Γράφει ὁ κ. Δημήτριος Λογοθέτης, θεολόγος
Τὶς προηγούμενες ἡμέρες τὰ κοινωνικὰ δίκτυα ἄρχισαν νὰ κατακλύζωνται ἀπὸ εἰκόνες, ζωγραφιὲς καὶ συνθήματα ὑπερασπίσεως ὑπὲρ μιᾶς μικρῆς κοπέλας στὴν Σκωτία, ἡ ὁποία, γιὰ νὰ προστατεύσῃ τὴν δωδεκάχρονη ἀδελφή της ἀπὸ ἕνα ἐπίδοξο κακοποιητή, κράτησε στὰ χέρια της ἕνα μαχαίρι καὶ ἕνα τσεκούρι, μὲ τὰ ὁποῖα τὸν ἀπειλοῦσε νὰ μείνῃ μακριά της. Πολὺ γρήγορα, οἱ ἱππότες τοῦ διαδικτύου ἡρωοποίησαν τὴν κοπέλα καὶ αὐτὴν τὴν στιγμὴ πολλὲς συγκεντρώσεις ὀργανώθηκαν ἤδη καὶ ὀργανώνονται πρὸς ἔνδειξιν διαμαρτυρίας, φωνὲς ποὺ καλοῦν νὰ σταματήσῃ ἡ ἀντικατάσταση πληθυσμοῦ στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἤπειρο καὶ νὰ ἐπανέλθῃ ἡ τάξη καὶ ἡ λογική, ὥστε ἀνήλικα κορίτσια νὰ περπατοῦν στοὺς δρόμους χωρὶς φόβο, ἀλλὰ μὲ αἴσθηση ἀσφαλείας.
Στὶς μακρινὲς χῶρες τῆς Ἰαπωνίας καὶ τῆς Αὐστραλίας, ὁ κόσμος, κουρασμένος ἀπὸ τὴν ἐπιχείρηση συμπεριλήψεως καὶ μὲ ἀγάπη πρὸς τὸν πολιτισμό του καὶ τὴν ἱστορία του, συγκεντρώνεται κατὰ χιλιάδες στοὺς δρόμους πρὸς ἀντίσταση καὶ ἀντίδραση στὶς πολιτικὲς τῆς ἀντικαταστάσεως. Στὴν Ἀγγλία οἱ προσπάθειες καταστολῆς τοῦ πλήθους καὶ ἀλλαγῆς τῶν ποσοστῶν ἐγκληματικότητος ἔχουν λάβει πλέον ἄλλη πορεία. Πάνω ἀπὸ τρεῖς χιλιάδες συλλήψεις τὸ 2024 γιὰ ρατσιστικὲς ἀναρτήσεις στὸ διαδίκτυο καὶ δημιουργία εἰδικῆς ἀστυνομικῆς μονάδος, ἡ ὁποία θὰ συλλαμβάνῃ ἄντρες, ποὺ σφυρίζουν σὲ ὄμορφες γυναῖκες στὸν δρόμο. Καὶ ὅλα αὐτὰ βεβαίως μόνο στὶς γειτονιὲς μὲ ντόπιους Ἄγγλους. Ποῦ νὰ τολμήσῃ ἡ ἀστυνομία νὰ εἰσέλθῃ ἐκεῖ ὅπου ὁ μουσουλμανικὸς νόμος ἔχει πλέον ἐπιβληθῆ.
Τὴν ἴδια ὥρα, ἄλλες χῶρες, ἀνατολικὰ τῆς Εὐρώπης, ὅπως ἡ Οὑγγαρία καὶ ἡ Ρουμανία, χῶρες ποὺ ἀρνήθηκαν σὲ μεγάλο βαθμὸ τὴν δυτικὴ προπαγάνδα, στάθηκαν ὄρθιες ἀπέναντι στὶς ἀπειλὲς τῶν Βρυξελλῶν, ἀντίθετα μὲ τὴν ὅποια εἰκόνα εἴχαμε γιὰ αὐτὲς τὶς χῶρες στὸ παρελθόν, ἔχουν πλέον ἀναδειχθῆ ὡς ἀσφαλῆ καταφύγια γιὰ τοὺς κατοίκους τους καὶ ταυτόχρονα ποδηγέτες γιὰ ὅλους τοὺς ὑπόλοιπους εὐρωπαϊκοὺς λαούς, γιὰ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ὀφείλει ἕνα κράτος νὰ λειτουργῇ ἀπέναντι στοὺς πολίτες του. Καὶ βεβαίως οἱ χῶρες αὐτὲς δὲν ἀποτελοῦν ἐπίγειο παράδεισο, οὔτε ἔχουν ἐπιτύχει τὴν τελειότητα. Τὰ μειονεκτήματά τους εἶναι καὶ αὐτὰ ὑπαρκτὰ καὶ μπορεῖ νὰ τοὺς γίνῃ κριτική, ὅμως, ὅπως σημειώνει καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, «ζηλοῦτε δὲ τὰ χαρίσματα τὰ κρείττονα».
