Ὁ ἐπισκοπικὸς βαθμὸς καὶ οἱ ἴδιοι οἱ περισσότεροι Μητροπολίτες σὲ πολλὰ διοικητικὰ καὶ δογματικὰ καὶ κανονολογικὰ θέματα ἀποδεικνύονται ὄχι δίκαιοι, ἀλλὰ ἄδικοι, ἄνισοι καὶ ἔνοχοι πλημμελημάτων μὲ σειρὰ ἀπὸ παραλείψεις (βλ. εἰδικὸ ποινικὸ δίκαιο καὶ ἐγκληματολογία). Ἐξαιρέσεις ὑπάρχουν, π.χ. ὅταν ἐργαζόμουν ἄοκνα, ἁγνὰ καὶ ἄγρυπνα ὡς φοιτητὴς ἐνθυμοῦμαι τὴν πλήρη δράση τῆς τριανδρίας τῶν ἀοίδιμων Μητροπολιτῶν: ἁγίου Φλωρίνης Αὐγουστίνου (μοῦ ἔδωσε προφορικὴ καὶ γραπτὴ εὐλογία), ἁγίου Ἐλευθερουπόλεως Ἀμβροσίου (μοῦ ἔδωσε προφορικὴ εὐλογία νὰ προχωρῶ μὲ “τσαγανὸ” (=ζῆλον κατ’ ἐπίγνωσιν) καὶ τοῦ ἁγίου Παραμυθίας Παύλου!!!… Ὅταν οἱ Μητροπολίτες καὶ οἱ ἱερεῖς πίπτουν σὲ διοικητικὰ καὶ εἰς τὰ ὡς ἄνω δημόσια λάθη, παραλείψεις κ.λπ. ὀφείλουν καὶ δημοσίως καὶ προσωπικῶς νὰ ζητοῦν συγγνώμην καὶ συγχώρηση καὶ ἀπὸ τοὺς συναδέλφους των καὶ ἀπὸ τοὺς ὀρθόδοξους πλήρως συνειδητοὺς πιστοὺς ἄμεμπτους ἀγωνιστὲς καὶ λογικοὺς ἀπολογητὲς ὑπὲρ τῆς ὀρθοδοξίας, διότι καὶ οἱ κληρικοὶ δὲν εἶναι τέλειοι, οὔτε ἀλάθητοι οὔτε ἀναμάρτητοι.-
Μὲ ἐκτίμηση:
Δημήτριος Ἀνδρ. Κτενᾶς