ΜΕΡΟΣ Β΄
ΕΠΙΤΗΡΗΣΙΣ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΙΑ
Ὅταν ἐπισείεται μετ’ ἐπιτάσεως ἕνας φονικὸς μπαμπούλας, τὸ ἀμέσως ἑπόμενο ποὺ συμβαίνει εἶναι νὰ ἐξαγγέλλεται ἡ λήψη κάποιων μέτρων γιὰ τὴν καταπολέμηση τοῦ κοινωνικοῦ προβλήματος (συχνὰ περιγράφεται ὡς «μάστιγα»), τὰ ὁποῖα, ὅσο πιὸ ἐπιθετικὸς παρουσιάζεται ὁ μπαμπούλας, τόσο πιὸ αὐστηρὰ ἕως δρακόντεια εἶναι αὐτά.
Στὸ ἄρθρο γιὰ τὸ αἷμα ποὺ χύνεται στὴν ἄσφαλτο, τὸ ὁποῖο εἶχε δημοσιεύσει ὁ Νικολακόπουλος τὸ 1990 στὴν ἐφημερίδα «Τὸ Βῆμα» [1], καθόλου τυχαῖα δὲν εἶχε ἀναφερθεῖ στὰ «νέα μέτρα ποὺ ἐξήγγειλε ἡ κυβέρνηση γιὰ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ Κώδικα Ὁδικῆς Κυκλοφορίας, γιὰ τὰ ὁποῖα ὅμως διάφοροι ἁρμόδιοι φορεῖς ἐκφράζουν ἐπιφυλάξεις ὅσο ἀφορᾶ τὰ ἀποτελέσματά τους. “Ἕως τώρα κυνηγούσαμε τὸ αὐτοκίνητο”, εἶπε ἁρμόδιος ὑπουργός […], “τώρα ἦλθε ὁ καιρὸς νὰ κυνηγήσουμε καὶ τὸν ὁδηγό”. Τὸ κυνήγι, ὅμως, αὐτὸ ὑπάρχει κίνδυνος νὰ μετατραπεῖ σὲ “κυνήγι μαγισσῶν”, ἂν δὲν συνδυασθεῖ μὲ ἄλλου τύπου καὶ εἴδους μέτρα.
Ἔτσι, λοιπόν, ἡ κυβέρνηση ἔχει ἀποφασίσει τὴν παραπέρα ποινικοποίηση τῶν τροχαίων παραβάσεων, ἀφοῦ θὰ ἀφαιρεῖται τὸ δίπλωμα (σήμερα ἐφαρμόζεται σὲ σπάνιες περιπτώσεις) γιὰ πέντε παραβάσεις τοῦ ΚΟΚ, γιὰ τὶς ὁποῖες ἔχει διαπιστωθεῖ ὅτι ἀποτελοῦν τὶς κύριες αἰτίες τῶν ἀτυχημάτων. Ὅλες αὐτὲς οἱ παραβάσεις ἔχουν ἀφετηρία τους τοὺς ὁδηγοὺς» [2].
Ὁ πολίτης τοῦ 2025 ποὺ μόλις διάβασε τὶς παραπάνω γραμμὲς δὲν ἀποκλείεται νὰ αἰσθάνθηκε ὅτι ζεῖ ἐγκλωβισμένος σὲ ἕνα matrix, ὅπου ἐπὶ σειρὰ δεκαετιῶν τοῦ ἀφηγοῦνται τὸν ἴδιο μῦθο, ὥστε νὰ τὸν χειραγωγοῦν καὶ νὰ τὸν ἀπομυζοῦν οἱ πανοῦργοι βιοεξουσιαστὲς-παραμυθάδες του.
