Γράφει ὁ κ. Λεωνίδας Ἀλεξάνδρου
«Δύο Πασχαλιές μαζί, οὐδεμία Πασχαλιά»
Ἐπιζητοῦμε νά ἐντρυφήσουμε στίς Προφητεῖες τοῦ Ἐθναποστόλου καί Ἰσαποστόλου Πατρο-Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ. Ἀναπολοῦμε τίς προρρήσεις του, πού διαπερνοῦν κάθε χρονικότητα καί προσωρινότητα.
Ἀνασύρουμε μία κωδικοποιημένη Προφητεία, ἡ ὁποία ἀναφέρει πώς, «τό Ποθούμενο (ἡ Ἀπελευθέρωσις) θἄρθη, ὅταν θά ἔρθουν δύο Πασχαλιές μαζί». Κάτι πού πραγματικά συνετελέσθη κατά τό 1912-13, μέ τήν ἀπελευθέρωσι τῆς Ἠπείρου καί τῆς Μακεδονίας μας.
Ἀντιστρέφουμε τήν Προφητεία. Ἀσφαλῶς, τό ἔτος 2020, ὁπότε δέν ἑορτάσαμε οὔτε μία Πασχαλιά, μοιάζει νά ἐπικρατοῦν καί νά θριαμβεύουν οἱ “Ἐσω-Ἐξωτερικοί” ἐχθροί τῆς Πίστεως καί τοῦ Γένους μας.
Δέν ἔχει καταχωρηθῆ Προφητεία, ἡ ὁποία νά ἀναφέρεται «εἰς Οὐδεμία Πασχαλιά». Οὔτε μία. Διότι τό Πάσχα τοῦ 2020, Πάσχα δέν βιώσαμε. Τό ἀπηγόρευσε μέ ἕνα γελοῖο “Twitter”, ὁ “Προβληματικός”, ὁ “Λίγος”, ὁ “Φερόμενος” ὡς “Σκαιός” “Κυβερνήτης”. Καί τό ἐνέκρινε δουλικῶς ἡ ἐν τῇ Ἐκκλησιαστικῇ Διοικήσει Ἐπιστασία.
Ἰδού, Ἀντισυνταγματικά, οὔτε κἄν μέ τήν αὐστηρά τήρησι τῶν ἀπαραιτήτων “μέτρων” ὑγείας και ἀσφαλείας:
«Χαιρετισμούς», δέν ἀπολαύσαμε γονατίζοντας μπροστά στήν Ὑπέρμαχο Στρατηγό μας.
Μεγάλη Ἑβδομάδα, δέν βιώσαμε μέσα στήν Κατάνυξί της.
Ὁ Γλυκύτατος «Νυμφίος» δέν ἀφίχθη, «ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός».
«Σήμερον Κρεμᾶται ἐπί ξύλου», δέν ἀντήχησε γιά τόν Ἐσταυρωμένο Κύριο.
Ἐπιτάφιο, δέν ἀσπασθήκαμε ἐν συγκινήσει. Μοιάζει ἡ «Ζωή ἐν Τάφῳ», νά παρέμεινε μέσα στόν “Ἄξενο Τάφο”.
Δέν λαμπαδοδρομήσαμε μέ τό περίλαμπρο Φῶς τῆς Ἀναστάσεως ἀπό τόν Πανάγιο Τάφο.
Προσέτι, δέν ἀνεμίσαμε τή Σημαία τῆς Νίκης. Οὔτε ψάλαμε τή θριαμβευτική ἰαχή, τόν παιᾶνα τοῦ ἀνακαινιστικοῦ «Χριστός Ἀνέστη».
Κλειστά μεγάφωνα, «Βουβές Καμπάνες, σβησμένες Δάδες, (ἐρειπωμένες) ἀδειανές Ἐκκλησιές λίγο ἀκόμα ἔφθασε ἡ ὥρα!…» (Δέν τήν Ξεχνοῦμε, Β. Ἤπειρος, Κύπρος, Μ. Ἀσία, Πόντος…).
“Χαρτοβασίλειο” καί “Δουλο-Βασίλειο”
Ὅποιος δέν “Τρελλαίνεται” μέ ὅλα αὐτά πού συμβαίνουν γύρω μας, μᾶλλον εἶναι “Ἀνισόρροπος”. Μεταδιδόταν ὁ Ἰός μέ τόν ἦχο τῆς Καμπάνας καί ἀπό τά Μεγάφωνα; Πραγματικά, τόσο παράφρονες καί βαρειά ἀνόητοι καθοδηγοῦν ἀκόμα τό πηδάλιο τῆς Ἱερᾶς Ὁλκάδος τοῦ Μεγαλειώδους Ἔθνους μας;
Ὡστόσο, ὁ Ἅγιος Πατρο-Κοσμᾶς μᾶς παρέδωσε μία φανταστική προφητική πρόρρησι. Μυστηριωδῶς μνημονεύει: «Πρῶτα θά ἔλθη ἕνα “Χαρτο-Bασίλειο” καί μετά θά ζήσουμε στό κανονικό ὑπέροχο “Βασίλειο”».
