Τοῦ κ. Περικλέους Ἠλ. Νταλιάνη, Θεολόγου
3ον
Δ) ΠΟΙΟΣ ΨΕΥΔΕΤΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΟΧΙ;
α. Ὁ Ἅγιος Παΐσιος καὶ ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος διὰ τὸ θέμα τῆς «Ἀποτειχίσεως»
Στὸ Β΄ τμῆμα τῆς ἀπάντησής του ὁ κ. Β. Χ., ἡ ὁποία δημοσιεύθηκε στὴν ἐφημερίδα Ὀρθόδοξος Τύπος στὶς 10/10/2025 (ἡ ὁποία ἀκολουθεῖ τὸ ἴδιο μοτίβο καὶ ἐπαναλαμβάνει τὰ ἴδια πράγματα μὲ τὸ πρῶτο ἄρθρο), ὁ ἀρθρογράφος πάλι δὲν παραθέτει ἐπιχειρήματα, ἁπλὰ λέει ὅτι δῆθεν «ψεύδομαι» σὲ σχέση μὲ τὸν Σεβ. Μόρφου. Ὁ συγκεκριμένος ἔχει σύγχυση ἀπὸ ὅ,τι φαίνεται, ἀφοῦ ταυτίζει τὴν ἔννοια «τῆς μὴ ὑποχρεωτικῆς ἀποτείχισης» μὲ τὴν ἔννοια τοῦ «ψεύδους».
Ἄλλο εἶναι τὸ ἐὰν αὐτὸς διαφωνεῖ μὲ τὴν ἀποτείχιση ἢ ὄχι καὶ ἄλλο εἶναι ἐὰν κάποιος ψεύδεται ἢ ὄχι. Μᾶλλον ὁ ἄνθρωπος ἔχει μεσάνυκτα ἀπὸ Ὀρθόδοξη Θεολογία καὶ ἀποδεικνύεται ὀπαδὸς τῆς μεταπατερικότητας.
Τελικὰ σὲ τί ψεύδομαι κατ’ αὐτόν; Στὸ ὅτι ὁ Σεβ. Μόρφου Νεόφυτος συμμετεῖχε στὴν ψευδοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου; Ἀφοῦ συμμετεῖχε καὶ ἀφοῦ τελικὰ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ὑπέγραψε ἀντὶ αὐτοῦ!
Σὲ τί λέγω ψέματα; Στὸ ὅτι ὁ Μόρφου ἄλλα ἔλεγε τὸ 2019 πρὶν τὴν ἀναγνώριση τοῦ Ἐπιφανίου, ἐνῶ τώρα ὑπόσχεται ὑπακοὴ στὶς ἀποφάσεις τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου καὶ στὴν (ἀντικανονικὴ) μνημόνευση τοῦ Ἐπιφανίου; Ποῦ βλέπει τὸ «ψέμα» ὁ κ. Β.Χ., μήπως στὶς δικές του ἀμπελοφιλοσοφίες;
Ὁ Β.Χ. ἐπικαλεῖται ἐπίσης ἄστοχα τὸν ἅγιο Παΐσιο καὶ τὸν πατέρα Ἐπιφάνιο Θεοδωρόπουλο, γιὰ νὰ πεῖ ὅτι εἶναι δῆθεν «λάθος ἡ διακοπὴ τῆς κοινωνίας μὲ τὸν (αἱρετίζοντα) Πατριάρχη Βαρθολομαῖο» κ.ἄ., τὸν ὁποῖο ὁ μακαριστὸς θεολόγος Νικόλαος Σωτηρόπουλος θεωροῦσε, «ὡς τὸν Μεγαλύτερο αἱρετικὸ ὅλων τῶν αἰώνων», ἀφοῦ ὁ Πατρ. Βαρθολομαῖος «θεωρεῖ τὶς αἱρέσεις ὡς ἐκκλησίες», μὲ δῆθεν «ἔγκυρα μυστήρια καὶ βάπτισμα» καὶ σὰν νὰ μὴ φτάνει αὐτό, «θεωρεῖ ὅτι ὑπάρχει σωτηρία καὶ στὶς ἄλλες θρησκεῖες», τὶς ὁποῖες ὀνομάζει «ὡς ὁδοὺς σωτηρίας» καὶ τοὺς Ἁγίους Πατέρες ὀνομάζει ὁ βλάσφημος «ὡς ἀτυχῆ θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως» (βλέπε καὶ τὴν συνέντευξη τοῦ Νικολάου Σωτηρόπουλου στὴν «Ἑλλὰς – Ὀρθοδοξία»…Δεῖτε τὸ βίντεο “ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ!!! 17 – 12 – 2013 ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ” στὸ YouTube ἀπὸ Γνώσεσθε τὴν (Ὄντως) Ἀλήθεια | Ὀκτ 9, 2025 youtube.com).
Λέγει ὁ Β. Χαραλάμπους ἀπὸ θεολογικὴ ἄγνοια τὰ ἑξῆς: «Καλὸν θὰ ἦταν νὰ διαβάσει (ἀναφέρεται σὲ ἐμένα) τί γράφει ὁ Ἅγιος Παΐσιος γιὰ τὴν ἀποτείχιση, καθὼς καὶ ὁ Γέροντας Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, γιὰ νὰ μπορέσει ὁ ἄνθρωπος αὐτός, ὁ ὁποῖος ταυτίζει τὴν μὴ ἀποτείχιση μὲ δῆθεν ἀλλαγὴ στάσης στὸ Οὐκρανικό, γιὰ νὰ ἐπιλέξει τελικὰ καὶ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο θὰ σωπάσει».
