Τοῦ κ. Νικολάου Μάννη, ἐκπαιδευτικοῦ
Ὡς γνωστόν, ὅταν τὸ 1924 ἡ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος εἰσήγαγε τὸ νέο ἡμερολόγιο, κάποιοι ἄνθρωποι ἀντέδρασαν στὴν εἰσαγωγὴ αὐτὴ καὶ ὀνομάστηκαν περιφρονητικὰ “Παλαιοημερολογίτες”. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ δυστυχῶς ἐξ ἀρχῆς διώχθηκαν ἀπὸ τὶς ἐκκλησιαστικὲς καὶ πολιτικὲς ἀρχὲς [1], ἕνας διωγμὸς ποὺ κράτησε γιὰ δεκαετίες· τὸ δὲ Σχίσμα ποὺ προέκυψε (ποὺ ἔχει συμπληρώσει πλέον ἕνα αἰώνα) δὲν ἀντιμετωπίστηκε ἀκόμη ἀπὸ ἁρμόδια Σύνοδο, ὅπως προβλέπεται ἀπὸ τὸ Κανονικὸ Δίκαιο. Ὅταν τὸ 1935, ἐντάχθηκαν καὶ Ἀρχιερεῖς στὸ Παλαιοημερολογιτικὸ Κίνημα (συγκεκριμένα ὁ Δημητριάδος Γερμανὸς Μαυρομμάτης, ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης καὶ ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος Δημητρίου) ἔγιναν ἀρχιερατικὲς χειροτονίες καὶ τὸ Κίνημα αὐτὸ ἀπέκτησε καὶ ἐκκλησιαστικὴ Ἡγεσία μὲ ἀδιαμφισβήτητη Ἀποστολικὴ Διαδοχή. Τὸ ὅτι οἱ περισσότεροι Παλαιοημερολογίτες ἔδιναν ἰδιαίτερη σημασία στὴν Ἀποστολικὴ Διαδοχή, ὅση ἀκριβῶς καὶ στὴν Ἀποστολικὴ Πίστη, ἀποδεικνύεται καὶ ἀπὸ τὸ γεγονὸς τῆς ἀρνήσεώς τους νὰ ἀναγνωρίσουν τοὺς ψευδεπισκόπους ποὺ “χειροτόνησε” μόνος του (κατὰ παράβαση τῶν Κανόνων) τὸ 1948 ὁ ἱδρυτὴς νέας “παλαιοημερολογιτικῆς” “Ἐκκλησίας”, Ἐπίσκοπος Βρεσθένης Ματθαῖος (γνωστὸς ἀπὸ τὰ σκάνδαλα τῆς Μονῆς Κερατέας). Ἀλλὰ καὶ ἀργότερα, ὅταν τὸ 1960 καὶ 1962 χειροτονήθηκαν Ἐπίσκοποι ἀπὸ Ἀρχιερεῖς τῆς Ρωσικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς (ΡΟΕΔ), ἀρκετοὶ ἦταν αὐτοὶ ποὺ ἀντέδρασαν ἀπὸ φόβο μήπως δὲν ὑπῆρχε Κανονικότητα (ἐπειδὴ οἱ χειροτονίες ἔγιναν ἀθόρυβα λόγω τοῦ ὑφιστάμενου τότε διωγμοῦ), μέχρις ὅτου τελικῶς ἀναγνωρίστηκαν αὐτὲς οἱ χειροτονίες τὸ 1969 ἀπὸ τὴν Σύνοδο τῆς ΡΟΕΔ, ὥστε πλέον οὐδεὶς γνώστης νὰ ἀμφιβάλει γιὰ τὸ κῦρος τῶν χειροτονιῶν αὐτῶν, οὔτε ἀκόμη καὶ οἱ τῆς ἐπισήμου Ἐκκλησίας (ὅσοι βέβαια δὲν εἶναι ἐμπαθεῖς), ὅπως ἀποδεικνύεται καὶ ἀπὸ τὴν περίπτωση τοῦ μακαρίτου π. Δημητρίου Κοτσικώνα, περὶ τῆς ὁποίας περιπτώσεως ἐπισυνάπτω τὴν αἴτηση τοῦ τότε Δημητριάδος (καὶ μετέπειτα Ἀρχιεπισκόπου) Χριστοδούλου γιὰ τὴν ὑποδοχή του ὡς κανονικῶς χειροτονημένου Κληρικοῦ, ὅπως καὶ τὴν θετικὴ ἀπάντηση τῆς Συνόδου, διὰ τοῦ τότε Ἀρχιγραμματέως αὐτῆς (καὶ νῦν Ἀρχιεπισκόπου) Ἱερωνύμου.
