Γράφει ὁ κ. Γεώργιος Θ. Ποντίκας, Δημοσιογράφος- Συγγραφεὺς
Πρὸς τὸν Πρωθυπουργὸν κ. Κυριάκον Μητσοτάκην
Σὲ ἕνα Κράτος Δικαίου καὶ μίας Δημοκρατικῆς Κυβέρνησης, ἀδιέξοδα δὲν ὑπάρχουν. Καὶ ὅταν ἀκόμη τὸ ἄνευ ὁρίων καὶ ἐξαιρέσεων Θετικὸ Δίκαιο, ἐρήμην τοῦ Φυσικοῦ Δικαίου, καθίσταται ἀδικία, ἡ ἑκάστοτε δημοκρατικὴ Κυβέρνηση ὀφείλει μὲ νόμο (ἐναλλακτικὴ λύση) νὰ ἐπανορθώσει ἄμεσα τὴν ἀδικία. Ταυτιζόμενη καὶ ἐναρμονιζόμενη μὲ αὐτὸ ἀκριβῶς ποὺ διακηρύσσει ἐπισήμως ὁ Μοντεσκιέ, Γάλλος πολιτικός, φιλόσοφος καὶ συγγραφέας, στὸ περιφημότερο ἔργο του «Τὸ πνεῦμα τῶν νόμων» (De l’ Esprit des lois) «Δὲν εἶναι κάτι δίκαιον διότι εἶναι νόμος, ἀλλὰ πρέπει νὰ εἶναι νόμος διότι εἶναι δίκαιον».
Ἀξιότιμε κ. Πρωθυπουργέ,
Μόνη καὶ οὐσιαστικὴ διαφορὰ στὴ δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὰ ἄλλα ἔμβια ὄντα δὲν εἶναι τὸ ὑλικὸ δημιουργίας, τὸ χῶμα, ἀλλὰ ὁ σκοπὸς καὶ ὁ προορισμὸς γιὰ τὸν ὁποῖο τὸν δημιούργησε. Ἡ ἰδιαίτερη δημιουργικὴ πράξη, μὲ τὴν ὁποία εὐνόησε ὁ Θεὸς ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο τὸν ἄνθρωπο, ἦταν τὸ «ἐνεφύσησεν εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ πνοὴν ζωῆς». Ἀπὸ ὑλικὸ δημιούργημα τὸν κατέσησε καὶ πνευματικὸ ὄν, αἰώνια ὕπαρξη, ἀφοῦ τὸ πνεῦμά ἐστι τὸ ζωοποιοῦν, ἡ σὰρξ οὐκ ὠφελεῖ οὐδὲν» (Ἰωάν. στ΄ 63).
Ὁ ἄνθρωπος συνίσταται ἐκ δύο στοιχείων, τὴν ὕλη, ποὺ σχηματίζει τὸ μηχανισμὸ τοῦ σώματος, καὶ τὸ πνεῦμα- τὴν ψυχή, τὴν «πνοὴν ζωῆς», ποὺ «ἐνεφύσησεν ὁ Θεός». Τὸ σῶμα εἶναι ὄργανο τῆς ψυχῆς, ἡ δὲ ψυχὴ ὄργανο τοῦ Θεοῦ, τὸ ὁποῖο ὄργανο- ψυχὴ ὁ ἄνθρωπος ὡς «αὐτεξούσιος», προνομιακὴ καὶ ἀπαραβίαστη παραχώρηση- «δωρεὰ τοῦ Θεοῦ», διαμορφώνει, χρησιμοποιεῖ καὶ κατευθύνει ἐλεύθερα, κατὰ βούληση.
Τὴν ἐλευθερία- τὸ αὐτεξούσιο ἔδωσε ὁ Θεὸς στὸν ἄνθρωπο, ἀκριβῶς γιὰ νὰ ρυθμίζει κατὰ βούληση τὰ ἑαυτοῦ, ὥστε νὰ εἶναι ὁ μόνος καὶ ὁ ἀπόλυτος κύριος τοῦ ἑαυτοῦ του, καί, κατὰ συνέπεια, ὁ ἀποκλειστικὰ ὑπεύθυνος καὶ ὑπόλογος τῶν πράξεων ἢ τῶν παραλείψεών του.