Πάνω σὲ αὐτὸ τὸ ἀθεολόγητο καὶ ἀνευλόγητο παραλήρημα ψεύδους καὶ ἄγνοιας γιὰ τοὺς δύο αὐτοὺς ἁγίους γέροντες τῆς Ὀρθοδοξίας, τοὺς ὁποίους ὁ κ. Β. Χαραλάμπους διαστρεβλώνει καὶ προσπαθεῖ νὰ φέρει στὰ δικά του μικρὰ μέτρα, θὰ ἔλεγα τὰ ἑξῆς μὲ βάση τὴν ἴδια τὴν διδασκαλία τους καὶ ὄχι φυσικὰ δικές μας φαντασίες, ὅπως εἶναι τὰ ψευδο – ὁράματα καὶ οἱ φαντασίες ποὺ ἐπικαλοῦνται πολλοὶ στὴν Κύπρο, προκειμένου νὰ δικαιολογήσουν τὴν κοινωνία μὲ τοὺς σχισματικοὺς τῆς Οὐκρανίας κ.λπ.
Ὁ Ἅγιος Παΐσιος εἶχε διακόψει τὸ 1970 – 1972 τὸ μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα μαζὶ μὲ τὶς περισσότερες Ἱ. Μονὲς τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ συγκεκριμένα μὲ τὴν Ἱερὰ Μονὴ Σταυρονικήτα καὶ μάλιστα τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο τὸν συνάντησε μόνο μία φορὰ στὸ Ἅγιον Ὄρος πολὺ ἀργότερα, μετὰ τὴν ἐκλογὴ τοῦ Πατρ. Βαρθολομαίου τὸ 1991 (καὶ ἀφοῦ ὁδήγησαν κάποιοι μοναχοὶ μὲ πονηριὰ τὸν ΑΓΙΟ στὸν Πατριάρχη, γιὰ νὰ γίνει ἡ προπαγάνδα μέσῳ τῶν φωτογραφιῶν – μάλιστα τώρα καὶ ξαφνικὰ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ κυκλοφοροῦν τοὺς τελευταίους μῆνες ἀπὸ συγκεκριμένη Ἱ. Μητρόπολη τῆς Βορείου Ἑλλάδος, ἕνα φτιακτὸ βίντεο μέσῳ τεχνητῆς νοημοσύνης ποὺ δείχνει δῆθεν τὸν Ἅγιο νὰ ἀσπάζεται τὸν πατριάρχη) καὶ μάλιστα μετὰ τὶς προδοτικὲς συμπροσευχὲς τοῦ Πατριάρχη μὲ τὸν Αἱρεσιάρχη Πάπα τῆς Ρώμης, ὁ Ἅγιος Παΐσιος δὲν τὸν ξανασυνάντησε καὶ γι’ αὐτὸ ἄλλωστε ἔμενε στὴν Παναγούδα καὶ στὸ κελλάκι του μόνος, γιὰ νὰ μὴ ἔχει τέτοιου εἴδους ὑποχρεώσεις καὶ συναναστροφές, σὺν ἐννοεῖται τῆς προσευχῆς καὶ τῆς ἀσκήσεως!
Ἀκόμα καὶ γιὰ τὴν δῆθεν φράση ποὺ ἀποδίδουν στὸν Ἅγιο Παΐσιο, κατὰ τὴν συνάντησή του μὲ τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο στὸ Ἅγιον Ὄρος, «ἔχομεν τὸν καλύτερο Πατριάρχη», δὲν ὑπάρχει κάποιο ἠχητικὸ ντοκουμέντο ποὺ νὰ τὸ ἀποδεικνύει, ἁπλὰ αὐτὴ ἡ φήμη διαδόθηκε ἀπὸ τὴν μαρτυρία τοῦ (οἰκουμενιστοῦ) καθηγητοῦ Μαρτζέλου, ἡ ὁποία ἔχει ὅπως καταλαβαίνει κανεὶς καὶ στοιχεῖα προπαγάνδας ὑπὲρ τῆς φήμης τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου!!!
Ἡ Διακοπὴ τῆς μνημονεύσεως τοῦ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ ἀπὸ τὸ Ἅγιο Ὄρος, τὸν Ἅγιο Παΐσιο καὶ τρεῖς Μητροπολίτες τῆς Β. Ἑλλάδος.
Ἂς δοῦμε τί εἶχε γίνει τότε μὲ τὴν διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου τοῦ Κωνσταντινουπόλεως Ἀθηναγόρα, ὅπως περιγράφεται στὴν ἐφημερίδα Ὀρθόδοξος Τύπος!