Ἀπὸ τὴν δεκαετία τοῦ ΄60 μέχρι σήμερα ἐπαναλαμβάνεται ἀμετάβλητο τὸ ἑξῆς παγιωμένο σκηνικό: ἀπὸ τὰ ΜΜΕ προβάλλονται νυχθημερὸν τὰ αὐτοκινητικὰ ἀτυχήματα, μὲ πηχιαίους τίτλος καὶ ἐκφοβιστικὴ μουσικὴ ὑπόκρουση, οὕτως ὥστε νὰ διαμορφώνονται τὰ «θυμωμένα ἀκροατήρια» τῶν τηλεδιασωληνωμένων πολιτῶν, τὰ ὁποῖα ὄχι μόνο εἶναι δεκτικὰ στὰ ἑκάστοτε νέα αὐστηρὰ μέτρα ποὺ σκαρφίζεται ἡ κυβέρνηση, γιὰ νὰ καταπολεμήσει τὴν «μάστιγα τῶν τροχαίων», ἀλλά, πολὺ περισσότερο, εἶναι οἱ ἴδιοι οἱ πολίτες ἐκεῖνοι ποὺ ἐπιζητοῦν ἀπεγνωσμένα τὴν ἀντιμετώπιση τοῦ καθημερινοῦ «ἐφιάλτη τῆς ἀσφάλτου», ἀφοῦ νιώθουν ὅτι διακυβεύεται ἡ ἀσφάλειά τους ἀπὸ τοὺς ἀμέτρητους «ἀσυνείδητους ὁδηγοὺς» ποὺ κυκλοφοροῦν ἀνάμεσά τους.
Γιὰ μία ἀκόμη φορά εἶναι προφανὲς ὅτι τὰ ΜΜΕ λειτουργοῦν ὡς τὸ μονάκριβο «δεκανίκι» τοῦ πειθαρχικοῦ Συστήματος, πού, ὑπὸ τὸ πρόσχημα τῆς προστασίας τῆς ζωῆς καὶ τῆς ὑγείας τοῦ πολίτη, στὴν πραγματικότητα ἀποσκοπεῖ στὸ συνεχὲς ψαλίδισμα τῶν ἐλευθεριῶν του μέσῳ τοῦ διπολικοῦ μαστιγίου «ἐπιτήρηση καὶ τιμωρία». Τὸ προπαγανδιστικὸ τέχνασμα «προκαλῶ τὸ πρόβλημα (ἐν προκειμένῳ: ὑπερπροβάλλω τὸ πρόβλημα) – ξεσηκώνω ἀντιδράσεις – ἐφαρμόζω τὴν προαποφασισμένη λύση ποὺ μὲ συμφέρει» ἀναδεικνύεται σὲ πολυδοκιμασμένη «μαγικὴ συνταγὴ» ὅσων ἐπιδιώκουν νὰ ἀποσποῦν τὴν συναίνεσή μας γιὰ τὶς ἐλευθεροκτόνες πολιτικὲς ποὺ «μαγειρεύουν» στὴν «αὐταρχικὴ κουζίνα» τους.
Ἔτσι, φθάσαμε σήμερα στὸ σημεῖο νὰ δεχόμαστε ἀδιαμαρτύρητα τὴν ἀναβαθμισμένη αὐστηροποίηση τοῦ ΚΟΚ καὶ τὴν δρακόντεια ἐφαρμογή του, ἀφοῦ πλέον ἐπιβάλλονται καθημερινὰ χιλιάδες πρόστιμα καὶ ἀφαιρεῖται τὸ δίπλωμα ὁδήγησης τοῦ ὁδηγοῦ γιὰ πλῆθος τροχαίων παραβάσεων, ἀκόμη καὶ γιὰ ὑπέρβαση ὁρίου ταχύτητας σὲ σημεῖα ὅπου τὸ ὅριο, εἶναι ἐξωφρενικὰ χαμηλὸ (συνήθως 50 χλμ/ω) καὶ ὁ ὁδηγὸς τηρεῖ ταχύτητα φυσιολογικὴ μὲ βάση τὸν μεγάλο ἀριθμὸ λωρίδων κυκλοφορίας, τὴν ἄριστη κατάσταση τῆς ὁδοῦ, τὴν καλὴ ὁρατότητα καὶ τὶς εὐνοϊκὲς καιρικὲς συνθῆκες.
