Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
Πολλοὶ συνειδητοὶ χριστιανοὶ ἐνοχλοῦνται, ὅταν βλέπουν ἐνάρετους κληρικοὺς νὰ εἶναι ἀπομονωμένοι καὶ νὰ τοὺς ἀποφεύγουν οἱ ἐν Χριστῷ ἀδελφοὶ καὶ συλλειτουργοί τους. Χωρὶς νὰ ἔχει συμβεῖ κάτι μεταξύ τους, τηροῦν μία στάση δυσεξήγητη. Τὸ ἴδιο κάνουν κι ἐκεῖνοι ποὺ ποτὲ δὲν ἐπικοινώνησαν μαζί τους, δὲν τοὺς γνωρίζουν, ἀλλὰ ἄκουσαν ἢ διάβασαν κάτι γι’ αὐτούς!
Ὑπάρχει ἕνας προβληματισμὸς, γιατί συμβαίνει αὐτό. Ἂν γίνει ὅμως μία σύγκριση ἑνὸς εὐλαβοῦς κληρικοῦ κι ἑνὸς ἀνάξιου καὶ προκλητικοῦ κληρικοῦ, θὰ δοθεῖ ἡ ἐξήγηση. Ὁ πρῶτος εἶναι σοβαρὸς καὶ τιμᾶ τὴν ἱερωσύνη του μὲ τὸ νὰ τηρεῖ τὶς ἐντολὲς χωρὶς διακρίσεις καὶ μὲ τὸν προσωπικό του πνευματικὸ ἀγώνα ἀναζωπυρώνει τὸ χάρισμά του. Ἔχει σταθερότητα στὴ ζωή του καὶ στὰ ἱερατικά του καθήκοντα. Εἶναι ὁ στοργικὸς πνευματικὸς πατέρας, ποὺ προσφέρει ὅλες του τὶς δυνάμεις στὴ διακονία τοῦ ποιμνίου του μὲ ταπείνωση, προθυμία, ἀνιδιοτέλεια καὶ συναίσθηση τῶν ἀδυναμιῶν του. Μὲ τὸ λόγο του καὶ τὶς πράξεις του ὑπενθυμίζει στοὺς ἐνορίτες του ὅτι πρέπει νὰ μετανοήσουν καὶ νὰ καταπολεμοῦν τὰ πάθη τους, ἀκολουθώντας τὰ ὅσα διδάσκει ἡ Ἐκκλησία. Ὅλα αὐτὰ δημιουργοῦν ἕνα καλὸ ὄνομα στοὺς ἀνθρώπους γι’ αὐτόν, χωρὶς νὰ τὸ ἐπιδιώκει ὁ ἴδιος.
Ὁ ἄλλος κληρικὸς ἐνοχλεῖται ἀπὸ τὴν παρουσία τοῦ ἐνάρετου συναδέλφου του, γιατί βλέπει τὴν ὑπεροχή του καὶ ἀποφεύγει τὴ σύγκριση ποὺ κάνουν οἱ χριστιανοὶ, ἂν τοὺς δοῦν μαζί. Ἐλέγχεται ὁ ἴδιος, χωρὶς νὰ τὸν ἐλέγχει ὁ ἐν Χριστῷ ἀδελφός του! Τοῦ λείπει τὸ ἦθος, ἡ συνέπεια στὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν, δὲν εἶναι καλοπροαίρετος, δὲν ἔχει πνευματικὰ ἐνδιαφέροντα, τὴν ἱερωσύνη τὴ δέχθηκε ἐξωτερικὰ καὶ τὴν περιόρισε σὲ μερικὰ τυπικὰ ἱερατικὰ καθήκοντα. Αὐτὲς κυρίως εἶναι οἱ αἰτίες ποὺ οἱ ἀνάξιοι κληρικοὶ ἀποφεύγουν τοὺς ἐνάρετους συναδέλφους τους.