[…]«Ἔτσι, μπροστὰ σὲ αὐτὸ τὸ ξεθεμελίωμα τῆς ἐκκλησιαστικῆς παράδοσης, ὁ ἁγιορειτικὸς μοναχισμὸς (Μονές, Σκῆτες καὶ Κελλιὰ) ἀκολουθώντας τὴ μακραίωνη ἐκκλησιαστικὴ καὶ κανονικὴ παράδοση ἔπαψαν νὰ ἀναγνωρίζουν τὸν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα ὡς Ὀρθόδοξο Πατριάρχη καὶ διέκοψαν τὴ μνημόνευση τοῦ ὀνόματός του (ἀπὸ τὸ 1970 μέχρι τὸ θάνατό του (7.7.1972) σὲ ἔνδειξη διαμαρτυρίας γιὰ τὴν οἰκουμενιστική του πολιτική.
«Ἡ διακοπὴ τοῦ Μνημοσύνου ἀποτελεῖ ἄρνησιν καὶ πρᾶξιν ἀντιστάσεως, ἐν ὄψει διαγραφομένου κινδύνου», τόνιζε προφητικὰ ἡ Ἱ. Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὄρους σὲ ἔγγραφό της.
Σὲ αὐτοὺς ποὺ πρωτοστάτησαν στὴν τολμηρὴ καὶ ὁμολογιακὴ αὐτὴ ἐνέργεια ἐναντίον τοῦ Ἀθηναγόρα ἀνῆκε καὶ ὁ Ἅγ. Παΐσιος, ὁ ὁποῖος μοναχός, τότε, στὴν Ἱ. Μ. Σταυρονικήτα συνήργησε τὰ μέγιστα, μαζὶ μὲ τὸν Καθηγούμενο ἀρχιμ. Βασίλειο Γοντικάκη (πρόσφατα κοιμηθέντα), ὥστε καὶ ἡ Μονή του νὰ διακόψει τὸ μνημόσυνο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη.
Μάλιστα ὁ Ἅγιος Παΐσιος, ὁ ἡγούμενος π. Βασίλειος Γοντικάκης(†) καὶ ὁ ἱερομ. Γρηγόριος στὴν ἀπὸ 21.11.1968 κοινὴ ἐπιστολή τους, χαρακτήρισαν τὰ λεχθέντα καὶ πραχθέντα ὑπὸ τοῦ Ἀθηναγόρα ὡς «ἀκατανόητα καὶ δυστυχῶς βλάσφημα διὰ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν» καὶ σημείωσαν: «ἡ ἄρνησι πρὸς τὸν Πατριάρχη δὲν εἶναι ἄρνησι πρὸς τὴν ἀγάπην οὔτε πρὸς τὴν ἑνότητα. Εἶναι “ὄχι” πρὸς τὸ ψεῦδος καὶ “ναὶ” πρὸς τὴν Ἀλήθεια» («Ὀρθόδοξος Τύπος», τ. 98/1.3.1969, σ. 4 καὶ τ. 1680/9.3.2007, σ. 5)!» Σημειώνω ὅτι αὐτὰ γίνονταν τότε, ἐνῶ τώρα τὸ Ἅγιο Ὄρος καὶ οἱ Μονές του ἐκτὸς 5 περίπου Ἱερῶν Μονῶν καὶ τῶν Ἱερῶν Σκήτεων, ὑποδέχονται τὸν οἰκουμενιστὴ Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, τὸν ἀφορισμένο καὶ ἐκκλησιομάχο Κυριάκο Μητσοτάκη, τοὺς σχισματικοὺς τῆς Οὐκρανίας καὶ φυσικὰ γίνονται καὶ συμπροσευχὲς μὲ ἑτεροδόξους στὴν Ἱ. Μ. Βατοπαιδίου, ἡ ὁποία ὄχι τυχαῖα(;) ἔχει ἀδελφότητα προερχόμενη ἀπὸ τὴν Κύπρο.
Ο ΑΓΙΟΣ Παΐσιος, Ὡς ἁπλὸς μοναχὸς ἔγραψε ΤΟΤΕ ἐπιστολή, στὴν ὁποία ΔΕΙΧΝΕΙ τὸν πόνο του γιὰ τὸ παραστράτημα αὐτὸ τοῦ Πατριάρχου. Σ’ αὐτὴν τὴν ἐπιστολή, ποὺ ὑπάρχει μέχρι σήμερα, γράφει: «Ἔφθασαν – λέγει – μέχρι τὸ ἐρημητήριό μου θλιβερὲς εἰδήσεις διὰ τὴν Ἁγίαν Ὀρθοδοξίαν μας. Ἐπόνεσα πολὺ διὰ τὴν γραμμὴν καὶ κοσμικὴν ἀγάπην, δυστυχῶς, τοῦ πατέρα μας κ. Ἀθηναγόρα».
Καὶ παρακάτω στὴν ἐπιστολή του γράφει ὁ Ἅγιος Παΐσιος γιὰ τὸν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα: «Ἀγάπησε μίαν ἄλλην γυναίκα μοντέρνα, ποὺ λέγεται παπικὴ ἐκκλησία, διότι ἡ Ὀρθόδοξη Μητέρα μας δὲν τοῦ κάμνει καμμίαν ἐντύπωσι, ἐπειδὴ εἶναι πολὺ σεμνή». Καὶ γιὰ τὶς ἐνέργειες αὐτὲς τοῦ τότε Πατριάρχου Ἀθηναγόρα γράφει στὴν συνέχεια ὁ ἅγιος Παΐσιος: «Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν νὰ ἀναπαύση (ὁ Πατριάρχης) μὲν ὅλα τὰ κοσμικὰ παιδιά, ποὺ ἀγαποῦν τὸν κόσμον καὶ ἔχουν τὴν κοσμικὴν αὐτὴν ἀγάπην, νὰ κατασκανδαλίση ὅμως ὅλους ἐμᾶς, τὰ τέκνα τῆς Ὀρθοδοξίας, μικρὰ καὶ μεγάλα, ποὺ ἔχουν φόβο Θεοῦ».