ΕΞΥΠΝΑΙ ΚΑΜΕΡΑΙ ΠΑΝΤΟΥ
Ὅσον οὔπω δέ, οἱ παραβάσεις θὰ βεβαιώνονται καὶ ἐπισήμως μέσῳ χιλιάδων ἔξυπνων καμερῶν, οἱ ὁποῖες θὰ λειτουργοῦν μὲ λογισμικὸ Τεχνητῆς Νοημοσύνης, καὶ θὰ ἀποστέλλονται στὸ ἠλεκτρονικὸ ταχυδρομεῖο τοῦ πολίτη, χωρὶς ἐκεῖνος, βεβαίως, νὰ ἔχει τὴν δυνατότητα νὰ ἀμφισβητεῖ τὸ «ἀλάνθαστο» μάτι τοῦ «Μεγάλου Ἀδελφοῦ» καί, ταυτοχρόνως, τοῦ νέου «ἀόρατου ἐχθροῦ» του (ἕνα ὑποψήφιο προπαγανδιστικὸ σλόγκαν ὑπὲρ τῆς χρήσης ὑπερεξελιγμένης τεχνολογίας στὸ πλαίσιο τῆς ὁδικῆς κυκλοφορίας θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι τὸ ἑξῆς: «ἡ Τεχνητὴ Νοημοσύνη εἶναι ἄσφαλτη καὶ στὴν ἄσφαλτο!»).
Ἡ τοποθέτηση τῶν καμερῶν, οἱ ὁποῖες θὰ καταγράφουν ἀκόμη καὶ τί συμβαίνει ἐντός τοῦ ὀχήματος τοῦ ὁδηγοῦ, εἶχε ἐξαγγελθεῖ στὴν 88η ΔΕΘ ἀπὸ τὸν Κυρ. Μητσοτάκη μὲ τὰ ἑξῆς λόγια: «θὰ ἐλέγχουν τὴν παραβατικὴ συμπεριφορὰ στὸν δρόμο. Κράνη, κόκκινα, ταχύτητα καὶ θὰ πηγαίνει ἀπευθείας ἡ κλήση στὸν παραβάτη. Δὲν νοεῖται νὰ ἔχουμε τεχνολογικὰ ἐργαλεῖα σήμερα καὶ νὰ μὴ μποροῦμε νὰ τὰ ἀξιοποιήσουμε. Κι ἂν αἰσθάνονται οἱ πολίτες ὅτι πράγματι ὑπάρχει τάξη καὶ ὁ νόμος ἐφαρμόζεται, ἔτσι θὰ μειωθοῦν οἱ παραβατικὲς συμπεριφορές».
ΝΟΜΟΣ & ΤΑΞΙΣ
Φυσικά, ὁ κωδικὸς «Νόμος & Τάξη» μᾶς παραπέμπει στὸ ἀπόλυτο-ἄκαμπτο (καὶ γι’ αὐτὸ αὐταρχικὸ) δόγμα τῆς μηδενικῆς ἀνοχῆς (ἤ, σὲ ἐναλλακτικὴ διατύπωση, τῆς θεωρίας τῶν σπασμένων παραθύρων), ποὺ σχεδὸν ὅλα τὰ κόμματα καὶ τὰ ΜΜΕ εὐλογοῦν σὲ σταθερὴ πλέον βάση, μολονότι ἡ ἐγκληματολογικὴ ἔρευνα ἔχει δείξει ὅτι πρόκειται γιὰ μία ἀμερικανικῆς προελεύσεως θεωρία, ἡ ὁποία ὄχι μόνο δὲν ἀπέδωσε, ἀλλὰ διόγκωσε τὸ πρόβλημα ποὺ ὑποτίθεται ὅτι καταπολεμᾶ [3].
