Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
Πολλοὶ νέοι κληρικοί, ἀκόμα καὶ ἀκριτικῶν περιοχῶν, εἶναι ἀπρόθυμοι νὰ ὑπηρετήσουν σὲ μικρὲς καὶ ἀπομακρυσμένες ἐνορίες, γιατί δὲν ἐπιθυμοῦν τὶς περιπέτειες τῆς μετακίνησης, φοβοῦνται τὴν ἐρήμωση τοῦ τόπου, ὑπολογίζουν τὶς δαπάνες, ἀλλὰ καὶ τὴν ἔλλειψη βοηθῶν. Τὸ θεωροῦν σπουδαῖο κατόρθωμα ἂν μία φορὰ πῆγαν σὲ κάποια μακρινὴ ἐνορία καὶ δηλώνουν ὅτι δὲν θὰ ξαναπᾶνε
Αὐτοὶ οἱ ἱερεῖς προφανῶς δὲν ἔχουν ἐνδιαφέρον νὰ προσφέρουν καὶ νὰ κοπιάσουν γιὰ τὸν ἐγκαταλειμμένο λαό. Εἶναι ἄνθρωποι ποὺ θέλουν νὰ βολεύονται, νὰ διαχειρίζονται τὸ ἱερὸ χρῆμα μεγάλων ἐνοριῶν, νὰ δέχονται πολλὰ τυχερὰ καὶ ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα, ὅλες τους οἱ κινήσεις εἶναι τυπικές, γιὰ νὰ μὴ ποῦμε ἐπαγγελματικές.
Ἔχουμε πολλὰ παραδείγματα ποὺ οἱ ἱερεῖς τῶν μεγάλων πόλεων δὲν ἐπιθυμοῦν νὰ ἐξυπηρετήσουν, ἔστω καὶ γιὰ λίγες μέρες τὸ χρόνο, ἀκριτικὲς ἐνορίες, οὔτε ἀκόμα καὶ κατὰ τὴ θερινὴ περίοδο, ποὺ ὡς ἀδειοῦχοι ταξιδεύουν γιὰ ἀναψυχή. Κι ἐνῶ ἐξυπηρετοῦνται ἀπὸ τοὺς ἀκρίτες, οἱ ἴδιοι δὲν εἶναι πρόθυμοι νὰ λειτουργήσουν μερικὲς φορές, καλύπτοντας στοιχειώδεις θρησκευτικές τους ἀνάγκες.
Ὅσες φορὲς καταβλήθηκαν προσπάθειες ἀπὸ Μητροπολίτες, ποὺ ἔχουν πολλὰ ἐφημεριακὰ κενά, νὰ ἀποσπαστοῦν γιὰ μία δύο ἑβδομάδες κατὰ τὴν περίοδο τῶν μεγάλων ἑορτῶν μερικοὶ ἱερεῖς ἀπὸ τὶς πόλεις, δὲν ἀπέδωσαν. Οἱ ἱερεῖς τῶν πόλεων παραμένουν πάντα ψυχροὶ καὶ ἀδιάφοροι. Ἀπουσιάζει τὸ ἀποστολικὸ φρόνημα. Δὲν ὑπάρχει ἐπίσης οὔτε ἴχνος ἱεραποστολικοῦ ζήλου. Κι ἐνῶ οἱ ἱερεῖς τῶν πόλεων εἶναι ἀπρόθυμοι, οἱ ἐλάχιστοι ἱερεῖς τῆς ἐπαρχίας ἐξυπηρετοῦν τρεῖς καὶ τέσσερις ἐνορίες ὁ καθένας, χωρὶς ἀνέσεις, περιποιήσεις, τυχερὰ καὶ βοηθούς. Κάποτε εἶναι καὶ ξεχασμένοι ἀπὸ τοὺς Μητροπολίτες τους, γιατί ἐκεῖνοι μετακινοῦνται σὲ πόλεις ἀνὰ τὴν Ἑλλάδα γιὰ πανηγύρεις καὶ διάφορες ἐπετείους, ἀδιαφορώντας γιὰ τὶς ἐνορίες τους.
