Κλείνουν εφέτος δέκα χρόνια από την φαρμακερή μέρα της 5ης Αυγούστου 2015, που έφυγε από τη ζωή ένας από τους ιδρυτές της οργάνωσης «ΟΜΟΝΟΙΑ», ο πρώτος Πρόεδρος της ΟΜΟΝΟΙΑΣ για τα Παράρτημα του Αργυροκάστρου, για πολλά χρόνια, μέλος του Γενικού Συμβουλίου και Προεδρείου, ένας εκ των πέντε στελεχών της ΟΜΟΝΟΙΑΣ που φυλακίστηκε και δικάστηκε με την περίφημη δίκη παρωδία των Τιράνων το 1994, ο εκδότης της εφημερίδας «Το Όραμα», ο διακριμένος δάσκαλος, ο ακούραστος αγωνιστής, για τα δίκαια του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού, Θοδωρής Βεζιάνης.
Αν και πέρασαν δέκα ολόκληρα χρόνια, η μνήμη του, η εικόνα του και κυρίως οι απόψεις του είναι εδώ ανάμεσά μας. Μας οδηγούν και μας παροτρύνουν να συνεχίσουμε το έργο του.
Ακόμα βουίζουν στ’ αφτιά μου τα σθεναρά λόγια του: «Ας υπάρχουν δεκάδες πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών κρυμμένοι πίσω από κάθε δέντρο και γωνία, για να μας φοβίσουν. Εμείς εδώ θα συνεδριάσουμε και θα ιδρύσουμε τον δικό μας Φορέα, στη Δερβιτσιάνη» (όταν υπήρχαν απόψεις να φεύγαμε).
«Σήμερα βρισκόμαστε στο εδώλιο του κατηγορουμένου και δικαζόμαστε μόνο και μόνο επειδή είμαστε ΕΛΛΗΝΕΣ», τα λόγια του μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου.
«Ζητάμε τα δικαιώματα που περιέχει η Σύμβαση Πλαίσιο, που έχει υπογράψει και η ίδια η Αλβανία, αυτά που καθορίζονται στην Χάρτα του Ελσίνκι, στα Διεθνή Φόρα…» οι δηλώσεις του πάντα και παντού.
«Ο Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός σήμερα θέλει μια «ΟΜΟΝΟΙΑ», που να συμμετέχουν όλοι οι Έλληνες, χωρίς καμία διάκριση… Η «ΟΜΟΝΟΙΑ» να είναι ανεξάρτητη, όπως ιδρύθηκες, ούτε έχει δουλειά με κόμματα και συμμαχίες μ’ αυτά. Έτσι μόνον ο καθένας θεωρεί την «Ομόνοια» δικό του σπίτι, τη βοηθάει και τη σέβεται, αφού ο ίδιος την έχει ψηφίσει. Ο Γενικός Πρόεδρος να βγει από τη βάση με την ψήφο όλων των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών, ο οποίος, βεβαίως θα πρέπει να είναι προικισμένος με προσόντα για ν’ αλωνίζει τα παγκόσμια κέντρα αποφάσεων, υπέρ των δικαίων του Ελληνισμού μας…», στο τελευταίο του γραπτό για την κατάσταση της ΟΜΟΝΟΙΑΣ.
Και η Οργάνωση «ΟΜΟΝΟΙΑ» στο συλλυπητήριό της ανάμεσα στ’ άλλα έγραψε: «Το μαχητικό, ενωτικό και δημιουργικό του πνεύμα, που τον χαρακτήριζε και εξέπεμπε μέχρι την τελευταία του πνοή, θα συνεχίζει να μας εμπνέει, αλλά και να μας ελέγχει. Η προσφορά του στην οργάνωση μας αποτελεί ανεκτίμητη παρακαταθήκη»
Αιωνία του η μνήμη.
Βαγγέλης Παπαχρήστος