Γράφει ὁ κ. Ἀνδρέας Κεφαλληνιάδης, Δάσκαλος
Ἡ Ἁγία Γραφὴ δὲν εἶναι ἐπιστημονικὸ βιβλίο, ἀλλὰ βιβλίο θρησκευτικό. Ἀσχολεῖται μὲ τὸ Θεὸ καὶ τὴ σχέση του μὲ τὸν ἄνθρωπο. Γράφτηκε γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ὅλων τῶν ἐποχῶν. Μὲ αὐτὸ τὸ πνεῦμα ἂν δοῦμε τὴν Ἁγ. Γραφὴ δὲν θὰ ἔχουμε τὴν ἀξίωση νὰ περιέχει ἐπιστημονικὰ συμπεράσματα. Κι ὅμως! Παρόλο ποὺ γράφτηκε ἀπὸ πολλοὺς συγγραφεῖς, σὲ διαφορετικοὺς τόπους καὶ χρόνους, παρουσιάζει τέτοια ἁρμονία, ὥστε νὰ νομίζει ὁ μελετητὴς ὅτι γράφτηκε μόνον ἀπὸ ἕνα. Ὅ,τι ἀναφέρει δὲν ἔρχεται σὲ σύγκρουση μὲ τὴν ἀληθινὴ ἐπιστήμη.
Ἀπὸ τὸ πρῶτο της βιβλίο, τὴ Γένεση, ποὺ μὲ πολὺ ἁπλὸ καὶ παραστατικὸ τρόπο ἀναφέρει τὴ δημιουργία τοῦ κόσμου, ἀφήνει ἔκπληκτους ὅλους τοὺς ἀπροκατάληπτους ἐπιστήμονες γιὰ τὴν ἁρμονία της μὲ τὰ πορίσματα τῆς σύγχρονης ἐπιστήμης, μέχρι λεπτομερειῶν.
Νὰ μὲ συντομία ἡ κοσμογονία κατὰ τὴ Βίβλο: Ὁ Θεὸς δημιουργεῖ τὴν πρώτη δημιουργικὴ περίοδο (ἡμέρα) τὸ φῶς, δηλ., τὸν ἥλιο. Τὴ δεύτερη δημιουργεῖ τὸ στερέωμα, δηλ. τὴν ἀτμόσφαιρα. Τὴν τρίτη ἐμφανίζει μέσα ἀπὸ τὰ νερὰ τὴν ξηρὰ καὶ κατόπιν δημιουργεῖ τὴ βλάστηση. Τὴν τέταρτη ἀποκαλύπτει στὸν οὐρανὸ τὸν (κρυμμένο ἀπὸ τὰ νέφη) ἥλιο, τὴ σελήνη καὶ τὰ ἄστρα. Τὴν πέμπτη δημιουργεῖ τὰ θαλάσσια ζῶα καὶ τὰ πτηνά. Τὴν ἕκτη δημιουργεῖ τὰ ζῶα τῆς γῆς καὶ τελευταῖο τὸν ἄνθρωπο.
Ἂς δοῦμε τώρα τί λέει περιληπτικὰ ἡ ἐπιστήμη: Ἀπὸ τὴν πρώτη ὕλη, τὴ μεσοαστρική, προῆλθαν κατόπιν συμπύκνωσης καὶ περιστροφῆς, ὁ ἥλιος, οἱ πλανῆτες καὶ τὰ ἄλλα οὐράνια σώματα τοῦ ἡλιακοῦ μας συστήματος κι ἀσφαλῶς ἀνάμεσά τους ἡ Γῆ, ποὺ στὴν πρώτη της μορφὴ ἦταν σὲ διάπυρη κατάσταση καὶ συνεπῶς ἦταν ἀκόμη «ἀκατασκεύαστος» (Γέν. α΄ 2). Ἡ ψύξη δημιούργησε ὑγροποίηση τῶν ὑδρατμῶν, μὲ ἀποτέλεσμα ραγδαῖες βροχὲς νὰ καλύψουν τὸ φλοιό της. «Καὶ πνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρετο ἐπάνω τοῦ ὕδατος» (Γέν. α΄ 2). Ἔτσι καθαρίζει ὁ οὐρανὸς ἀπὸ τὰ νέφη τῶν ὑδρατμῶν καὶ δημιουργεῖται τὸ «στερέωμα», δηλ. ἡ ἀτμόσφαιρα. (Γέν. α΄ 6). Τεράστιες γεωλογικὲς ἀναστατώσεις φέρνουν