Φωνή εξ Η.Π.Α. δια την Μ. Σύνοδον

Share:
Ορθόδοξος Τύπος Εφημερίδα

Του κ. Δ. Σταμάτη, Καθ. Παν. Michigan

Η Σύνοδος της Κρήτης στα τέλη Ιουνίου θα συζητήση μεταξύ άλλων θεμάτων, την αποστολή και το ρόλο της Ορθόδοξης Εκκλησίας και του παγκόσμιου ποιμνίου της, θέματα που σχετίζονται με τις «εκκλησίες» και τις σχέσεις της με τις άλλες χριστιανικές ομολογίες. Η ενότητα των Ορθοδόξων Εκκλησιών θεωρείται βασική προϋπόθεση για οποιαδήποτε συμφιλίωση με το Βατικανό. Συγκεκριμένα ο π. Ιωάννης Χρυσαυγής (εκπρόσωπος του Πατριάρχη) γράφει ότι “Ο σκοπός μας θα πρέπει να είναι η ενότητα.” (http://abcnews.go.com/International/wireStory/orthodox-christians-spiritual-seat-issues-calls-unity-39581777. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουνίου του 16).

Αναρωτιέμαι αν οι συμμετέχοντες στην Σύνοδο της Κρήτης έχουν πρα­γματικά άγνοια της αποστολής και του ρόλου της Ορθόδοξης Εκκλησίας και του παγκοσμίου ποιμνίου της. Η αποστολή της Εκκλησίας υπήρξε από την απαρχή της η εξής: “Πορευθείτε σε όλο τον κόσμο και κηρύξτε το Ευαγγέλιο σε όλη την κτίση (Μαρκ. 16,15) και “Πορευτείτε, κάντε μαθητές όλα τα έθνη, βαπτίζοντάς τους στο όνομα του Πατρός, και του Υιού, και του Αγίου Πνεύματος (Ματθ 28,19).

Όσο για την προσωπική αποστολή η τον στόχο θα πρέπει: α) να είναι κοινωνοί του Χριστού (Εβρ 3,14) β) να προσεγγίζουν τη Θέωση (πολλοί Πατέρες της Εκκλησίας μίλησαν για αυτήν την αρχή, π.χ. ο Άγιος Ειρηναί­ος εξηγεί αυτή την αρχή στο έργο «Κατά Αιρέσεων», στον πρόλογο του πέμπτου βιβλίου, ο Άγιος Αθανάσιος, ο Μάξιμος ο Ομολογητής, ο Ι. Χρυσόστομος, ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και πολλοί άλλοι. Ο Βλαδίμηρος Λόσκυ συνόψισε την αρχή αυτή στο βιβλίο του, «Η Μυστική Θεολογία της Ανατολικής Εκκλησίας» (St Vladimir’s Seminary Press, 1997) , Στις σελίδες 29-33 λέει: Σύμφωνα με την Ορθόδοξη Παράδοση, σκοπός του ανθρώπου στη ζωή του είναι να επιτύχη την ένωσή του με τον Θεό, και  να γίνη θεός κατά χάρη.  Απόκτηση του Αγίου Πνεύματος, αυτοπραγμάτωση και γ) να είναι μιμητής του Χριστού (Εφεσίους 5,1-2).

Ως εκ τούτου, είμαι πολύ ανήσυχος αν το 2016 πρόκειται να επανεξετάσουμε τα στοιχεία που έχουν επιλυθή πριν από χιλιάδες χρόνια. Αυτό υποδηλώνει ότι μετά από τόσα χρόνια βρήκαμε τους εαυτούς μας να ΜΗ είναι “καθαροί”, “αυθεντικοί”, “αληθινοί” και ότι έχουμε   “ατελή πίστη”. Με άλλα λόγια: έχουμε ανάγκη από κάτι άλλο, για να γίνουμε πλήρεις. Δεν είμαι βέβαιος πως οι προκαθήμενοι, ιεράρχες, ιερείς και θεολόγοι μπορούν να κάνουν συμβιβασμούς στα ορθόδοξα δόγματα και στις παραδόσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Μπορεί κάποιος να μας πει τι ΔΕΝ είναι σωστό; Τι πρέπει να βελτιωθή; Τι χρειαζόμαστε από τους άλλους, για να είμαστε πλήρεις; Σε κάθε λειτουργία πιστεύουμε και διακηρύσσουμε ότι «δι’ ευχών των Πατέρων μας …» και στο τέλος της Θείας Λειτουργίας με θέρμη πιστεύουμε και ψάλλουμε ότι «Έχουμε δει το φως το αληθινόν …”. Είναι αυτές οι πεποιθήσεις και οι διακηρύξεις αναληθείς; Λέμε ψέματα στους εαυτούς μας; Πως μπορούμε να συμβιβαστούμε με π.χ. τους Ρωμαιοκαθολικούς και τους Προτεστάντες, με τους οποίους δεν μοιραζόμαστε την Ορθόδοξη κληρονομιά; Όλοι έχουν θεολογικές παραδόσεις, θρησκευτικές εμπειρίες και ένα τρόπο ζωής πολύ διαφορετικό από εκείνον των Ορ­θοδόξων. Εκείνοι αποσχίσθηκαν από εμάς (οι Ρωμαιοκαθολικοί το 1054 δημιουργώντας το Μεγάλο Σχίσμα και οι Προτεστάντες άφησαν τον Ρωμαιοκαθολικισμό το 1517).

Πάντα γνώριζαν τι πρεσβεύουμε και δεν τους άρεσε τότε και δεν τους αρέσει και τώρα. Αυτό σημαίνει ότι είμαστε πρόθυμοι να παραδώσουμε τις αρχές μας, στο όνομα της ενότητας. Αλλά έχουμε ιστορικό προηγούμενο για ένα τέτοιο προδοτικό μονοπάτι, την Σύνοδο της Φλωρεντίας, κατά την οποία όλοι συμφώνησαν, πλην του Αγίου Μάρκου Εφέσου που απέρριψε τις αποφάσεις. Ήταν ο ΜΟΝΟΣ. Ας ελπίσουμε ότι τουλάχιστον ένας από τους συμμετέχοντες θα υπερ­ασπισθή για μία ακόμη φορά την ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ. Ας θυμηθούμε, επίσης, ότι στις περισσότερες περιπτώσεις η αίρεσή τους δεν είναι στα λόγια τους, αλλά στην σημασία των λέξεών τους. Την διαφορά αυτή εξηγεί ο Άγιος Ιλάριος Πικταβίου, που γράφει: «Η αίρεση βρίσκεται στην έννοια που προσδίδουν, δεν περιέχεται στη γραμμένη λέξη. Η ευθύνη (παρερμηνείας) ανήκει στους ερμηνευτές, όχι στο κείμενο» (Περί Τριάδος 2, 3).

Previous Article

Η Αμερικανοκίνητος Σύνοδος

Next Article

Ο φονταμενταλισμός των νεωτεριστών