Τοῦ κ. Β. Χαραλάμπους, θεολόγου
Σὲ κείμενο, τὸ ὁποῖο δημοσιεύθηκε στὸ ἱστολόγιο aktines ἡμερομηνίας 8 Ἰουλίου 2024, τὸ ὁποῖο τιτλοφορεῖτο, “Ὁ οἰκουμενισμὸς δὲν εἶναι ἀνοσιούργημα, ὅπως τὸν χαρακτηρίζετε, ἀλλὰ προφητικὴ πρωτοβουλία, ἐμπνευσμένη ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ποὺ καθοδηγεῖ καὶ τοὺς σημερινοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Καθολικῆς καὶ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας” (+ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΘΟΛΙΚΟΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ Πρώην ΝΑΞΟΥ-ΤΗΝΟΥ-ΑΝΔΡΟΥ-ΜΥΚΟΝΟΥ -Πρὸς Τὸ Γραφεῖο Αἱρέσεων καὶ Παραθρησκειῶν τῆς Μητρόπολης Πειραιῶς), σημειώνοντο μεταξὺ ἄλλων αὐτὰ τὰ ὁποῖα χρησιμοποιήθηκαν στὸν ἐπίτιτλο.
Κατ’ ἀρχὴν ὁ Οἰκουμενισμὸς ἀντιστρατεύεται τὴν οἰκουμενικότητα τῆς Ἐκκλησίας, καθὼς καὶ τὴ μοναδικότητά της. Τὸ ἀναφερόμενο στὸ Συνοδικό τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, “ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφώνηκεν”, καταδεικνύει πῶς ὁρίζεται ἐκκλησιαστικῶς ἡ Οἰκουμένη. Ὀρθὰ ὁμίλησε ἡ Ἱερὰ Μητρόπολις Πειραιῶς γιὰ τὸν Οἰκουμενισμό.
Δὲν ὑπάρχουν δύο ἢ περισσότερες ἐκκλησίες, ἀλλὰ “Μία Ἁγία Ἐκκλησία”. Αὐτὸ ὁμολογεῖ ἡ Ἐκκλησία μας. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι Μία. Αὐτὸ τὸ ὁποῖο ἐκκλησιαστικῶς ὁρίζεται ὡς οἰκουμένη, καθορίζει τὴν οἰκουμενικότητα τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἐπακόλουθα τὴ μοναδικότητά της.
Γιὰ μᾶς ὁ Οἰκουμενισμὸς δὲν εἶναι ἁπλὰ «ἀνοσιούργημα», ἀλλὰ ἔχει δαιμόνια, ὅπως χαρακτηριστικὰ ἀνέφερε μετὰ ἀπὸ προσευχὴ ὁ Ἅγιος Ἐφραὶμ Κατουνακιώτης. Σὲ βίντεο τὸ ὁποῖο προβλήθηκε ἀπὸ τὸν διαδικτυακὸ ἱστότοπο pemptousia.gr, μὲ τίτλο “Βιώματα ἀπὸ τὸν Γέροντα Ἐφραὶμ Κατουνακιώτη”, ὁ ἰατρὸς κ. Βασίλειος Φωτιάδης καταθέτει μία συγκλονιστικὴ μαρτυρία”. Αὐτὴ ἡ μαρτυρία δόθηκε κατὰ τὴ συζήτηση ποὺ ἔγινε “στὸ πλαίσιο ὁμιλίας ποὺ πραγματοποιήθηκε μὲ θέμα : «Ὁ Γέροντας Ἐφραὶμ Κατουνακιώτης 1912-1998» στὸ Πνευματικὸ Κέντρο τοῦ Ἱ. Ναοῦ Παναγίας Λαοδηγήτριας στὴ Θεσσαλονίκη 23 Ἀπριλίου 2017” (ὅπως ἀναφέρει ἡ ἱστοσελίδα αὐτή).
