τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
Συχνὰ παρατηροῦμε νὰ γίνονται στόχος τῶν δημοσιογράφων μερικοὶ μητροπολίτες, γιατί συμμετεῖχαν σὲ κάποια ἐκδήλωση μὲ πολιτικοὺς ἢ γιατί ἐπαίνεσαν τὴν κυβέρνηση τῆς χώρας ἢ γιατί σχολίασαν ἀρνητικὰ κάποια ἀπόφασή της ποὺ εἶχε σχέση μὲ τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας. Δημιουργεῖται ἕνας ἐφήμερος θόρυβος εἰς βάρος τους καὶ ὁ λαὸς ποὺ θρησκεύει ἀποκομίζει πικρὲς ἐντυπώσεις. Δυστυχῶς, στοὺς συγκεκριμένους μητροπολίτες ἡ ἀρετὴ τῆς διάκρισης δὲν ὑπάρχει, ἡ ὁποία προφανῶς θὰ τοὺς βοηθοῦσε νὰ ἀποφεύγουν ἐκδηλώσεις μὲ κόσμικο περιεχόμενο. Οἱ ἀξιωματοῦχοι τῆς πολιτείας, ὅταν διοργανώνουν ἐκδηλώσεις, προσκαλοῦν καὶ τοὺς μητροπολίτες, παρόλο ποὺ δὲν τοὺς ἀναγνωρίζουν κάποια ἁρμοδιότητα. Σκοπὸς τους εἶναι ὁ ἐντυπωσιασμὸς τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων, πώς τάχα σέβονται τὴν Ἐκκλησία καὶ συνεργάζονται μαζί της, γιὰ τὸ καλό τοῦ λαοῦ καὶ γενικότερα τῆς πατρίδας! Στὴν πραγματικότητα οἱ πολιτικοὶ περιφρονοῦν τὴν Ἐκκλησία καὶ ἐμπαίζουν τὸ λαό.
Δυστυχῶς μερικοὶ μητροπολίτες ἀρέσκονται νὰ συγχρωτίζονται μὲ τοὺς ἄρχοντες καὶ ἀξιωματούχους τῆς πολιτείας, χωρὶς καμιὰ αἰτία, νὰ τοὺς ὑποδέχονται ἐπισήμως στὰ μητροπολιτικὰ μέγαρα καὶ στοὺς ἱεροὺς ναούς, νὰ προβαίνουν σὲ ἀπερίσκεπτες ἐνέργειες, μὲ τὸ νά τοὺς τιμοῦν, νὰ τοὺς βραβεύουν καὶ νὰ τοὺς παρασημοφοροῦν. Βλέπουμε νὰ τοὺς ἀπονέμουν τίτλους θρησκευτικοῦ περιεχομένου, τὴν ὥρα ποὺ οἱ τιμώμενοι εἶναι δεδηλωμένοι ἄθεοι καὶ ἀγνωστικιστές! Καὶ ἄλλοτε δέχονται δῶρα καὶ διακρίσεις ἀπὸ τοὺς κοσμικοὺς ἄρχοντες! Ἔτσι κυλάει ὁ χρόνος τους ἱκανοποιώντας τὴ φιλοδοξία τους, ἐνῶ τὸ πνευματικό τους ἔργο πρὸς τοὺς πιστοὺς περιορίζεται, ἂν δὲν ἐξαφανίζεται κιόλας. Ὑπάρχει ὡστόσο μία ἐλπίδα, ἂν στοχαστοῦν γιὰ τὸ ὀλίσθημά τους. Θυμίζουμε πῶς ἀντιμετώπισε ὁ Κύριος τὸ συγκεκριμένο πειρασμό. Γράφει ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος: «Πάλι τὸν ὁδήγησε ὁ διάβολος σ’ ἕνα πολὺ ψηλὸ βουνὸ καὶ τοῦ ἔδειξε ὅλα τοῦ κόσμου τὰ βασίλεια καὶ τὴ λαμπρότητά τους. Ὕστερα τοῦ εἶπε: Ὅλα αὐτὰ θὰ σοῦ τὰ δώσω, ἂν πέσεις καὶ μὲ προσκυνήσεις». Ὁ Ἰησοῦς ὅμως τοῦ ἀπάντησε: «Φῦγε ἀπὸ μπροστά του, σατανᾶ! Ἡ Γραφὴ τὸ λέει καθαρά: μόνο τὸν Κύριο τὸ Θεό σου θὰ προσκυνᾶς καὶ μόνο αὐτὸν θὰ λατρεύεις. Τότε ὁ διάβολος, ἄφησε τὸν Ἰησοῦ, καὶ ἄγγελοι Θεοῦ ἦλθαν καὶ τόν ὑπηρετοῦσαν»[1].