Ὅ,τι ἔγραφε ὁ πρώην ὑπουργὸς Προστασίας τοῦ Πολίτη, καθηγητὴς Ἐγκληματολογίας Γιάννης Πανούσης πρὶν ἀπὸ περίπου δύο δεκαετίες, ἰσχύει ἐπακριβῶς μέχρι σήμερα: «Ὁ “Νόμος καὶ ἡ Τάξη” ἐκφράζουν μία συντηρητικὴ πολιτικὴ διαχείρισης τῆς ἐγκληματικότητας καὶ τῆς δικαιοσύνης, μέσῳ τῆς ὁποίας πειθαρχικοποιεῖται ἡ κοινωνία καὶ νομιμοποιεῖται ἡ ἰδεολογικὴ κουλτούρα τοῦ ἐλέγχου» [4].
ΚΑΤΑΡΓΗΣΙΣ ΤΟΥ ΟΔΗΓΟΥ Ἤ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΥ
Πάντως, ἡ δρακόντεια αὐστηροποίηση τοῦ ΚΟΚ εἶναι πολὺ πιθανὸ νὰ προκρίθηκε συνειδητά, προκειμένου νὰ προλειανθεῖ τὸ ἔδαφος γιὰ τὴν θετικὴ ὑποδοχὴ κάποιων ἀπώτερων μεγαλεπίβολων σχεδίων ποὺ ἔχουν στὰ σκαριὰ τὰ μεγάλα ἀφεντικὰ τῆς Ἑλλάδος καὶ τοῦ πλανήτη.
Ἐπὶ παραδείγματι, ἡ συμβιβαστικὴ λύση ἀνάμεσα στὴν ἐπιθυμία τοῦ πολίτη νὰ μετακινεῖται μὲ δικό του ὄχημα καὶ στὴν προπαγανδιζόμενη ἀνάγκη γιὰ ἀπολύτως ἀσφαλῆ ὁδήγηση μὲ εὐλαβικὴ τήρηση τῶν ὁρίων ταχύτητας (ἀκόμη καὶ τῶν ἐξωπραγματικὰ χαμηλῶν) μπορεῖ νὰ ἐπιτευχθεῖ μὲ τὴν μετάβαση στὴν ἐποχὴ τῶν αὐτόνομων ὀχημάτων, ὅπου ὁ ὁδηγὸς θὰ μετατραπεῖ σὲ ἁπλὸ ἐπιβάτη, χωρὶς νὰ χρειάζεται νὰ ἔχει συνεχῶς τὸν νοῦ του στὶς πινακίδες μὲ τὰ ὅρια ταχύτητας, ἂν δὲν θέλει νὰ κινδυνεύει νὰ στερηθεῖ τὸν μισὸ μισθό του καὶ τὸ δίπλωμά του.
Μία ἄλλη συμβιβαστικὴ λύση θὰ ἦταν νὰ δεχθεῖ ὁ πολίτης νὰ ἐγκλεισθεῖ σὲ μία δυστοπικὴ «πόλη τῶν 15 λεπτῶν» (μία τέτοια κτίζεται στὸ παλαιὸ ἀεροδρόμιο τοῦ Ἑλληνικοῦ!), ἐντὸς τῶν τειχῶν τῆς ὁποίας θὰ μετακινεῖται πρὸς πᾶσα κατεύθυνση μὲ τὰ πόδια του, μὲ ἠλεκτρικὸ πατίνι ἢ μὲ ποδήλατο.
