοινότητας τοῦ Bose, συμπεριλαμβάνονται στὴν ἴδια “ἑνότητα” μὲ τοὺς Οὐνίτες, οἱ ὁποῖοι ἀναφέρονται ὡς “Ἕλληνες Καθολικοί”, ἡ ὁποία ἑνότητα τιτλοφορεῖται “Ὀρθόδοξοι καὶ Ἕλληνες – καθολικοὶ” (Ortodossi e Greco – cattolici) καὶ γίνεται εὔκολα ἀντιληπτὴ ἡ σκοπιμότητα τῆς ὁμαδοποίησης. Θὰ πρέπει νὰ παρατηρήσομε ὅτι γιὰ τοὺς Παπικοὺς γίνεται ἑνιαία ἀναφορά μέ τὴν ὀνομασία “Δυτικῶν Ρωμαιοκαθολικῶν”.
Οἱ Παπικοὶ ἐπίσης πρόβαλαν καὶ προβάλλουν τὸν καλούμενο ἀπὸ αὐτοὺς “οἰκουμενισμὸ αἵματος”. Αὐτὸ γίνεται στὰ πλαίσια, ὅπως ἰσχυρίζονται, τοῦ διαχριστιανικοῦ οἰκουμενισμοῦ. Νὰ θυμίσουμε αὐτὸ τὸ ὁποῖο ἀνεφέρετο στὶς 12 Ὀκτωβρίου 2016 στὸ διαδικτυακὸ ἱστότοπο www.va (Vatican Radio), ὅπου ὁ Πάπας Φραγκίσκος μίλησε γιὰ “οἰκουμενισμὸ αἵματος”.
Ἂν ἐμεῖς ὡς Ὀρθόδοξοι, ἀποδεχθοῦμε αὐτὸ τὸ παπικὸ ὀλίσθημα, ἀποτελεῖ σχετικοποίηση τῆς δογματικῆς ἀκρίβειας τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ παπικοὶ κάνουν ἀναφορὰ στὸν “οἰκουμενισμὸ αἵματος”.
Τὸν “οἰκουμενισμὸ αἵματος” οἱ παπικοὶ πρόβαλαν καὶ τὸ ἔτος 2016 στό “Διεθνὲς Συνέδριο Ὀρθόδοξης Πνευματικότητας” στὸ Bose. Νὰ θυμίσουμε ὅτι προηγήθηκε παρόμοιος χαρακτηρισμὸς ἀπὸ τὸν Πάπα Ἰωάννη Παῦλο Β΄, ὁ ὁποῖος ἀναφέρθηκε σὲ “κοινωνία μαρτύρων”.
Ὁ Πάπας Φραγκίσκος ἀναφέρθηκε σέ “οἰκουμενισμὸ αἵματος” παλαιότερα, τὸν ὁποῖο μάλιστα χαρακτήρισε “ὡς προφητεία τῆς κοινωνίας, ἡ ὁποία θέλουμε νὰ ὁδηγήσει στὸν Κύριο τῶν ἐκκλησιῶν”. Φοβερὴ κακοδοξία εἶναι αὐτή, ἡ ὁποία δὲν θεωρεῖ τὸν Χριστὸ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ Κύριο τῶν “ἐκκλησιῶν”.
