Γράφει ὁ κ. Ἀνδρέας Κεφαλληνιάδης, δάσκαλος
Σὲ αὐτὸ τὸ ἄρθρο θὰ δοῦμε μερικὰ θαυμάσια πράγματα ποὺ λέει ἡ Ἁγία Γραφὴ γιὰ τοὺς Ἕλληνες. Ὄχι μόνον οἱ Ἑβραῖοι, ἀλλὰ καὶ οἱ Ἕλληνες ἔπαιξαν σημαντικότατο ρόλο στὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ, καὶ κυρίως στὴν ἐποχὴ τῆς Καινῆς Διαθήκης. Ἂς δοῦμε λοιπὸν τὶς σχετικὲς ἀποδείξεις:
Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, στὸ βιβλίο τῆς Γενέσεως, διαβάζουμε ὅτι ὁ Νῶε εἶχε τρεῖς γιούς, τὸν Σήμ, τὸν Χάμ, καὶ τὸν Ἰάφεθ (Γέν. στ΄ 10). Ἀπὸ τοὺς τρεῖς, ὁ Σὴμ εἶναι ὁ πατέρας τῶν Σημιτικῶν λαῶν, δηλαδὴ Ἀράβων, Ἑβραίων, κ.λπ.. Ὁ Ἰάφεθ εἶναι ὁ πατέρας τῶν Εὐρωπαίων. Ἕνας ἀπὸ τοὺς γιοὺς τοῦ Ἰάφεθ ἦταν ὁ Ἰωύαν, ἀπὸ τὸν ὁποῖο κατάγονται οἱ Ἕλληνες. Τὸ ὄνομα Ἰωύαν σχετίζεται μὲ τοὺς Ἴωνες. Καὶ οἱ Ἴωνες ὡς γνωστὸν ἀποτελοῦν ἑλληνικὸ φῦλο. Ἑπομένως ἡ Ἁγία Γραφὴ ἀναφέρεται ρητῶς στὴν καταγωγὴ τῶν Ἑλλήνων, δίνοντάς μας πολύτιμες ἱστορικὲς πληροφορίες γιὰ τὸ ἔθνος μας.
Στὸ βιβλίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης «Δανιήλ», ὁ προφήτης Δανιὴλ παρομοιάζει τὸν Ἀλέξανδρο μὲ μονόκερο τράγο ποὺ κινεῖται τόσο γρήγορα, ὥστε δὲν πατᾶ στὴ γῆ. Ὁ τράγος νικᾶ ἕνα κριάρι, δηλαδὴ τὴν Μηδο-Περσικὴ Αὐτοκρατορία. Τὸ κέρατο τοῦ μονόκερου ὅμως σπάζει στὴν ἀκμὴ τῆς δόξας του καὶ τὴ θέση του παίρνουν τέσσερα μικρότερα κέρατα. Ἐδῶ ἀπεικονίζεται ὁ θάνατος τοῦ Ἀλέξανδρου καὶ οἱ τέσσερις διάδοχοι. Ἡ προφητεία αὐτὴ γράφτηκε 200 περίπου χρόνια πρὶν τὸν Μ. Ἀλέξανδρο καὶ ἐκπληρώθηκε μὲ ἀπόλυτη ἀκρίβεια. Ὑπάρχει ὅμως μία λεπτομέρεια ποὺ μᾶς ἐνδιαφέρει, ἰδιαίτερα σήμερα, ποὺ ἀμφισβητεῖται ἡ ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας. Ὅταν ὁ Δανιὴλ ζητᾶ ἀπὸ τὸν ἀρχάγγελο Γαβριὴλ νὰ τοῦ ἐξηγήσει τὴν προφητεία, ὁ Γαβριὴλ ἀπαντᾶ: «Ὁ τράγος τῶν αἰγῶν εἶναι ὁ βασιλιὰς τῶν Ἑλλήνων· καὶ τὸ μεγάλο κέρας (…) εἶναι ὁ πρῶτος βασιλιὰς τῶν Ἑλλήνων». (Δανιὴλ η΄ 21 ). Ἐδῶ βλέπουμε ὅτι τόσο ὁ Φίλιππος (ὁ τράγος τῶν αἰγῶν), ὅσο καὶ ὁ γιός του Ἀλέξανδρος ( τὸ μεγάλο κέρας ) ὀνομάζονται βασιλεῖς τῶν Ἑλλήνων. Ἑπομένως καὶ οἱ Μακεδόνες εἶναι Ἕλληνες. Πράγματι, ὁ Φίλιππος μὲ τὸ ποὺ ἕνωσε τοὺς Ἕλληνες πέθανε, καὶ ὁ Μ. Ἀλέξανδρος ἔγινε ὁ πρῶτος μεγάλος βασιλιὰς ὅλων τῶν Ἑλλήνων. Καὶ μετὰ προσθέτει: «Ἡ συντριβὴ τοῦ μεγάλου κέρατος καὶ τὰ τέσσερα ἄλλα, τὰ ὁποῖα φύτρωσαν στὴ θέση του, ὑποδηλώνουν τέσσερις βασιλεῖς ἀπὸ τὸ ἔθνος αὐτό, οἱ ὁποῖοι θὰ ἐγερθοῦν, χωρὶς νὰ ἔχουν τὴ δύναμη τοῦ πρώτου βασιλιᾶ» (Δαν. η΄22 ), δηλαδὴ μετὰ τὸ θάνατο τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου, στὴ θέση τῆς ἀλεξανδρινῆς αὐτοκρατορίας θὰ ἱδρυθοῦν τέσσερα βασίλεια, μὲ κυβερνῆτες τοὺς τέσσερις Μακεδόνες στρατηγοὺς τοῦ Μ. Ἀλέξανδρου ποὺ μοιράστηκαν τὴν αὐτοκρατορία (Κάσσανδρο, Λυσίμαχο, Πτολεμαῖο καὶ Σέλευκο), οἱ ὁποῖοι ὅμως δὲν εἶχαν τὴ δύναμη τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου. Ἑπομένως ἡ Ἁγία Γραφὴ λέει ὅτι οἱ Μακεδόνες διάδοχοι τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου προέρχονται ἀπὸ τὸ ἑλληνικὸ ἔθνος! Ποιὰ ἄλλη ἀρχαία μὴ ἑλληνικὴ ἱστορικὴ πηγὴ μᾶς δίνει τέτοια ὑποστήριξη; Καὶ μάλιστα ὅταν ἡ πηγὴ αὐτὴ εἶναι τὸ ἀλάθητο στόμα τοῦ Θεοῦ, τὸ πιὸ διάσημο βιβλίο στὸν κόσμο, ἡ Ἁγία Γραφή!
