Ὁ μακαριστὸς Γέροντάς μας, πατὴρ Μάξιμος Καραβᾶς, γεννήθηκε τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1935 στὶς Οἰνοῦσσες τῆς Χίου καὶ ἦταν μέλος πολύτεκνης οἰκογένειας.
Τὸ νησὶ αὐτὸ εἶχε μεγάλη ναυτικὴ παράδοση, γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Γέροντας, ὡς λαϊκός, ἐργάστηκε κάποια χρόνια καὶ ὡς ναυτικός.
Ἐπειδὴ ὅμως τὸν εἵλκυε περισσότερο ἀπ’ ὅλα ὁ Θεός, γι’ αὐτὸ καὶ πῆγε στὴν Ἀθήνα καὶ γράφτηκε στὴν Ριζάρειο Ἐκκλησιαστικὴ Σχολὴ Ἀθηνῶν. Παρακολουθοῦσε συχνὰ κηρύγματα τοῦ Πατρὸς Αὐγουστίνου Καντιώτη, τὴν ἐποχὴ ποὺ ὁ τελευταῖος ἦταν ἀρχιμανδρίτης στὴν Ἀθήνα καὶ ἐκεῖ γνώρισε τὴν μεγάλη αὐτὴ μορφὴ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ συνδέθηκε μαζί του.
Στὴ συνέχεια, πέρασε καὶ φοίτησε στὴ θεολογικὴ σχολὴ Ἀθηνῶν καὶ ἐντάχθηκε στὴν ἀδελφότητα τοῦ Πατρὸς Αὐγουστίνου, ὁ ὁποῖος τὸν τοποθέτησε, μία περίοδο, καὶ διευθυντὴ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ οἰκοτροφείου τοῦ κτιρίου τῆς ὁδοῦ Ζωοδόχου Πηγῆς στὸ κέντρο τῆς Ἀθήνας.
Ὅταν, τὸ 1967, ὁ Πατὴρ Αὐγουστῖνος ἔγινε Μητροπολίτης Φλωρίνης, τὸν πῆρε μαζί του στὴν ἀκριτικὴ μητρόπολη καὶ ἀφοῦ τὸν ἔκειρε μοναχὸ καὶ τὸν χειροτόνησε ἱερέα, τὸν τοποθέτησε στὴ θέση τοῦ ἀρχιερατικοῦ Ἐπιτρόπου Ἐορδαίας.
Τὸν Αὔγουστο τοῦ 1973 τὸν διόρισε Ἡγούμενο τῆς Μονῆς τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς Μηλοχωρίου Ἐορδαίας. Κατὰ τὴν περίοδο τῆς ἡγουμενίας του συνετελέσθη τεράστιο οἰκοδομικὸ ἔργο (ἀποπεράτωση, περίφραξη καὶ ἐξωραϊσμὸς τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ τῆς Μονῆς καὶ κτίσιμο ξενώνων). Γιὰ πάνω ἀπὸ 50 χρόνια, ὁ Γέροντας διέθετε τὸ μισθὸ καὶ ἀργότερα τὴν σύνταξή του στὶς ἀνάγκες τοῦ Μοναστηριοῦ.
Αὐτὸ ὅμως ποὺ ἔκανε τὸν Γέροντα Μάξιμο νὰ ξεχωρίσει, ἦταν τὸ ἀνδρεῖο ὁμολογητικό του φρόνημα. Μετὰ τὴν παραίτηση τοῦ Πατρὸς Αὐγουστίνου, τὸ 2000, ὁ πατὴρ Μάξιμος ἦταν ἀπὸ τοὺς ἐλάχιστους ἱερεῖς ποὺ δὲν προσαρμόστηκαν στὴν ἀντιπατερικὴ καὶ ἀντιεκκλησιαστικὴ πορεία ποὺ ἀκολουθεῖ ἡ διοίκηση τῆς μητροπόλεώς μας, τὰ τελευταῖα 25 χρόνια. Ἦταν ἀπὸ τοὺς λίγους ποὺ μὲ τὰ ἄρθρα, ἀλλὰ καὶ μὲ τὰ χαριτωμένα ποιήματά του ἀσκοῦσε ἔντονη κριτικὴ στοὺς ἐκκλησιαστικοὺς παράγοντες, στὴν Ἀθήνα καὶ στὴν Κωνσταντινούπολη, ποὺ μὲ τὰ λόγια καὶ τὰ ἔργα τους προδίδουν τὴν Ὀρθοδοξία καὶ προωθοῦν τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Κορυφαία πράξη Ὀρθόδοξης Ὁμολογίας, ἀπὸ μέρους τοῦ Γέροντα, ἦταν ἡ θεάρεστη καὶ εὐλογημένη ἀπόφαση ποὺ πῆρε, τὸν Μάρτιο τοῦ 2017, νὰ διακόψει τὴν μνημόνευση τοῦ τότε Μητροπολίτη Θεοκλήτου, ὁ ὁποῖος ἀποδέχτηκε τὶς ἀποφάσεις τῆς ληστρικῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης καὶ συμπορευόταν μὲ τοὺς Οἰκουμενιστές.
Παρὰ τὶς ἀπειλές, τὶς συκοφαντίες καὶ τὶς διαβολὲς ποὺ δέχτηκε, τόσο αὐτὸς προσωπικά, ὅσο καὶ ἡ Ἱ. Μονή, καὶ παρὰ τὰ διωκτικὰ μέτρα ποὺ ὑπέστη (ἀφαίρεση τῆς Ἡγουμενίας, διακοπὴ τῆς μισθοδοσίας τοῦ ἱερομονάχου ποὺ λειτουργοῦσε καὶ ἄλλα), δὲν ἔκλινε γόνυ, ἀλλά, ἔμεινε σταθερός, ἀπτόητος καὶ ἀποφασισμένος γιὰ ὅλα, μέχρι τὴν ἡμέρα ποὺ ἐκοιμήθη.
Ἡ Ἱ. Μονὴ τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς ἔμεινε πλέον στὴν ἱστορία ὡς ἕνα κάστρο τῆς παγκόσμιας Ὀρθοδοξίας ποὺ δὲν ἔπεσε ποτέ!
Ὅλοι ἐμεῖς ποὺ τὸν γνωρίσαμε, ἔχουμε ἱερὸ χρέος νὰ κρατήσουμε τὴν ἁγία Παρακαταθήκη ποὺ μᾶς ἄφησε.
Ἂς ἔχουμε, ἀπὸ τὸν Οὐρανό, τὶς πρεσβεῖες τόσο τοῦ ἰδίου, ὅσο καὶ τοῦ Ὁσίου Γέροντός του, τοῦ μεγάλου σύγχρονου Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Πατρὸς Αὐγουστίνου Καντιώτη.
Τὰ πνευματικά του παιδιά