Αὐτὸ ἀποτελεῖ διαχριστιανικὴ συγκρητιστικὴ ἐκκλησιολογικὴ στρέβλωση. Καὶ μόνη ἡ ἀναφορὰ σὲ “Κύριο τῶν ἐκκλησιῶν”, ἀρκεῖ γιὰ νὰ ἀντιληφθεῖ κανεὶς τὸ μέγεθος τοῦ ὀλισθήματος. Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, στὸν διαχριστιανικὸ συγκρητισμὸ τοῦ σαρωτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀναφέρεται (ἄπαγε τῆς βλασφημίας) ὡς “Κύριος τῶν ἐκκλησιῶν” ἀπὸ τὸν Πάπα Φραγκίσκο;
Τὸ ἔτος 2016 στό “Διεθνὲς Συνέδριο Ὀρθόδοξης Πνευματικότητας”, στὸ οἰκουμενιστικὸ συνονθύλευμα τοῦ Bose, ἔγινε λόγος για «ἐμπειρία τῶν μαρτύρων τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα, ἡ ὁποία εἶναι μία πολύτιμη κληρονομιὰ γιὰ ὅλες τὶς εὐαγγελικὲς ἐκκλησίες καὶ τὸ σύνολο τῆς ἀνθρωπότητας». Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι στὴν οἰκουμενιστικὴ κοινότητα τοῦ Bose, συνέταξαν ἕνα συγκρητιστικὸ οἰκουμενιστικό “ἑορτολόγιο – μαρτυρολόγιο”, τὸ ὁποῖο ἀπεκάλεσαν μάλιστα “οἰκουμενικὸ μαρτυρολόγιο”, τὸ ὁποῖο τιτλοφορεῖται στὴ σχετικὴ ἱστοσελίδα τοῦ Bose «Ἐκκλησίες θυμηθεῖτε».
Ἀφορμοῦνται, ὅπως ἰσχυρίζονται, ἀπὸ τὴν ἑορτὴ τῶν Ἁγίων Πάντων, ἂν εἶναι δυνατό, ἡ ὁποία θεσπίστηκε τὸν 4ον αἰώνα στὴν Ἀντιόχεια, λησμονώντας ὅτι στοὺς Ἁγίους Πάντες δὲν συμπεριλαμβάνοντο οἱ αἱρετικοί. Θὰ μποροῦσε ἡ Ἐκκλησία νὰ δεχθεῖ τὸ διαχριστιανικὸ συγκρητιστικὸ ὀλίσθημα τοῦ καλούμενου ἀπὸ τοὺς παπικούς “οἰκουμενισμοῦ αἵματος”;
Ὁ διαχριστιανικὸς συγκρητισμὸς τοῦ καλούμενου ἀπὸ τοὺς παπικούς “οἰκουμενισμοῦ αἵματος”, σχετικοποιεῖ τὶς δογματικὲς ἀλήθειες τῆς Ἐκκλησίας, καθότι μπορεῖ νὰ ἀναφέρεται σὲ μάρτυρες Ἀγγλικανούς, Παπικούς, Λουθηρανούς, Μαρωνίτες, Κόπτες τῆς Αἰθιοπίας, Ὀρθοδόξους, Οὐνίτες, τῆς λεγόμενης “Ἀσσυριακῆς ἐκκλησίας”, τῆς λεγόμενης “Συριακῆς καθολικῆς ἐκκλησίας” κ.λπ.
Ὡς ἐκ τούτου εἶναι εὔκολη ἡ ἀναφορὰ σὲ “ἐκκλησίες” καὶ κατὰ τὸ παπικὸ ἀτόπημα σὲ “Κύριο τῶν ἐκκλησιῶν”. Δὲν προβληματίζει τοὺς θιασῶτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὁ διαχριστιανικὸς συγκρητισμὸς τοῦ “οἰκουμενισμοῦ αἵματος”;
Τὸ συγκρητιστικὸ “μαρτυρολόγιο” τὸ ὁποῖο προβάλλουν στὸ Bose, τιτλοφορεῖται “οἰκουμενικὸ μαρτυρολόγιο” (martirologio ecumenico). Στὸ λεγόμενο “ἑορτολόγιο” τοῦ Bose, τὸ ὁποῖο τιτλοφορεῖται «Ἐκκλησίες θυμηθεῖτε», τὶς ὁποῖες καλοῦν σκοπίμως «διάφορες παραδόσεις», ἀναφέρεται ποιὸς “ἑορτάζει” κατ’ ἐκείνη τὴν ἡμέρα, Ἀγγλικανός, Κόπτης, Λουθηρανὸς κ.λπ. Τοῦτο διαφαίνεται φυσικὰ καὶ ἀπὸ τὰ τραγούδια-προσευχές των.