Ἂς ἔλθουμε τώρα στὴν Καινὴ Διαθήκη: Στὸ κατὰ Ἰωάννη εὐαγγέλιο ιβ΄, 20-21, διαβάζουμε: «Ὑπῆρχαν καὶ μερικοὶ Ἕλληνες ἀνάμεσα σ’ ἐκείνους ποὺ ἀνέβαιναν, γιὰ νὰ προσκυνήσουν κατὰ τὴν ἑορτή. Αὐτοί, λοιπόν, ἦλθαν στὸν Φίλιππο, αὐτὸν ἀπὸ τὴ Βηθσαϊδὰ τῆς Γαλιλαίας, καὶ τὸν παρακαλοῦσαν, λέγοντας: Κύριε, θέλουμε νὰ δοῦμε τὸν Ἰησοῦ». Αὐτοὶ οἱ Ἕλληνες εἶχαν ἀκούσει γιὰ τὴ διδασκαλία καὶ τὰ θαύματα τοῦ Κυρίου καὶ ὡς ἄνθρωποι καλῆς θελήσεως καὶ ἀναζητητὲς τῆς ἀλήθειας, θέλησαν νὰ Τὸν γνωρίσουν ἀπὸ κοντά. Ὅταν τοὺς εἶδε, ὁ Χριστὸς εἶπε: «Ἦλθε ἡ ὥρα, γιὰ νὰ δοξαστεῖ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου» (Ἰωάν. ιβ΄ 23 ). Στὸ αἴτημα τῶν Ἑλλήνων νὰ Τὸν συναντήσουν, ὁ Χριστὸς εἶδε μία πρόγευση ἀπὸ τὰ ἀποτελέσματα ποὺ θὰ εἶχε σὲ ὅλο τὸν κόσμο ἡ θυσία Του στὸν Σταυρό. Εἶδε δηλ. τὴν ἀποδοχὴ καὶ διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου Του ἀπὸ τοὺς ἐθνικούς, μὲ πρώτους καὶ καλύτερους ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες!
Ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, ἕνας ἀπὸ τοὺς στενότερους συνεργάτες τοῦ Παύλου, ἦταν Ἕλληνας γιατρὸς ἀπὸ τὴν Ἀντιόχεια. Ἕλληνας ἦταν καὶ ὁ ἀπόστολος Τίτος. Ὁ ἀπόστολος Τιμόθεος εἶχε Ἕλληνα πατέρα καὶ Ἰουδαία μητέρα.
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἦλθε στὴν Ἑλλάδα καὶ ἵδρυσε τὶς πρῶτες χριστιανικὲς Ἐκκλησίες ἐπὶ εὐρωπαϊκοῦ ἐδάφους. Ἀνάμεσα σ’ αὐτὲς ἡ Ἐκκλησία τῶν Φιλίππων, τῆς Θεσσαλονίκης, τῆς Ἀθήνας καὶ τῆς Κορίνθου. Ἀπὸ τὶς ἐπιστολὲς τοῦ Παύλου, ἂν ἐξαιρέσουμε τὶς ἐπιστολὲς πρὸς Ἑβραίους καὶ πρὸς Ρωμαίους, ὅλες οἱ ἄλλες γράφτηκαν πρὸς Ἐκκλησίες τῆς Ἑλλάδας ἢ ἑλληνικῶν πόλεων τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ἢ πρὸς τοὺς ἑλληνικῆς καταγωγῆς συνεργάτες του. Καὶ φυσικά, ὅλη ἡ Καινὴ Διαθήκη γράφτηκε στὰ ἑλληνικά, ἀφοῦ τὰ ἑλληνικὰ ἦταν ἡ πλέον διαδεδομένη γλώσσα στὴ Ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία.
Πέρα λοιπὸν ἀπὸ τὴν φιλοσοφία, τὸ θέατρο, τὶς ἐπιστῆμες, τὸν ἀθλητισμό, τὴν δημοκρατία, καὶ τόσους ἄλλους τομεῖς, εἴμαστε τὸ πρῶτο εἰδωλολατρικὸ ἔθνος ποὺ πίστεψε στὸν ἀληθινὸ Θεό! Νὰ ἕνας ἀκόμη λόγος ποὺ πρέπει νὰ κάνει ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες νὰ εἴμαστε ὑπερήφανοι γιὰ τὸ ἔθνος μας! Νὰ ἕνας ἀκόμα λόγος νὰ ἀγαπήσουμε τὴν Ἁγία Γραφή, ἀφοῦ καὶ αὐτὴ τόσο πολὺ μᾶς ἀγάπησε!