Οἱ «Πατέρες» τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων εἰς νέαν θεολογικήν διερμήνευσιν τῶν Δογμάτων τῆς Ἐκκλησίας μας;!
Ὅταν οἱ διὰ Συνοδικῶν Ἀποφάσεων καταδικασμένοι πνευματικῶς ἐχθροὶ τῆς Ἐκκλησίας σὲ ἐγκωμιάζουν, πόσο μεγάλο κακό, ἆραγε ἔχει κάνει στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ;
Γιὰ νὰ μὴ μακρυγοροῦμε πλαγιοδρομοῦντες, μπαίνουμε κατ’ εὐθεῖαν στὸ θέμα μας.
Σὲ παλαιότερο περιοδικὸ τοῦ θεοσοφικο/Τεκτονικοῦ κόσμου διαβάζουμε ἐκπληττόμενοι τὰ ἀκόλουθα, ἡ συνέχεια καὶ ἡ συνέπεια τῶν ὁποίων ταλανίζει καὶ θὰ ταλαιπωρεῖ ἐπὶ μακρὸν τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας.
Τὸ ἐν λόγῳ ἄρθρο τοῦ θεοσοφικο/μασονικοῦ περιοδικοῦ ἔχει τὸν τίτλο «Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ εἶναι ΕΙΣ ἐν τῷ κόσμῳ, μήνυμα κατὰ τῶν διαιρέσεων τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα».
Ἰδοὺ οὐσιαστικὰ ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ πασχάλιο μήνυμα τοῦ «ἀλησμόνητου» ἐκείνου Ἱεράρχη. Ἀρχίζουμε ἀπὸ τήν, ἀγαλλομένῳ καλάμῳ, ἐγκωμιαστικὴν ἐκείνην εἰσαγωγὴ τοῦ μασόνο/θεοσοφικοῦ περιοδικοῦ. Διαβάζουμε:
«…Ἀφιερωμένον [τὸ παρατιθέμενο μήνυμα μὲ τὰ σχόλια τοῦ περιοδικοῦ] εἰς τὸν «ἕνα χριστιανισμὸν» καὶ ὄχι εἰς τὰς πολλὰς Ἐκκλησίας καὶ διαιρέσεις, μήνυμα ἀπήυθυνεν ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας πρὸς τοὺς Ὀρθοδόξους, ἐπ’ εὐκαιρίᾳ τοῦ Πάσχα [τοῦ 1966]. Ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας χαιρετίζει μίαν Παγχριστιανικὴν Οἰκουμένην καὶ κηρύσσει μίαν νέαν ἑνωτικὴν ἀρχὴν δι’ ὅλας τὰς Ἐκκλησίας: τὸ δόγμα τῆς φιλαλληλίας καὶ τῆς ἀγάπης…».
Τὸ κείμενον τοῦ μηνύματος ἔχει ὡς ἑξῆς:
«…Πάντα κινοῦνται πρὸς τὴν Παγχριστιανικὴν Οἰκουμένην. Καὶ πάντες ἐπιστρατεύουσιν ἑαυτοὺς ἐπὶ τούτῳ…
…Οἱ κοινοὶ θεολόγοι Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως μετὰ τῶν συγγραμμάτων αὐτῶν.
…Οἱ κοινοὶ θεοφόροι Πατέρες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων εἰς ΝΕΑΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΝ ΔΙΕΡΜΗΝΕΥΣΙΝ τῶν κοινῶν Δογμάτων, Μυστηρίων, Παραδόσεων, τῆς κοινῆς ἱστορίας. [οἱ ὑπογραμμίσεις εἶναι τοῦ γράφοντος Μ.Α.]
…Εἷς ὁ Κύριος, μία ἐπὶ γῆς Βασιλεία Αὐτοῦ, μία ἡ ΜΙΑ Ἐκκλησία, «ἕν τὸ κοινὸν πρὸς πάντας ἀνθρώπους κήρυγμα.
…Διότι εἷς εἶναι ὁ Χριστιανισμὸς ἐν τῷ κόσμῳ, ἐπεκτεινόμενος πέραν θαλασσῶν καὶ ἠπείρων ἀκωλύτως, μία καὶ μοναδικὴ ἡ ὑπόστασις αὐτοῦ. [Οἱ ὑπογραμμίσεις εἰς τὸ ἑξῆς τοῦ περιοδικοῦ].