Τὸ τίμημα τῆς ἀπόλυτης ἀσφάλειας τὸ πληρώνει ὁ πολίτης πάντοτε μὲ τὴν ἀπώλεια τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς ἀξιοπρέπειάς του. Ὅποιος ἔχει ἀποθηκεύσει στὴν μνήμη του τὴν ἐλευθεροκτόνα καὶ ἀνθρωποεξευτελιστικὴ διαχείριση τῆς ὑγειονομικῆς κρίσης μὲ γνώμονα τὴν ἐπίτευξη τῶν μηδενικῶν κρουσμάτων, θὰ κληθεῖ τώρα νὰ πληρώσει ἕνα ἀκόμη (καὶ δὴ μεγαλύτερο) τίμημα, προκειμένου νὰ ἐπιτευχθεῖ ὁ ἐμμονικὸς-λαϊκιστικὸς στόχος τῶν «μηδενικῶν ἀτυχημάτων», ποὺ ἐκ τῶν πραγμάτων εἶναι ἀνέφικτος: ἡ χρήση τῆς μηχανῆς ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο στοιχίζει ἀναπόφευκτα κάποιες ἀνθρώπινες ζωές, ὅσο προσεκτικὰ κι ἂν ὁδηγοῦμε.
ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ ΤΑΧΥΤΗΣ ΔΙΑ «ΧΕΛΩΝΕΣ» ΚΑΙ «ΚΟΤΕΣ»
Σημειωτέον ὅτι στὸ περιοδικὸ «Ἐπίκαιρα» τῆς 3ης Φεβρουαρίου 1972 (σελ. 24), ὁ Κώστας Καβαθᾶς εἶχε δημοσιεύσει ἕνα ἄρθρο μὲ τὸν εἰρωνικὸ (ἀλλὰ πρωτίστως σοκαριστικὰ ἐπίκαιρο) τίτλο «Σκοτωνόμαστε τρέχοντας μέ… 50», δηλαδὴ μὲ τὸ ὅριο ταχύτητας ποὺ ἀποτελεῖ φετὶχ στὴν Ἑλλάδα, ὀρθότερα: στὸ Μητσοτακιστάν ἢ Φλωριδιστάν τοῦ 2025.
Ὅποιος ὑπερβεῖ σήμερα αὐτὸ τὸ ὅριο, τὸ ὁποῖο, εἰδικὰ στὸν Νομὸ Ἀττικῆς, κυριαρχεῖ σὲ πάμπολλα σημεῖα, ἀκόμη καὶ σὲ εὐθεῖες λεωφόρους μὲ τρεῖς λωρίδες κυκλοφορίας, ὅπως ἰδίως στὴν λεωφόρο Ἀθηνᾶς τῆς Βουλιαγμένης, θὰ πρέπει νὰ λογαριάζει μὲ τὸ ἐνδεχόμενο νὰ τὸν (κατὰ)γράψει κάποιος «ἠλεκτρονικὸς χαφιὲς» ἢ νὰ τὸν σταματήσει κάποιο μπλόκο τῆς Τροχαίας, ποὺ ἐφαρμόζει τυφλὰ τὸ αὐταρχικὸ δόγμα τῆς μηδενικῆς ἀνοχῆς γιὰ κάθε παράβαση τοῦ ΚΟΚ.
Ἂς θυμηθοῦμε τὴν ἀπολύτως βάσιμη ἔνσταση τοῦ Καβαθᾶ γιὰ τὰ ὅρια ταχύτητας ποὺ ἀντιστοιχοῦν σὲ ὁδηγοὺς-χελῶνες: «Ἐπικίνδυνος δὲν εἶναι ὁ ὁδηγὸς ποὺ κινεῖται γρήγορα. Ἐπικίνδυνος εἶναι ὁ τρομαγμένος, ὁ δῆθεν “προσεκτικός” ὁδηγός, ποὺ πάει σὰν τὴν χελώνα καὶ σκέπτεται μὲ τὶς ὧρες, ἂν θὰ πάη δεξιὰ ἢ ἀριστερά, ἂν θὰ ἐπιταχύνη ἢ θὰ φρενάρη. Κι ὅσο οἱ ταχύτητες αὐξάνονται, τόσο τὰ ἀτυχήματα μειώνονται, γιατί ὁ “ἄλλος” ὁδηγὸς εἶναι ξύπνιος, σκέπτεται, ἀποφασίζει γρήγορα, ἐνεργεῖ σωστά».