Ἀτυχῶς ὅμως, ὅταν ἔπαυσαν οἱ διώξεις ἐναντίον τῶν Παλαιοημερολογιτῶν καὶ νομοθετήθηκε ἡ ἐλεύθερη ἄσκηση τῶν θρησκευτικῶν τους καθηκόντων καὶ ἡ ἀναγνώριση τῶν Μυστηρίων τους ἀπὸ τὸ Κράτος, παρατηρήθηκε τὸ θλιβερὸ φαινόμενο, πρώην κληρικοὶ τῆς ἐπίσημης Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι εἶχαν καθαιρεθεῖ ἀπὸ αὐτὴν γιὰ ζητήματα ἄσχετα μὲ τὴν Πίστη, δηλαδὴ γιὰ ἠθικὰ ἢ ἄλλα σοβαρὰ κανονικὰ παραπτώματα, νὰ συνεχίζουν νὰ δροῦν ὡς “κληρικοί”, παριστάνοντας πλέον τοὺς “Παλαιοημερολογίτες”, ὥστε ἐκμεταλλευόμενοι τὴ νομικὴ κάλυψη, νὰ γλυτώνουν ἀπὸ τὴν δίωξη γιὰ τὸ ἀδίκημα τῆς “ἀντιποίησης ἄσκησης ὑπηρεσίας λειτουργοῦ τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ”.
Ἕνας λοιπὸν ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ψευδοπαλαιοημερολογίτες ὑπῆρξε καὶ ὁ Δωρόθεος Τσάκος, νεοημερολογίτης Ἀρχιμανδρίτης (τῆς Μητροπόλεως Σιδηροκάστρου), ὁ ὁποῖος ἀφοῦ καταδικάστηκε καὶ καθαιρέθηκε γιὰ κιναιδισμὸ τὸ 1968, “χειροτονήθηκε” “ἐπίσκοπος”, ἀπὸ τὸν Νικόλαο Κατσουνάκη τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας, τὸν ὁποῖο εἶχαν “χειροτονήσει” ψευδεπίσκοπο “Βενεζουέλας” αὐτοχειροτόνητοι Οὐκρανοί! Λίγα χρόνια μετὰ ὁ Τσάκος “χειροτονήθηκε” γιὰ δεύτερη φορὰ “ἐπίσκοπος” μὲ τίτλο “Μονεμβασίας καὶ Σπάρτης” [2] ἀπὸ τὸν αὐτοαποκαλούμενο …”Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη” Θεόκλητο Καντάρη, ἐπίσης νεοημερολογίτη Ἀρχιμανδρίτη (καὶ πρώην πρωτοσύγκελλο τοῦ Μητροπολίτου Βερροίας Ἀλεξάνδρου Δηλανᾶ [3]), ὁ ὁποῖος Θεόκλητος εἶχε καθαιρεθεῖ τὸ 1957, ἐπειδὴ εἶχε σπεύσει νὰ “χειροτονηθεῖ” ψευδεπίσκοπος ὑπὸ τῶν ὑφ’ ἑνὸς χειροτονηθέτων Ματθαιϊκῶν “ἐπισκόπων” [4]. Τὸ 1984 ὁ Δωρόθεος Τσάκος “χειροτονήθηκε” ξανά, ὡς δῆθεν “Μητροπολίτης Πατρῶν”, ἀπὸ τοὺς Παλαιοημερολογίτες Ἐπισκόπους (μὲ Διαδοχὴ ἀπὸ τὴν ΡΟΕΔ) Κεφαλληνίας Μάξιμο Βαλλιανάτο καὶ Θηβῶν Γεράσιμο Βράκα, λάθρα τῆς Συνόδου τους, ἡ ὁποία καθαίρεσε γιὰ τὴν ψευδοχειροτονία αὐτὴν τοὺς Ἐπισκόπους Μάξιμο καὶ Γεράσιμο καὶ κήρυξε τὴν “χειροτονία” ὡς “ἀνυπόστατο καὶ μηδέποτε γενομένη” [5]. Ὁ Γεράσιμος μὲ τὸν Τσάκο πρὶν ἀποχωρήσουν ἀπὸ τὸν μάταιο τοῦτο κόσμο [6] πρόλαβαν καὶ “χειροτόνησαν” νέους ψευδεπισκόπους (δημιουργώντας μία Λερναία Ὕδρα), μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ὁ Σεραφεὶμ Μίχας, νεοημερολογίτης Ἱερομόναχος (τῆς Μητροπόλεως Κυθήρων), ὁ ὁποῖος εἶχε καθαιρεθεῖ τὸ 1981 ἐπειδὴ αὐτοαποσχηματίστηκε, ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὸ καθαιρετικὸ ἔγγραφο.