Φαίνεται πώς διατελοῦμε στήν ἐποχή τοῦ “Χαρτο-Bασιλείου” καί ὄχι τοῦ κανονικοῦ “Βασιλείου”. Ἐκτιμᾶται πώς ὑφιστάμεθα τό “Χαζο-Βασίλειο”, τό “Στραβο-Βασίλειο”, τό “Παλιο-Βασίλειο”, τό “Δουλο-Βασίλειο”, τό “Προτεκτορᾶτο- Βασίλειο”.
Μετεξελίχθη δῆθεν εἰς “Εὐρω-Βασίλειο”, πού ὡστόσο κατευθύνεται ἀπό Ἀλλοεθνεῖς, Ὑπόγειες, Καταχθόνιες, Μυστικές καί Φανερές Ἐξουσίες καί Διαδικασίες. Κατ’ αὐτόν τόν τρόπο, ἡ Ἐθνική Ἐπικράτεια κατήντησε ἕνα “Ἀντι-Βασίλειο”, συμπορευόμενο μέ μία παράλληλο ἀντίστοιχο “Ἀντι-Ἐκκλησία”.
Σίγουρα, ἀμφότερα γίνεται προσπάθεια, ὥστε νά ἐπικαλύπτωνται ἀπό ἕνα ἀφανές πέπλο, τό ὑπαρκτό Παγκοσμιοποιημένο “Ὑπέρ-Διαβολο-Βασίλειο”.
Ἐνῶ τό πραγματικό “Βασίλειο”, Κρυπτο-Βιώνει. Ζῆ βαθειά, Μυστηριακά. Ριζώνει, ψάχνει γιά Φτερά. Ὀφείλουμε ἀπαραιτήτως νά τό Ἀπελευθερώσουμε καί νά τό Ἀνασύρουμε πρός τό φῶς. Νά τό Στεφανώσουμε μέ Ἰριδοχρώματα. Νά τό Καινοποιήσουμε καί νά τό Ἀνακαινίσουμε ἐκ βάθρων, ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Νά τό Μεταποιήσουμε εἰς ὁλοφώτεινο “Βασίλειο”. Μέγα Ἑλληνικό. Ἐλεύθερο Χριστιανικό. Ρωμαίϊκο πολυδιάστατο.
«Θά ἑορτάσουμε τρεῖς Πασχαλιές μαζί»
Ἀπωλέσαμε τή διάνοιά μας, ἀλλά πρέπει νά ἐπανακάμψουμε καί νά τήν ξαναλειτουργήσουμε στούς Θείους Ρυθμούς. Μεταφέρουμε κάτι πού πραγματικά μᾶς συγκλονίζει.
«Ὅταν ἤμουν παιδάκι, αὐτός ὁ καλός παππούς μου ἔλεγε ὅτι, θά ἔρθει καιρός πού ἡ Πατρίδα μας θά περάσει αὐτά πού πέρασε αὐτός ὁ Ἅγιος (Νεκτάριος), δηλ. τήν προδοσία, τήν συκοφαντία καί τήν ἀδικία καί μετά θά ζήσει τρεῖς συνεχόμενες ΠΑΣΧΑΛΙΕΣ μέσα στήν ἴδια χρονιά».
«Τί εἶναι αὐτά πού λές “Παππού”, τοῦ εἶπα ἔκπληκτος. Ἄντε γιά τήν συκοφαντία καί τήν ἀδικία, τά καταλαβαίνω, ἀλλά ποῦ κολλᾶνε οἱ τρεῖς συνεχόμενες Πασχαλιές;»
«Ἄκου νά δεῖς, πρῶτα θά κάνουμε Πασχαλιά στίς Ἐκκλησιές μας, μετά θά κάνουμε Πασχαλιά στούς δρόμους ἀπό τήν χαρά μας, πού θά ξεκουμπισθεῖ αὐτό τό Βρωμοσύστημα, πού ταλαιπωρεῖ τίς ζωές μας ἐδῶ καί χρόνια, καί μετά ὅταν λειτουργηθῆ ἡ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ, θά αἰσθανώμαστε πάλι μέσα στίς ψυχές μας Πασχαλιά».