…Ἀπὸ πλευρᾶς ἡμετέρας, ἡ καθ’ ἡμᾶς Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία καὶ ἡμεῖς προσωπικῶς, ἑτοίμως ἔχομεν εἰς τὸ προσυπογράψαι, μετὰ τῶν λοιπῶν σεβασμίων Ἀρχηγῶν τῶν κατὰ τόπους ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν Δύσεως καὶ Ἀνατολῆς [τοῦ σμήνους τῶν αἱρέσεων!] κοινὰ Κείμενα καὶ κοινὰς Δηλώσεις τοῦ ἑνὸς χριστιανισμοῦ.
…Καὶ ἐὰν ἔτσι χρονίζει ἡ Ἕνωσις τῶν Ἐκκλησιῶν καὶ ἡ συνάντησις τῶν Χριστιανῶν ἐντὸς τοῦ αὐτοῦ Ἁγίου Ποτηρίου, ἥξει ἐν τούτοις καὶ οὐ χρονιεῖ ἡ ἐν τῇ πράξει ἑνότης αὐτῶν. Ταῦτα ὡς Πασχάλιον ἡμῶν χαιρετισμὸν ἀπευθύνοντες τοῖς Ἁγιωτάτοις λίαν ἀγαπητοῖς καὶ γερασμίοις προκαθημένοις τῶν Ὀρθοδόξων, καί, γενικώτερον, ἁπασῶν τῶν ἀνὰ τὸν κόσμον Ἐκκλησιῶν καὶ Ὁμολογιῶν, ἀσπαζόμεθα. Αὐτοὺς ἀδελφικῶς… Ὁ Κων/λεως Ἀθηναγόρας».
(πηγὴ τὸ προαναφερόμενο περιοδικὸ Ἰλισὸς τοῦ ἔτους 1966, τεῦχος 44, σελίδες 119-120).
Τὸ σχόλιον τοῦ Μοναχοῦ Ἀβερκίου
Τὸ οἰκουμενιστικὸ κ.λπ. κείμενο – Μήνυμα τοῦ Πατρ. Ἀθηναγόρα, ποὺ παραθέσαμε εἶναι παλιό, ἀπὸ τὸ 1966, ὅπως προείπαμε. Ἡ συνέχειά του ὅμως καθὼς καὶ οἱ συνέπειες αὐτοῦ γιὰ τὴν αὐθεντία τῆς εὐρύτερης Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας εἶναι πολλές. Στὸν ἐνδιάμεσο χρόνο ἀπεκαλύφθησαν πολλὰ γιὰ τὶς ἐνέργειες τοῦ Σκοτεινοῦ κόσμου ποὺ προώθησε καὶ προωθεῖ αὐτὲς τὶς «Ἑνότητες», «Ἑνώσεις» καὶ «Συγχωνεύσεις» ἐντέλει «Ἐκκλησιῶν» καὶ ἀργότερα θρησκειῶν. Τὰ πονηρὰ καὶ πικρὰ σχετικῶς συνεχίζονται καὶ θὰ ἐντείνονται ἐπιτηδείως γιὰ τὴν ἐπιβολὴ τοῦ παλαιόθεν ἐπιδιωκόμενου αὐτοῦ οἰκουμενιστικοῦ “χυλοῦ”, θρησκειῶν, “ἐκκλησιῶν” καὶ τῆς Ὀρθόδοξης ἡμῶν Ἐκκλησίας.
…Ἀλλὰ πότε θὰ σταματήσει ἐπιτέλους ἡ ἐπιδιωκόμενη αὐτὴ προσπάθεια γιὰ τὴν ἐπίτευξη αὐτοῦ τοῦ χυλοῦ; Τῆς ψευδοενώσεως δηλαδὴ «ἐκκλησιῶν», θρησκειῶν ὁμοῦ καὶ τῆς εὐρύτερης Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας;
Ἀπάντηση: θὰ σταματήσει ὅταν δὲν θὰ ξαναϋπάρξει Πατριάρχης ποὺ νὰ εἶναι μασόνος ἢ ἁπλῶς νὰ δηλώνει ὅτι «Τὰ δόγματα πρέπει ἡ κάθε Ἐκκλησία νὰ τὰ βάλη μὲ σεβασμὸ στὸ σκευοφυλάκιό της…» (Πατρ. Ἀθηναγόρας στὸ θεοσοφικο/τεκτονικὸ περιοδικὸ Ἰλισός, 1964, τ. 33, σελ. 37).
