Τοῦ Πανοσιολ. Ἀρχιμ. Δανιήλ Ψωίνου
Μείναμε ἐνεοί, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, βλέποντες καὶ παρακολουθοῦντες ἀπὸ τὸ διαδίκτυο ἢ ἀπὸ τὴν τηλεόραση τὴν ἐπίσκεψη τοῦ Πρωθυπουργοῦ τῆς χώρας μας στὸ περιβόλι τῆς Παναγίας, στὸ Ἅγιον Ὄρος. Μείναμε κατάπληκτοι κυριολεκτικὰ ὄχι ἀπὸ πλευρᾶς Πρωθυπουργοῦ. Πλέον ξέρουμε καὶ μᾶς ἔχει συνηθίσει σὲ πολλὰ καὶ διάφορα καὶ γνωρίζουμε ὅτι πλέον αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἕτοιμος γιὰ ὅλα.
Μᾶς κατέπληξε ὅμως καὶ μείναμε μὲ ἀνοικτὸ τὸ στόμα, ἡ συμπεριφορὰ τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων, τοῦ Ἁγίου Πρώτου, τῶν καθηγουμένων, ποὺ ἦσαν παρόντες καὶ τῶν ὑπολοίπων Ἁγιορειτῶν Πατέρων, ποὺ συμμετεῖχαν σὲ ὅλη αὐτὴ τὴν ἑορτὴ τῆς ὑποδοχῆς, τῆς ὑποδοχῆς τοῦ Πρωθυπουργοῦ μας. Ἅγιοι Ἁγιορεῖτες, μᾶς πικράνατε πολύ, στεναχωρήσατε τὴν καρδιά μας ἀφάνταστα, γεμίσατε μὲ θλίψη τὴν ψυχή μας καὶ ὅλα αὐτὰ ποὺ λέω τούτη τὴ στιγμὴ δὲν εἶναι λόγια δικά μου, εἶναι ὅλα ἐκεῖνα, πού μοῦ μεταφέρουν οἱ ἄνθρωποι, οἱ ἁπλοὶ ἄνθρωποι ποὺ ἔρχονται στὴν Ἐκκλησία καὶ ποὺ προσβλέπουν στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ ποὺ περιμένουν ἀπὸ αὐτὸ κάτι διαφορετικό, κάτι ξεχωριστό, κάτι πνευματικό. Θὰ μὲ ἐρωτήσετε καὶ θὰ μοῦ πεῖτε καὶ τί μπορούσαμε νὰ κάνουμε, νὰ προβοῦμε σὲ ἐκδηλώσεις φανατισμοῦ ἢ ἐκδηλώσεις τέλος πάντων, ποὺ θὰ φανερώνουν ὀργὴ καὶ ἀποτροπιασμό;
Ὄχι, σεβασμοὶ πατέρες, οὔτε περιμέναμε οὔτε θέλαμε κάτι τέτοιο ἀπὸ ἐσᾶς. Ἐξάλλου διαφωνοῦμε ριζικὰ μὲ τέτοιου εἴδους ἐκδηλώσεις. Ἀλλά, ξέρετε, ἁγιορεῖτες πατέρες, ἁπλὰ περιμέναμε νὰ σταθεῖτε στὸ ὕψος τῶν περιστάσεων, ὅπως θὰ ἔπρεπε καὶ ὅπως θὰ σᾶς καλοῦσε ἡ ἱερατική σας ἢ ἡ μοναχική σας ἢ ἡ ἁγιορείτική σας συνείδηση.
Στὴ Μονὴ Βατοπαιδίου ἔψαλαν, λέει, ψαλμώδημα καὶ προσύμνιο πρωθυπουργοῦ. Τί εἶναι αὐτὸ καὶ γιὰ ποιὸν πρωθυπουργό; Γιὰ αὐτὸν ποὺ πλέον φανερὰ διώκει τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ποὺ καταπατᾶ τὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο, ποὺ κάνει ἔνομο ἀγαθό τῆς χώρας τὴ διαστροφὴ καὶ τὴν παράνοια;
Ἐσεῖς δὲν εἴσαστε, πατέρες, ποὺ κατὰ καιροὺς στέλνατε ἐπιστολὲς στὸν κύριο πρωθυπουργὸ καὶ τοῦ λέγατε νὰ μὴ προβεῖ σὲ κάποιες ἐνέργειες, ποὺ ἀντιβαίνουν στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ; Τὰ ξεχάσατε ὅλα αὐτὰ τόσο σύντομα καὶ τώρα τὸν ὑποδεχθήκατε ὡς εὐλαβέστατο καὶ εὐσεβέστατο, ὡς πιστὸ καὶ τοῦ προτείνατε καὶ τὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο νὰ τὸ προσκυνήσει; Τὸν καμαρώναμε ἐντὸς εἰσαγωγικῶν πάνω στὸν Δεσποτικὸ θρόνο νὰ χασκογελάει, νὰ μὴ ἔχει καμία συνέστηση οὔτε ποῦ βρίσκεται οὔτε τί κάνει.