Ὁ σεβασμὸς καὶ ἡ προστασία τῆς ἀξίας τοῦ ἀνθρώπου ἀποτελοῦν πρωταρχικὴ ὑποχρέωση τῆς Πολιτείας (ἄρθ. 2, παρ. 1, Σύντ.). Ἐπίσης ἡ παιδεία ἀποτελεῖ βασικὴ ἀποστολὴ τοῦ Κράτους καὶ ἔχει σκοπὸ τὴν ἠθική, πνευματική, ἐπαγγελματικὴ καὶ φυσικὴ ἀγωγὴ τῶν Ἑλλήνων, ἀνάπτυξη τῆς ἐθνικῆς καὶ θρησκευτικῆς συνείδησης καὶ τὴ διάπλασή τους σὲ ἐλεύθερους καὶ ὑπεύθυνους πολίτες (ἄρθ. 16, παρ. 2, Σύντ.)
Προφανῶς, λοιπόν, αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος, ἡ προστασία δηλαδὴ τῆς θρησκευτικῆς συνείδησης, καὶ στὸ ἄρθ. 4, παρ. 6, τοῦ Συντάγματος, ὅπου ἀναφέρεται ρητὰ καὶ κατηγορηματικὰ ὅτι «Κάθε Ἕλληνας ποὺ μπορεῖ νὰ φέρει ὅπλα εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ συντελεῖ στὴν ἄμυνα τῆς Πατρίδας σύμφωνα μὲ τοὺς ὁρισμοὺς τῶν νόμων, ὑπάρχει ἑρμηνευτικὴ δήλωση, ἡ ὁποία ὁρίζει σαφῶς: «Ἡ διάταξη τῆς παραγράφου 6 δὲν ἀποκλείει νὰ προβλέπεται μὲ νόμο ἡ ὑποχρεωτικὴ προσφορὰ ἄλλων ὑπηρεσιῶν, ἐντὸς ἢ ἐκτὸς τῶν ἐνόπλων δυνάμεων (ἐναλλακτικὴ θητεία), ἀπὸ ὅσους ἔχουν τεκμηριωμένη ἀντίρρηση συνείδησης γιὰ τὴν ἐκτέλεση ἔνοπλης ἢ γενικὰ στρατιωτικῆς ὑπηρεσίας.
Πρόταση: Οἱ παλαιοῦ τύπου ταυτότητες νὰ ἰσχύουν ταυτόχρονα μὲ τὶς νέου τύπου ταυτότητες, οἱ ὁποῖες θὰ ἐκδοθοῦν σύμφωνα μὲ τὶς ὁδηγίες τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης, ὑπὸ τὴν ἑξῆς εἰδοποιὸ καὶ ἀπαρέγκλιτο διαφορά:
Δεδομένου ὅτι τὰ βασικὰ στοιχεῖα τῶν παλαιῶν ταυτοτήτων τοῦ προσώπου π.χ. ὄνομα, ἐπώνυμο, ἔτος γεννήσεως κλπ., καὶ τὰ ὁποῖα εἶναι ἀπαραίτητα γιὰ τὶς συναλλαγές του μὲ τὴ Διοίκηση εἶναι σταθερὰ (ἀμετάβλητα) μὲ σκοπὸ τὴν ταχύτερη καὶ καλύτερη ἐξυπηρέτηση τοῦ πολίτη, ὡς ἐπίσημα ἔγγραφα τοῦ ἑλληνικοῦ Κράτους, νὰ ἰσχύουν καὶ νὰ γίνονται δεκτὰ γιὰ τὴν ἀπόδειξη τῶν στοιχείων ταυτότητας τῶν ἐνδιαφερομένων μόνο κατὰ τὴν διεκπεραίωση τῶν διοικητικῶν διαδικασιῶν ποὺ προβλέπονται ἀπὸ τὶς διατάξεις τοῦ «Κώδικα Διοικητικῆς Διαδικασίας». Ἀντίθετα, νὰ μὴ ἰσχύουν καὶ νὰ μὴ μποροῦν νὰ γίνονται δεκτὰ ὡς ταξιδιωτικὰ ἔγγραφα, λόγῳ μεταβολῆς τοῦ θεσμικοῦ πλαισίου ἔκδοσης τῶν νέων ταυτοτήτων σύμφωνα μὲ τὶς ὁδηγίες τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης.