Τοῦ κ. Β. Χαραλάμπους, θεολόγου
Πολὺς λόγος γίνεται περὶ τῆς λεγόμενης «οἰκουμενικῆς προσευχῆς». Τὸ «οὐ δεῖ αἱρετικοῖς συνεύξασθαι» τὸ ἀντιπαρῆλθαν.
Μάλιστα ὁ ἐπιθετικὸς προσδιορισμὸς «οἰκουμενική», ὁ ὁποῖος προσδίδεται στὴ συμπροσευχὴ μὲ τοὺς Παπικοὺς κυρίως, θεωρεῖται ὅτι ἀλλάζει τὴν ἔννοια τῆς συμπροσευχῆς μὲ ἑτεροδόξους.
Ὁ ἐπιθετικὸς προσδιορισμὸς «οἰκουμενικὴ» δημιουργεῖ ἕνα ἀκόμα πρόβλημα. Μὲ τὸν ὅρο «οἰκουμενικὴ» γιὰ τὴ συμπροσευχὴ αὐτή, διαμφισβητεῖται ἡ οἰκουμενικότητα τῆς Ἐκκλησίας.
Ὅπως ὁμιλοῦμε γιὰ τὴν καθολικότητα τῆς Ἐκκλησίας, ἔτσι ὁμιλοῦμε καὶ γιὰ τὴν οἰκουμενικότητά της. Τόσο ἡ καθολικότητα τῆς Ἐκκλησίας, ὅσο καὶ ἡ οἰκουμενικότητά της, ὁρίζονται θεολογικά, γεγονὸς ποὺ διασφαλίζει τὴ μοναδικότητά της.
Ὡς ἐκ τούτου ἡ χρήση τοῦ ὅρου «οἰκουμενικὴ» γιὰ τὶς ἀνεπίτρεπτες συμπροσευχὲς μὲ αἱρετικούς, ἀποτελεῖ ἐκκλησιολογικὴ στρέβλωση.
Ὅταν ἀποκαλοῦν «οἰκουμενικὴ» τὴν συμπροσευχὴ μὲ ἑτεροδόξους, προσδίδουν ἄλλη ἔννοια τόσο στὴν οἰκουμενικότητα, ὅσο καὶ στὴν καθολικότητα τῆς Ἐκκλησίας.
Δὲν εἶναι λίγοι αὐτοὶ, οἱ ὁποῖοι ἐκλαμβάνουν τὴν οἰκουμενικότητα, ὡς λειτουργοῦσα στὰ πλαίσια τοῦ λεγόμενου «Παγκόσμιου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» ἢ ἄλλων «Παγκόσμιων Χριστιανικῶν Φόρουμ», ὅπως καλοῦνται. Ἐκλαμβάνουν τὴν οἰκουμενικότητα ἐπίσης στὰ πλαίσια τῆς «Οἰκουμενικῆς Κίνησης» καὶ τοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Ἀποδεχόμενοι τὸν ὑπερπροβαλλόμενο Οἰκουμενισμό, κατ’ οὐσία στρεβλώνουν τὴν ἔννοια τῆς οἰκουμενικότητας τῆς Ἐκκλησίας.
Τοιουτοτρόπως σχετικοποιεῖται ἡ ἔννοια τῆς Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἶναι ἡ Μία Ἁγία Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Διαμφισβητεῖται διαφοροτρόπως ἡ ἔννοια τῆς ἀδιαίρετης Ἐκκλησίας. Αὐτὸ ἀποτελεῖ ἐκκλησιολογικὴ στρέβλωση. Ὡς ἐκ τούτου θεωροῦν τὸν Οἰκουμενισμὸ ὡς ἀναγκαιότητα.
«Ὁ σκοπὸς τῆς (Ἐκκλησίας) εἶναι ὑπερεθνικός, οἰκουμενικός, πανανθρώπινος»*, τονίζει ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς.
Ὅταν ἀμφισβητεῖται ἡ οἰκουμενικότητα τῆς Ἐκκλησίας, ἀμφισβητεῖται ἡ καθολικότητά της. Ἡ λεγόμενη λοιπὸν «οἰκουμενικὴ προσευχὴ» μὲ ἑτεροδόξους, ὑποδηλώνει ἀλλότροπον «οἰκουμενικὴ ἑνότητα» μὲ αὐτούς.
«Ὅταν πάντες ὁμοίως πιστεύωμεν, τότε ἑνότης ἐστι», ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Μὲ αὐτοὺς ποὺ δὲν «πιστεύωμεν ὁμοίως», γιατί νὰ γίνονται συμπροσευχές, καὶ μάλιστα νὰ καλοῦνται οἱ συμπροσευχὲς αὐτὲς «οἰκουμενικές», οἱ ὁποῖες παραπέμπουν σὲ μία στρεβλὴ ἐξωεκκλησιαστικὴ «οἰκουμενικότητα»;
* “Ἄνθρωπος καὶ Θεάνθρωπος”, Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς, Ἐκδοτικὸς οἶκος «Ἀστὴρ» Ἀλ. & Ε. Παπαδημητρίου, 1987 Ἀθῆναι.