Στὸ ἐν λόγῳ βίντεο ὁ ἰατρὸς κ. Βασίλειος Φωτιάδης ἀναφέρει μεταξὺ ἄλλων τὰ ἑξῆς : “Σ’ ἕνα πανηγύρι στὴ Μικρὰ Ἁγία Ἄννα, ἦταν ἕνας διανοούμενος, τῆς Ἐκκλησίας θὰ λέγαμε, ὄχι κληρικός, ὁ ὁποῖος πρωτοστατοῦσε γιὰ τὸν Οἰκουμενισμό. Εἶχε κάποιες θέσεις ἢ ἀπόψεις· ἔλεγε στὸν Γέροντα Γεράσιμο «θέλω νὰ πάω στὸν παπα- Ἐφραίμ, ἀλλὰ δὲν δέχεται. Τοῦ ὑπέδειξε ὁ Γέροντας Γεράσιμος νὰ ἀκολουθήσει τὸν γιατρὸ καὶ θὰ ἀνοίξει κι ἡ πόρτα. Τὸν εἶδε τὸν παπα- Ἐφραὶμ καὶ τοῦ εἶπε, «Γέροντα πρέπει νὰ προσέξουμε αὐτό, πρέπει νὰ προσέξουμε ἐκεῖνο. Παρὼν ἐγώ. Σὲ κάποια φάση λέει (ὁ Γέροντας) «Δὲν ἀκούω καλά. Ἔλα πιὸ κοντὰ νὰ μοῦ τὸ πεῖς καὶ πλησίασε». «Φῦγε αὐτὴ τὴ στιγμὴ ἀπὸ δῶ γρήγορα». Σοκαρίστηκε αὐτός, ἔπαθα κι ἐγώ. «Αὐτὴ τὴ στιγμὴ πού σοῦ λέω. Αὐτὰ ποὺ θέλεις, αὐτὲς οἱ δοξασίες εἶναι πλάνες». «Μά, λέει Γέροντα». «Πλάνες…ἔξω…ἔξω». Σοκαρίστηκε ὁ ἄνθρωπος, βγῆκε ἔξω, τελείως ἔξω. Ρώτησε μετὰ τὸν π. Ἰωσήφ, τὸν νῦν γέροντα, λέει «δὲν μπορῶ νὰ κάνω τίποτα, ἀφοῦ ὁ Γέροντας…». «Λέω, Γέροντα, τί ἔγινε, δὲν αἰσθάνομαι καλὰ κι ἐγὼ ποὺ τὸν ἔφερα…». «Νὰ σοῦ πῶ παιδάκι μου», μοῦ λέει, «ἐγὼ παιδάκι μου καταλαβαίνω κι ἀλλιῶς τοὺς ἀνθρώπους. Δὲν καταλάβαινα τί ἔλεγε καὶ ἔκανα μία προσευχὴ μέσα μου νὰ δῶ τί γίνεται κι ἐκείνη τὴ στιγμὴ τὸν πλησίασα νὰ δῶ τί ἀνέδιδε». «Δυσοσμία», μοῦ λέει, «βρωμιὰ καὶ κατάλαβα ὅτι ὅλα αὐτὰ ποὺ ἔχει εἶναι πλάνες». Βγῆκε ἔξω καὶ ἔκλαιγε ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς καὶ λέει «πιθανὸν νὰ κάνω λάθος». Μπῆκε μέσα μετὰ καὶ τοῦ λέει (ὁ Γέροντας) «Παιδάκι μου θὰ χάσεις τὴν ψυχή σου, πρόσεξε καλά». Καὶ πράγματι μετανόησε. Καὶ ἔκανε μία τέτοια θερμὴ προσευχὴ γι’ αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο ἐκεῖ μπροστὰ, ποὺ λιώσαμε κι ἐμεῖς στὴν κυριολεξία. Κι ἀπὸ τότε αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος διατήρησε μία ἐπικοινωνία μὲ τὸν Ἅγιο Ἐφραίμ”.
Συνεπῶς οὔτε “προφητικὴ πρωτοβουλία” εἶναι ὁ συγκρητιστικὸς Οἰκουμενισμός, οὔτε και “ἐμπνευσμένη ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα”, ὅπως τονίζεται σὲ αὐτὴ τὴν ἐπιστολὴ πρὸς τὴ Ἱερὰ Μητρόπολη Πειραιῶς. Ἄπαγε τῆς βλασφημίας. Τί σχέση ἔχει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μὲ τὸν διαχριστιανικὸ συγκρητισμό; Μὲ τὸν συγκρητιστικὸ Οἰκουμενισμὸ ἀμφισβητεῖται ἡ Οἰκουμενικότητα τῆς Ἐκκλησίας, καθότι δι’ αὐτοῦ ἀμφισβητεῖται τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Μία Ἁγία Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ἡ Ὀρθόδοξη δηλαδὴ Ἐκκλησία, εἶναι Οἰκουμενικὴ Ἐκκλησία.
