Γράφει ὁ κ. Νικόλαος Σακαλάκης, Μαθηματικός
Σήμερα, ποὺ ὁ σκοταδισμὸς τοῦ οἰκουμενισμοῦ ἁπλώνεται καὶ δημιουργεῖ ἄναστρη χειμωνιάτικη νύκτα, ἡ βιωματικὴ ἀντίληψη τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ποὺ δὲν στέκονται σὲ μία ξερὴ ἔκφραση «ζήτω ἡ Ὀρθοδοξία», ἀνατρέχει στὸν ποιμένα, Σταυραετὸ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐπίσκοπο π. Αὐγουστῖνο Καντιώτη, τὸν ὄντως στρατευμένο στὴ διακονία τῆς Ἐκκλησίας.
Ὑπῆρξαν – ὑπάρχουν ἅγιοι Ἱεράρχες καὶ ἱερομόναχοι, ποὺ λάμπρυναν τὴν ἐποχή τους, μὰ καὶ πολλοὶ περιστασιακοί. Στοὺς πρώτους ἀνήκει ὁ π. Αὐγουστῖνος, ἐνῶ στὴ δεύτερη σειρὰ (σωρὸς) οἱ σημερινοὶ οἰκουμενιστὲς ἐπίσκοποι καὶ ἱερεῖς.
Χαρτογραφώντας πολλὲς φορὲς τὴ ζωὴ καὶ τὴ διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Ἐπισκόπου Φλωρίνης Αὐγουστίνου, σημείωσα πολλοὺς κεντρικοὺς ἄξονες τῆς ἐπισκοπικῆς διακονίας του, ὡς ἐπαρκῆ γνώση τῶν ἐκκλησιαστικῶν – ἐκκλησιολογικῶν θεμάτων, στὸ πλαίσιο νηφάλιας, προσευχητικῆς συλλογῆς τῶν πνευματικῶν νοημάτων. Ἡ πατερικὴ ἀγωνία τοῦ π. Αὐγουστίνου εὑρίσκεται σὲ ὑπαρξιακὴ ἀσφάλεια στὴν περιοχή μου (Βόλος), στὴν Ἱ. Μονὴ Ἁγίας Τριάδος (Ἄνω Γατζέα), ὅπου ὁ Καθηγούμενος π. Γρηγόριος καὶ οἱ μοναχοί, ἀγωνίζονται κατὰ τῆς οἰκουμενιστικῆς ἀκαθαρσίας στὸ πνεῦμα τοῦ Ἐπισκόπου Αὐγουστίνου Καντιώτου. Ὁ π. Γρηγόριος, πνευματικὸ παιδὶ τοῦ π. Αὐγουστίνου, διατηρεῖ πάντοτε νωπὴ τὴν ἀγωνιστικὴ ἐμπειρία τοῦ Αὐγουστίνου, ποὺ ὡς Ἐπίσκοπος τὸν χειροτόνησε καὶ ἐπιτέλεσε στὴν Μητρόπολή του ἕνα ἰδιαίτερο ἔργο.
Εἶναι τὸ μοναδικὸ Μοναστήρι στὴ περιοχὴ ποὺ εἶναι προσηλωμένο (φανερὰ) ἐναντίον τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Ὁ μακαριστὸς Ἰωάν. Κορναράκης τόνισε: «Ἡ ἀγωνία τῆς Γεσθημανῆ φιλοξενεῖ καὶ σήμερα μὲ πικρία τοὺς κοιμισμένους χριστιανούς!… Στοὺς κοιμισμένους αὐτοὺς χριστιανούς, δηλ. σ’ ἐμᾶς, ἀπευθύνεται πάντοτε τὸ κατανυκτικὸ ἐρώτημα· «οὐκ ἰσχύσατε μίαν ὥραν γρηγορῆσαι;» (Βλέπε βιβλίο του «Πατερικὰ βιώματα τῆς ἑνδεκάτης ὥρας).
Στὰ πολυάριθμα κηρύγματα (σημειώσεις!) στὴν Ἱ. Μητρόπολη Δημητριάδος, δὲν βρίσκουμε γεύση μαχητικὴ ἐναντίον τῆς παναιρέσεως· γεύση παρμένη ἀπὸ τὴν οὐσία τῆς Ὀρθόδοξης ἀλήθειας, ὅπως συμβαίνει στὴν Ἱ. Μονὴ Ἁγίας Τριάδος (Ἄνω Γατζέα – Βόλος).