Τὴν ἔνστασή του αὐτὴ τὴν εἶχε καταγράψει ὁ Καβαθᾶς μὲ ἀφορμὴ τὰ ἀποτελέσματα μίας ἐρεύνης ποὺ εἶχε γίνει ἀπὸ τὴν Ἕνωση τῶν Γερμανῶν Ἀσφαλιστῶν Αὐτοκινήτων ἐπὶ 63.000 ἀτυχημάτων στὴ Δυτικὴ Γερμανία. Σύμφωνα μὲ τὰ στοιχεῖα ποὺ προέκυψαν, τὸ 17% τῶν ἀτυχημάτων συνέβη σὲ ὁδηγοὺς ποὺ ἐκινοῦντο μὲ ταχύτητες μικρότερες τῶν 25 χλμ/ὥ τὸ 52% σὲ ὁδηγοὺς ποὺ ἐκινοῦντο μὲ ταχύτητες ἀπὸ 25 ἕως 50 χλμ/ὥ τὸ 22,8% σὲ ὁδηγοὺς ποὺ ἐκινοῦντο μὲ ταχύτητες 50 ἕως 80 χλμ/ὥ τὸ 5,6% σὲ ὁδηγοὺς ποὺ ἐκινοῦντο μὲ ταχύτητες ἀπὸ 80 ἕως 100 χλμ/ὥ καὶ μόλις τὸ 2,3% τῶν ἀτυχημάτων συνέβη σὲ ὁδηγοὺς ποὺ ἐκινοῦντο μὲ ταχύτητες ἄνω τῶν 100 χλμ/ὥ.
Τὸ πόρισμα τῆς ἔρευνας, σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο «τὸ ποσοστὸ τῶν ἀτυχημάτων πέφτει καθὼς ἡ ταχύτης αὐξάνει», ἐξηγεῖται μὲ βάση τὸ γεγονὸς ὅτι «ἢ δὲν ὑπάρχουν πολλοὶ ὁδηγοὶ ποὺ νὰ ξεπερνοῦν τὰ 100 χλμ/ὥ ἢ ὅσοι τὰ ξεπερνοῦν εἶναι καλοὶ ὁδηγοί! Καὶ στὶς δύο περιπτώσεις, τὰ πράγματα ἀκολουθοῦν ἕνα λογικὸ δρόμο. Ποὺ ὁδηγεῖ στὸ συμπέρασμα ὅτι τὰ ὅρια ταχύτητας περιττεύουν, ἀφοῦ δὲν ὑπάρχουν πολλοὶ ὁδηγοὶ ποὺ ξεπερνοῦν τὰ 100 χλμ/ὥ καὶ ὅτι δὲν ὑπάρχουν ὅρια ταχύτητας γιὰ τοὺς καλοὺς ὁδηγούς».
Σύμφωνα μὲ τὴν ἴδια ἔρευνα, τὰ ποσοστὰ ἀτυχημάτων εἶναι τόσο πιὸ χαμηλὰ ὅσο πιὸ μεγάλη ταχύτητα ἀναπτύσσεται κατὰ τὴν προσπέραση. Ὁ Καβαθᾶς ἐφιστοῦσε τὴν προσοχὴ τῶν ἀναγνωστῶν σὲ αὐτὴ τὴν διαπίστωση, ἡ ὁποία «σείει τὰ θεμέλια τῶν ἀπόψεων ποὺ προβάλλουν οἱ διάφοροι αὐτόκλητοι προφῆτες», παρατηρώντας τὰ ἑξῆς:
«Προσπέρασμα μὲ μικρὴ ταχύτητα σημαίνει ΘΑΝΑΤΟ καὶ αὐτὸ δὲν χρειάζεται φιλοσοφία, γιὰ νὰ τὸ καταλάβει κανείς. Γιὰ τὸν ἁπλὸ λόγο ὅτι ὅσο πιὸ σιγὰ κινεῖται τὸ αὐτοκίνητο στὸ προσπέρασμα, τόσο περισσότερο χρόνο βρίσκεται ΕΚΤΕΘΕΙΜΕΝΟ στὸν κίνδυνο. Ἀπὸ τὴν ἀντίθετη λωρίδα ἔρχονται ἄλλα αὐτοκίνητα καὶ οἱ μετωπικὲς συγκρούσεις εἶναι ΓΕΓΟΝΟΤΑ» (τὰ κεφαλαῖα στὸ πρωτότυπο).
