Τοῦ κ. Γεωργίου Κούβελα
4ον- Τελευταῖον
Στὸ πόνημά μου Χίλια Κακουργήματα ἀφανίζουν τὸ Ἔθνος τῶν Ἑλλήνων ἐπισημαίνω μὲ ἔμφαση ὅτι δὲν ἀποδεχόµαστε τὴν ξενόφερτη «νέα κανονικότητα», ποὺ θέλουν νὰ μᾶς ἐπιβάλουν, γιατὶ στὴν Ἑλλάδα ὑπάρχουν Ἱεροὶ Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας µας, ἀλλὰ καὶ Θεσµοὶ καὶ Νόµοι τῆς Πολιτείας ποὺ δὲν ἀλλάζουν! Δὲν ἀλλάζουν οἱ Διδαχὲς τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου, τὰ Δόγµατα τῆς Ὀρθοδοξίας, οἱ Ἱεροὶ Κανόνες, οἱ Διδαχὲς τῶν Ἁγίων µας, οἱ σχέσεις Ἐκκλησίας – Πολιτείας, ἡ Ἱερότητα τοῦ Γάµου καὶ τῆς Οἰκογένειας!
Ὅταν μιλάω γιὰ τὰ Ἐθνικά μας θέματα, συνήθως ἀπευθυνόμενος σ᾽ ὅσους μ᾽ ἀκοῦνε λέω, ἀδέλφια Κύπριοι, ἀδέλφια Βορειοηπειρῶτες, ἀδέλφια τῆς ὅπου γῆς Ρωμιοσύνης. Ὅμως τώρα ποὺ βλέπω τὸν Πανοσιολογιώτατο ἐκπρόσωπο τοῦ Παναγιωτάτου Μητροπολίτου μας Φιλοθέου, τὸν π. Ἐμμανουήλ, θέλω νὰ τονίσω ἰδιαίτερα τὴν παρουσία του καὶ νὰ εὐχαριστήσω θερμότατα καὶ γιὰ τὴ μεγάλη εὐκαιρία ποὺ ἔχουμε ὅλοι, ποὺ μᾶς μεταφέρει τὴν εὐλογία τοῦ Παναγιωτάτου Μητροπολίτου μας Φιλοθέου.
Ἀκόμη εὐχαριστῶ πολὺ τὸν Αἰδεσιμολογιώτατο Πρωτοπρεσβύτερο πατέρα Νικόλαο Χαμαμτζόγλου, γιὰ τὴν πολύτιμη καὶ πολὺ τιμητικὴ γιὰ μένα παρουσίαση τῶν πονημάτων μου. Ἀλλὰ καὶ τὸν στρατηγὸ Κωνσταντῖνο Ἀχιλλείδη, τὸν παλαιό, μαχητικὸ καὶ ἐνθουσιώδη Κύπριο φοιτητὴ τῆς Χημείας στὸ Ἀριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Τότε γνωριστήκαμε στὴ Θεσσαλονίκη καὶ τότε ὁ Κωνσταντῖνος Ἀχιλλείδης ὡς Πρόεδρος τῆς Φοιτητικῆς Ἕνωσης Κυπρίων Φοιτητῶν καὶ ἐγὼ σὰν Πρόεδρος τῆς Χριστιανικῆς Φοιτητικῆς Ἕνωσης, ἑνώσαμε τὶς δυνάμεις μας καὶ μὲ τὴ βοήθεια τῶν Πρυτανικῶν Ἀρχῶν, τῶν Καθηγητῶν καὶ τῆς Συγκλήτου τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου ὀργανώσαμε τὸ Φοιτητικὸ Κυπριακὸ Κίνημα τῆς Θεσσαλονίκης. Καὶ πρωτοστατούσαμε στὶς ἐκδηλώσεις – διαδηλώσεις γιὰ τὴν Ἕνωση, γιὰ τὸν Ἐθνάρχη Μακάριο, γιὰ τὸ θρυλικὸ Διγενῆ καὶ γιὰ τὴ θρυλικὴ Ε.Ο.Κ.Α.
Εἴμαστε πολὺ περήφανοι ποὺ ὁ Κωνσταντῖνος Ἀχιλλείδης εἶναι ἀπόψε ὁμιλητὴς στὴν ἐκδήλωσή μας.
Μὲ πολλὴ συγκίνηση θυμᾶμαι πάντοτε τὴν ἡμέρα ποὺ μᾶς εἶπε στὸν ἀδελφό μου Σωτήρη καὶ σ᾽ ἐμένα ὅτι, ἐγκαταλείπω τὶς σπουδές μου στὴ Χημεία, γιὰ νὰ πάω στὴ Σχολὴ Εὐελπίδων, νὰ γίνω ἀξιωματικὸς καὶ νὰ ἐνταχθῶ στὴν Ε.Ο.Κ.Α. Αὐτὴ τὴ σκηνὴ δὲ θὰ τὴν ξεχάσω ποτὲ στὴ ζωή μου.
Ἀκόμη θέλω νὰ εὐχαριστήσω τὸν πολυσέβαστο πατέρα Ἰωάννη Σκιαδαρέση, ποὺ ὅλοι ξέρουμε πόσο τὸν τιμῶ, τὸν σέβομαι καὶ τὸν ἀγαπῶ. Μὲ ἐνθάρρυνε πάντοτε καὶ μὲ ἐνθαρρύνει σ᾽ ὅλα αὐτὰ ποὺ γράφω. Καὶ τὸν πολυσέβαστο π. Ἰωάννη Περίσογλου, τὸ δάσκαλό μου, ποὺ ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων μοῦ ἔμαθε, μὲ ὁδήγησε σ᾽ αὐτὸ ἐδῶ τὸ χριστιανικὸ ἔργο καὶ μὲ ἔμαθε νὰ ἀγωνίζομαι γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστη τὴν Ἁγία καὶ τῆς Πατρίδος τὴν Ἐλευθερία.
Καὶ τὸ συνεργάτη μου καὶ συναγωνιστὴ στοὺς Ἐθνικούς μας ἀγῶνες Φιλόθεο Κεμεντζετζίδη, τὸ μαχητικὸ καὶ ἐνθουσιώδη Πρόεδρο τῆς ΣΦΕΒΑ – ΕΕΘ, ποὺ χρόνια τώρα ἐμπνέει καὶ ὀργανώνει τὸ Βορειοηπειρωτικὸ Ἀγώνα. Γαλουχήθηκε ἀπὸ τὸ μακαριστὸ Μητροπολίτη Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης Σεβαστιανὸ καὶ στὴ συνέχεια ἀπὸ τὸν διάδοχό του, μακαριστὸ ἐπίσης μητροπολίτη κυρὸ Ἀνδρέα, καὶ ἀγωνίζεται γιὰ τὴν αὐτονομία τῆς Βορείου Ἠπείρου, ὅπως αὐτὴ ἀπορρέει ἀπὸ τὶς διατάξεις τοῦ Πρωτοκόλλου τῆς Κέρκυρας τὸ 1914. Τιμῶ ἰδιαίτερα τοὺς ἀγῶνες τοῦ κ. Φιλόθεου Κεμεντζετζίδη, γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστη τὴν Ