Τοῦ κ. Ἰωάννου Ν. Καλλιανιώτου, Καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Scranton
Ὀκτώβριος 2025
«Καί πάντες δέ οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται˙ πονηροί δέ ἄνθρωποι καί γόητες προκόψουσιν ἐπί τό χεῖρον, πλανῶντες καί πλανώμενοι. Σύ δέ μένε ἐν οἷς ἔμαθες καί ἐπιστώθης, εἰδώς παρά τίνος ἔμαθες». (Τιμόθ. Β΄, Κεφ. γ΄ 12-14).
Ἡ Ἁγία Σκέπη τῆς Παναγίας μας καί ἡ ἀγαθότης τοῦ Θεοῦ μας, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἦσαν πάντοτε μαζί μας καί ἐπιδιώκουν τήν σωτηρίαν τοῦ Ἑλληνορθοδόξου λαοῦ μας μέ πᾶν μέσον. Ἀλλ’ ἡ πνευματική ἡμῶν ἀσθένεια τῆς σήμερον ἔχουσα θρησκευτικήν, πολιτικήν, καί νομικήν χροιάν, ἀπομακρύνει τόν λαόν μας ἀπό τήν θείαν Χάριν καί προστασίαν. Ἡ κρίσις ἡμῶν εἶναι κυρίως πνευματική, καθ’ ὅτι ἀποτελοῦμε τήν Μητέρα τῆς Ὀρθοδοξίας, τῶν Ὀρθοδόξων κρατῶν,#[1] ἀλλά καί ὁλοκλήρου τοῦ Δυτικοῦ πολιτισμοῦ, ὅς δυστυχῶς, καταρρέει σήμερον (cancel culture)˙ τά πάντα βασίζονται εἰς τήν Ἑλληνικήν Παιδείαν καί ἐπιστήμην.
Εἶναι γνωστόν τοῖς πᾶσι καθ’ ὅτι, ἡμεῖς (ὁ Ἑλληνισμός) θεμέλιον Ὀρθοδοξίας ἦν, δημιουργοί τοῦ Παγκοσμίου Πολιτισμοῦ καί Παιδείας, γένος ἐκλεκτόν, βασίλειον ἱεράτευμα, ἔθνος ἅγιον, λαός εἰς περιποίησιν, ἄνθρωποι θεοσεβεῖς, φυλή ὁμογενής καί ὁμογάλακτος, ἀπόγονοι ἁγίων, κάτοικοι ὁμοιογενεῖς, πληθυσμός μεγαλοπράγμων, χώρα ἱστορική, ἔχοντες γλῶσσαν μεγαλειώδη καί παράδοσιν μεγαλοπρεπῆ, κοιτίς πολιτισμοῦ, λίκνον ἠθικόν, κέντρον ἀξιῶν καί ἀρετῶν, πηγή ἀστείρευτος, ὁ «ἄλλος μέγας πολιτισμός»,#[2] πλήρωμα εἰρηνικόν, ἀρχή σοφίας καί φιλοσοφίας, ἀπαρχή πασῶν τῶν ἐπιστημῶν πλήν τῆς ἀπορριπτούσης τόν Θεόν θεωρίας τῶν πιθανοτήτων, γενέτειρα τῆς δημοκρατίας, μήτηρ πασῶν τῶν Ὀρθοδόξων λαῶν, καταγωγή εὐγενής, προέλευσις μοναδική καί προορισμοῦ θείου ἐγενόμεθα. Διά τοῦτο καί κατέστημεν ἡ ὁδός ἀληθείας, ὅριον αἰώνιον, ἄνθρωποι τοῦ πνεύματος, γνῶσις ἀνεξάντλητος, καί δυστυχῶς, διατελοῦμεν ὑπό τήν ἐπιβουλήν τῶν ἀντιορθοδόξων καί ἀνθελλήνων, ἡ ὁποία εἶναι συνεχής καί ἐπιτεινομένη ἐκ τῶν ἔξω καί ἔσω τῶν συνόρων μας.
Πρό τριάκοντα καί πλέον ἐτῶν καί συγκεκριμένως τήν περίοδον τοῦ Ὀκτωβρίου, κατά τήν ὁποίαν αἱ συζητήσεις καί ἡ Ἱστορική ἡμῶν μνήμη περιάγονται εἰς τά γεγονότα τῆς 28ης Ὀκτωβρίου τοῦ 1940 καί εἰς τόν ἐπακόλουθον ἀμυντικόν πόλεμον τῆς χώρας ἡμῶν κατά τῶν Ἰταλῶν εἰσβολέων, συνήντησα ἕνα σεβάσμιον γέροντα ἱερέα, τόν π. Χαράλαμπον, εἰς μίαν Ἱεράν Μονήν, εἰς τήν ὁποίαν ἦτο μοναχή καί ἡ κόρη του. Ἤρχισεν ὁ π. Χαράλαμπος νά μοῦ λέγῃ διά τήν συμμετοχήν του εἰς τόν πόλεμον αὐτόν εἰς τήν Ἀλβανίαν καί διά τάς δυσχερείας καί θυσίας τῶν στρατιωτῶν του, ἀλλά καί διά τήν ἀπερίγραπτον προσφοράν τῆς Παναγίας μας.
«Ἤμουν μόνιμος ἀξιωματικός, ταγματάρχης, εἰς τόν Ἑλληνικόν στρατόν καί ἡ ἐμπειρία μου εἶναι μοναδική, κατά τήν περίοδον ταύτην τοῦ πολέμου, μέ τήν προστασίαν μας, ἡ ὁποία παρείχετο ὑπό τῆς Θεοτόκου, καί ἡ Ὁποία μᾶς συμπαρίστατο, μᾶς περιεφρούρει νυχθημερόν, καί καθωδήγει τόν στρατόν μας. Συνελάμβανεν ἡ Ἰδία διά τῶν χειρῶν Της τάς βόμβας, τάς ὁποίας ἔρριπτον τά Ἰταλικά ἀεροπλάνα καί τάς ἐπέτα εἰς τήν θάλασσαν. Μᾶς ὑπεδείκνυεν τήν ὁδόν εἰς τά ὄρη καί τάς ἀτραπούς, ὥστε νά φθάσωμεν εἰς τόν προορισμόν μας καί εἰς τό ὀρθόν σημεῖον ἄνευ ἀπωλειῶν. Ἔδιδεν ἐντολάς προσωπικῶς εἰς ἀξιωματικούς καί στρατιώτας.
Ἡμεῖς ἑκάστην Κυριακήν εἴχομεν Θείαν Λειτουργίαν κάτω ἀπό ἕν ἀντίσκηνον καί κατόπιν τῆς θείας ταύτης Λειτουργίας συνεχίζαμεν τούς ἀγῶνας μας. Μίαν Κυριακήν, κατά τήν διάρκειαν τῆς Λειτουργίας, οἱ βομβαρδισμοί ἦσαν ἀνελέητοι καί ἀδιάλειπτοι, ἀλλ’ αἱ βόμβαι ἔπιπτον πέριξ τοῦ ἀντισκήνου, τῆς προσωρινῆς καί ἐν ἐκστρατείᾳ ἐκκλησίας μας, καμμία δέν ἔπληξεν τό ἀντίσκηνον. Δύο στρατιῶταί μου ἐφοβήθησαν ἀπό τούς συνεχιζομέμους βομβαρδισμούς καί ἔφυγον ἀπό τό ἀντίσκηνον, τήν ἐκκλησίαν μας, καί ἐπῆγαν εἰς ἕν καταφύγιον (τάφρον, ὄρυγμα), τό ὁποῖον εἴχομεν κατασκευάσει διά τήν ἄμυνάν μας, ὥστε νά προφυλαχθοῦν. Δυστυχῶς ὅμως, μία βόμβα πίπτει εἰς τήν εἴσοδον τοῦ καταφυγίου τούτου καί εἰσέρχεται ἐντός του καί ἐφόνευσεν ἀμφοτέρους τούς στρατιώτας μου. Ἡμεῖς, ὅμως, οἱ ἐκτός τοῦ καταφυγίου, ἀλλ’ ὑπό τήν Ἁγίαν Σκέπην τῆς Παναγίας μας, δέν ἐπάθομεν κανέν κακόν. Τά γεγονότα ταῦτα ἦσαν συνεχῆ καί διά τοῦτο, ὅταν ἐτελείωσεν ὁ πόλεμος ἔφυγα ἀπό τόν στρατόν, ἀπό μόνιμος ἀξιωματικός καί ἐπῆγα καί ἔγινα ἱερέας. Δέν ἠμποροῦσα νά κάμνω κάτι διαφορετικόν, καθ’ ὅτι εἶδα μέ τούς ὀφθαλμούς μου καί αἰσθάνθηκα πολυτρόπως τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ καί τήν Σκέπην τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου νά κάμνῃ ἡ Ἰδία τόσον μέγαν καί δίκαιον ἀγῶνα διά τήν προστασίαν τοῦ Ἑλληνορθοδόξου γένους μας».
Αὕτη ἦτο ἡ ἐμπειρία τοῦ ἥρωος ἀποστράτου ταγματάρχου καί μονίμου στρατιώτου τοῦ Θεοῦ, π. Χαραλάμπους, ὁ ὁποῖος ὑπηρέτησε πατρίδα καί πίστιν, Ἑλλάδα καί Ὀρθοδοξίαν. Τό πρόβλημά μου εἶναι σήμερον τό ἑξῆς. Τί κάμνομεν ἡμεῖς οἱ ἀπόγονοι αὐτῶν τῶν εὐλαβῶν ἡρώων πατριωτῶν μας καί πατέρων μας ἤ παππούδων μας; Σεβόμεθα τήν Παναγίαν μας καί τόν Υἱόν Της, τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, διά τήν συνεχιζομένην προστασίαν τοῦ Ἔθνους μας ἤ ἔχομεν ἀπολύτως ἀποστατήσει καί ἀπομακρυνθῆ ἀπό τήν παραδοσιακήν μας πίστιν, ἡ ὁποία διέσωζε τό γένος μας; Ἔχομεν τήν ἰδίαν ἀγάπην διά τήν πατρίδα μας, ὡς οἱ ἥρωες τοῦ 1940 ἤ ἔχομεν καταστῆ ἀνθέλληνες; Αὐτά τά ἐρωτήματα τὰ θέτω καί εἰς τόν ἑαυτόν μου, καθ’ ὅτι δέν ἔχω προσφέρει τίποτε σημαντικόν, ἕως σήμερον, διά τήν πατρίδα μας καί δυστυχῶς, καί διά τήν ἁγίαν μας παραδοσιακήν Ὀρθοδοξίαν. Τό πρόβλημα τῆς χώρας, σήμερον, εἶναι ἡ ἐπιβεβλημένη ὑπό τῶν ἀντιχρίστων σκοτεινῶν δυνάμεων καταστροφή τῆς παιδείας μας, ἡ ἀνθελληνική καί δουλοπρεπής πολιτική μας ἡγεσία καί ἡ σχισματική καί οἰκουμενιστική θρησκευτική μας ἡγεσία. Ὁ λαός μας παραπληροφορημένος, ἐν ἀγνοίᾳ, καί ἀποστασίᾳ παραπαίει καί ἔχει τήν πεπλανημένην ἐντύπωσιν ὅτι ἐπιτελεῖ καί ἔργον μεγαλειῶδες μέ τό νά ἐξαπατᾶ καί νά ἐξαπατᾶται, νά ἱκανοποιῆται μέ τά ὑλικά ἀγαθά καί νά ἀπορρίπτῃ τά πνευματικά, νά πορεύεται ἄνευ ὁδηγοῦ καί νά κινδυνεύῃ νά ἀπολέσῃ τήν ὁδόν τήν ἄγουσαν εἰς τήν τελείωσιν καί τήν σωτηρίαν του. Ἅπαντα ταῦτα, δυστυχῶς, ἰσχύουν καί δι’ ἐμέ τόν ἐσχατώτατον πάντων.
Τέλος, ἡ Πληγή τῆς Ὀρθοδοξίας καί καταστροφεῖς τοῦ Ἑλληνισμοῦ εἶναι αὐτοί οἱ ἐν ἀγνοίᾳ ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἐπιβληθῆ ὑπό τῶν ἐχθρῶν τῆς Ἑλληνορθοδοξίας, ἀπό τό 1920, ὡς «ἡγέται» τῆς χώρας μας. Ὁ λαός μας εἶναι συνυπεύθυνος διά τήν τρέχουσαν κρίσιν τῆς χώρας, ἀλλά δυστυχῶς, τοῦ κατέστρεψαν τήν Παιδείαν, τήν γλῶσσαν, τήν Ἱστορίαν, τόν πολιτισμόν, καί τοῦ ἐπέβαλον διά νόμων καί τρομοκρατίας (παραπληροφόρησιν καί προπαγάνδα) τήν καταστροφήν ταύτην, ὡς λέγει καί ὁ Ὅσιος Γεννάδιος ἀπό τήν προτροπήν, τήν ὁποίαν εἶχεν οὗτος ἐκ τοῦ ἰδίου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.#[3] Χρειαζόμεθα μείζονα ταπείνωσιν, μετάνοιαν, ἐπιστροφήν εἰς τήν παραδοσιακήν πίστιν, μακράν σχισμάτων, διχασμῶν καί οἰκουμενισμοῦ, ἐλπίδα, εἰρήνην, χαράν, καί ἀγάπην, ἄλλως, ἀπολούμεθα ὡς Ἔθνος καί ἄτομα.#[4] Μία 8η Οἰκουμενική Σύνοδος ἁπάντων τῶν Ὀρθοδόξων λαῶν μέ σκοπόν τήν ἕνωσιν τῶν Ὀρθοδόξων καί τήν ἀπόρριψιν τῶν κακοδόξων θά ὁδηγήσῃ εἰς τήν εἰρήνην καί τήν ἐνδυνάμωσιν πάντων ἡμῶν, ἐν ὄψει τοῦ ζοφεροῦ αἰῶνος τοῦ ἀντιχρίστου, τόν ὁποῖον διάγομεν. Ὁ Θεός (ἡ Ἁγία Τριάς) νά μᾶς ἐλεήσῃ καί νά παρέχῃ εἰρήνην εἰς τήν χώραν μας, καί ἡ Ἁγία Σκέπη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἄς σκέπῃ τόν λαόν μας καί τήν πατρίδα μας ἀπό πᾶσαν ἐπιβουλήν καί ἐπιβολήν. Εἰς δέ τούς ἥρωας τοῦ 1940, δόξα καί τιμή καί αἰωνία αὐτῶν ἡ μνήμη.
