Ιδιωτικό σύστημα υγείας και γιατροί.
Είναι αλήθεια και πολλές φορές έχουμε αναφερθεί σε αυτό, ότι το δημόσιο σύστημα υγείας έχει τεράστια προβλήματα. Δεν χρειάζεται εξάλλου να το πούμε εμείς γιατί ο καθένας από τους ασθενείς που χρειάζονται τις υπηρεσίες του μπορεί να το βεβαιώσει. Προσωπικό, κουρασμένο, συνθήκες άθλιες, έλλειψη ανθρώπων και από πάνω σε αυτά και μια αλλοπρόσαλλη πολιτική του κράτους, το οποίο προσπαθεί επί της ουσίας να ιδιωτικοποιήσει το δημόσιο Νοσοκομείο, αλλά μην κάνοντας το οργανωμένα και με κάποιο πραγματικά διαφανές σχέδιο, έχει οδηγήσει στην πραγματικότητα σε μια απόλυτη σύγχυση και στην τελική διάλυση των δημόσιων νοσοκομείων.
Και βέβαια εξαιτίας όλων αυτών, εκείνο το οποίο φαίνεται να ωφελείται είναι το ιδιωτικό σύστημα των νοσοκομείων. Ένα σύστημα το οποίο θα έπρεπε στην πραγματικότητα να είναι συμπληρωματικό του δημοσίου και να καλύπτει κάποια κενά του, όχι με κίνητρο μόνο το κέρδος, αλλά με βάση και κέντρο την ωφέλεια των ασθενών. Έχοντας δεκαετίες θητεύσει στο ιδιωτικό σύστημα υγείας και μάλιστα σε όλες τις θέσεις, μπορώ με πολύ μεγάλη ακρίβεια και ασφάλεια να κάνω κάποιες παρατηρήσεις, οι οποίες φυσικά δεν μπορούν να εξαντληθούν στα όρια ενός μόνο άρθρου.
Ιδιωτικό σύστημα υγείας και γιατροί. Οι γιατροί των πολλών ταχυτήτων.
Σήμερα θα ήθελα περισσότερο να δούμε λίγο ποιοι είναι εκείνοι οι οποίοι διαρθρώνουν το ιδιωτικό σύστημα στα νοσοκομεία. Ποιοι είναι δηλαδή οι γιατροί και οι νοσηλευτές τους οποίους μπορεί κάποιος συναντήσει πηγαίνοντας σε ένα ιδιωτικό νοσοκομείο. Ας ξεκινήσουμε αρχικά με τους γιατρούς. Οι γιατροί είναι γιατροί πολλών ταχυτήτων. Είναι αυτοί που στο ιδιωτικό σύστημα ονομάζονται συνεργάτες γιατροί και οι μισθωτοί των νοσοκομείων θα λέγαμε χωρίς υπερβολή ότι είναι η πατρίκιοι και οι πληβείοι.
Οι συνεργάτες γιατροί είναι αυτοί οι οποίοι φέρνουν ασθενείς στο νοσοκομείο ή παίρνουν τους ασθενείς από το νοσοκομείο που δεν έχουν δικό τους θεράποντα γιατρό. Νοσηλεύουν και αποδίδουν ανάλογα στο νοσοκομείο κάποιο ποσοστό για την παροχή του χώρου και των μέσων.
Ιδιωτικό σύστημα υγείας και γιατροί. Καλός γιατρός είναι αυτός που φέρνει έσοδα στο ιδιωτικό νοσοκομείο.
Τα υπόλοιπα χρήματα τα καρπώνονται οι ίδιοι και μπορούν να καθορίζουν ελεύθερα τις περισσότερες φορές την σχέση τους ανάμεσα σε αυτούς και στους ασθενείς τους. Έτσι καθορίζοντας τις αμοιβές τους, μπορούν, με βάση αυτό που θεωρούν ότι αξίζει η πράξη που κάνουν να χρεώνουν ανάλογα. Οι γιατροί αυτοί είναι ένα περίεργο σύνολο, είναι άνθρωποι οι οποίοι θήτευσαν από νωρίς στον ιδιωτικό τομέα, είτε γιατί δεν μπόρεσαν να μπουν στο δημόσιο, είτε γιατί επέλεξαν εξαρχής να βρίσκονται στην πλευρά της ιδιωτικής νοσηλείας. Είναι άνθρωποι πολλοί εξ αυτών που έχουν καλές σπουδές και θέλησαν να αξιοποιήσουν τις σπουδές τους σε αυτές στον ιδιωτικό τομέα, βλέποντας τα προβλήματα του δημοσίου Βέβαια, πολύ νωρίς ανακαλύπτουν ότι για τα ιδιωτικά νοσοκομεία καλός γιατρός για το λογιστήριο του νοσοκομείου δεν είναι εκείνος ο οποίος ασκεί την ιατρική του με ακρίβεια, αλλά εκείνος ο οποίος φέρνει έσοδα στο νοσοκομείο. Έτσι πάντοτε η αξιολόγηση των γιατρών δυστυχώς στον ιδιωτικό τομέα γίνεται με βάση την πελατεία τους και όχι με βάση την αξία τους.