Ὡς πρόφαση πῆραν λένε τὴν Ἑορτὴ τῶν Ἁγίων Πάντων, ἡ ὁποία θεσπίστηκε τὸν 4ο αἰώνα στὴν Ἀντιόχεια, λησμονώντας ὅτι στοὺς Ἁγίους Πάντες δὲν συμπεριλαμβάνοντο οἱ αἱρετικοί. Αὐτὸ ἀποτελεῖ μεγίστη στρέβλωση τῆς Ἑορτῆς τῶν Ἁγίων Πάντων.
Ὅταν ὁ Ἅγιος Ἐφραὶμ ὁ Σύρος, στὶς ὁμιλίες του στὴν Νίσιβη καὶ τὴν Ἔδεσσα, ἀναφέρθηκε “εἰς μνήμην τῶν Μαρτύρων ὅλης τῆς οἰκουμένης”, ἐννοοῦσε τοὺς μάρτυρες τῆς Μίας Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, δηλαδὴ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.
Εἰς τὴν Λιτὴ τῆς Ἑορτῆς τῶν Ἁγίων Πάντων ψάλλουμε, “Χαίρετε Μαρτύρων ὁ δῆμος, οἱ ἐκ περάτων συναθροισθέντες εἰς μίαν πίστιν…”. Τὸ “εἰς μίαν Πίστιν”, ἀποτελεῖ ἀπαραίτητη προϋπόθεση. Ποιὰ “Πίστεως συμφωνία” ὑπάρχει; Πῶς μποροῦν νὰ “συνεορτάζονται” Ὀρθόδοξοι, Παπικοί, Παπικοὶ Οὐνίτες καὶ Παπικοὶ Μαρωνίτες κ.λπ.;
“Οἱ ἐκ περάτων συναθροισθέντες εἰς μίαν πίστιν”, ὅπως ἀναφέρει μὲ ὀρθόδοξη ἀκρίβεια τὸ Ἰδιόμελο αὐτὸ τῆς Ἑορτῆς τῶν Ἁγίων Πάντων, τοὺς Ἁγίους τῆς Μίας Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, δηλαδὴ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ἐννοεῖ. Ἀποτελεῖ λοιπὸν σπίλωση τῆς Ἑορτῆς τῶν Ἁγίων Πάντων, ἡ ἀποδοχὴ ἑνὸς κοινοῦ ἑορτολογίου.
Στὸ Συνοδικὸ τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἀναφέρεται ὅτι «ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφώνηκεν», καταδεικνύοντας πῶς ὁρίζεται Ὀρθοδόξως ἡ Οἰκουμένη. Εἰς τὴν Λιτὴ τῆς Ἑορτῆς τῶν Ἁγίων Πάντων ψάλλομε: “Πίστεως συμφωνία, τὴν κοσμικὴν πανήγυριν, τῶν ἀπ’ αἰῶνος Θεῷ εὐαρεστησάντων…”. Αὐτὸ καταδεικνύει ὅτι αἱρετικοὶ δὲν μποροῦν νὰ συμπεριλαμβάνονται στὴν Ἑορτὴ τῶν Ἁγίων Πάντων.
Συνεπῶς θὰ πρέπει νὰ ἀπασχολήσει τὴν Ἐκκλησία στὸ διάλογο μὲ τὸν Παπισμό, τὸ θέμα τοῦ Ἑορτολογίου. Εἶναι ἀλήθεια πολὺ δύσκολο νὰ συζητηθεῖ κάτι τέτοιο, ἀλλὰ πρέπει νὰ γίνει. Ἡ ἀποδοχὴ τῶν “ἁγιοποιηθέντων” Ρωμαιοκαθολικῶν ἀπὸ τοὺς Πάπες τῆς ἐκπεσούσας Ρώμης, δὲν θὰ γίνει ἀποδεκτὴ ἀπὸ τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας. Οὔτε κατ’ οἰκονομία δὲν μπορεῖ κάτι τέτοιο νὰ γίνει ἀποδεκτό.