Θυμᾶμαι φοιτητής, ὅταν πρωτοπῆγα στὸ Ἅγιον Ὄρος, τρέμανε τὰ πόδια μου ἀπὸ δέος καὶ ἀπὸ φόβο Θεοῦ καὶ τώρα κάθε φορά, ποὺ μὲ ἀξιώνει ὁ Θεὸς νὰ πάω, ὅταν μοῦ ἐπιτρέπουν οἱ ἱερατικές μου ὑποχρεώσεις, τὸ ἴδιο αἰσθάνομαι. Γιατί ἐκεῖ εἶναι τόπος ἱερός, ξεχωριστός, τόπος Ἅγιος. Εἶναι τὸ περιβόλι τῆς Παναγίας μας.
Τῆς Παναγίας, πού, ὅταν ἡ εἰκόνα της, τὸ Ἄξιόν Ἐστι ἦλθε στὴν Ἀθήνα, δὲν ἔγινε καμία ἐπίσημη ὑποδοχή, παρὰ τὴν κλείσανε στὸ ἐκκλησάκι τῆς Ἁγίας Δυνάμεως, κάτω ἀπὸ τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας, ἐκεῖ ποὺ ἦταν πρὶν στὴν Ὁδὸ Μητροπόλεως. Τώρα εἶναι ξενοδοχεῖο καὶ τὴν ἔβγαλαν τὸ ἀπόγευμα, γιὰ νὰ τὴν μεταφέρουν στὸ Μητροπολιτικὸ Ναό, ὅπου θὰ γινόταν ἡ προσκύνηση. Καὶ τὸν εἴδαμε λοιπὸν νὰ στέκεται μπροστὰ στὴν Παναγία, στὸ Ἄξιόν Ἐστι, αὐτὸς ὁ ἀσεβέστατος, αὐτὸς ποὺ ὅμοια μὲ Αὐτὸν κανεὶς δὲν ἔπραξε σὲ τούτη τὴ χώρα, Ἕλληνας, Ὀρθόδοξος παρὰ μόνο οἱ ἄπιστοι, οἱ ἀγαρηνοί, οἱ ἐχθροὶ τῆς πίστεως καὶ τῆς Πατρίδος μας. Καὶ ἀκούσαμε ἐκεῖ ὅπου κι ἂν πήγαινε προσφωνήσεις καὶ ἀντιφωνήσεις, ἀλήθεια σεβαστοὶ ἁγιορεῖτες πατέρες, τὸν προσφωνούσατε καὶ τί τοῦ λέγατε; Τί θὰ μποροῦσε νὰ πεῖ κανεὶς σὲ ἕνα τέτοιο πρωθυπουργό, ποὺ ἀποτόλμησε, ὅσα ἀνίερα δὲν ἔχουν τολμήσει ποτὲ μέχρι τώρα οἱ κατέχοντες τὴν ἐξουσία σὲ αὐτὴ τὴ χώρα; Τί τοῦ εἴπατε, ἀλήθεια; Κείνη τὴν ὥρα δὲν δενόταν ἡ γλώσσα σας, δὲν ἔκλεινε τὸ στόμα σας; Καὶ ἐκεῖνος ἀντιφωνοῦσε· μάλιστα ὁ Ἅγιος Πρῶτος τοῦ εἶπε, σᾶς ὑποδεχόμεθα μετὰ χαρᾶς καὶ τιμῆς ἐξαιρέτου. Χαρὰ καὶ τιμή, γιατί Ἅγιε Πρῶτε; Γιὰ ἕνα πρωθυπουργό, ποὺ βάλλει κατὰ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ; Γιὰ ἕνα πρωθυπουργό, ποὺ ἔκλεισε τοὺς Ἱ. Ναούς, ποὺ ἀπαγόρευσε τὴ Θεία Λειτουργία, ποὺ κατέστησε οἰκογένειες ὁμοφυλόφιλα ζευγάρια, ποὺ ἔδωσε τὸ δικαίωμα αὐτὰ τὰ ζευγάρια νὰ υἱοθετοῦν παιδιά, ποὺ κάνει γάμο σὲ ἄτομα τοῦ ἰδίου φύλου; Αὐτὸν χαίρεσθε; Αὐτὸν τιμᾶτε;
Σὲ μία φωτογραφία, ποὺ εἶδα, ἕνας καθηγούμενος, ἐκεῖ στὸ παρεάκι τοῦ πρωθυπουργοῦ, ποὺ βρισκόταν σὲ ἕνα ὡραῖο ἐξώστη, μὲ ὡραιότατη θέα, εἶχε σκύψει πάνω στὸ στῆθος, θὰ ἔλεγα, τοῦ πρωθυπουργοῦ καὶ μοῦ θύμισε ἐκείνη τὴν εἰκόνα τοῦ μυστικοῦ δείπνου, ὅταν ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστὴς καὶ Θεολόγος ἔσκυψε πάνω στὸ στῆθος τοῦ Χριστοῦ. Πόσο διαφορὰ ὅμως ὑπάρχει ἀνάμεσα σὲ αὐτὲς τὶς δύο εἰκόνες. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ἔσκυψε σὲ Αὐτόν, ποὺ εἶναι ἡ ἀλήθεια. Ὁ Ἅγιος Καθηγούμενος ἔσκυψε σὲ αὐτόν, ποὺ ἐκπροσωπεῖ τὸ σκοτάδι, τὸ ψεῦδος· σὲ αὐτόν, ποὺ πολεμάει τὸν Χριστό· τὸν Χριστό, ποὺ ὑποτίθεται ὁ Ἅγιος Καθηγούμενος καὶ ὅλοι οἱ ἁγιορεῖτες πατέρες προσκυνοῦν καὶ λατρεύουν καὶ ὑπηρετοῦν.