τὴν ξηρὰ στὴν ἐπιφάνεια τῆς Γῆς (Γέν. α΄ 9 -10). Κατόπιν ἐμφανίζεται ἡ πρώτη μορφὴ βλάστησης στὴν ἐπιφάνεια τῆς Γῆς, ἡ ὁποία ἀναπτύσσεται ραγδαῖα χάρη στὴν ὑψηλὴ θερμοκρασία, τὸ διάχυτο φῶς καὶ τὴν ὑγρασία στὴν ἀτμόσφαιρα. (Γέν. α΄ 11 – 12). Στὴ συνέχεια τὰ πυκνὰ σύννεφα ἀραιώνουν κι ἐπιτρέπουν τὴν ἄμεση πρόσπτωση τῆς ἡλιακῆς ἀκτινοβολίας στὴν ἐπιφάνεια τῆς Γῆς. Ἔτσι γίνονται ἄμεσα ὁρατὸς ὁ ἥλιος, ἡ σελήνη καὶ τὰ ἄστρα. (Γέν. α΄ 14 ). Οἱ πρῶτες μορφὲς ζώων ἐμφανίζονται ἀρχικὰ στὴ θάλασσα (Γέν. α΄ 20) καὶ κατόπιν στὴν ξηρὰ (Γέν. α΄ 24). Τελευταῖος ἐμφανίζεται ὁ ἄνθρωπος (Γέν. α΄ 26 – 27).
Καταπληκτικὴ πράγματι ἁρμονία! Στὸ σημεῖο αὐτὸ ὅμως, ὑπάρχει μία ἔνσταση: Πῶς ὁ Μωυσῆς μιλάει γιὰ ἑξαήμερο Δημιουργία, ἐνῶ οἱ ἐπιστήμονες γιὰ ἑκατομμύρια χρόνια; Νὰ ἡ ἀπάντηση: Ὅταν ὁ Μωυσῆς ἀναφέρεται σὲ δημιουργικὲς ἡμέρες, δὲν ἐννοεῖ ὅτι ὁ Θεὸς δημιούργησε τὸ Σύμπαν κατὰ κυριολεξία μέσα σὲ ἕξι 24ωρα, ἀλλὰ χρησιμοποιεῖ τὴ λέξη «ἡμέρα», ἀφενὸς γιὰ νὰ γίνει καταληπτὸς ἀπὸ τοὺς συγχρόνους του, κι ἀφετέρου γιὰ νὰ διδάξει τὸν ἱερὸ θεσμὸ τῆς ἀργίας τοῦ Σαββάτου. Γιὰ τοὺς παλιοὺς ἀνθρώπους ἕξι ἡμέρες, γιὰ ἐμᾶς ἑκατομμύρια χρόνια. Καὶ ὁ σοφὸς ἱεράρχης Μ. Βασίλειος ἔτσι τὸ ἐξηγεῖ: «Ὥστε εἴτε πεῖς ἡμέρα εἴτε πεῖς αἰώνα, τὴν ἴδια ἔννοια ἐκφράζεις». Ἕνας πανεπιστημιακὸς γεωλόγος, ὁ Μιχάλης Δερμιτζάκης, ἔρχεται νὰ ἐπισφραγίσει τὰ παραπάνω μὲ τὸ κῦρος τῆς ἐπιστήμης: «Οἱ ἕξι (γεωλογικοὶ) αἰῶνες ἡλικίας τῆς Γῆς, (…) συμπίπτουν κατὰ θεϊκὴ ἐπιταγὴ καὶ ἔμπνευση μὲ τὶς ἕξι ἡμέρες τῆς Γενέσεως». (Βλ. Μ. Δερμιτζάκη, Γεωλογικὲς προσεγγίσεις στὴν Ἑξαήμερο τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, ἔκδ. Ἁρμός, σελ. 71).
Πῶς ὁ Μωυσῆς 1.500 περίπου χρόνια π.Χ., μπόρεσε νὰ περιγράψει τὴ δημιουργία τῆς Γῆς μὲ τόση ἀκρίβεια, σὰν νὰ ἦταν ἕνας σύγχρονος ἐπιστήμονας; Ἡ ἀπάντηση, δὲν εἶναι δύσκολη. Μᾶς τὴ δίνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὅταν γράφει: «πᾶσα Γραφὴ θεόπνευστος» (Β΄ Τιμ. γ΄ 6). Μόνο λοιπὸν μὲ τὴν παραδοχὴ πὼς ἡ Ἁγία Γραφὴ εἶναι θεόπνευστη ἐξηγοῦνται ὅλα.