Γράφει ὁ κ. Διονύσιος Πολυμενόπουλος
Ὁ κ. Μπούμης μὲ ἄρθρο του στή «Ρομφαία», πού ἀναφερόταν σέ ἐμένα, οὐσιαστικά μᾶς ὑπενθύμισε μία παλαιότερη ἐργασία του ὅπου, κατὰ τὴν γνώμη μου ,οὔτε λίγο οὔτε πολὺ θεωρεῖ ὅτι τὰ γεγονότα μεταξὺ Ρώμης καὶ Φαναρίου ποὺ σταδιακὰ ἐξελίσσονται πρὸς μία δῆθεν κοινὴ πίστη καὶ ἕνωση διαρκοῦντος τοῦ 20οῦ καὶ τώρα τοῦ 21ου αἰῶνος, εἶχαν, κατὰ τὴν θεώρησή του οὐσιαστικὰ προφητευθεῖ ἀπὸ τὴν Ἀποστολικὴ ἐποχή. Ἡ μία παρουσιαζόμενη κατ’ αὐτὸν ἐκλεκτὴ εἶναι, ὅπως κατάλαβα ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρώμης(Δύση), δηλαδὴ σήμερα ὁ Παπισμὸς καὶ ἡ ἄλλη ἐκλεκτὴ ἡ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινούπολης (Ἀνατολὴ) μὲ τὰ τέκνα της, δηλαδὴ τὶς Αὐτοκέφαλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Σύμφωνα λοιπὸν μὲ τὸ σκεπτικό τοῦ κ. Μπούμη αὐτὲς οἱ δύο ἐκλεκτὲς Ἐκκλησίες εἶναι οὐσιαστικὰ προφητευμένο ὅτι θὰ ἀποκτήσουν Ἑνότητα, ποὺ ἤδη σὲ ἕνα βαθμὸ ἔχουν ἀποκτήσει, ἀλλὰ ὄχι μία ἑνιαία διοίκηση ὑπὸ ἕνα διοικητικὰ πρῶτο κατὰ τὸ πρότυπο τῆς Παπικῆς Ἐκκλησίας. Ἐὰν ἀποδεχθοῦμε τὶς θεωρήσεις αὐτὲς ὡς βάσιμες τότε δικαιώνονται τὰ ὅσα πράττουν Ρώμη καὶ Φανάρι ,στὴν πραγματικότητα ἀντίθετα στὴν Ὀρθόδοξη Πίστη καὶ τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση, γι’ αὐτὸ τοὺς συνειρμοὺς αὐτοὺς τοὺς ἀπορρίπτουμε πλήρως. Ἀξιολογοῦμε ὅμως θετικὰ ,ὡς ἐκφράζουσα τὴν ἀλήθεια, τὴν παραδοχὴ τοῦ κ. Μπούμη ὅτι ἤδη μεταξύ, τῶν δῆθεν κατὰ αὐτὸν ἐκλεκτῶν Ἐκκλησιῶν, Ρώμης καὶ Φαναρίου, ὑπαρχούσης ἤδη σὲ σημαντικὸ βαθμὸ Ἑνότητος μεταξύ τους, στάδιο κατὰ ἐμᾶς, ὡς οὐσιαστικοῦ προθαλάμου τῆς Ἑνώσεώς τους ,ποὺ γιὰ νὰ ὑπάρξει δὲν ἀπαιτεῖ τὴν ἀπόλυτη διοικητικὴ ἑνότητα μεταξύ τους, ὡς ἑνιαία διοικητικὴ δομὴ ,ἀλλὰ τὴν Ἐκκλησιαστικὴ Κοινωνία μεταξύ τους.