Φίλε μου, ἔμεινα κάγκελλο ἀπό αὐτά πού μοῦ εἶπε ὁ “Παππούς” καί τά ἔλεγε μάλιστα αὐστηρά. Μόλις πρόλαβα νά τόν ρωτήσω πῶς τόν ἔλεγαν, καί μοῦ ἀπάντησε κοφτά:
«..Νεκτάριο μέ ὀνομάζουν καί κοίτα παιδί μου, νά μή πετάξης τό παξιμάδι πού σοῦ ἔδωσα, διότι σέ λίγο καί αὐτό θά εἶναι δυσεύρετο!!!».
Ὁ “Παππούς” κατηφόρισε πρός τόν κάτω μεγαλοπρεπῆ Ἱερό Ναό, τόν καθιερωμένο πρός τιμήν τοῦ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ. Ἐκεῖ τόν ἔχασα. Στάθηκα καί ἔβγαλα μία φωτογραφία μέ τά ἀνθισμένα λουλούδια, γιά νά θυμᾶμαι αὐτό τό θρύλο πού ἔμαθα μέ τίς ΤΡΕΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΑΣΧΑΛΙΕΣ». (Δρ. Κωνσταντῖνος Βαρδάκας).
Κύριος: Ἐπιθυμίᾳ ἐπεθύμησα, τοῦτο τό Πάσχα, νά συμφάγω μαζί σας
Οἱ σκοτεινοί Ἄρχοντες αὐτοῦ τοῦ Κόσμου, Πολιτικοί καί Ἐκκλησιαστικοί, μέ ἀναλγησία εἰσέτι βρυχῶνται:
-«Λησμόνησε Ἰησοῦ Ναζαρηνέ, Ἐσύ καί οἱ Χριστιανοί Σου αὐτά πού γνωρίζατε. Τώρα ἐμεῖς παντοῦ κάνουμε “κουμάντο”, μαζί μέ τόν “Ἀφέντη” μας, τόν “Κοσμοκράτορα”, τόν Διάβολο. Εἰρηνικά δέν θά ἀνακλιθῆς πιά στόν Μυστικό Σου Δεῖπνο μέ τά παιδιά Σου!». «Λοιπόν, Χριστιανοί! Τέρμα οἱ ἐλεύθερες Θεῖες Λειτουργίες, ὅπως τίς γνωρίζατε! Μόνη σας καταφυγή οἱ σύγχρονες Κατακόμβες!».
Προφανῶς ἐμεῖς, μέ ἀκατάλυτο ἐλπίδα, βιώνουμε τήν ἀγωνία τῶν πιστῶν ἀδελφῶν μας, τόσο στήν Ἑλλάδα, ὅσο καί σέ πολλές ἄλλες Χριστιανικές Χῶρες. Παντοῦ, ἐκεῖ ὅπου ἡ εὐσέβεια διώκεται, εἴτε ἄμεσα καί ἀπροκάλυπτα, εἴτε ἔμμεσα καί συγκεκαλυμμένα. Ἀλλά, … νιώθουμε ὅτι πνέει ἄνεμος σεμνῆς Ἱερῆς Ἀντιστάσεως.
Ὁ Κύριος νοσταλγικά, γλυκύτατα, πατρικά καί δακέθυμα ἀποτείνεται:
-«Ἐπιθυμίᾳ ἐπεθύμησα τοῦτο τὸ Πάσχα φαγεῖν μεθ΄ ὑμῶν πρὸ τοῦ με παθεῖν·» (Λουκ. κβ’ 15).
Μαζί μέ τήν ἠχώ καί τό ἀπήχημα τῶν αἰώνων μᾶς ἀνακαλεῖ κοντά Του:
-«Ποῦ ἐστιν τὸ κατάλυμά μου, ὅπου τὸ Πάσχα μετὰ τῶν μαθητῶν μου φάγω;» (Μαρκ. ιδ’ 14)
Ἀποκρινόμεθα ἐν συνειδήσει καί ταπεινώσει: «Ἡμεῖς Κύριε, παιδιά Σου, ἄθλια, μά παιδιά Σου. Ἀνάξια, μά τέκνα Σου. Συγκλονιζόμεθα ἀπό τήν περισσή ἀπό τρυφερότητα πρόσκλησί Σου. Καί, ἐν φόβῳ, τρόμῳ καί ἱερᾷ κατανύξει προσεγγίζουμε στήν Ζωοποιό Σου Ἁγία Τράπεζα».
«Τοῦ Δείπνου Σου τοῦ Μυστικοῦ, σήμερον Υἱέ Θεοῦ, κοινωνόν με παράλαβε…» (Εὐχή Θείας Μεταλήψεως).