Θὰ σταματήσει ἐπίσης ὅταν δὲν θὰ ξαναϋπάρξει τὸ θλιβερότατο φαινόμενο/γεγονός, ἕνας ἐκ τῶν πρωτεργατῶν τῆς προετοιμασίας (στὴν Ρόδο καὶ τὸ Σαμπεζὺ τῆς Γενεύης) τῆς ἀποκληθείσης «Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου» νὰ εἶναι ὁ Πατριάρχης ἐκεῖνος ἐπίσκοπος, ποὺ ἦτο ὄχι μόνο μασόνος, ἀλλὰ καὶ ἀνώτατο στέλεχος τοῦ «Ὑπάτου Συμβουλίου» τῶν ἀνωτάτων αὐτῆς βαθμῶν!
Ποῖον ἦτο αὐτὸ τὸ πρόσωπον;
Ἦτο -κατὰ τὰ γραφόμενα παρὰ τῶν τεκτόνων- ὁ «Χρυσόστομος (Αἰμίλιος) Κωνσταντινίδης (Ἀντεπιστέλλον μέλος) [τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν]. Γεννήθηκε τὸ 1921 στὸ Σκουτάρι Κωνσταντινουπόλεως. Σπούδασε στὴν Θεολογικὴ Σχολὴ Χάλκης, διδάκτορας τῶν Πανεπιστημίων Ρώμης καὶ Στρασβούργου. Καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Χάλκης τὴν περίοδο 1951-1971. Τὸ 1961 τιτουλάριος Ἐπίσκοπος Μύρων. Τὸ 1991 Μητροπολίτης Γέρων Ἐφέσου. Πρόεδρος τῶν Διασκέψεων Ρόδου καὶ Σαμπεζὺ Γενεύης. Ἀντιπρόεδρος τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν. Καθηγητὴς Θεολογικῶν Σχολῶν. Διδάκτωρ Πανεπιστημίου. [Μέλος τῆς Διεθνοῦς Ἀκαδημίας Θρησκευτικῶν Ἐπιστημῶν…].
Τί ἄλλο ἦτο ἐπίσης τὸ ὑψηλὸ ἐκεῖνο πρόσωπο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τῆς «Μητρὸς» δηλαδὴ ἡμῶν Ἐκκλησίας; Ἦτο καί: «…Μέλος τῆς Στοᾶς Ἁρμονία. Μέλος τοῦ Ὑπάτου Συμβουλίου τοῦ 33ου βαθμοῦ διὰ τὴν Ἑλλάδα. Ἀπεβίωσε τὸ 2006…».
(Πάντα ταῦτα στὸ τεκτονικὸ περιοδικὸ Πυθαγόρας, ἔτους 2012, τεῦχος 102, σελ. 245).
Ἐπίλογος
1. Διερώτημα: Πόσους, ἆραγε, παρόμοιους «αἰχμαλώτους» εἶχε -καὶ ἔχει;- εἰς τὰ σχετικὰ «κάτεργά» του τὸ ἀδιαφανὲς Παρασκήνιο;
2. Παρ’ ὅλ’ αὐτὰ οἱ περισσότεροι ἐκ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας μας ποιμαίνουν ἀξίως τὸ ποίμνιο τοῦ Θεοῦ – ἔστω καὶ ἂν «σιωποῦν» σχετικῶς. Τὸ κατὰ δύναμιν. Ὅσο δύνανται στὴν ἀρχιεπισκοπο/κεντρικὴ Ἐκκλησία μας.
Ἔχουμε ὡστόσο τοὺς χιλιάδες ψάλτες καὶ ἱερεῖς μας ποὺ «διαβάζουν» τὰ βιβλία τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ τελεσιουργοῦν τὰ μυστήρια… Ποὺ διαβάζουν τὰ «ἀπείραχτα» ἕως τώρα ἐκκλησιαστικά μας βιβλία, διότι ἔρχεται καὶ αὐτῶν ἡ σειρά. Ποιὰ σειρά; Μὰ νὰ «πειραχτοῦν» καὶ αὐτά. Ἀκόμη καὶ τὰ ἴδια τὰ κείμενα! Νὰ σβησθοῦν ἢ ν’ ἀλλάξουν λέξεις καὶ φράσεις!
Ναί, ἔγινε καὶ πρὸς τοῦτο ἡ βέβηλη καὶ ὀλέθρια «πρόταση». Ἔγινε ἤδη…
(Αὐτὰ ἐν καιρῷ. Μὲ πηγὲς καὶ ὀνόματα)
Μοναχὸς Ἀβέρκιος