Ὅπως λοιπὸν εὔκολα διαπιστώνει, ὄχι μόνο ἕνας εἰδήμων Κανονολόγος, ἀλλὰ καὶ ὁ πλέον ἁπλοϊκὸς πιστός, ὁ αὐτοαποκληθεὶς “Μητροπολίτης Ἐλευσίνας καὶ Σαλαμίνας” καὶ “Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν” Σεραφεὶμ Μίχας (ἀποθανών πλέον), ὑπῆρξε ψευδοπαλαιοημερολογίτης ψευδεπίσκοπος, ἄνευ Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, ὅπως δηλαδὴ καὶ ὁ Δωρόθεος Τσάκος, ἀπὸ τὸν ὁποῖο ἔλαβε τὴν δῆθεν “χειροτονία”. Τὸ ἴδιο ψευδοπαλαιοημερολογίτης ψευδεπίσκοπος τυγχάνει καὶ ὁ Παρθένιος Βεζυρέας, ἐφόσον, ὅπως διαβάζουμε στὸ ἐπίσημο βιογραφικό του [7], ἀφενὸς μέν, ἀνδρώθηκε ὄχι μέσα στὸν χῶρο τοῦ παλαιοῦ, ἀλλὰ τοῦ νέου ἡμερολογίου (κατηχητὴς ἐπὶ Μεσσηνίας Χρυσοστόμου Θέμελη, διάκονος καὶ μεγαλόσχημος ὑπὸ Καρθαγένης Χρυσοστόμου Παπαδόπουλου), ἀφετέρου, μετὰ τὴν καθαίρεσή του ἀπὸ τὴν ἐπίσημη Ἐκκλησία, “χειροτονήθηκε” ἀπὸ τὸν Σεραφεὶμ Μίχα “πρεσβύτερος” καὶ ψευδεπίσκοπος “Καρυουπόλεως Οἰτύλου καὶ πάσης Μάνης”, μὲ τὴν συμμετοχὴ καὶ ἑτέρων ψευδεπισκόπων, οἱ ὁποῖοι ἀργότερα, ἀφοῦ διασπάστηκαν, οἱ μισοὶ τὸν “καθαίρεσαν” [8], καὶ οἱ ἄλλοι μισοὶ τὸν “ἀνακήρυξαν” “Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν” προτοῦ τελικὰ τὸν ἐγκαταλείψουν! Ἑπομένως, ὁ Βεζυρέας οὔτε ἰδεολόγος Παλαιοημερολογίτης τυγχάνει, οὔτε ἀληθινὸς Ἐπίσκοπος, ἀφοῦ δὲν ἔχει τὴν Ἀποστολικὴ Πίστη καὶ τὴν Ἀποστολικὴ Διαδοχή, ἐνῶ ὅλοι οἱ Παλαιοημερολογίτες τῆς Ἑλλάδος τὸν θεωροῦν (ὅπως ἔσπευσαν σύσσωμοι νὰ δηλώσουν) ξένο σῶμα καὶ δὲν τὸν ἀναγνωρίζουν, παρὰ μόνο ὡς καθηρημένο διάκονο τῆς ἐπίσημης Ἐκκλησίας, ὅπως ἄλλωστε καὶ ὁ ἴδιος ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς Σεραφεὶμ τὸν εἶχε ἀποκαλέσει, παραλληλίζοντας μάλιστα πολὺ εὔστοχα τὴν περίπτωσή του μὲ τοὺς Οὐκρανοὺς Σχισματικοὺς [9].
