Τοῦ μακαριστοῦ θεολόγου κ. Βασιλείου Χ. Στεργιούλη
Ἡ κάθοδος τοῦ Θεοῦ στὴ γῆ εἶναι τὸ πιὸ μεγάλο καὶ παράδοξο μυστήριο. Τὸ πλέον ἀκατανόητο καὶ ἀνερμήνευτο λογικά.
Ὡστόσο ὅμως εἶναι γεγονὸς ἱστορικὰ βεβαιωμένο. Εἶναι τὸ σπουδαιότερο τῆς ἱστορίας. Τὸ μεγαλύτερο ὅλων τῶν αἰώνων. Εἶναι «ὁ ἄξων τῆς παγκοσμίου ἱστορίας» κατὰ τὸν διάσημο Γερμανὸ διαλεκτικὸ φιλόσοφο Ἕγελο, ἕνα ἀπὸ τοὺς ἐπιφανέστερους φιλοσόφους τῶν νεώτερων χρόνων.
Ἔγινε σὲ ἐποχὴ ἠθικοκοινωνικοῦ βούρκου. Ὅταν τὸ κακὸ εἶχε τόση ἐξάπλωση, ὥστε τίποτε δὲν μποροῦσε νὰ τὸ ἀναχαιτίσει. Ἡ διαφθορὰ ἦταν γενικευμένη. Ἔκδηλη παντοῦ. Χαρακτηριστικὰ γνωρίσματά της ὁ θεσμὸς τῆς δουλείας, ποὺ ἦταν ὁ πλήρης εὐτελισμὸς τῆς ἀνθρώπινης ἀξιοπρέπειας. Ἡ ἀντιμετώπιση τῆς γυναίκας ὡς πράγματος, γι’ αὐτὸ καὶ τὴν ἄλλαζαν σὰν τὰ πουκάμισα οἱ ἄνδρες. Τὰ σαρκικὰ ἁμαρτήματα, ἰδίως ἡ παιδεραστία καὶ ὁμοφυλοφιλία ἦταν σὲ ἔξαρση.
Ἡ κατάσταση αὐτὴ δὲν ἄλλαζε, παρὰ τὴν ἀλλαγὴ τῶν πολιτευμάτων. Δὲν καλλιτέρευε ἡ κοινωνία. Τόσο μὲ τὴν ἀριστοκρατία, ὅσο καὶ μὲ τὴν βασιλεία καὶ τὴν ὀλιγαρχία, ὅπως ἐπιτυχῶς παρατηρεῖ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, ἀναφερόμενος στὶς τρεῖς δεκατετράδες γενεῶν τῶν κατὰ σάρκα προγόνων τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τὶς ὁποῖες μνημονεύει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος («Πᾶσαι οὖν αἱ γενεαὶ ἀπὸ Ἀβραὰμ ἕως Δαυὶδ γενεαὶ δεκατέσσερεις…»). Τόσο στὴν πρώτη δεκατετράδα (στὴν ἀριστοκρατία), ὅσο καὶ στὴ δεύτερη (στὴ βασιλεία) καὶ στὴν Τρίτη (στὴν ὀλιγαρχία), ἡ ἠθικοκοινωνικὴ σήψη καὶ διαφθορὰ δὲν ἄλλαζε. Δὲν ἀλλάζει ἡ κοινωνία, ἂν δὲν ἀλλάξουν οἱ καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων. Ἄλλαξε ὁ κόσμος μόνο μὲ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν διάδοση τοῦ Χριστιανισμοῦ.
Ὁ Χριστὸς γεννήθηκε στὴ Βηθλέεμ τῆς Ἰουδαίας, τόπο καταγωγῆς τοῦ βασιλιᾶ Δαυίδ, τοῦ ὁποίου ἦταν κατὰ σάρκα ἀπόγονος. Εἶχε ὀνομασθεῖ ὅμως, πολὺ πρὶν γεννηθεῖ, ἀπὸ τοὺς Προφῆτες Ναζωραῖος. Δηλαδὴ Γαλιλαῖος, ἀφοῦ ἡ Ναζαρὲτ ἦταν κώμη τῆς Γαλιλαίας.
Εὔστοχα ὁμίλησε γιὰ τὴ Ναζαρὲτ ἡ προφητικὴ γλώσσα. Στὴ Ναζαρὲτ ἄλλωστε ἔγινε ὁ Εὐαγγελισμὸς τῆς Θεοτόκου. Σ’ αὐτὴν κατέφυγε ἡ Ἁγία Οἰκογένεια, ὅταν ἐπέστρεψε ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο. Καὶ σ’ αὐτὴν ἔζησε ὁ Χριστὸς ὥς τὴν ἡλικία τῶν 30 χρονῶν, γιὰ νὰ ἀποφύγει- κατὰ θείαν Πρόνοιαν- τὴν ἐχθρότητα τῶν διωκτῶν του. Γι’ αὐτὸ καὶ Ναζωραῖος χαρακτηρίστηκε ἀπὸ τὸν Πιλᾶτο στὴν ἐπιγραφὴ τοῦ Σταυροῦ.
Ἐπειδὴ ἦταν μικρή, ἄσημη καὶ περιφρονημένη κώμη τῆς Γαλιλαίας ἡ Ναζαρέτ, δυσκολεύτηκαν νὰ ἀποδεχτοῦν τὸν Χριστὸ καὶ νὰ πιστέψουν σ’ Αὐτὸν οἱ Ἰουδαῖοι. Ἀλλὰ καὶ οἱ πρῶτοι Μαθητές Του. «Ἐκ Ναζαρὲτ δύναταί τι ἀγαθὸν εἶναι;» ἔλεγαν.