Ποῖες εἶναι, ὅμως, οἱ αἰτίες οἱ ὁποῖες ὁδήγησαν μέχρι ἐδῶ τὴν πάλαι ποτὲ χριστιανικὴ Εὐρώπη, εἶναι γνωστὲς στὴν πλειοψηφία τῶν ἀνθρώπων. Ἡ οἰκονομικὴ εὐμάρεια ὁδήγησε στὴν ὑπέρμετρη κατανάλωση ἀγαθῶν, ἡ ἀποικιοκρατία ὁδήγησε λαοὺς μὲ διαφορετικοὺς πολιτισμοὺς καὶ ἤθη νὰ μετακινηθοῦν, κάποιες φορὲς βιαίως, ἄλλες πάλι πρὸς ἀναζήτηση ἑνὸς καλλίτερου μέλλοντος, χωρὶς, ὅμως, κατὰ πλειοψηφία, νὰ θέλουν νὰ προσαρμοσθοῦν στὶς κοινωνίες στὶς ὁποῖες μεταναστεύουν, ἀλλὰ ἀντιθέτως δημιουργοῦν ὁμάδες σὲ γκέτο, μετατρέπουν τὶς χῶρες, ὅπου πηγαίνουν, στὴν ἴδια ποιότητα μὲ αὐτὲς ἀπὸ τὶς ὁποῖες ἔφυγαν. Ἕνα ἀκόμα στοιχεῖο εἶναι ἀσφαλῶς καὶ ἡ διαστρέβλωση τοῦ χριστιανικοῦ μηνύματος καὶ ἐν συνεχείᾳ ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ αὐτὸ ἐξ’ ὁλοκλήρου. Ἀκόμα καὶ στὴν Ἑλλάδα, ὁ χριστιανισμὸς ἔχει ἀρχίσει νὰ ἑρμηνεύεται προτεσταντικὰ ἀπὸ κάποιους, μὲ σκοπὸ νὰ διαβρωθῇ τὸ ἦθος καὶ τὸ μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου, κάτι ποὺ κράτησε ζωντανὴ τὴν ταυτότητα τοῦ ἑλληνισμοῦ, τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ τὸ ἑλληνικὸ ἔθνος ὅλα τὰ χρόνια τῆς Ὀθωμανοκρατίας.
Τί κοινὸ ἔχουν οἱ χῶρες ποὺ ἐπέτυχαν τὴν συντήρηση τῆς ἀσφαλείας τους καὶ προστατεύουν τοὺς πολίτες τους: ἐπιστροφὴ στὶς παραδοσιακὲς ἀξίες καὶ χρήση αὐτῶν ὡς ἕνα ἀσφαλὲς ἐφαλτήριο, γιὰ νὰ προχωρήσουν στὸ μέλλον.
Ἡ Ἑλλάδα, ὅμως, δυστυχῶς δὲν παραδειγματίζεται οὔτε βάζει μυαλό, τουλάχιστον σὲ κρατικὸ ἐπίπεδο. Ἡ ἔλλειψη προσωπικοτήτων μὲ πολιτικὸ καὶ κοινωνικὸ ἐκτόπισμα, ἡ ἀνάγκη κάθε ἑνὸς νὰ ἀναλάβῃ ἡγετικὲς θέσεις, ἡ ἄρνηση ὑποταγῆς τοῦ «Ἐγώ» γιὰ τὸ συμφέρον καὶ τὸ μέλλον τῆς πατρίδος, ἔχουν ὁδηγήσει τὴν ὅλη κατάσταση σὲ μία σήψη, χωρὶς, ὅμως, νὰ φαίνεται στὸν ὁρίζοντα γιατρὸς γιὰ νὰ τὴν θεραπεύσῃ. Οἱ ψηφοφόροι πλέον ψηφίζουν πολιτικοὺς μὲ τὸ ἐπιχείρημα ὅτι εἶναι οἱ ἄλλοι χειρότεροι, ὄχι πὼς ἡ ψῆφος τους πηγαίνει σὲ ἱκανοὺς ἀνθρώπους. Οἱ νέοι προτιμοῦν νὰ συνεχίσουν τὴν ζωή τους στὸ ἐξωτερικό, πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ἀπεμπολοῦν καὶ τὴν ταυτότητά τους σιγὰ σιγά, ἀφοῦ δὲν ἔχουν τὴν ἐπιθυμία νὰ γυρίσουν σὲ ἕνα τόπο ποὺ τρώει τὰ παιδιά του. Ὁ πόλεμος κατὰ τῆς οἰκογενείας ἀποτελεῖ καθημερινὸ πολιτειακὸ φαινόμενο, ὅταν πρόσφατα δόθηκαν χρήματα σὲ ἐκπαιδευτικοὺς γιὰ τὴν παρακολούθηση σεμιναρίων ὑπὲρ τῆς συμπεριλήψεως, ἀλλὰ ἀφαιρέθηκαν ἐπιδόματα ἀπό πολυτέκνους.