Σημειώσεις:
#[1] Τά Ὀρθόδοξα τέκνα τῆς Ἑλλάδος εἶναι, ἡ Ρωσία, ἡ Σερβία, ἡ Βουλγαρία, ἡ Ρουμανία, ἡ Οὐκρανία, ἡ Λευκορωσία, ἡ Μολδαβία, ἡ Γεωργία, τὸ Μαυροβούνιον, ὁλόκληρος ἡ Ἀνατολική Εὐρώπη, ἡ Μέση Ἀνατολή καί ἀρκετά τοιαῦτα εἰς τήν Ἀφρικήν. Συνεπῶς, πολύ μεγάλη ἡ εὐθύνη ἡμῶν πρός ὑπεράσπισιν, προσφοράν, καί ἀγάπην πρός τούς λαούς αὐτούς. Ἀλλά, δυστυχῶς, ἐκκλησία (πατριαρχεῖον) καί πολιτεία (Μητσοτάκης, κλπ.) τούς πολεμοῦν μέ πᾶν μέσον, συμπράττοντες μέ τούς ἐχθρούς τῆς Ὀρθοδοξίας, τούς ἐγνωσμένους ἀντιχρίστους. #[2] Οἱ Κινέζοι ἀποκαλοῦν τήν Ἑλλάδα «Sila», τοῦτ’ ἔστιν, «ὁ ἄλλος μεγάλος πολιτισμός». #[3] «Ἔλεγε ὁ Γέροντας καί ἔγραφα ἐγώ. Ἄκου παιδί μου, ἀκούω φωνή συνέχεια στό δεξιό μου αὐτί καί μοῦ λέει σήκω Γεννάδιε νά πᾶς στήν Ἀθήνα νά πεῖς στούς ἀνθρώπους αὐτό πού σοῦ λέω. Ἐγώ πῆρα τήν χάριν μου καί τήν εὐλογίαν μου ἀπό τούς Ἑβραίους καί τήν ἔδωσα στό Ἑλληνικό γένος, τό ὁποῖον μοῦ ἐγένετο ἀγαπητό καί εὐλογητό γένος. Ἀλλά τώρα ἄρχισαν νά ἀπομακρύνονται ἀπό ἐμέ καί νά πηγαίνουν στόν σατανά οἱ δέ σοφοί μέ ἀρνήθησαν οἱ Ἱερεῖς θεωροῦν τό ὑπούργημά μου ὡς ἐπάγγελμα. Οἱ δέ χριστιανοί κοιτάει ὁ ἕνας πῶς νά γδύσει τόν ἄλλο, οἱ δέ γυναῖκες ἔχασαν κάθε Ἱερό καί Ὅσιον ἀπάνω τους, γυμνώνονται, γυρίζουν στούς δρόμους, παρασύρουν τούς ἄνδρας εἰς τήν ἁμαρτία καί χαίρονται οἱ δαίμονες, λυποῦμαι ἐγώ καί οἱ Ἄγγελοί μου. Τοιοῦτον λαό τί νά τόν κάνω; Θά τόν ἀποκτείνω. Εἰπέτε τους νά μετανοήσουν, διότι ἐγώ ἀκόμα τούς ἀγαπῶ. Ἐάν δέν μετανοήσουν θά δώσω ἀνιάτους ἀσθενείας, θά δώσω ἀλληλοσπαραγμούς καί θά ἐπέλθει ἡ ὀργή μου. Ἡ μητέρα μου καί οἱ ἅγιοι τοῦ οὐρανοῦ τούς σώζουν. Μέχρι πότε ὅμως; εἰπέτε τους νά μετανοήσουν. Ἀκόμα τούς ἀγαπῶ.» Ὅρα, ΤΑΔΕ ΛΕΓΕΙ ΚΥΡΙΟΣ ΔΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΓΕΝΝΑΔΙΟΥ, Ἱερόν Ἡσυχαστήριον Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος, Μουρτερῆς Ὀκτωνιᾶς, Αὐλωνάριον, Εὐβοίας.#[4] Ὅρα, «Ἐφιαλτικαὶ προρρήσεις τοῦ Ὁσίου Ἐφραὶμ τῆς Ἀριζόνας», Ὀρθόδοξος Τύπος.