Ἐπειδὴ ἔζησε καὶ ἔδρασε στὴ Γαλιλαία ὁ Χριστός, ὀνομάσθηκε ὁ Ἴδιος Γαλιλαῖος. Καὶ οἱ Μαθηταὶ Του Γαλιλαῖοι. Γαλιλαῖο τὸν ὀνόμαζε περιφρονητικὰ καὶ ὁ αὐτοκράτορας τοῦ Βυζαντίου, Ἰουλιανὸς ὁ Παραβάτης. Ὁ δεινὸς πολέμιος τοῦ Χριστιανισμοῦ, θιασώτης δὲ καὶ ὑπέρμαχος τῆς εἰδωλολατρίας. Τὸν ἀποκαλοῦσε καὶ μαραγκὸ ὁ παγανιστὴς αὐτοκράτορας.
Τόσο ταπεινωτικὰ ἀντιμετωπίστηκε ὁ Θεάνθρωπος Κύριος. Ὁ Παντοδύναμος Δημιουργός τοῦ κόσμου, ποὺ ἀπὸ τὸ ὕψος τῆς θεότητος «ἔκλινεν οὐρανοὺς καὶ κατέβη» στὴ γῆ. Δὲν ἦρθε, γιὰ νὰ ἀποφύγει τὸ κακό, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὸ ἀφανίσει. Ἦρθε, ὅπως παρατηρεῖ ὁ σπουδαῖος ἑρμηνευτὴς τῆς Γραφῆς Ε. Ζιγαβηνός, «ὡς ἰατρὸς καὶ ὄχι ὡς κριτής». Ἦρθε ὡς Λυτρωτὴς καὶ Σωτήρας. Ἔφερε στὸν κόσμο τὴ λύτρωση ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὸ πολύμορφο κακό.
Τὴν ἀλλαγὴ ποὺ ἔφερε ὁ Χριστός, τὴν ἐμφανίζει ἡ μεταχριστιανικὴ κοινωνία, ποὺ εἶναι ἐντελῶς διαφορετικὴ ἀπὸ τὴν χαοτικὴ καὶ ἀπάνθρωπη προχριστιανική. Καταργήθηκε ὁ θεσμὸς τῆς δουλείας, ἐξυψώθηκε ἡ θέση τῆς γυναίκας, ἀναγνωρίσθηκε ἡ ἀξία τοῦ παιδιοῦ καὶ τὰ δικαιώματά του. Ἂν μιλᾶμε σήμερα γιὰ ἐλευθερία, δημοκρατία, ἰσονομία, σεβασμὸ τῆς ζωῆς καὶ τῆς τιμῆς κ.ἄ., ὅλα αὐτὰ εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς διάδοσης τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Ἐπιτυχῶς παρατηρήθηκε ὅτι κοινωνία χωρὶς τὸ Χριστὸ καὶ τὸ Εὐαγγέλιό Του εἶναι κόσμος χωρὶς ἥλιο.
Τὸ δυστύχημα εἶναι ὅτι τὸ λατρευτὸ πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ καὶ ἡ ἀνυπέρβλητη θεία Του διδασκαλία στὶς ἡμέρες μας ἀγνοεῖται καὶ πολεμεῖται λυσσωδῶς. Πονηρὲς καὶ σκοτεινὲς δυνάμεις, ἐγκόσμιες καὶ ὑπερκόσμιες, ἀπεργάζονται τὸν ἀποχριστιανισμὸ τοῦ κόσμου καὶ τὴν ἐπαναφορά μας στὴν πρὸ Χριστοῦ χαοτικὴ ἐποχή. Μὲ τὴν ἀποορθοδοξοποίηση τῆς παιδείας, τὴν κατάργηση τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς καὶ τὴν ἐπιβολὴ τῆς ἐργασιακῆς δουλείας, τὴν ἀποϊεροποίηση τοῦ γάμου, τὴν διευκόλυνση τῶν διαζυγίων καὶ τὴν διάλυση τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογένειας, τὴν θεσμοθέτηση τῆς ὁμοφυλοφιλίας καὶ τοῦ «γάμου» μεταξὺ ὁμοφύλων καὶ πολλὰ ἄλλα, ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός. Πᾶμε νὰ γίνουμε ἐπισήμως ἔθνος βλασφήμων, καθὼς ἀποποινικοποιεῖται καὶ ἡ κακόβουλη βλασφημία!
Μὲ ὅλα αὐτὰ ὁδηγούμαστε σταδιακὰ καὶ σταθερὰ στὴν ἄρνηση τοῦ γλυκύτατου Ναζωραίου καὶ τῆς λαμπροφόρας Ὀρθοδοξίας, γιὰ νὰ πέσουμε ὡς ὥριμα φροῦτα στὴν ἀθεΐα καὶ σὲ κάθε θρησκευτικὴ πλάνη καὶ ἑτεροδιδασκαλία. Γιὰ νὰ γυρίσουμε πίσω τὸ ὡρολόγι τῆς ἱστορίας. Καὶ νὰ ἐπανέλθουμε στὸν ἀπανθρωπισμὸ τῆς κοινωνίας. Ἀλλὰ δὲν θὰ ἀφήσει ὁ Χριστός, ὁ Κυβερνήτης τοῦ κόσμου καὶ τῆς ἱστορίας. Ὁ Νικητὴς καὶ Θριαμβευτής.