Γιὰ τοὺς φιλενωτικούς, γι’ αὐτούς, δηλαδή, ποὺ θέλουν καὶ ἀγωνίζονται γιὰ τὴν ἕνωσή μας μὲ τὸν Πάπα, λέγει ὁ ἅγιος πατὴρ Παΐσιος: «Μετὰ λύπης μου, ἀπὸ ὅσους φιλενωτικοὺς ἔχω γνωρίσει, δὲν εἶδα νὰ ἔχουν οὔτε ψίχα πνευματικὴ οὔτε φλοιὸ – Ὁ Διάβολος ἅπλωσε τρία πλοκάμια νὰ πιάσει ὅλον τὸν κόσμο. Τοὺς πλουσίους νὰ τοὺς πιάσει μὲ τὴ Μασονία, τοὺς πτωχοὺς μὲ τὸν Κομμουνισμὸ καὶ τοὺς θρησκευόμενους μὲ τὸν Οἰκουμενισμό».
Ὁ Μητροπολίτης Φλωρίνης Αὐγουστῖνος Καντιώτης ἔγραφε γιὰ τὴν διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου τοῦ Κωνσταντινουπόλεως Ἀθηναγόρα ἀπὸ αὐτὸν καὶ ἄλλους δύο Μητροπολίτες τὰ ἑξῆς. «Τὸ μνημόσυνο τοῦ Ἀθηναγόρα τὸ παύσαμε! Καὶ τρεῖς μητροπόλεις, τῆς Ἐλευθερουπόλεως, τῆς Φλωρίνης καὶ τῆς Παραμυθιᾶς παύσαμε τὸ μνημόσυνο τοῦ πατριάρχου Ἀθηναγόρα. Γιατί; Θέλει μὲ τὸ ζόρι νὰ μᾶς κάνει Φράγκους. Δὲν θὰ γίνουμε Φράγκοι. Τὸ γράψαμε στὸν Ἀθηναγόρα εἴμεθα ἕτοιμοι καὶ τὸ θρόνο καὶ τὴ ζωή μας νὰ χάσουμε, παρὰ νὰ προσκυνήσουμε τὸν πάπα».
«Ἂς γνωρίζουμε – λέγει στὴν συνέχεια ὁ ἅγιος Γέροντας Παΐσιος – ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας δὲν ἔχει καμμία ἔλλειψιν. Ἡ μόνη ἔλλειψις ποὺ παρουσιάζεται εἶναι ἡ ἔλλειψις σοβαρῶν Ἱεραρχῶν καὶ Ποιμένων μὲ πατερικὲς ἀρχές….».
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς λέγει πάνω σὲ αὐτό, «Οἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, τῆς ἀληθείας εἰσί. Καὶ οἱ μὴ τῆς ἀληθείας ὄντες οὐδὲ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἰσὶ» (Ἅγ. Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, Συγγραμ. Β’, 627)….«μηδὲ γὰρ προσώποις τὸν Χριστιανισμόν, ἀλλ’ ἀληθείᾳ καὶ ἀκριβείᾳ πίστεως χαρακτηρίζεσθαι μεμυήμεθα». (Ἒνθ’ ἀν.). Ἄρα πρὸς τί ἡ προσωπολατρία πρὸς τοὺς Οἰκουμενιστὲς καὶ φίλο – οὐνίτες;
Βλέπουμε ἄλλωστε στὶς ἡμέρες μας μὲ ἀφορμὴ τὸν προσωπικὸ ἀριθμό, ὅτι πολλοὶ Μητροπολίτες καὶ θεολόγοι προσπαθοῦν νὰ ἀμφισβητήσουν ἀκόμη καὶ τὴν χειρόγραφη ἐπιστολὴ τοῦ πατρὸς Παϊσίου, μὲ θέμα τὸν ἀριθμὸ τοῦ ἀντιχρίστου καὶ τὴν μὴ παραλαβὴ τῶν νέων ἠλεκτρονικῶν ταυτοτήτων, δείχνοντας ἔτσι ἀσέβεια στὸ πρόσωπο τοῦ Ἁγίου, γιὰ τὸν ὁποῖον μέχρι πρότινος «ἔσκιζαν δῆθεν τὰ ἱμάτιά τους»! Γι’ αὐτὸ ἔγραψε χειρόγραφα τὴν ἐπιστολὴ ὁ Ἅγιος Παΐσιος γιὰ νὰ μὴ ἀμφισβητηθεῖ ΑΥΤΗ ἀπὸ κανένα. Ὁπότε ἂς μὴ ὁμιλοῦν γιὰ τὸν Ἅγιο Παΐσιο αὐτοὶ ποὺ ἐν τέλει τὸν προσβάλλουν, γιατί κάνουν κακὸ καὶ τὸν παρερμηνεύουν!
