ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Ἐφεσ. ς’ 18-24
18 Διὰ πάσης προσευχῆς καὶ δεήσεως, προσευχόμενοι ἐν παντὶ καιρῷ ἐν Πνεύματι, καὶ εἰς αὐτὸ τοῦτο ἀγρυπνοῦντες ἐν πάσῃ προσκαρτερήσει καὶ δεήσει περὶ πάντων τῶν ἁγίων, 19 καὶ ὑπὲρ ἐμοῦ, ἵνα μοι δοθῇ λόγος ἐν ἀνοίξει τοῦ στόματός μου, ἐν παῤῥησίᾳ γνωρίσαι τὸ μυστήριον τοῦ εὐαγγελίου, 20 ὑπὲρ οὗ πρεσβεύω ἐν ἁλύσει, ἵνα ἐν αὐτῷ παῤῥησιάσωμαι ὡς δεῖ με λαλῆσαι. 21 Ἵνα δὲ εἰδῆτε καὶ ὑμεῖς τὰ κατ᾿ ἐμέ, τί πράσσω, πάντα ὑμῖν γνωρίσει Τυχικὸς ὁ ἀγαπητὸς ἀδελφὸς καὶ πιστὸς διάκονος ἐν Κυρίῳ, 22 ὃν ἔπεμψα πρὸς ὑμᾶς εἰς αὐτὸ τοῦτο, ἵνα γνῶτε τὰ περὶ ἡμῶν καὶ παρακαλέσῃ τὰς καρδίας ὑμῶν. 23 Εἰρήνη τοῖς ἀδελφοῖς καὶ ἀγάπη μετὰ πίστεως ἀπὸ Θεοῦ πατρὸς καὶ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. 24 Ἡ χάρις μετὰ πάντων τῶν ἀγαπώντων τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν ἐν ἀφθαρσίᾳ· ἀμήν.
Ἑρμηνεία Π. Ν. Τρεμπέλα – Ἐκδόσεις Σωτήρ
18 Ἀλλὰ καὶ μὲ ὅλον αὐτὸν τὸν ὁπλισμόν, ποὺ θὰ φέρετε, πάλιν ἀπὸ τὴν θείαν δύναμιν καὶ βοήθειαν νὰ ἐξαρτᾶτε τὴν νίκην σας. Νὰ παρακαλῆτε λοιπὸν τὸν Θεόν μὲ πᾶν εἶδος προσευχῆς καὶ αἰτήσεως· καὶ νὰ προσεύχεσθε εἰς κάθε καιρὸν μὲ τὸν φωτισμὸν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Νὰ ἐπιμένετε δὲ εἰς αὐτὸ τοῦτο τὸ ἔργον τῆς προσευχῆς καὶ νὰ εἶσθε ἄγρυπνοι μὲ κάθε δυνατὴν ἐμμονὴν καὶ δέησιν δι’ ὅλους τοὺς Χριστιανούς. 19 Καὶ ἰδιαιτέρως νὰ προσεύχεσθε ὑπὲρ ἑμοῦ, διὰ νὰ μοῦ δοθῇ ἀπὸ τὸν Θεόν σοφία διὰ να ὁμιλῶ καταλλήλως καὶ πρεπόντως· να μοῦ ἀνοίξῃ δηλαδὴ ὁ Θεὸς τὸ στόμα μου διὰ νὰ γνωστοποιήσω μὲ παρρησίαν καὶ ἀφοβίαν τὴν μέχρι πρὸ ὀλίγου κρυμμένην, φανερωθεῖσαν δὲ τώρα ὑπὸ τοῦ Θεοῦ ἀλήθειαν τοῦ εὐαγγελίου. 20 Διὰ τὴν ἀλήθειαν αὐτὴν εἶμαι πρεσβευτὴς σταλμένος ἀπὸ τὸν Θεόν. Καὶ ὡς στολὴν καὶ ἔμβλημα τοῦ μεγάλου αὐτοῦ ἀξιώματός μου φέρω τὴν ἁλυσίδα, μὲ τὴν ὁποίαν εἶμαι δεμένος. Νὰ προσεύχεσθε δι’ ἐμὲ διὰ νὰ ὁμιλήσω μὲ παρρησίαν διὰ τὸ μυστήριον τοῦ εὐαγγελίου, καθὼς πρέπει νὰ ὁμιλήσω. 21 Διὰ νὰ μάθετε δὲ καὶ σεῖς τὰ ἰδικά μου νέα, τί πράττω δηλαδή, θὰ σᾶς τὰ καταστήσῃ ὅλα γνωστὰ ὁ Τυχικός, ὁ ἀγαπητὸς ἀδελφὸς καὶ πιστὸς διάκονος ἐν τῷ ἔργῳ τοῦ Κυρίου. 22 Σᾶς τὸν ἔστειλα δι’ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν σκοπόν, διὰ νὰ μάθετε ὅλα τὰ ἰδικά μας καὶ διὰ νὰ παρηγορήσῃ τὰς καρδίας σας. 23 Ἀπὸ τὸν Θεόν δὲ καὶ Πατέρα καὶ τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστὸν εἴθε νὰ δοθοῦν εἰς τοὺς ἀδελφοὺς εἰρήνη καὶ ἀγάπη συντροφευμένη μὲ πίστιν. 24 Ἡ χάρις εἴθε νὰ εἶναι μὲ ὅλους, ὅσοι ἀγαποῦν τὸν Κύριον μας Ἰησοῦν Χριστὸν μὲ ἀγάπην, ποὺ μένει πάντοτε ἄφθαρτος καὶ αἰωνία. Ἀμήν.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Λκ. ζ΄ 31-35
31 Τίνι οὖν ὁμοιώσω τοὺς ἀνθρώπους τῆς γενεᾶς ταύτης, καὶ τίνι εἰσὶν ὅμοιοι; 32 ὅμοιοί εἰσι παιδίοις τοῖς ἐν ἀγορᾷ καθημένοις καὶ προσφωνοῦσιν ἀλλήλοις καὶ λέγουσιν· ηὐλήσαμεν ὑμῖν, καὶ οὐκ ὠρχήσασθε, ἐθρηνήσαμεν ὑμῖν, καὶ οὐκ ἐκλαύσατε. 33 ἐλήλυθε γὰρ Ἰωάννης ὁ βαπτιστὴς μήτε ἄρτον ἐσθίων μήτε οἶνον πίνων, καὶ λέγετε· δαιμόνιον ἔχει. 34 ἐλήλυθεν ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐσθίων καὶ πίνων, καὶ λέγετε· ἰδοὺ ἄνθρωπος φάγος καὶ οἰνοπότης, φίλος τελωνῶν καὶ ἁμαρτωλῶν. 35 καὶ ἐδικαιώθη ἡ σοφία ἀπὸ τῶν τέκνων αὐτῆς πάντων.
Ἑρμηνεία Π. Ν. Τρεμπέλα – Ἐκδόσεις Σωτήρ
31 Κατόπιν λοιπὸν τῆς συμπεριφορᾶς αὐτῆς τῶν Φαρισαίων καὶ τῶν νομικῶν πρὸς ποῖον νὰ παρομοιάσω τοὺς ἀνθρώπους τῆς γενεᾶς αὐτῆς; Καὶ πρὸς ποῖον εἶναι ὅμοιοι; 32 Εἶναι ὅμοιοι πρὸς παιδιὰ ἄτακτα καὶ ὀκνηρά, ποὺ κάθηνται εἰς τὴν ἀγοράν, καὶ φωνάζουν δυνατὰ μεταξύ των καὶ λέγουν· Σᾶς ἐπαίξαμεν χαρούμενα μὲ τὸν αὐλὸν καὶ δὲν ἐχόρευσατε· σᾶς ἐμοιρολογήσαμεν καὶ σᾶς εἴπαμεν τραγούδια θλιβερὰ καὶ δὲν ἐκλαύσατε. Οὔτε μὲ τὸ ἕνα λοιπὸν εὐχαριστεῖσθε, οὔτε μὲ τὸ ἄλλο ἰκανοποιεῖσθε. 33 Ἔτσι καὶ σεῖς οἱ σημερινοὶ ἄνθρωποι· εἶσθε δύστροποι καὶ δὲν ἠμπορεῖ κανεὶς νὰ σᾶς εὔρῃ πουθενά. Διότι ἦλθεν ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής, ὁ ὁποῖος οὔτε ἄρτον ἔτρωγε, οὔτε οἶνον ἔπινε. Καὶ λέγετε· ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς εἶναι ὑποχόνδριος καὶ μελαγχολικὸς καὶ ἔχει μέσα του δαιμόνιον, δι’ αὐτὸ δὲ ζῇ καὶ μακρὰν ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. 34 Ἦλθεν ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ τρώγει καὶ πίνει, ὡς ἐγκρατὴς ἀλλὰ καὶ κοινωνικὸς ἄνθρωπος, καὶ λέγετε· Ἰδοὺ ἄνθρωπος φαγᾶς καὶ οἰνοπότης, φίλος τῶν τελωνῶν καὶ ἁμαρτωλῶν. 