Καὶ παρ’ὅλο ποὺ στὸ τοῦνελ δὲν διαφαίνεται φῶς, καὶ πάλι τὸ φῶς ὑπάρχει. Λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὅτι «ἐποίησέν τε ἐξ ἑνὸς πᾶν ἔθνος ἀνθρώπων κατοικεῖν ἐπὶ παντὸς προσώπου τῆς γῆς, ὁρίσας προστεταγμένους καιροὺς καὶ τὰς ὁροθεσίας τῆς κατοικίας αὐτῶν» καὶ ὅ,τι ὁ Θεὸς παρέδωσε ἄνθρωπος νὰ τὸ ἀλλάξῃ οὐ δύναται. Ὅμως, ὁ προσωπικὸς ἀγώνας ἀποτελεῖ ἀναγκαῖο κομμάτι, διότι ὁ Θεὸς τὸ σχέδιό του θὰ τὸ πραγματοποιήσῃ, ἁπλῶς καθυστερεῖ, γιὰ νὰ δώσῃ τὴν εὐκαιρία, μέσῳ τῆς δίκης μας ἐλευθέρας βούλησης καὶ ἐπιλογῆς, νὰ σωθοῦμε.
Ἀφοῦ, λοιπόν, ἡ ψῆφος εἶναι σχεδὸν ἀδύνατο νὰ φέρῃ ἀποτελέσματα (ὄχι, ὅμως, καὶ τελείως ἀδύνατο, ὅλα τὰ ὅπλα εἶναι χρήσιμα), ἡ στροφὴ τῶν πολιτῶν θὰ πρέπει νὰ ξεκινήσῃ πρῶτα μέσα ἀπὸ τὴν ἐνορία τους καὶ τὴν μητρόπολή τους. Πολλοὶ Μητροπολίτες φάνηκε καὶ τὴν περίοδο τοῦ κορωνοϊοῦ ὅτι ἔχουν χάσει τὸ τσαγανό τους καὶ τὴν ἐπαφή τους μὲ τὴν πραγματικότητα. Θεώρησαν ὅτι τὸ κράτος εἶναι πιὸ δυνατὸ ἀπὸ τοὺς ἴδιους, ὅτι ἡ γνώμη τῶν πολιτικῶν καὶ οἱ καλὲς σχέσεις μαζί τους θὰ προσφέρουν περισσότερα στὴν Ἐκκλησία ἀπὸ ὅ,τι τὰ ἐνεργὰ μέλη της, ποὺ νυχθημερὸν κοπιάζουν γιὰ τὴν συντήρηση τῶν ἐνοριῶν. Ὀφείλουν, λοιπόν, οἱ χριστιανοὶ προτίστως νὰ ὑπενθυμίσουν στοὺς Ἱεράρχες τους τὴν δύναμη ποὺ ἔχουν, πρὶν τὸ κράτος ἐνεργήσῃ ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας καταστρεπτικά. Ἔτσι, ὁ πολιτικὸς θὰ παρακαλῇ καὶ πάλι τὸν οἰκεῖο Μητροπολίτη γιὰ βοήθεια καὶ ὄχι τὸ ἀνάποδο.