Ὁ Ὅσιος Ἐφραὶμ Κατουνακιώτης εἶπε ἐπίσης στὸν καθηγητὴ κ. Δ. Τσελεγγίδη, ὅτι κατόπιν προσευχῆς αἰσθάνθηκε τὴ δυσωδία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀναφέροντας ὅτι “ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχει δαιμόνια”.
Οἱ καλούμενες “μοναστικὲς κοινότητες” Bose, Taize καὶ Iona, ἀποτελοῦν ἑστίες συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἡ διοργάνωση συνεδρίων καὶ συναντήσεων, μεταξὺ ἐκπροσώπων διαφόρων δογμάτων καὶ θρησκειῶν, σκοπὸ ἔχει τὴν προώθηση τοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Καὶ φυσικὰ ὁ συγκρητιστικὸς οἰκουμενισμὸς δὲν εἶναι μόνο διαχριστιανικὸς, ἀλλὰ καὶ διαθρησκειακός. Σὲ περίοπτη θέση γιὰ παράδειγμα σὲ ρωμαιοκαθολικὸ μοναστήρι, τὸ ὁποῖο εἶναι καὶ τὸ παλαιότερο στὴ Γερμανία, στὴ Μεγάλη Μονὴ Frauenworth, γυναικεῖο μοναστήρι Βενεδικτίνων ἀδελφῶν, ὑπάρχει βλάσφημη ἀνάγλυφη ἀπεικόνιση, ἡ ὁποία παριστάνει τὸ “χέρι” τοῦ Θεοῦ, νὰ κρατεῖ τὰ σύμβολα ὅλων τῶν θρησκειῶν. Ὁ Τίμιος Σταυρὸς παριστάνεται ἀνάμεσα στὰ σύμβολα τῷ ἀρνητῶν του.
Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς ἀναφέρει τὰ ἑξῆς: «Κατὰ τὴν ἑνιαίαν στάσιν τῶν Πατέρων καὶ τῶν Συνόδων ἡ Ἐκκλησία εἶναι μόνον μία, ἀλλὰ καὶ μοναδική, διότι ὁ εἷς καὶ μοναδικὸς Θεάνθρωπος, ἡ Κεφαλή της, δὲν δύναται νὰ ἔχει πολλὰ σώματα. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία καὶ μοναδική, διότι εἶναι τὸ σῶμα τοῦ μοναδικοῦ Χριστοῦ» (Ἄνθρωπος καὶ Θεάνθρωπος). Ἐμεῖς αὐτὰ πιστεύουμε.
Ὁ λόγος τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Χρυσοστόμου στὴν Ὁμιλία του “Πρὸς Φιλιππησίους”, “δέος μὴ τις παραφθαρῇ ὑπὸ τῆς τῶν αἱρετικῶν ἀγάπης”, καταγράφει τὴν ἀκρίβεια τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, καθὼς καὶ τὴν φθοροποιὸ “ἀγάπη”. Ἡ βίωση τῆς πληρότητας τῆς ἀλήθειας στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, δὲν ἐπιτρέπει ἀνθρωπάρεσκες ἰδεολογικὲς “ἀγαπητικὲς” στρεβλώσεις, οἱ ὁποῖες καταλήγουν σὲ συγκρητιστικὰ ὀλισθήματα. Θὰ ἐπαναλάβουμε αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ Ὅσιος Ἐφραὶμ Κατουνακιώτης, κατόπιν προσευχῆς, μετὰ ποὺ αἰσθάνθηκε τὴ δυσωδία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τονίζοντας ὅτι “ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχει δαιμόνια”. Ὀρθὰ λοιπὸν ὁμίλησε ἡ Ἱερὰ Μητρόπολις Πειραιῶς γιὰ τὸν Οἰκουμενισμό.