β. Ἡ Ἑρμηνεία τοῦ πατρὸς Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, σχετικὰ μὲ τὸν 15ον κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Πανορθοδόξου Συνόδου τοῦ 861
Σχετικὰ μὲ τὸν λόγιο γέροντα καὶ Ἀρχιμανδρίτη πατέρα Ἐπιφάνιο Θεοδωρόπουλο, τὸν ὁποῖο ἀναφέρει ὁ κ. Β. Χαραλάμπους θὰ ἔλεγα τὰ ἑξῆς. Ὁ Γέροντας εἶχε γνώσεις κανονικοῦ δικαίου, ἀλλὰ ὁ κ. B.X. φαίνεται νὰ ἀγνοεῖ τὴν διδασκαλία του.
Καλὸ θὰ εἶναι νὰ γνωρίζουμε τί λέγει καὶ ὁ γέροντας π. Ἐπιφάνιος καὶ ὄχι μόνον αὐτός, ἀλλὰ ὅμως ὅσοι ἐπικαλοῦνται ἁπλὰ ἕνα γέροντα, ἐνῶ ταυτόχρονα παραλείπουν νὰ ἀναφερθοῦν στὸ παράδειγμα καὶ τὴν διδαχὴ τῶν Μεγάλων Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, φανερώνουν εἴτε ἄγνοια ἐπὶ τῶν θεμάτων αὐτῶν, εἴτε δόλο καὶ μεταπατερικότητα, ὅσο σεβαστὸς καὶ νὰ εἶναι ὁ ἑκάστοτε γέροντας, ἀφοῦ ἡ διδασκαλία τῶν Ἁγίων εἶναι ἀνωτέρα ὅλων μας. Πάντως καὶ ὁ π. Ἐπιφάνιος κινούμενος στὴν γραμμὴ τῆς θεολογίας τῶν Ἁγίων διαφωνεῖ μὲ τὶς θεωρίες τοῦ κ. Β. Χαραλάμπους.
Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητὴς ταυτίζει τὴν ἀποδοχὴ τῆς αἵρεσης μὲ τὴν ἀποδοχὴ τοῦ Διαβόλου. Ἐκτὸς καὶ ἂν ὑπάρχουν κάποιοι ποὺ ἔχουν τὴν ἀφέλεια νὰ πιστεύουν ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς δὲν εἶναι αἵρεση. Ἢ ἐπειδὴ «ἔτσι τοὺς συμφέρει» ἀπὸ ἐκκοσμικευμένο φρόνημα προσπαθοῦν ἀγωνιωδῶς νὰ δομήσουν ἐπιχειρήματα γιὰ δῆθεν διατάραξη τῆς Ἐκκλησιαστικῆς τάξεως μὲ τὴν ἐφαρμογὴ τοῦ 15ου κανόνος τῆς ΑΒ΄ Πανορθοδόξου Συνόδου τοῦ 861 – 862, ἡ ὁποία στὴν ἐποχή της εἶχε κῦρος Οἰκουμενικῆς Συνόδου.
Ἡ Σύνοδος αὐτὴ συνεκλήθη στὴν Κωνσταντινούπολη στὸ Ναὸ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων τὸ ἔτος 861 – 2 καὶ ἐξέδωσε 17 κανόνες. Ἡ Σύνοδος αὐτὴ ὀνομάζεται «Πρωτοδευτέρα», κατ’ ἄλλους μὲν γιατί συνῆλθε δύο φορές, κατ’ ἄλλους δὲ γιατί ματαιώθηκε ἡ πρώτη συνεδρίασή της καὶ χρειάσθηκε νὰ γίνει δεύτερη.
Λέγει ὁ Κανὼν ιε’ (15) τῆς ἐν λόγῳ Συνόδου:
Περὶ διακοπῆς τῆς κοινωνίας τῶν μητροπολιτῶν ἀπὸ τῶν ἰδίων Πατριαρχῶν.
Τὰ ὁρισθέντα ἐπὶ πρεσβυτέρων καὶ ἐπισκόπων καὶ μητροπολιτῶν, πολλῷ μᾶλλον καὶ ἐπὶ πατριαρχῶν ἁρμόζει….Οἱ γὰρ δι’ αἵρεσὶν τινα, παρὰ τῶν ἁγίων Συνόδων ἢ Πατέρων κατεγνωσμένην, τῆς πρὸς τὸν πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτοὺς διαστέλλοντες, ἐκείνου τὴν αἵρεσιν δηλονότι δημοσίᾳ κηρύττοντος καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ’ ἐκκλησίας διδάσκοντος, οἱ τοιοῦτοι οὐ μόνον τὴ κανονικὴ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑποκείσονται, πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτούς τῆς πρὸς τὸν καλούμενον ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ἀλλὰ καὶ τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. Οἱ γὰρ ἐπισκόπων, ἀλλὰ ψευδεπισκόπων καὶ ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, καὶ οὐ σχίσματι τὴν ἕνωσιν τῆς ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλὰ σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ρύσασθαι…
Ὁ Ἅγιος Νικόδημος, στὸ σημεῖο αὐτό, ἑρμηνεύει ὡς ἑξῆς: «ἀλλὰ καὶ τιμῆς τῆς πρεπούσης, ὡς ὀρθόδοξοι, εἶναι ἄξιοι». Σημειώνει σχετικὰ ὅτι «οἱ διακόπτοντες τὸ μνημόσυνον εἶναι ἄξιοι τιμῆς τῆς πρεπούσης, ὡς ὀρθόδοξοι ἐπειδή, ὄχι σχίσμα ἐπροξένησαν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν μὲ τὸν χωρισμὸν αὐτόν, ἀλλὰ μᾶλλον ἠλευθέρωσαν τὴν Ἐκκλησίαν ἀπὸ τὸ σχίσμα καὶ τὴν αἵρεσιν τῶν ψευδοεπισκόπων αὐτῶν» [Νικοδήμου Ἁγιορείτου καὶ Ἀγαπίου Ἱερομονάχου, «Πηδάλιον τῆς Νοητῆς Νηὸς τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας, ἤτοι ἅπαντες οἱ Ἱεροὶ καὶ Θεῖοι Κανόνες». Ἀκριβὴς ἀνατύπωσις τῆς γ΄ Ἐκδόσεως τοῦ 1864, Ἔκδοσις «ΑΣΤΗΡ – ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ», Ἀθῆναι 1986, σελ. 358.]
Παρόμοια καὶ ὁ Ζωναρᾶς τονίζει ὅτι αὐτοὶ ποὺ διακόπτουν τὸ μνημόσυνο τοῦ πρώτου τιμῶνται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, μόνο ὅταν δὲν δημιουργοῦν σχίσματα, ἀφοῦ μὲ τὴν πράξη τους αὐτὴ «μᾶλλον σχισμάτων τὴν ἐκκλησίαν ἀπήλλαξαν» [ Ζωναρᾶ, «Ὑπόμνημα εἰς τὸν 15ον Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου», Ράλλη Γ.Α. καὶ Ποτλῆ Μ, «Σύνταγμα τῶν Θείων καὶ Ἱερῶν Κανόνων τῶν τε Ἁγίων καὶ Πανευφήμων Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἱερῶν Οἰκουμενικῶν καὶ Τοπικῶν Συνόδων καὶ τῶν κατὰ μέρος Ἁγίων Πατέρων», Ἐγκρίσει τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, Ἀκριβὴς ἀνατύπωσις ἀπὸ τὴν πρώτην ἔκδοσιν τοῦ ἔτους 1852, Τόμος 2ος, Ἐκδόσεις ΒΑΣ. ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ, Θεσσαλονίκη 2002, σελ. 694.].
Καὶ ὁ Βαλσαμὼν ὑποστηρίζει γιὰ τὸν διακόπτοντα τὸ μνημόσυνο ὅτι «οὐ γὰρ ἀπέσχισεν αὐτὸν ἀπὸ ἐπισκόπου, ἀλλ’ ἀπὸ ψευδοεπισκόπου καὶ ψευδοδιδασκάλου. καὶ τὸ παρὰ τούτου γεγονὸς ἐπαίνου ἄξιόν ἐστιν, ὡς μὴ κατατέμνον τὴν ἐκκλησίαν, ἀλλὰ μᾶλλον συνάπτον αὐτήν, καὶ τοῦ μερισμοῦ ἀπαλλάττον» [Βαλσαμών, «Ὑπόμνημα εἰς τὸν 15ον Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου», «Σύνταγμα τῶν Θείων καὶ Ἱερῶν Κανόνων», Τόμος 2ος, ὅπ. π., σελ. 695.].
Ἄρα σύμφωνα μὲ τὶς ἑρμηνεῖες τῶν ΕΓΚΡΙΤΩΝ Βυζαντινῶν κανονολόγων καὶ τῶν ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ, ἡ ἔννοια «ἀποτείχιση» σημαίνει ὅτι, «ἐμεῖς ποὺ πιστεύουμε Ὀρθόδοξα ἀποτειχίζουμε τοὺς νεοαιρετικοὺς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία» καὶ ὄχι ἀντίθετα ὅτι δῆθεν «βγαίνουν ἐκτὸς Ἐκκλησίας οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοὶ Χριστιανοί», ΑΦΟΥ ΚΕΦΑΛΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΟΧΙ Ο ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΑΙΡΕΤΙΖΩΝ Ή ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ.
Πολλοὶ Κανόνες ἀπαγορεύουν τὴν κοινωνία (συμπροσευχὴ) μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ τοὺς ἀκοινώνητους – κοινωνοῦντας μετ’ αὐτῶν, μερικοὶ ἐκ τῶν ὁποίων εἶναι οἱ: Ι΄, ΙΑ΄, ΜΕ΄, ΞΕ΄, ΟΑ΄ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ὁ ΣΤ΄, Θ΄, ΛΒ΄, ΛΓ΄, ΛΔ’ καὶ ΛΖ’ τῆς ἐν Λαοδικείᾳ, ὁ Θ΄ τοῦ Τιμοθέου Ἀλεξανδρείας, ὁ Β΄ τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ, ὁ Α΄ τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁ Β΄ τῆς ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ ὁ Α΄ τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.
