Η Εκκλησία και τα σχίσματα, η κατάχρηση της θρησκείας για γεωπολιτικούς σκοπούς

Ο Χριστός είναι ανάμεσά μας, αγαπητοί μου αναγνώστες!

Στις 30 Ιουνίου 2025, σε διεθνές συνέδριο εμπειρογνωμόνων στο Βελιγράδι, παρουσιάστηκε η έκθεσή μου με τίτλο: «Η Εκκλησία και τα Σχίσματα, η Κατάχρηση της Θρησκείας για Γεωπολιτικούς Σκοπούς», με την οποία απευθύνθηκα στους ιεράρχες των Τοπικών Ορθόδοξων Εκκλησιών.

Παρακάτω ακολουθεί μια περίληψη.

Τον Ιανουάριο του 2019, ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, με μια απλή υπογραφή, νομιμοποίησε μια δομή που ονόμασε «Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας». Μόνο τέσσερις Εκκλησίες έχουν αναγνωρίσει τη νεοσύστατη δομή, ενώ οι υπόλοιπες τη θεωρούν μη κανονική. Αυτό έγινε ενάντια στη θέληση και την επιθυμία εκατομμυρίων πιστών υιών και θυγατέρων της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Είναι εξαιρετικά λυπηρό το γεγονός ότι ο επικεφαλής του Φαναρίου δεν ακούει κανέναν. Ως αποτέλεσμα, έχει ξεσπάσει μια καταστροφή στους ουκρανικούς θρησκευτικούς τομείς, η οποία έχει εξαπλωθεί στο πλήρωμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Εν τω μεταξύ, ο Πρώτος Ιεράρχης του Φαναρίου προσποιείται ότι δεν υπάρχει καταστροφή, παρά τις συνεχιζόμενες καταστροφικές διαδικασίες που καταστρέφουν την ενότητα της Εκκλησίας.

Στην Ουκρανία, οι υποστηρικτές της δομής που δημιουργήθηκε ως αποτέλεσμα της έκδοσης του Τόμου, σύμφωνα με τον οποίο η κεφαλή τους δεν είναι ο Χριστός αλλά ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, έχουν εξαπολύσει μεγάλης κλίμακας διωγμούς κατά της UOC. Μέχρι σήμερα, έχουν κατασχεθεί πάνω από 1000 εκκλησίες μας και οι υποστηρικτές της «OCU» επιτίθενται τακτικά σωματικά στον κλήρο και τους πιστούς μας, με αποτέλεσμα βιαιοπραγίες και τραυματισμούς.

Εκπρόσωποι της UOC έχουν επανειλημμένα απευθυνθεί στον Πατριάρχη Βαρθολομαίο, ζητώντας του να τερματίσει τις επιδρομές των «πνευματικών του παιδιών» από την «Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας». Αυτές οι εκκλήσεις ήταν ιδιαίτερα έντονες μετά την κατάληψη του καθεδρικού ναού στο Τσερκάσι και την απόπειρα κατάληψης του καθεδρικού ναού στο Τσερνόβιτσι. Αλλά ούτε αυτή η έκκληση δεν εισακούστηκε. Στην περίπτωση του τελευταίου, εκτός από τον «κληρικό» της «OCU», οι ενέργειές τους συντονίστηκαν από έναν συγγενή του επικεφαλής αυτής της οργάνωσης, του πολίτη Ντουμένκο, και έναν από τους διευθυντές της τοπικής αστυνομίας.

Εφόσον μέχρι τώρα μόνο λίγοι ιεράρχες έχουν απευθυνθεί στον Προκαθήμενο της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης με παρόμοια αιτήματα, σας καλώ, αγαπητοί αδελφοί εν Χριστώ, να υψώσετε τις φωνές σας για την υπεράσπιση της Εκκλησίας μας! Τέτοια βία από την πλευρά της δομής του πολίτη Ντουμένκο όχι μόνο αντίκειται στους κανόνες της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αλλά και στο ίδιο το πνεύμα της Ορθόδοξης πίστης μας. Θα ήμασταν πολύ ευγνώμονες αν μπορούσατε να καταστήσετε σαφή τη θέση μας σχετικά με την ανάγκη τερματισμού των αντικανονικών και αντιευαγγελικών ενεργειών των ιεραρχών του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης άμεσα (μέσω αιτημάτων, στο πλαίσιο προσωπικής επικοινωνίας κ.λπ.), καθώς και στους Προκαθημένους και τα μέλη της Συνόδου των Εκκλησιών σας! Διότι αυτή είναι μια απαραβίαστη προϋπόθεση για τη σταθεροποίηση της κατάστασης στο ουκρανικό εκκλησιαστικό περιβάλλον. Είμαι βέβαιος ότι η  διπλωματία και η κοινή φωνή των εκπροσώπων ολόκληρης της Ορθόδοξης Εκκλησίας θα έχουν εντελώς διαφορετικό βάρος και θα είναι πολύ πιο δύσκολο να αγνοηθούν, κάτι που με τη σειρά του θα χρησιμεύσει ως καταλύτης για την επίλυση της κρίσης που έχει προκύψει στην οικογένεια των Ορθόδοξων Εκκλησιών.

Θα ήθελα επίσης να επιστήσω την προσοχή σας στη σοβαρή επιδείνωση της κατάστασης στον τομέα των σχέσεων μεταξύ της UOC και του κράτους. Κάθε χρόνο, η πίεση από τις αρχές στους εκκλησιαστικούς θεσμούς γίνεται ολοένα και πιο έντονη και ασφυκτικά παρούσα σε όλους του τομείς. Επιπλέον, αφορά ζητήματα που δεν είναι πλέον μόνο νομικά ή κοινωνικά, αλλά και κανονικής φύσης. Μιλάμε πρακτικά για παράνομη ανάμειξη στις πιο πολύτιμες σφαίρες της ζωής της Εκκλησίας. Επιπλέον, οι ανάλογες μέθοδοι πολέμου κατά της Εκκλησίας που εφαρμόζονται στη θρησκευτική δομή του Μαυροβουνίου, της Ουκρανίας, των χωρών της Βαλτικής, της Μολδαβίας και της Αρμενίας εγείρουν το ερώτημα της ανάγκης συντονισμού των προσπαθειών των παραδοσιακών ομολογιών για την υπεράσπιση των συμφερόντων τους. Χωρίς να απομακρυνόμαστε από τα δογματικά και κανονικά θεμέλια της Ορθόδοξης πίστης, θα μπορούσαμε να συνεργαστούμε, στη διεθνή σκηνή, με άλλους θρησκευτικούς οργανισμούς, για τη δημιουργία κοινών αμυντικών γραμμών.