Ἑπομένως ἡ πρόσφατη προσπάθεια Κανονολόγου κληρικοῦ [10], ὁ ὁποῖος μὲ ἀφορμὴ τὴν περίπτωση Βεζυρέα ἀποφάνθηκε ὡς …βεζύρης, ἐναντίον τοῦ κύρους τῶν Μυστηρίων καὶ τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν Παλαιοημερολογιτῶν, τυγχάνει ὄχι μόνο αὐθαίρετη καὶ ἀντικανονικὴ (διότι ξεκάθαρα ἀντιποιεῖται ἔργο Πανορθοδόξου Συνόδου, τῆς Ὁποίας ἁρπάζει τὴν Κρίση), ἀλλὰ καὶ ἀστεία, ἀφοῦ, ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἀναγνωρίζει ὡς “Κανονικὸ” τὸν κάθε Βεζυρέα τῆς “αὐτοκέφαλης” ψευδεκκλησίας τῆς Οὐκρανίας, στὴν ὁποία χώρα ἐργάζεται.
Ὁπωσδήποτε ὅμως ἐνταῦθα θὰ πρέπει νὰ ἀναφερθεῖ καὶ ἡ τεράστια πνευματικὴ εὐθύνη τῶν Παλαιοημερολογιτῶν τῆς Ἑλλάδος γιὰ τὸ φαινόμενο Βεζυρέα, ἀφοῦ ἐδῶ γιὰ ἄλλη μία φορὰ ἐνήργησε ὁ πνευματικὸς νόμος. Ἐξηγοῦμαι: Ἐὰν οἱ Παλαιοημερολογίτες εἶχαν παραμείνει πιστοὶ στὴν ἐκκλησιολογικὴ παρακαταθήκη τοῦ πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου (+1955), ὁ ὁποῖος οὐδέποτε ἀνακηρύχθηκε “Ἀρχιεπίσκοπος” καὶ ζητοῦσε μόνο τὴν νόμιμη ἐπίλυση τοῦ ζητήματος ἀπὸ Πανορθόδοξη Σύνοδο, δὲν θὰ ὑπῆρχαν σήμερα τόσοι “Ἀρχιεπίσκοποι”… Ὡς γνωστὸν (ἀπὸ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες καὶ τὴν Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία), κάθε Ἀρχιερέας ποὺ πίπτει σὲ κάποιο ἀδίκημα πρέπει νὰ κριθεῖ ἀπὸ Σύνοδο καὶ ἂν καθαιρεθεῖ τότε μόνο τοποθετεῖται ἄλλος στὴ θέση του [11]. Ὁ πρῶτος ἐκ τῶν Παλαιοημερολογιτῶν ποὺ καταπάτησε αὐτὴ τὴν ἀρχὴ ὑπῆρξε ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος, ὁ ὁποῖος ἀφοῦ “χειροτόνησε” μόνος του “Ἀρχιερεῖς” ἔπειτα ἀνακηρύχθηκε ἀπὸ αὐτοὺς ὡς δῆθεν “Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος”. Δυστυχῶς καὶ στὴν Παράταξη τοῦ πρ. Φλωρίνης, μετὰ τὴν κοίμησή του, ἀκολουθήθηκε ἡ παρανομία αὐτή, ὅταν ὁ Γαρδικίου Αὐξέντιος (ἐκλεγεὶς τὸ 1963 ἀντικανονικῶς – μὲ δύο ψήφους ἐκ τῶν τεσσάρων! – “Πρόεδρος τῆς Συνόδου”) σταδιακὰ υἱοθέτησε τὸν ὡς ἄνω παράνομο τίτλο τοῦ “Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος”. Μετέπειτα, σὲ κάθε διχασμὸ μεταξὺ τῶν Παλαιοημερολογιτῶν, ἐμφανίζονταν καὶ νέοι “Ἀρχιεπίσκοποι”, ἀφοῦ πολλοὶ ἤθελαν νὰ γίνουν βεζύρηδες στὴ θέση τοῦ βεζύρη… Τὸ ἀποτέλεσμα; Ἡ τιμωρία τοῦ Θεοῦ νὰ πέσει στὰ κεφάλια τους ἔχοντας καταντήσει νὰ γίνονται περίγελος τῶν πάντων, μὲ τὴν ὕπαρξη τόσων «Ἀρχιεπισκόπων Ἀθηνῶν» καὶ μάλιστα ἐπιπέδου Βεζυρέα, καὶ προσπαθώντας συνεχῶς τόσο ἀγωνιωδῶς νὰ ἀποδείξουν ὅτι αὐτοὶ δὲν φέρουν καμία εὐθύνη.