Ἔβλεπα ἔξω ἀπὸ τὸ Πρωτᾶτο νὰ εἶναι παραταγμένοι οἱ Ἅγιοι Καθηγούμενοι καὶ ὅταν ἦλθε ὁ Πρωθυπουργός, ὅλοι νὰ σκύβουν νὰ κάνουν ὑποκλήσεις· γιὰ λίγο ἔλειψε νὰ τοῦ φιλήσουν τὸ χέρι. Καὶ ἐκεῖνος ἀγέροχος καὶ χαμογελαστὸς πάντα. Δὲν θέλω νὰ πιστέψω ὅτι σὲ αὐτὴ τὴ στιγμὴ ἰσχύει ἡ παροιμία, ποὺ λέει, γιὰ ἐκεῖνο τὸ παιδί, ποὺ εἶναι χαρὰ γεμᾶτο.
Ἅγιοι πατέρες τοῦ Ἁγίου Ὄρους, μᾶς στεναχωρήσατε πολύ. Ἀγνοεῖτε τὸ λαό. Δὲν ξέρετε τὸ σφυγμὸ τῶν ἀνθρώπων, πῶς ἔδειξαν τὰ πράγματα. Ἀλλὰ βάλατε στὴν πάντα καὶ τὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο; Δὲν ἔχετε μελετήσει τὴν ἱστορία νὰ δεῖτε, πῶς ἔπραξαν ἱερατικὰ ἀναστήματα σὲ ἀνάλογες περιπτώσεις; Θυμηθεῖτε τὸν Ἅγιο Ἀμβρόσιο Μεδιολάνων, παλαιά, ἀλλὰ καὶ τὸν Ἅγιο Ἐπίσκοπο Αὐγουστῖνο Καντιώτη, νεότερα. Δὲν σᾶς παραδειγμάτισαν ποτέ; Δὲν σᾶς εἶπαν κάτι αὐτὰ τὰ ἀναστήματα; Γιατί ἐσεῖς ἀλλάξατε περπατησιά; Γιατί συμπεριφερθήκατε διαφορετικά; Μοῦ ἔκανε ἐντύπωση τεράστια ἡ ὑπόσχεση τοῦ Πρωθυπουργοῦ νὰ δώσει στὸ Ἅγιο Ὄρος ἑκατὸ ἑκατομμύρια εὐρώ. Δὲν θέλω νὰ πιστέψω οὔτε καὶ νὰ ἐνστερνιστῶ τὶς ἀπόψεις ἐκεῖνες τῶν ἀνθρώπων, ποὺ λένε ὅτι γιὰ τὰ λεφτὰ τὰ ἔκαναν ὅλα οἱ ἁγιορεῖτες. Ἐὰν αὐτὸ εἶναι ἀλήθεια, πάει τελειώσαμε. Ἐὰν τὸ Ἅγιο Ὄρος, τὸ προπύργιο τῆς Ὀρθοδοξίας, ἔπεσε τότε δὲν μένει τίποτε ἄλλο.