35 Παρὰ ταῦτα ὅμως ἐθαυμάσθη ἡ θεία σοφία ὡς δικαία καὶ σοφῶς ἐργασθεῖσα διὰ τὴν σωτηρίαν τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ ὅλα τὰ τέκνα της, δηλαδὴ ἀπὸ ὅλους τοὺς πράγματι συνετοὺς καὶ πνεῦμα σοφίας ἔχοντας ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ἐπληροφορήθησαν ἀπὸ τῶν πραγμάτων, ὅτι καὶ διὰ τῶν δύο αὐτῶν μεθόδων ἡ θεία σοφία ἐνήργει θαυμαστῶς.
ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ
Στίς 10 Ὀκτωβρίου ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τήν μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Θεοφίλου τοῦ ὁμολογητοῦ. Ὁ ὅσιος γεννήθηκε στήν Τιβεριούπολη, ἡ ὁποία σήμερα ὀνομάζεται στά βουλγαρικά Στρούμιτζα. Οἱ γονεῖς του ἦταν πολύ εὐσεβεῖς καί πῆγαν τόν γυιό τους σέ ἕναν ἀσκητή, τόν ἅγιο πατέρα Στέφανο, γιά νά τόν εὐλογήσει. Ἀπό μικρός σπούδαζε τά ἱερά γράμματα καί ὅταν ἔγινε δεκατριῶν ἐτῶν, πῆγε στόν προαναφερθέντα ἅγιο Στέφανο μέ σκοπό νά ἀσκητεύσει κοντά του. Στήν ἐρώτησή τοῦ γέροντα, γιατί ἄφησε τούς γονεῖς του καί πῆγε νά τόν βρεῖ, ὁ νέος τοῦ ἀποκἀλυψε, ὅτι ἄκουσε τήν φωνή τοῦ ὅσίου Στεφάνου νά τόν καλεῖ νά ἀκολουθήσει τόν λόγο τοῦ Κυρίου “Ἆρον τόν Σταυρό σου καί ἀκολούθει μοι”. Ὁ ὅσιος τότε ἀφοῦ εὐχαρίστησε τόν Θεό, δέχθηκε τόν νέο καί ἐπί τρία χρόνια τόν κράτησε κοντά του γιά νά τόν διδάξει τήν μοναδική πολιτεία. Κατόπιν τόν ἔστειλε στήν Λαὐρα γιά να καρεῖ μοναχός. Πέρασαν κάποια χρόνια μετά ἀπό τήν κουρά του, ὅταν ἔφτασαν οἱ γονεῖς του στήν περιοχή ἀναζητῶντας τον. Μετά ἀπό πολλές παρακλήσεις καί μέ μεγάλη ἀπροθυμία, συγκατένευσε ὁ ἡγούμενος καί τούς τόν φανέρωσε. Μέ πολλή χαρά τόν ἐναγκαλίζονταν καί τόν κατασπάζονταν, γνώρισαν δέ ὅτι ὁ γυιός τους εἶχε γίνει κατοικητήριο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Παρακάλεσαν τότε τόν ἡγούμενο νά ἐπιτρέψει νά πάρουν μαζί τόν γυιό τους, διότι ἐπιστρέφοντας θά ἔχτιζαν μοναστῆρι καί ἤθελαν νά κατοικεῖ σέ αὐτό καί τό παιδί τους. Στην ἀρχή ὁ ἡγούμενος δέν τό ἐπέτρεψε, μετά ὅμως παρακάλεσαν τόν Θεό νά τούς ἀπαντήσει, ἀγρυπνῶντας καί νηστεύοντας ἐπί τρεῖς ἡμέρες. ‘Ἀκούστηκε τότε ούράνια φωνή πού πρόσταζε νά ἀφήσουν τόν Θεόφιλο νά πάει μέ τούς γονεῖς του.
Πράγματι χτίστηκε τὀ μοναστῆρι, πέρασαν ἀρκετά χρόνια, ἀλλά ξέσπασε ἡ εἰκονομαχία καί νέα δεινά ἔπληξαν τήν ὀρθοδοξία. Ὁ αἱρετικός αὐτοκράτορας Λέων ὁ Ἴσαυρος ἔμαθε γιά τόν ὅσιο Θεόφιλο καί τήν προσήλωσή του στά ὀρθόδοξα δόγματα. Πρόσταξε λοιπόν καί τόν ἔφεραν μπροστά του γιά νά τόν δικάσει. Πράγματι παραστάθηκε ἐνώπιον τοῦ αὐτοκράτορα καί ὁμολόγησε ὅτι πρέπει νά προσκυνοῦνται οἱ ἅγιες εἰκόνες. Ἀφοῦ τόν ἔδειραν, τόν πῆγαν στήν Νίκαια μαζί μέ τόν ἅγιο Λογγῖνο τόν στυλίτη. Βασανίστηκαν ἀνηλεῶς καί οἱ δύο, τόσο πού ἡ γῆ κοκκίνησε ἀπό τό αἷμα τους. Τότε ὁ ἄρχοντας τόν ρώτησε: ἄραγε ἐσύ καί οἱ ὁμόφρονές σου εἶστε ἀνόητοι ἤ ὁ βασιλιᾶς; Ὁ ὅσιος τότε πρότεινε νά διαλεχθοῦν περί τοῦ θέματος, βασιζόμενοι στίς ἁγίες γραφές καί πράγματι ὁ ἄρχοντας πείστηκε, ὅτι πρέπει νά προσκυνῶνται οἱ εἰκόνες καί ἄφησε ἐλεύθερο τόν ἅγιο Θεόφιλο. Ὁ ὅσιος ἀν καί στεναχωρήθηκε, διότι δέν ὁλοκλήρωσε τό μαρτύριό του, ἐπέστρεψε καί μετά ἀπό λίγο προγνώρισε τήν κοίμησή του. Ἀφού τακτοποίησε τίς ὑποθέσεις τῆς μονῆς καί ἀποχαιρέτησε τούς ἀδελφούς, ἀπῆλθε πρός τόν Κύριο.
Ἀπολυτίκιον
(Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.)
Θεοῦ φίλον γνήσιον τὸν ἀτραπὸν τὴν στενήν, ὁδεῦσαι ποθήσαντα ἐξ ηλικίας μικρᾶς, Θεόφιλον μέλψωμεν, οὗτος γὰρ τὰς εἰκόνας, τὰς ἁγίας στηρίζων, ἤνεγκε στεῤῥοψύχως, ἀνυποίστους βασάνους, καὶ πάντων πρεσβευτὴς πρὸς Θεόν, ἔνθερμος γέγονε.
Μεγαλυνάριον
Χαίροις φίλε γνήσιε ἀρετῆς, ὁ τῷ Ζωοδότῃ, παιδιόθεν προσκολληθείς, καὶ ὑπὲρ εἰκόνων, Θεόφιλε τῶν θείων, ὑπενεγκὼν γενναίως, πόνους ὡς ἄσαρκος.