Ὁ Χριστὸς δὲν εἶχε συνεργασία μὲ τοὺς κοσμικοὺς ἄρχοντες τῆς περιοχῆς, οὔτε μὲ τοὺς Ρωμαίους κατακτητές. Καμιὰ σχέση μαζί τους. Καμιὰ κοινὴ ἐκδήλωση, οὔτε φυσικὰ δουλικὸ φρόνημα ἀπέναντί τους. Ἔδρασε μακριὰ ἀπὸ τοὺς ἔχοντες ἐξουσία, μὲ μοναδικὸ σκοπὸ νὰ ὁδηγήσει τὸ λαὸ στὴ σωτηρία μὲ τὴ διδασκαλία του καὶ τὴ θυσία του, χωρὶς τὴ βοήθεια τῶν ἰσχυρῶν, οἱ ὁποῖοι πάντα ἦταν ἐχθρικοὶ ἀπέναντί του.
Τὸ παράδειγμα τοῦ Κυρίου ἀκολούθησαν στὴ συνέχεια οἱ ἀπόστολοι, οἱ ὁποῖοι ποτὲ δὲν συμβιβάστηκαν μὲ τοὺς ἄρχοντες τοῦ ἁμαρτωλοῦ κόσμου καὶ ἡ ζωή τους καὶ ἡ δράση τους ἦταν περιπετειώδης. Τελικὰ οἱ ἀπόστολοι ἦταν ἰσχυρότεροι ἀπὸ τοὺς ἐξουσιαστές. Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος ἀναφέρει σχετικά: «Οἱ μὲν βασιλεῖς καὶ οἱ ἄρχοντες ἤθελαν νὰ κρατοῦν τὴν οἰκουμένη στὴν ἀσέβεια καὶ διέταξαν τοὺς ἀνθρώπους νὰ λατρεύουν τοὺς δαίμονες· ἐνῶ οἱ ἀπόστολοι ἤθελαν τὸ ἀντίθετο καὶ γινόταν τὸ δικό τους θέλημα. Ἂν δὲ μοῦ μιλᾶς γιὰ τὴ φυλακή, τὶς μαστιγώσεις, τὰ βασανιστήρια, μοῦ παρουσιάζεις μεγαλύτερες τὶς ἐξουσίες τους.
Πῶς καὶ μὲ ποιὸ τρόπο; Μὲ τὸ ὅτι καὶ ὅταν γίνονταν αὐτά, τὸ δικό τους θέλημα ἐπραγματοποιεῖτο. Γιατί αὐτὴ τὴν ἐξουσία δὲν τὴν ἀπέκτησαν μὲ τὸ νόμο τῶν πολλῶν κυρίων, ἀλλὰ μὲ τὴν ἀρετή, ποὺ δὲν χρειάζεται καμιὰ ἐξωτερικὴ βοήθεια, ἀλλὰ λάμπει καὶ ὅταν ἀκόμα τὴν ἐχθρεύονται ὅλοι»[2].
Μακάρι κάποτε οἱ μητροπολίτες νὰ συνειδητοποιήσουν τὴν πνευματική τους ἀποστολὴ καὶ νὰ ἀντιμετωπίζουν τοὺς ἄρχοντες τοῦ κόσμου μὲ τρόπον ποὺ νὰ φανερώνει ἀξιοπρέπεια, ἀλλὰ καὶ θάρρος, ὅταν ἐκεῖνοι αὐθαιρετοῦν καὶ διώκουν τὴν Ἐκκλησία.
Σημειώσεις: 1. δ΄ 8-11. 2. Χρυστοστόμου, Α΄, σελ. 570 – 571.