Ὁ Καβαθᾶς ἦταν κατηγορηματικὸς στὴν κατακλείδα τοῦ ἄρθρου του: «Γι’ αὐτό, ἀγαπητοὶ ἀναγνῶστες, τὸ ὅριο τῶν 110 χιλιομέτρων εἶναι ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ. Γιατί βρίσκεται ἀκριβῶς πάνω στὸ προσπέρασμα. Γιατί οἱ περισσότεροι ὁδηγοί, λόγῳ ἀγνοίας ἢ λόγῳ ἀκαταλληλότητας τοῦ αὐτοκινήτου ἢ λόγῳ τρόμου, δὲν φθάνουν ποτὲ τὰ 110 καὶ σκοτώνονται μὲ τὰ 80 τους. Καὶ οἱ καλοὶ ὁδηγοί, τὰ καλὰ αὐτοκίνητα, δὲν μποροῦν νὰ φύγουν μακριὰ ἀπὸ τὸν κίνδυνο τῆς κινουμένης μάζας, γιὰ τὸν ἁπλὸ λόγο ὅτι ὑπάρχει τὸ ὅριο! […] Ὅποιος ἔχει μάτια βλέπει. Ὅποιος δὲν ἔχει, τί νὰ ποῦμε!» (τὰ κεφαλαῖα στὸ πρωτότυπο).
Μήπως, τελικῶς, ἰσχύει καὶ ἐδῶ ἡ θεωρία τοῦ ἀνάποδου κόσμου; Μήπως, δηλαδή, οἱ κυβερνῶντες, προσποιούμενοι ὅτι νοιάζονται γιὰ τὴν ἀσφάλεια τῶν χρηστῶν τῆς ὁδικῆς κυκλοφορίας, στὴν πραγματικότητα ἐπιδιώκουν, σατανικῷ τῷ τρόπῳ, τὴν ἔκθεση ἰδίως τῶν ὁδηγῶν σὲ διαρκῆ κίνδυνο κατὰ τῆς ζωῆς τους;
Ἀξίζει νὰ ὑπομνησθεῖ ὅτι σὰν χελῶνες ὁδηγοῦσαν καὶ οἱ ὁδηγοὶ αὐτοκινήτων καὶ δικύκλων τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1940. Ὅπως σημειώνει ὁ Γιάννης Καιροφύλας στὸ βιβλίο του «Ἡ Ἀθήνα τοῦ ΄40 καὶ τῆς Κατοχῆς [5], τὴν νύκτα τὸ ὅριο τῆς ταχύτητας εἶχε περιορισθεῖ στὸ ἐλάχιστο, μόνο ποὺ αὐτὸ συνέβαινε, ἐπειδὴ ἴσχυε τὸ μέτρο τῆς συσκότισης: οἱ ὁδηγοὶ ἔπρεπε «νὰ βάψουν μὲ μπλὲ σκοῦρο χρῶμα τοὺς προβολεῖς αὐτοκινήτων ἢ μοτοσικλεττῶν, ἔτσι ὥστε νὰ μὴ ὑπάρχει περίπτωση νὰ φωτίσουν τὸ δρόμο τὴ νύκτα, ἂν κάποια στιγμὴ ξεχαστεῖ ὁ ὁδηγὸς καὶ χρησιμοποιήσει τὰ φῶτα».