Ἄλλο ὅπλο ποὺ ὑπάρχει στὸ ὁπλοστάσιο τῶν πολιτῶν, κάτι ποὺ δυστυχῶς ἔχει ἀτονήσει μὲ τὴν συγκέντρωση τῶν ἀνθρώπων στὶς μεγαλουπόλεις, εἶναι ἡ κοινότητα καὶ ἡ βοήθεια αὐτῶν ποὺ ἔχουν ἀνάγκη ἀπὸ ὅλους τοὺς ἄλλους. Οἱ νέες οἰκογένειες παραπονοῦνται, καὶ ὡς ἕνα βαθμὸ δικαίως, ὅτι δὲν τοὺς δίδεται ἡ δυνατότητα νὰ κάνουν περισσότερα παιδιά, διότι οἱ καθημερινὲς δυσκολίες, ἡ ἐξαντλητικὴ ἐργασία καὶ οἱ πενιχροὶ μισθοὶ δὲν τοὺς βοηθοῦν νὰ τὰ μεγαλώσουν, ὅπως πρέπει. Σὲ μία Ἑλλάδα γέρων, ἀναρωτιέται κανεὶς εὔλογα, ὅπου ὅλοι τῆς προηγουμένης γενιᾶς κατέχουν ἀπὸ δύο καὶ τρία σπίτια, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ καταντήσαμε ἔτσι, ὥστε νὰ παραπονοῦνται γιὰ τὶς μειώσεις τῶν συντάξεων, ἀλλὰ νὰ μὴ βοηθοῦν τὰ ἴδια τους τὰ παιδιὰ νὰ κάνουν ἐγγόνια, γιὰ νὰ δουλέψουν καὶ νὰ καταφέρουν νὰ συντηρήσουν αὐτὲς τὶς συντάξεις. Καὶ ἂν τὰ δικά τους παιδιὰ δὲν θέλουν νὰ κάνουν ἐγγόνια, ὀφείλουν νὰ στηρίξουν τὰ ζευγάρια ποὺ ὄντως βοηθοῦν στὴν λύση τοῦ δημογραφικοῦ. Διότι ἡ Πίστη καὶ ἡ Πατρίδα γιὰ τὸν Ἕλληνα εἶναι πάνω ἀπὸ τὴν οἰκογένειά του. Δὲν τελειώνει ἡ ζωὴ μὲ τὴν σύνταξη, ἀλλὰ μὲ τὸν θάνατο. Ὅσο κάποιος μπορεῖ νὰ περπατήσῃ, φέρει καὶ εὐθύνη γιὰ τὰ λάθη του. Ἡ ἀποτυχία νὰ μεγαλώσῃ τὰ παιδιά του σωστὰ ἢ ὁ ἴδιος νὰ κάνῃ πολλὰ παιδιά, λόγῳ φόβου ἐξ αἰτίας τῆς ὑπέρμετρης προπαγάνδας, δὲν τὸν ἀθωώνει ἀπὸ τὴν στάση ποὺ παίρνει τώρα ἀπέναντι στὰ προβλήματα τῆς χώρας.
Παρατηροῦμε τὴν Εὐρώπη, διότι τὰ προβλήματά τους τείνουν νὰ τὰ κάνουν καὶ δικά μας, ὅπως εἴδαμε τὴν περίοδο τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως, πρέπει, ὅμως, νὰ θωρακίσουμε καὶ τοὺς δικούς μας ἑαυτούς, διότι εὐθύνη μας δὲν εἶναι τὰ σπίτια τῶν ἄλλων, εὐθύνη μας εἶναι τὰ δικά μας σπίτια. Ὁ Θεὸς ἔβαλε τὴν ὑπογραφή του γιὰ τὴν ἐλευθερία μας, ὅπως μᾶς μαρτυρᾷ ὁ Κολοκοτρώνης, ἀλλὰ αὐτὴ ἡ ὑπογραφὴ μπῆκε μὲ αἷμα. Ἡ Ἐκκλησία καὶ αὐτὴ στηρίχθηκε στὸ αἷμα καὶ στὰ μαρτύρια τῶν ἁγίων, μὲ βάση καὶ παράδειγμα τὸν Χριστό. Καὶ ἡ Ἐκκλησία, ἀκόμα καὶ στὶς σαθρές της ἐποχές, διατηρήθηκε καὶ ἐπιβίωσε μέχρι καὶ σήμερα καὶ θὰ συνεχίσῃ νὰ ἐπιβιώνῃ, ὥς τὸ τέλος τῶν ἡμερῶν. Ἡ Ἐκκλησία καὶ ἡ ἱστορία μας μᾶς προσφέρουν τὸν ἀσφαλῆ δρόμο, ὁπότε μέσα ἀπὸ ἐκεῖ καὶ ἡ Ἑλλάδα καὶ οἱ Ἕλληνες θὰ πρέπη νὰ ἀναζητήσουν τὸ μέλλον καὶ τὴν λύση στὰ προβλήματά τους. Διότι ἡ ἄλλη ἐπιλογὴ εἶναι νὰ ἀρχίσουν τὰ ἀνήλικα παιδιά μας νὰ κυκλοφοροῦν μὲ τσεκούρια καὶ μαχαίρια στοὺς δρόμους, καὶ τότε ὁ νόμος τῆς ζούγκλας θὰ ὠφελήσῃ τοὺς δυνατοτέρους. Καὶ οἱ γέροι δύναμη δὲν ἔχουν καὶ οἱ νέοι στὴν χώρα αὐτὴ γιὰ πολὺ ἀκόμα δὲν θὰ μένουν.