Ο ΓΕΡΩΝ ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ ΛΕΓΕΙ ΔΙΑ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΝ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΝ κ.λπ.:
«Παναγιώτατε, (ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ), διακηρύσσετε urbi et orbi ὅτι «οὐδεμία διαφορὰ χωρίζει τὰς δύο Ἐκκλησίας». Συμπροσεύχεσθε μετ’ ἀντιπροσώπων αὐτοῦ καὶ φέρεσθε πρὸς αὐτοὺς σχεδὸν ὅπως καὶ πρὸς τοὺς Ὀρθοδόξους Ἐπισκόπους. Πότε ἡ Ἐκκλησία ἡμῶν συνηρίθμησεν ὁμοῦ μετὰ τῶν Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων τοὺς Ἐπισκόπους τῶν αἱρετικῶν; Δογματικῆς καὶ κανονικῆς ἀκριβείας γλῶσσαν ὁμιλεῖτε ἢ εὐελίκτου διπλωματικῆς ὑποκρισίας; Ἐπίσκοπος εἶσθε ἢ διπλωμάτης;»…
Ἔγραφε πρὸς ἅπασαν τὴν Σεπτὴν Ἱεραρχίαν τῷ 1958 περὶ τῶν Προτεσταντῶν καὶ περὶ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Συμβουλίου αὐτῶν ὁ σοφὸς Γέροντάς μας: «Ἀντετάχθημεν, (εἰς τὴν συμμετοχὴν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος), διότι ἐπιστεύομεν ὅτι οὐδὲν καλὸν ἔμελλεν ἐκ τῆς τοιαύτης συμμετοχῆς νὰ προκύψη, μᾶλλον δὲ βλάβη διὰ τὴν ἡμετέραν Ἐκκλησίαν. Δὲν ἠδυνάμεθα νὰ ἐννοήσωμεν ποῖος ἦτο ὁ ἀποχρῶν λόγος τῆς τοιαύτης συμμετοχῆς. Μήπως ἡ προπαρασκευὴ τοῦ ἐδάφους καὶ ἡ δημιουργία προϋποθέσεων, ἔστω καὶ ἐλαχίστων, πρὸς μελλοντικὴν ἕνωσιν; Ἀλλὰ θὰ ἦτο τουλάχιστον φαιδρὰ μία τοιαύτη δικαιολογία.
Πῶς εἶνε δυνατὸν νὰ ὑπάρξη καὶ ἡ πλέον ἀμυδρὰ ἐλπὶς ἑνώσεως, ὅταν ὁ Προτεσταντισμὸς δὲν δύναται νὰ κατορθώση τὴν ἰδίαν ἕνωσιν, κατατετμημένος εἰς Ὁμολογίας μικρὸν ὑπολειπομένας τοῦ ἀριθμοῦ διακόσια; Ὅταν αἱ Ὁμολογίαι αὐταὶ σὺν τῇ παρόδῳ τοῦ χρόνου οὐ μόνον δὲν μειοῦνται, ἀλλ’ ἀπεναντίας αὐξάνονται καὶ πληθύνονται;…» (Τὰ δύο ἄκρα, σελ.11).
Ἐδῶ πρέπει νὰ σημειώσω ὅτι ἡ προδοσία τῶν οἰκουμενιστῶν ἀπὸ τότε ἕως σήμερα, ἔχει φθάσει στὸ ἀπροχώρητο, ἀφοῦ τότε ὅπου γράφει ὁ σοφὸς γέροντας, ὁ Οἰκουμενισμὸς ἦταν ἀκόμη σὲ ἀρχικὸ στάδιο, ἐνῶ τώρα ἔχει φθάσει στὸ ἀποκορύφωμα μὲ πλεῖστα προδοτικὰ κείμενα καὶ μὲ πλεῖστες αἱρετικὲς ἐνέργειες τῶν οἰκουμενιστῶν, [ὅπως εἶναι οἱ συμπροσευχὲς καὶ οἱ συλλειτουργίες μὲ τοὺς αἱρετικούς, ἢ ἀκόμη καὶ οἱ κοινὲς τελετὲς μὲ τοὺς ἀλλοθρήσκους στὶς διαθρησκειακὲς συμπροσευχές, ἡ ἀποδοχὴ τοῦ ψευδο-βαπτίσματος τῶν αἱρετικῶν καὶ τῶν ψευδο- ἁγίων τους, ἡ τέλεση μικτῶν γάμων μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ αἱρετικῶν ἑτεροδόξων, ἡ νέα καινοτομία τῆς τέλεσης ἀπὸ κληρικοὺς – πρῶτα ἐξοδίου ἀκολουθίας καὶ μετὰ ἀποτέφρωσης, ἡ τέλεση μυστηρίων σὲ τελέσαντες πολιτικὸ γάμο, σύμφωνο συμβίωσης, ἀκόμη καὶ ὁμοφυλοφιλικὸ πολιτικὸ γάμο, ἡ ἀναγνώριση τῶν σχισματικῶν καὶ ἀχειροτόνητων Οὐκρανῶν τοῦ Ἐπιφανίου καὶ ὁ διωγμὸς τῆς κανονικῆς ΟΥΚΡΑΝΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ τοῦ Ὀνουφρίου, ἡ Ψευδο-σύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου Χανίων τῆς Κρήτης τοῦ 2016, ἡ προσπάθεια κοινοῦ Πασχαλίου μεταξὺ Πατριάρχου Βαρθολομαίου καὶ αἱρεσιάρχου Πάπα τῆς Ρώμης καὶ τόσα ἄλλα τραγικά….]
Ἀπὸ τότε ὁ γέροντας Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος ἔκρουε τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου καὶ τελικὰ δικαιώνεται στὶς ἡμέρες μας! Τέλος ὁ Γέροντας μέσα στὰ πολλὰ ποὺ ἔγραψε, ἔγραφε ἐπίσης καὶ τοὺς λόγους τοῦ Ἁγίου Πολυκάρπου: «ὃς ἂν μεθοδεύῃ τὰ λόγια τοῦ Κυρίου πρὸς τὰς ἰδίας ἐπιθυμίας καὶ λέγῃ μήτε ἀνάστασιν μήτε κρίσιν (εἶναι) οὗτος πρωτότοκός ἐστι τοῦ Σατανᾶ»! (Πρὸς Φιλιπ. Ζ ,1).
Σὲ σχέση μὲ τὴν διακοπὴ τῆς κοινωνίας τοῦ Ἐπισκόπου ἢ τοῦ Οἰκουμενιστοῦ φιλενωτικοῦ Πατριάρχου γράφει: «Νὰ διαμαρτυρώμεθα κατ’ αὐτοῦ καὶ νὰ ἀγωνιζόμεθα. Ἂν δὲ ἡ συνείδησίς τινος δὲν ἀνέχηται νὰ μνημονεύη τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ, ἔχει τὸ δικαίωμα, προβαίνων ἔτι περαιτέρω, νὰ παύση τὸ μνημόσυνόν του, συμφώνως τῷ ΙΕ΄ Κανόνι τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου. Τοῦτο ὅμως εἶνε τὸ ἔσχατον βῆμα, εἰς ὅ δύναται νὰ προχωρήση, ἂν θέλη νὰ μὴ εὑρεθῆ εἰς σχίσματα καὶ εἰς ἀνταρσίας” (δηλαδὴ χρειάζεται διάκριση καὶ προσοχὴ καὶ ὄχι φανατισμός)… Οἱ ἱεροὶ Κανόνες (συνεχίζει) παρέχουσι δικαίωμα παύσεως μνημοσύνου τοῦ αἱρετικὰς διδασκαλίας κηρύσσοντος Ἐπισκόπου ἤ Πατριάρχου.» (π. Ε. Θεοδωρόπουλου, Ἄρθρα-Μελέται-Ἐπιστολαί, τόμος Α΄, 1981, σελ. 89 κ.ἑξ.)
Ὁ Γέροντας Ἐπιφάνιος δέχεται, ὅτι ὁ διακόπτων τὸ Μνημόσυνο τοῦ Ἐπισκόπου «”πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως”, οὐδαμῶς παρανομεῖ, διὸ καὶ δὲν ὑπόκειται εἰς ἐπιτίμησιν, ἀλλὰ μᾶλλον ἄξιος ἐπαίνου εἶνε» (σελ. 75). Καὶ στὴν ἑπομένη σελίδα 76, γράφει: «Ὁ παύων τὸ μνημόσυνον τοῦ οἰκείου Ἐπισκόπου Κληρικός, ἀρκεῖται εἰς τοῦτο, ἀποφεύγει νὰ μνημονεύει ἑτέρου (ἐπισκόπου) καὶ ἀναμένει ἐν ἠρεμίᾳ συνειδήσεως τὴν κρίσιν τῆς Συνόδου.» (παρόμοια στάση τηρεῖ καὶ ὁ πατὴρ Θεόδωρος Ζήσης μὲ τὴν διακοπὴ ἀρχικὰ τοῦ μνημοσύνου τοῦ Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης Ἀνθίμου(†) καὶ τώρα τοῦ νέου Μητροπολίτου Φιλόθεου, χωρὶς νὰ μνημονεύει ἄλλον Ἐπίσκοπο, ἑτέρας ἐπαρχίας).
Ἄρα ποτὲ δὲν εἶπε ὁ γέροντας Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, ὅτι ἡ διακοπὴ κοινωνίας ποὺ γίνεται ἐννοεῖται γιὰ λόγους πίστεως – καὶ ὄχι ἐννοεῖται γιὰ ἐγωιστικοὺς καὶ διοικητικοὺς λόγους – ὅτι εἶναι δῆθεν «σχίσμα», ἢ δῆθεν «ἀποτείχιση ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας», ὅπως αἱρετικῶς λέγουν οἱ φιλο – οἰκουμενιστὲς μνημονευτὲς τῶν Οἰκουμενιστῶν Πατριαρχῶν, Ἀρχιεπισκόπων καὶ Μητροπολιτῶν…!
ΠΗΓΗ: (π. Ε. Θεοδωρόπουλου, Ἄρθρα-Μελέται-Ἐπιστολαί, τόμος Α΄, 1981, σελ. 75 -76 κ.ἑξ.).
Υ.Σ. «Ο.Τ.»: Κάνομεν γνωστὸν εἰς τοὺς ἀγαπητοὺς ἀρθρογράφους ὅτι δὲν θὰ ὑπάρξη ἄλλη ἀνταπάντησις, μετὰ τὴν ὁλοκλήρωσιν τῆς ἀνταπαντήσεως τοῦ κ. Περικλέους Νταλιάνη.