Ἅγιοι ἁγιορεῖτες πατέρες, συγγνώμη ποὺ τὰ λέω αὐτά. Δὲν θέλω νὰ παραστήσω κάποιον. Δὲν θέλω νὰ σᾶς κάνω μάθημα. Ποιὸς εἶμαι ἐγώ; Ὁ τελευταῖος τῶν τελευταίων. Ἁπλὰ νὰ ἐκφράσω τὸ παράπονό μου καὶ τὴν ἱερή μου ἀγανάκτηση. Ἀπὸ σᾶς περιμένουμε πολλά. Οἱ καιροὶ ἔχουν δυσκολέψει. Τὰ περιθώρια ἔχουν στενέψει. Βλέπετε τί γίνεται στὸν κόσμο, ἀλλὰ καὶ στὴν Πατρίδα μας. Τὰ μάτια μας εἶναι στραμμένα στὸ περιβόλι τῆς Παναγίας καὶ σὲ ἐσᾶς καὶ ὅταν ἐμεῖς κινδυνεύουμε νὰ παρασυρθοῦμε, ἀπὸ σᾶς περιμένουμε, νὰ ὀρθοτομήσετε τὸ λόγο τῆς ἀληθείας, νὰ ὑψώσετε τὸ ἀνάστημά σας, νὰ κάνετε προσευχή, νὰ λειώσετε τὸ κομποσκοίνι σας. Ἐμεῖς, ὅπως μᾶς ἀποκαλεῖτε, εἴμαστε ἱερεῖς κοσμικοί. Καὶ τὸ λέτε αὐτὸ βέβαια μὲ κακὴ ἔννοια. Δὲν πειράζει. Ἐμεῖς σᾶς σεβόμαστε, σᾶς ἀγαποῦμε καὶ σᾶς συγχωροῦμε. Ἐσεῖς ὅμως, ποὺ εἶστε πνευματικοὶ καὶ εἶστε ἐκεῖ στὸν Ἅγιο Τόπο τῆς Παναγίας μας, τί κάνετε; Γιατί τὸ κάνατε αὐτό; Ὅπως εἶπα στὴν ἀρχή, περιμέναμε ἄλλη ἀντίδραση, ἄλλη στάση. Ὅταν βγαίνετε ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος, Ἅγιοι Καθηγούμενοι καὶ δυστυχῶς βγαίνετε πολὺ συχνά, ἴσως ἔχετε τὴν αἴσθηση ὅτι ἐσεῖς θὰ σώσετε ὅλο τὸν κόσμο· τρέχει ὁ κόσμος ξωπίσω σας. Γιατί ἔχετε αὐτὴ τὴν αὐθεντία τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τὴ χάρη τῆς Παναγίας. Τώρα τί θὰ τοὺς πεῖτε; Πῶς θὰ τοὺς κοιτάξετε στὰ μάτια; Τὸ ἔχετε σκεφτεῖ; Τὸ ἀναλογιστήκατε αὐτό; Τελικὰ Ἁγιορεῖτες Πατέρες τί ἔχει ἀξία καὶ τί μετράει; Κάποια χρήματα; Κάποια ἀξιώματα; Κάποιες σχέσεις μὲ ὑψηλὰ ἱσταμένους ἢ ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς μας καὶ ἡ σχέση μας μὲ τὸν Χριστό; Μοῦ ἔκανε ἀλγεινὴ ἐντύπωση τὰ ψουψουρίσματα, συγγνώμη γιὰ τὴν ἔκφραση, ἑνὸς Ἁγίου Καθηγουμένου, ποὺ εἶχε συχνὰ μὲ τὸν Πρωθυπουργό. Ὁ Πρωθυπουργὸς ἔσκυβε ἀπὸ τὸ θρόνο καὶ ἐκεῖνος τοῦ ἔλεγε καὶ μετὰ πάλι. Αὐτὰ δὲν εἶναι ὡραῖα πράγματα, δὲν φανερώνουν πνευματικότητα, ὕψος πνευματικό, ἀλλὰ θὰ χαρακτηρίζονταν ἀλλιῶς. Δὲν θὰ τὸ πῶ, δὲν μοῦ ἐπιτρέπεται, γιατί συνεχίζω νὰ εὐλαβοῦμαι καὶ νὰ τιμῶ τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ τοὺς Πατέρες ὅλους, ποὺ ἀσχοῦνται ἐκεῖ. Συγχωρέστε με καὶ πάλι γιὰ τὰ λεγόμενά μου, δὲν εἶναι ὅλα δικά μου. Εἶναι ὅλα ἐκεῖνα, ποὺ ἀφουγκράζομαι τοῦτες τὶς τελευταῖες ἡμέρες ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ἔρχονται ἀγανακτισμένοι καὶ πικραμένοι καὶ ἀναρωτιοῦνται τελικὰ τὸ Ἅγιον Ὄρος παραμένει ὄρθιο ἢ ὄχι; Τὴν ἀπάντηση θὰ μᾶς τὴ δώσετε ἐσεῖς, Ἅγιοι Πατέρες.