Ὁ π. Αὐγουστῖνος τόνισε:
Α) «Τὸ γνώρισμα τοῦ δεσπότη καὶ τοῦ παπᾶ εἶναι ἡ μαχητικότης, ἡ παρρησία» – Β΄ Τιμ. 3, 12
Β) «Ποιὸ εἶναι τὸ γνώρισμα τοῦ παπᾶ; Νὰ μαζεύη πρόσφορα; Νὰ κάνη ὡραῖες ἀκολουθίες; Νὰ κηρύττη χαριτωμένα καὶ νὰ «χρηστολογῆ» ἀπὸ τοῦ ἄμβωνος καὶ νὰ δακρύζουν τὰ μάτια μερικῶν δεσποιναρίων γιὰ τοὺς στοχαστικούς του λογισμούς; Ποιὸ εἶναι τὸ γνώρισμα τοῦ παπᾶ καὶ τοῦ δεσπότη σ’ αὐτὰ τὰ δύσκολα χρόνια; Τὸ γνώρισμα τοῦ δεσπότη καὶ τοῦ παπᾶ εἶναι ἡ μαχητικότης, ἡ παρρησία. Εἶναι ἐκεῖνο ποὺ εἶπε ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὅτι «οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται» (Β΄ Τιμ. 3, 12).
Ἂν δῆτε παπά, ἂν δῆτε θεολόγο, ἂν δῆτε μητροπολίτη καὶ ἀρχιεπίσκοπο, ποὺ δὲν διώκεται, ἀλλ’ ἀπολαύει τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἐκτιμήσεως ὅλων, τότε ἔχει ἐφαρμογὴ ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ «οὐαὶ ὅταν καλῶς ὑμᾶς εἴπωσι πάντες οἱ ἄνθρωποι» (Λουκ. 6, 26).
Νὰ ξέρετε πολὺ καλά, ὅτι αὐτὸς δὲν βαδίζει καλῶς. Ἢ ἂν λέγεται ὀρθόδοξος καὶ δὲν θέλη ν’ ἀντιμετωπίση τὸ ρεῦμα, τὴν χιονοστιβάδα αὐτὴ ποὺ κατέρχεται γιὰ νὰ διαλύση τὸν κόσμο.
Ὁ παπὰς ὁ ὀρθόδοξος πάει κόντρα μὲ τὰ ρεύματα. Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος ἕνας ἦτο, ἀλλὰ κράτησε στοὺς ὤμους του ὡς Ἄτλας ὁλόκληρη τὴν Ὀρθοδοξία. Ὁ Ἱ. Φώτιος τὰ ἴδια. Ὀλίγοι εἶνε, ἀλλὰ δὲν νικάει κανεὶς μὲ τὰ νούμερα, νικάει μὲ τὴν πίστι. Γιατί ὅσο ἀξίζει ἕνας πιστὸς παπάς, ὅσο ἀξίζει ἕνας πιστὸς ἐπίσκοπος, ὅσο ἀξίζει ἕνας πιστὸς ἀρχιεπίσκοπος, ὅσο ἀξίζει ἕνας πιστὸς λαϊκὸς καὶ μία γυναίκα, δὲν ἀξίζει ὁλόκληρος ὁ ντουνιάς. Λοιπὸν νὰ μὴ πτοούμεθα, διότι γίνεται αὐτὴ ἡ προδοσία τῆς πίστεώς μας δεξιὰ καὶ ἀριστερά». (Βλέπε βιβλίο «Οἱ Χριστιανοὶ στοὺς ἐσχάτους καιροὺς» – Ἐπισκόπου Αὐγουστίνου Ν. Καντιώτου)
1ο Σχόλιο: Ἡ καθημερινὴ ζωὴ τοῦ π. Αὐγουστίνου ἦτο ζωντανὸ Σταύρωμα· περιέφερε παντοῦ τὴ σημαία τοῦ Ἐσταυρωμένου καὶ τὴν ὕψωνε ἐκεῖ, ὅπου ἄλλοτε ὑπῆρχαν σημαῖες τοῦ διαβόλου (καρνάβαλος, κουρμπάνια κ.λπ.). Ὁ ἀληθινὸς ἐπίσκοπος στὴν ἐπίγεια ζωή του ἔχει μόνιμο σύντροφο, ἀσπίδα καὶ σκέπη, τὸν Τίμιο Σταυρό. Στὸ πεδίο τῆς ἐκκλησιολογικῆς παρουσίας, στὸ πεδίο τῆς δημόσιας ζωῆς, συσπείρωνε ὅλες τὶς πνευματικὲς μονάδες, ποὺ σήμερα μένουν (γενικὰ) ξεμοναχιασμένες , ἀφοῦ ἡ ἐπισκοπικὴ παρουσία εἶναι ἀπελπιστικὰ ἀποδυναμωμένη. Ἐκεῖ ποὺ ἐδίδετο πραγματικὴ μάχη, ἐκεῖ ποὺ οἱ ἐχθροὶ τῆς Ἐκκλησίας ὠρύοντο, ἐκεῖ ὁ π. Αὐγουστῖνος οὐδέποτε ἐλάκισε!