Υπάρχουν αξιόλογοι γιατροί, οι οποίοι όμως λόγω του ότι δεν κάνουν πολυδάπανες εξετάσεις στους ασθενείς τους και είναι πολύ φειδωλοί στις χρεώσεις τους δεν είναι κερδοφόροι για το νοσοκομείο και ως εκ τούτου θεωρούνται δεύτερης κατηγορίας. Από την άλλη είναι πολύ μέτριοι γιατροί ή και κακοί, οι οποίοι έχουν τον τρόπο εμπορικά να φέρνουν έσοδα στο νοσοκομείο, με αποτέλεσμα αυτοί να ευνοούνται και να θεωρούνται καλοί γιατροί και να τους δίνει και το νοσοκομείο τη μερίδα του λέοντος από τους ασθενείς τους οποίους το ίδιο διαχειρίζεται και ιδιαίτερη προβολή και παροχές.
Οι συνταξιούχοι γιατροί του δημοσίου που συνεχίζουν στα ιδιωτικά νοσοκομεία.
Ένα μεγάλο ποσοστό των γιατρών που υπάρχουν στα ιδιωτικά νοσοκομεία είναι συνταξιούχοι του δημοσίου και αυτό είναι ένα τεράστιο θέμα, το οποίο θα έπρεπε να προβληματίσει πολλούς στην Ελλάδα. Βέβαια, δεν μας επηρεάζει τόσο πολύ η ηλικία του γιατρού που θα μας νοσηλεύσει πολλές δε φορές θεωρούμε πολύ σημαντικό το να είναι μεγάλης ηλικίας, ο γιατρός αυτός. Αυτός δηλαδή που για το δημόσιο έχει ολοκληρώσει τον κύκλο της προσφοράς του και έχει πάρει τη σύνταξή του στα 67 του χρόνια, γίνεται το νέο στέλεχος των ιδιωτικών νοσοκομείων. Ενώ δεν θα μπαίναμε εύκολα. Σε ένα λεωφορείο που οδηγεί ογδοντάχρονος, ο ογδοντάχρονος γιατρός μας φαίνεται έμπειρος και αξιόλογος.
Αναφέρομαι στην Ελλάδα, γιατί στο εξωτερικό υπάρχει πολύ μεγάλη αυστηρότητα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι έχοντας πάρει τη σύνταξή του από την Αγγλία, ένας πολύ γνωστός σε παγκόσμιο επίπεδο καρδιοχειρουργός δεν μπορούσε να χειρουργήσει στην Αγγλία. Και ήρθε στην Ελλάδα και επί τουλάχιστον 2 δεκαετίες συνέχισε μέχρι τα βαθιά του γεράματα να χειρουργεί. Φυσικά τις περισσότερες φορές οι γιατροί αυτής της ηλικίας δεν έχουν τη δυνατότητα μόνοι τους να ασκούν την ιατρική, έχουν κοντά τους αυτούς που θα περιγράψουμε σε λίγο και που τους αποκαλέσαμε πληβείους του συστήματος, δηλαδή τους μισθωτούς συνεργάτες τους.
Οι μισθωτοί συνεργάτες κάνουν την περισσότερη πρακτική δουλειά και αμείβονται πολύ λίγο.
Οι μισθωτοί συνεργάτες είναι εκείνοι οι οποίοι κάνουν την περισσότερη πρακτική δουλειά και οι οποίοι αμείβονται πολύ λίγο. Δεν υπάρχει ιδιωτικό νοσοκομείο που να δίνει σε μισθωτό τα χρήματα που παίρνει ένας γιατρός στο δημόσιο τομέα. Είναι ασφαλώς πολύ καλύτερα πληρωμένος ο γιατρός του δημόσιου νοσοκομείου από τον ιδιώτη μισθωτό ενός ιδιωτικού νοσοκομείου. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί συνήθως γιατροί που ασκούν αυτού του είδους το έργο είναι πολύ νέοι ιατροί που δεν έχουν ακόμα αναπτύξει την καριέρα τους και που χρειάζονται ένα εισόδημα για να μπορούν να υποστηρίξουν όποια άλλη δραστηριότητά τους και γιατροί οι οποίοι απέτυχαν να φτιάξουν κάποια δική τους δραστηριότητα και αναγκαστικά εγκλωβίστηκαν στον ιδιωτικό τομέα.