Ὁ ἀείμνηστος π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης, ὅταν τὸ 1969 ἐξελέγη Μητροπολίτης Φλωρίνης, βρῆκε μία περιοχὴ ποὺ ἦταν ἐγκαταλειμμένη πνευματικά, λόγω ἐλλείψεως ἱερέων, Εἶχε ζητήσει τότε νὰ ἀποσπαστοῦν στὴ μητρόπολή του μερικοὶ ἱερεῖς ἀπὸ τὶς πόλεις, γιὰ νὰ καλύψουν μερικὰ κενὰ γιὰ ἕνα σύντομο χρονικὸ διάστημα. Κάτι ποὺ ἐπετεύχθη. Γρήγορα ὅμως διαπίστωσε ὅτι οἱ συγκεκριμένοι ἱερεῖς δυσανασχετοῦσαν καὶ φοβοῦνταν νὰ μείνουν στὶς ἐνορίες τους. Γι’ αὐτὸ μὲ μιὰ ἐγκύκλιό του τοὺς ἐνθάρρυνε καὶ τοὺς καθησύχαζε. Παρουσιάζει ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν ἐγκύκλιο: «Οἱ περισσότεροι ἐξ αὐτῶν ἦσαν ἀνήσυχοι καὶ πεφοβισμένοι!… βλέπων τις τὴν ἀνησυχίαν τους ἐνόμιζεν ὅτι βαδίζουν πρὸς μαρτύριον! Τί μαρτύριον! Ὅσοι ἐξ ἡμῶν τῶν παλαιοτέρων ἐζήσαμεν ἐκ τοῦ πλησίον τὰς τραγικάς ἡμέρας καὶ τὰς νύκτας, τὰς ὁποίας ἔζησεν ἡ Μακεδονία μας, βλέποντες τὴν ἀνησυχίαν τῶν κληρικῶν τούτων μᾶς ἤρχετο νὰ γελάσωμεν μᾶλλον ἢ νὰ ἀγανακτήσωμεν. – Αἰδεσιμώτατοι, νεαροὶ λευῖται τοῦ Κυρίου! Διατὶ ταράσσεσθε; Ἔρχεσθε εἰς τὴν Μακεδονίαν εἰς ἡμέρας μεγάλης ἡσυχίας καὶ γαλήνης. Τὰ σύνορά μας εἶναι ἠσφαλισμένα. Οἱ χωρικοί μας ἐπιδίδονται εἰρηνικῶς εἰς τὰ ἔργα των. Πυροβολισμὸς δὲν ἀκούεται. Ὄχι μόνον τὴν ἡμέραν, ἀλλὰ καὶ τὰς νύκτας δύνασθε νὰ βαδίσετε χωρὶς κίνδυνον. Οὐδεὶς θόρυβος, εἰμὴ μόνο ὁ γλυκὺς ἦχος τῶν ρυακίων, ὁ θροῦς τῶν πιπτόντων φύλλων καὶ κάπου- κάπου αἱ ὑλακαὶ τῶν ποιμενικῶν κυνῶν διακόπτουν τὴν μονοτονίαν τῆς φύσεως. Εἰδυλλιακαί ἡμέραι! Ἠρεμεῖτε λοιπόν. Ὡς πρὸς δὲ τὴν διατροφήν σας, ἡ Μακεδονία εἶναι γῆ ρέουσα μέλι καὶ γάλα, τροφοδοτοῦσα μὲ τοὺς καρπούς της καὶ τὰ κτηνοτροφικά της προϊόντα πόλεις τοῦ ἐσωτερικοῦ καὶ τοῦ ἐξωτερικοῦ… Ἡ ὀλιγοχρόνιος διαμονὴ σας ἐν ἡμέραις γαλήνης καὶ εὐτυχίας μᾶλλον ὡς εὐχάριστος παραθερισμὸς πρέπει νὰ λογίζεται».
Ὅμως δὲν πρέπει νὰ λησμονοῦμε ὅτι οἱ ἀκρίτες ἱερεῖς ἔχουν καὶ εὐχάριστες ἐμπειρίες. Βιώνουν βαθιὰ ἱκανοποίηση, γιατί προσφέρουν τὶς ὑπηρεσίες τους σὲ ἀνθρώπους, πού τοὺς περιμένουν μὲ λαχτάρα καὶ ἀγάπη.