Δὲν θὰ ἦταν ὑπερβολὴ ἂν ἰσχυριζόταν κάποιος ὅτι οἱ συγκεκριμένοι ἄνθρωποι γίνονται χειρότεροι ὅταν χειροτονοῦνται, γιατί ἀποκτοῦν κάποια ἐξουσία καὶ συμπεριφέρονται περιφρονητικὰ στοὺς ἐνορίτες τους. Συνήθως δὲν ἐκδηλώνονται εὔκολα στοὺς πολλοὺς καὶ μόνο στοὺς ὁμοϊδεάτες καὶ ὁμότροπους συναδέλφους τους ἐκφράζουν τὰ παράπονά τους γιὰ τοὺς ἄλλους καὶ ἰδιαίτερα γιὰ τὸν Μητροπολίτη τους καὶ τοὺς συνεργάτες του. Καὶ πάντα διαψεύδουν τὰ δίκαια παράπονα τῶν ἐνοριτῶν τους καὶ ἀπειλοῦν ὅτι θὰ τοὺς ἀφήσουν ἀλειτούργητους!
Ὁ ἐνάρετος κληρικὸς τί πρέπει νὰ κάνει διὰ νὰ μὴ τὸν ἀποφεύγουν ὡς «ἐπικίνδυνο» οἱ συνάδελφοί του; Δὲν ὑπάρχει συγκεκριμένη ἀπάντηση. Ὡστόσο, πρέπει νὰ ἐκδηλώνει τὸ ἁγνό του ἐνδιαφέρον γι’ αὐτούς. Νὰ τοὺς χαιρετάει, νὰ ἀποφεύγει τὶς συμβουλὲς ποὺ δὲν τοῦ ζητοῦν, νὰ ἔχει διάκριση καὶ ὑπομονή, νὰ τοὺς ἐξυπηρετεῖ σὲ διάφορες ὑποθέσεις τους καὶ νὰ τοὺς συμπαρίσταται σὲ προβλήματα καὶ δοκιμασίες ποὺ ἐνδεχομένως ἀντιμετωπίζουν. Νὰ παραβλέπει τὶς παραλείψεις τους καὶ νὰ μὴ δείχνει ὅτι ξέρει ὅλα ὅσα κάνουν στὴν ἰδιωτική τους ζωὴ καὶ εἶναι ἀταίριαστα μὲ τὴν ἱερωσύνη τους. Νὰ εἶναι ἀνεκτικὸς πρὸς αὐτοὺς καὶ ὁ ἀναγκαῖος ἔλεγχός τους ἂς γίνεται ἀπὸ τὴ δική του συμπεριφορά,
Ἡ διόρθωση τῶν ἀνάξιων κληρικῶν εἶναι πάντα δύσκολη ἕως ἀδύνατη. Οἱ σταθερὲς ἀπόψεις τους δὲν ἔχουν σχέση μὲ τὴν ἀλήθεια τῶν γεγονότων. Δὲν ἔχουν κανένα ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν ἱερωσύνη τους. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ πιστοὶ δὲν τοὺς ἔχουν σὲ ὑπόληψη καὶ δὲν τοὺς ἐμπιστεύονται.
Τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο συμβαίνει μὲ τοὺς ἐνάρετους κληρικούς. Οἱ πιστοί τούς πλησιάζουν μὲ ἐνδιαφέρον καὶ σεβασμό. Ἐκδηλώνουν τὴν ἀγάπη τους καὶ συνεργάζονται μαζί τους, ὅταν ἡ ἐνορία τοὺς ἔχει ἀνάγκη. Ἀπὸ τὴ στάση τους αὐτὴ πρέπει νὰ παίρνουν δύναμη καὶ νὰ μὴ περιμένουν καμιὰ ἀναγνώριση ἀπὸ τοὺς συναδέλφους τους, ποὺ εἶναι αἰχμάλωτοι τοῦ κοσμικοῦ φρονήματος καὶ ὡς «μισθωτοὶ ποιμένες» εἶναι ἀδιάφοροι γιὰ τὸ ποίμνιό τους.