Εἴθε λοιπὸν νὰ ἀναλάβουν ὅλοι τὶς εὐθύνες ποὺ τοὺς ἀναλογοῦν μὲ πνεῦμα ταπεινώσεως καὶ δικαιοσύνης.
Σημειώσεις:
[1] imoph.org [2] Βλ. “Ὀρθόδοξος Τύπος”, 16-1-1981. [3] π. Τιμοθέου Χαλκιᾶ, Οἱ ἀπαρχὲς τοῦ Παλαιοημερολογιτισμοῦ στὴν περιοχὴ τῆς Ἠμαθίας academia.edu [4] Χριστοδούλου Παρασκευαΐδη (Ἀρχιεπισκόπου), Ἱστορικὴ καὶ κανονικὴ θεώρησις τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ ζητήματος (myriobiblos.gr). [5] Βλ. “Ἡ Φωνὴ τῆς Ὀρθοδοξίας”, Νοέμβριος-Δεκέμβριος 1985. [6] Ὁ Δωρόθεος Τσάκος δολοφονήθηκε λίγα ἔτη μετά, σὲ κακόφημη περιοχὴ τῶν Ἀθηνῶν. [7] arxiepiskop-palaio.blogspot.com [8] ieramitropolixiou-pe.blogspot.com [9] Μητροπολίτης Πειραιῶς: Ξεκαθαρίζει τὴ θέση του γιὰ τὸ οὐκρανικό: ethnos.gr [10] Ἀρχιμανδρίτη Ἀθηναγόρα Σουπουρτζῆ, Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καὶ οἱ «παλαιοημερολογίτες»: romfea.gr [11] Ὁ ΙΣΤ΄ Κανόνας τῆς Πρωτοδευτέρας εἶναι ἀποκαλυπτικός: “Διὰ τὰς φιλονεικίας τὲ καὶ ταραχάς, τὰς ἐν τῇ τοῦ Θεοῦ ἐκκλησίᾳ συμβαινούσας, καὶ τοῦτο ὁρίσαι ἀναγκαῖόν ἐστι· τό, μηδενὶ τρόπῳ ἐπίσκοπον καταστῆναι ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ, ἧς ἔτι ὁ προεστὼς ζῇ καὶ ἐν τῇ ἰδίᾳ συνίσταται τιμῇ, εἰμὴ αὐτὸς ἑκὼν τὴν ἐπισκοπὴν παραιτήσεται. Χρὴ γὰρ πρότερον τὴν αἰτίαν τοῦ μέλλοντος τῆς ἐπισκοπῆς ἐκδιώκεσθαι, κανονικῶς ἐξεταζομένην, εἰς πέρας ἄγεσθαι, εἲθ’ οὕτω, μετὰ τὴν αὐτοῦ καθαίρεσιν, ἕτερον ἀντ’ αὐτοῦ εἰς τὴν ἐπισκοπὴν προβιβάζεσθαι”.