Σήμερα, ὅμως, ἡ συσκότιση φαίνεται πὼς δὲν εἶναι κυριολεκτικὴ, ἀλλὰ διανοητικὴ (στὸ πολὺ ἐπικίνδυνο «δόγμα τῆς μηδενικῆς ἀνοχῆς», τὸ ὁποῖο λατρεύει ἡ παροῦσα ὁλοκληρωτικοῦ τύπου κυβέρνηση, θὰ ἀφιερωθεῖ αὐτοτελὲς μάθημα προπαγάνδας).
Ἡ πρόγνωση τοῦ γράφοντος εἶναι ὅτι, μέσα στὸ 2026, δὲν θὰ ὑπάρξει οὔτε ἕνας ὁδηγὸς ὁ ὁποῖος θὰ μείνει στὸ ἀπυρόβλητο τῆς Τροχαίας γλυτώνοντας τὸ «πρόστυχο πρόστιμο» γιὰ παράβαση τῶν παράλογων, καί, ταυτοχρόνως, σαδιστικῶν ὁρίων ταχύτητας (ποὺ δοκιμάζουν τὰ ὅρια τῆς ψυχικῆς ἀντοχῆς τῶν ὁδηγῶν), θεσπισμένων γιὰ τὰ μηχανοκίνητα ὀχήματα εἴτε ἐντὸς εἴτε ἐκτὸς πόλεως.
Ἡ παροῦσα κυβέρνηση, ἀφοῦ μετέτρεψε τοὺς Νεοέλληνες σὲ «ξεπουπουλιασμένες κότες», τώρα ἀξιώνει ἀπὸ αὐτοὺς (στὸ ὄνομα τῆς ἀσφάλειας) νὰ ὁδηγοῦν καὶ σὰν κότες!
Κωνσταντῖνος Ἰ. Βαθιώτης
Σημειώσεις:
[1] Φύλλο τῆς 19.8.1990, σελ. Β1. [2] Πρβλ. καὶ Καβαθᾶ, Ἡ μεγάλη σφαγὴ (καὶ σιωπή), ἐφημ. «Τὸ Βῆμα», 4.8.1991, σελ. Α27, ὁ ὁποῖος κάνει λόγο γιὰ «μακελειὸ στοὺς ἑλληνικοὺς δρόμους» ποὺ «συνεχίζεται μὲ ὁλοένα αὐξανόμενη ἀγριότητα»: «διακόσια δέκα ἑπτὰ (217) ἄτομα “δολοφονήθηκαν” καὶ πάνω ἀπὸ 800 τραυματίστηκαν σοβαρὰ σ’ ἕνα μόνο μήνα (τὸν Ἰούνιο), χαρίζοντας στὴ χώρα μας ἕνα ἀκόμη θλιβερὸ παγκόσμιο ρεκόρ». Ἐν συνεχείᾳ, ὁ ἀρθρογράφος κάνει λόγο γιὰ «ἕνα σύντομο ταξίδι στοὺς ἑλληνικοὺς τρομοδρόμους» ποὺ «εἶναι ἀρκετὸ, γιὰ νὰ ἀποκαλύψει τὸ φρικτὸ πρόσωπο αὐτῶν τῶν ἀκούσιων δολοφόνων». [3] Βλ. π.χ. Θ. Παπαθεοδώρου, Δημόσια ἀσφάλεια & ἀντεγκληματικὴ πολιτική. Συγκριτικὴ προσέγγιση, ἔκδ. Νομικὴ Βιβλιοθήκη, Ἀθήνα 2002, σελ. 274. [4] Πανούσης, Ἡ δημοκρατία στὰ ἀκραῖα ὅριά της, ἔκδ. Α.Α. Λιβάνη, Ἀθήνα 2007, σελ. 171. [5] Ἐκδ. Ἴρις, Ἀθήνα 2001, σελ. 15.