Με αυτά τα δεδομένα, ο ιδιωτικός τομέας εκμεταλλευόμενος τους γιατρούς αυτούς, είτε τους προσφέρει ως βοηθούς στους γηραιότερους και δη τους συνταξιούχους του συστήματος ή τους υποχρεώνει σε εφημερίες στα εξωτερικά ιατρεία και τις κλινικές. Όταν δηλαδή ένας ασθενής πρώτοφτάσει στα εξωτερικά ιατρεία του νοσοκομείου με ένα οξύ πρόβλημα εκείνο που θα συναντήσει είναι είτε έναν πολύ νέο γιατρό είτε μέτριο γιατρό, ο οποίος δεν μπόρεσε να αναπτύξει κάποιου είδους καριέρα στη ζωή του.
Το κακό του ιδιωτικού νοσοκομείου είναι ότι δεν έχει στην πραγματικότητα δικά του στελέχη, πρόσωπα δηλαδή τα οποία να έχει αναδείξει από την πρώτη τους δραστηριότητα και να τους έχει δώσει κίνητρα να παραμείνουν στο πλαίσιο του νοσοκομείου ως συνεργάτες ή μισθωτοί δίνοντάς τους κάποιες παροχές που να τους επιτρέπουν να ξεχωρίσουν στον ιδιωτικό τομέα.
Ιδιωτικό σύστημα υγείας και γιατροί. Για το νοσοκομείο του ιδιωτικού τομέα δεν είναι ο πελάτης του ο ασθενής, αλλά ο γιατρός.
Δυστυχώς οι ερχόμενοι από το δημόσιο συνταξιούχοι είναι εκείνοι οι οποίοι παίρνουν τη μερίδα του λέοντος επειδή υποτίθεται ότι έχουν ήδη ένα όνομα ή κάποια δημιουργημένη πελατεία, γι’ αυτό και οι έχοντες τη δυνατότητα διευθυντές και καθηγητές πανεπιστημίου δεν στέλνουν τα παιδιά τους στον ιδιωτικό τομέα, αλλά φροντίζουν να δουλέψουν τα παιδιά τους σε κάποιο δημόσιο νοσοκομείο. Με το σκεπτικό ότι αργότερα θα μπορέσουν υπό προϋποθέσεις όταν φτάσουν και εκείνα στη συνταξιοδότησή τους ή σε κάποια άλλη ευκαιρία να ασχοληθούν με τον ιδιωτικό τομέα. Σπάνια θα συναντήσει κανείς παιδί επώνυμου γιατρού, ο οποίος να ξεκίνησε την καριέρα του από τον ιδιωτικό τομέα.
Αυτή η πολύ αδρά είναι η κατάσταση μεταξύ των γιατρών. Οι γιατροί λοιπόν συνεργάτες φέρνουν περιστατικά τα οποία διαχειρίζονται οι ίδιοι με τη βοήθεια και των μισθωτών του νοσοκομείου, παίρνουν την αμοιβή τους και το νοσοκομείο πέραν των εξετάσεων τις οποίες θα κάνουν και τις οποίες εκείνο θα καρπωθεί θα κρατήσει και κάποιο ποσοστό ως ποσοστό κέρδους του για τον κάθε ασθενή. Εκείνο που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι για το νοσοκομείο του ιδιωτικού τομέα δεν είναι ο πελάτης του ο ασθενής, αλλά ο γιατρός. Ο γιατρός είναι εκείνος που συναλλάσσεται με το νοσοκομείο και από κει και πέρα είναι προσωπικό του θέμα το πώς θα αντιμετωπίσει τον ασθενή του. Και γιατί έχει ιδιαίτερη σημασία αυτό; Γιατί ο γιατρός δεν αξιολογείται με βάση το αποτέλεσμά του ως προς την περίθαλψη του ασθενούς, αλλά ως προς το χρηματικό ποσό που φέρνει στο νοσοκομείο. Θα σταματήσουμε εδώ και θα συνεχίσουμε σύντομα και με άλλες πλευρές του ιδιωτικού τομέα.
Ν. Παναγιωτόπουλος – Καρδιολόγος