Μετὰ τὴν «ψευδοσύνοδο» τῆς Κρήτης (2016), τέτοια Ἐπισκοπικὴ ἀπουσία ὑπεράσπισης τῆς Ὀρθοδοξίας, δὲν τὴν περίμενε κανεὶς – ἔσχατο σημεῖο πνευματικῆς παρακμῆς, ἐλλείψεως πίστεως!
Ἂν ἦτο ἐν ζωῇ ὁ π. Αὐγουστῖνος, θὰ ἔλεγε: «ἕως ἐδῶ», ὅπως ἔπραξε ἐπὶ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα, ὅπου ἐνεργοποίησε τὸ «ἕως ἐδῶ» μὲ τὴν ἐφαρμογὴ τοῦ ΙΕ Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου (ἐπὶ Μ. Φωτίου).
Τὸ 2016 οἱ «Λέοντες» ἔπεσαν καὶ οἱ συμβιβασμένοι μὲ τὸν οἰκουμενισμὸ «ποιμένες» χρησιμοποίησαν τὶς ἐνέσιμες κουβέντες πρὸς τὸ πλήρωμα: «ὑπακοὴ στὴν Ἐκκλησία», «ὄχι σχίσματα», «νὰ πρυτανεύσει ἡ εἰρήνη»!
Δημιούργησαν οἱ οἰκουμενιστὲς «ποιμένες» ψευδῆ διλήμματα στοὺς πνευματικοὺς ἀνθρώπους, γιὰ νὰ τοὺς ὑποχρεώσουν νὰ ταχθοῦν στὸ πλευρό τους (τέλος σχολίου).
Ἀποτελεῖ δρᾶμα τῆς ἐποχῆς μας τὸ γεγονὸς ὅτι στερούμεθα ἐπίσκοπο τοῦ διαμετρήματος – βεληνεκοῦς τοῦ π. Αὐγουστίνου.
Οἱ ἀνησυχίες τοῦ μικροῦ ποιμνίου εἶναι ἰδιαίτερα σημαντικές, διότι γίνονται διαρκῶς περισσότερες οἱ παγίδες τῶν αἱρέσεων.
Στὰ βιβλία του καὶ στὴν «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ», παρουσιάζει ἀνάγλυφα ὅλη τὴν βδελυρότητα καὶ ὅλη τὴν δαιμονικὴ τρομακτικότητα αὐτοῦ τοῦ πνεύματος τῆς αἱρέσεως, ποὺ σὲ σέρνει κάτω στὴν κόλαση.
Ὅσοι βρίσκονται μέσα στὴ σφαῖρα δράσεως τοῦ δαιμονικοῦ πνεύματος (πάθη, ὑλισμός, γεροντισμὸς κλπ) δὲν ἀντιλαμβάνονται – συναισθάνονται τὴν πίεση ποὺ ἀσκεῖ ἡ αἵρεση (Π.Σ.Ε.) σὲ βάρος τῆς ἀληθινῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.
Στὴν ἐποχή μας πολλὲς ἐκκλησιολογικὲς κρίσεις – θεωρήσεις τῶν οἰκουμενιστῶν ἐπισκόπων καὶ πολλῶν (κρυφοοικουμενιστῶν) πνευματικῶν, ὁδηγοῦν σὲ περαιτέρω ἀλλοτρίωση καὶ διάβρωση τὸ Ὀρθόδοξο φρόνημα.
Στὴν διδασκαλία καὶ τοὺς ἀγῶνες τοῦ π. Αὐγουστίνου βρίσκουμε τὴν πολύπλευρη (ὀρθὴ) ἀγωγὴ καὶ τὴν ἀληθινὴ πνευματικὴ παιδεία ποὺ ἁγιάζουν τὸν πιστό.
Ἀναμφίβολα, ὁ π. Αὐγουστῖνος, ὅπως ἡ σύγχρονη ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία ἀποτιμᾶ, ἀποτελεῖ μία πολυεδρικὴ ἀντίσταση στὴν φθορὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ, στὴν φουρτούνα τῆς ἁμαρτίας!