Νότης Μαριάς
Πλήρης δικαίωση της Αναφοράς που υποβάλαμε προ τριετίας στην Ευρωβουλή
Η έκδοση στις 17 Ιουλίου 2024 της καταδικαστικής για την Ευρωπαϊκή Επιτροπή (Κομισιόν) υπ΄ αρίθμ. Τ-689/21 απόφασης του Γενικού Δικαστηρίου της ΕΕ αναφορικά με την έλλειψη διαφάνειας σε σχέση με τα συμβόλαια που υπέγραψε η Κομισιόν για λογαριασμό των κρατών μελών της ΕΕ για τα κορονοεμβόλια, επιβεβαίωσε το καθεστώς αδιαφάνειας που επικρατεί στις αποφάσεις του ιερατείου των Βρυξελλών.
Ταυτόχρονα όμως η εν λόγω απόφαση πέραν των άλλων αποφάνθηκε και κατά της περίφημης νομικής ασυλίας των πολυεθνικών του κορονοεμβολίου, δικαιώνοντας πλήρως το περιεχόμενο της από 3/2/2021 σχετικής Αναφοράς μου ενώπιον της Επιτροπής Αναφορών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Η ειρωνεία όμως είναι ότι παρότι η εν λόγω δικαστική απόφαση-ράπισμα για την Κομισιόν και συνακόλουθα και για την Πρόεδρό της εκδόθηκε την Τετάρτη 17/7/2024, εντούτοις η κυρία φον ντερ Λάιεν την ακριβώς επομένη ημέρα κατάφερε να εκλεγεί για δεύτερη φορά Πρόεδρος της Κομισιόν και μάλιστα με 401 ψήφους (www.iefimerida.gr 18/7/2024).
Το άκρον άωτον όμως της πρόκλησης ήταν το γεγονός ότι η κυρία φον ντερ Λάιεν σύμφωνα με πληροφορίες ψηφίστηκε για Πρόεδρος και από τους Πράσινους (www.capital.gr 18/7/2024) παρότι η εν λόγω καταδικαστική απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της ΕΕ για την Κομισιόν και συνακόλουθα και για την κυρία φον ντερ Λάιεν προκλήθηκε λόγω προσφυγής έξι ευρωβουλευτών των Πρασίνων!!!
Σε σχέση με το μείζον ζήτημα της νομικής ασυλίας των πολυεθνικών του κορονοεμβολίου με την παραπάνω Αναφορά μου στην Ευρωβουλή από τις αρχές Φεβρουαρίου 2021 είχα επισημάνει δύο βασικά στοιχεία.
Αφενός υποστήριζα ότι ήταν αντίθετη με το δίκαιο της ΕΕ κάθε χορήγηση νομικής ασυλίας των πολυεθνικών του κορονοεμβολίου για ενδεχόμενες βλάβες της υγείας των εμβολιασθέντων και αφετέρου αφού αποκάλυπτα ότι η Ελλάδα και τα άλλα κράτη μέλη της ΕΕ ανέλαβαν να αποζημιώσουν τις πολυεθνικές του κορονοεμβολίου για κάθε τυχόν ζημία τους η οποία θα μπορούσε να επέλθει λόγω βλάβης της υγείας των εμβολιασθέντων, έθετα το ζήτημα του περίφημου ηθικού κινδύνου.
Δηλαδή ρωτούσα ποια τελικά θα ήταν η συμπεριφορά των φαρμακευτικών εταιρειών που παρασκεύαζαν τα εμβόλια κατά του κορονοϊού και μάλιστα «σε πολύ μικρότερο χρονικό διάστημα από το σύνηθες χρονικό διάστημα των 10 ετών» όταν γνώριζαν ότι η ενδεχόμενη αποζημίωση για βλάβες στην υγεία όσων θα εμβολιαζόταν με τα εμβόλιά τους τελικά θα καλυπτόταν από τα κράτη μέλη της ΕΕ;
Στο πλαίσιο αυτό είναι χαρακτηριστικό ότι στη Σύνοψη της εν λόγω υπ΄ αρίθμ.Τ-689/21 απόφασης του Γενικού Δικαστηρίου της ΕΕ (www.eur-lex.europa.eu 17/7/2024) μεταξύ άλλων επισημαίνεται και το παρακάτω:
«Το Γενικό Δικαστήριο παρατηρεί αφενός ότι ο μηχανισμός αποζημιώσεων των ενδιαφερομένων επιχειρήσεων (δηλαδή των πολυεθνικών του κορονοεμβολίου) από τα κράτη μέλη ο οποίος προβλέπεται στις επίμαχες συμφωνίες ουδόλως επηρεάζει το καθεστώς νομικής ευθύνης των εν λόγω επιχειρήσεων βάσει της οδηγίας 85/374 Συγκεκριμένα κατά την οδηγία αυτή ο παραγωγός ευθύνεται για κάθε ζημία που οφείλεται σε ελαττώματα του προϊόντος του και η ευθύνη του δεν δύναται να περιοριστεί ή να αποκλειστεί έναντι του ζημιωθέντος με ρήτρα περιορισμού ή απαλλαγής από την ευθύνη».
πληροφορίες ἀπό militaire.gr