Η ΤΕΤΑΡΤΗ Κυριακὴ τοῦ Τριωδίου, τῆς Τυρινῆς, εἶναι ἀφιερωμένη στὸ τραγικότερο γεγονὸς τῆς Ἀνθρώπινης ἱστορίας, στὴν πτώση καὶ τὴν ἔξωση τῶν πρωτοπλάστων ἀπὸ τὸν παράδεισο τῆς τρυφῆς. Ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε ἀπὸ τὸ Θεό, ὡς τὸ ἐκλεκτότερο δημιούργημά Του, νὰ μοιραστεῖ μαζί Του τὴ δική Του μακαριότητα, νὰ γίνει, μὲ τὴ δική του θέληση καὶ τὸν ἀγώνα του, κατὰ χάριν Θεός. Ὅμως μὲ τὴν συνεργία τοῦ διαβόλου καὶ τὴν κατάχρηση τῆς δικῆς του ἐλεύθερης βούλησης, ξέπεσε, γινόμενος δοῦλος τῆς ἁμαρτίας καὶ ὑποκείμενος στὴ φθορὰ καὶ τὸ θάνατο. Τραγικὴ κατάληξη, ἡ ἔξωσή του ἀπὸ τὸν Κῆπο τῆς Ἐδέμ. Ἡ ἐκδίωξη τῶν πρωτοπλάστων τοὺς προκάλεσε θρῆνο καὶ κοπετὸ στὸν ἀφιλόξενο, ἐκτὸς τοῦ παραδείσου, τόπο. Ὅμως ὁ θρῆνος τους δὲν ἦταν ἀποτέλεσμα μεταμέλειας, ἀλλὰ ὀδυρμὸς ὠφελιμισμοῦ. Θρηνοῦσαν διότι ἔχασαν τὴν παραδείσια εὐδαιμονία καὶ ὄχι διότι προσέβαλαν τὸ Δημιουργό τους. Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ὅρισε νὰ θυμούμαστε τὴν τελευταία Κυριακή τοῦ Τριωδίου αὐτὸ τὸ τραγικὸ γεγονός, διότι ἀπὸ τὴν ἐπαύριον ἀρχίζει ὁ πνευματικός μας ἀγώνας. Ἡ περίοδος τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς συμβολίζει τὴν μεταπτωτική μας πορεία. Καλούμαστε αὐτὴν τὴν κατανυκτικὴ περίοδο νὰ βιώσουμε τὴ λύπη τῆς πτώσεως, ἀλλὰ καὶ νὰ καλλιεργήσουμε στὴν ψυχή μας τὴν ἐλπίδα τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας. Μόνο ποὺ αὐτὴ ἡ ἐλπίδα πρέπει νὰ συνοδεύεται ἀπὸ τὸν ἀγώνα μας γιὰ τὴν ἀπεμπλοκή μας ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Ἂς μὴ ἀμελήσουμε λοιπὸν νὰ ἐκμεταλλευτοῦμε τὴν εὐκαιρία γιὰ σωτηρία ποὺ μᾶς δίνει ἡ Ἐκκλησία μας. Καλὸ στάδιο, καλὴ Μεγάλη Τεσσαρακοστή!
«Ἀδὰμ ἐξωστράκισται, Παραδείσου καὶ τρυφῆς ἐκβέβληται»
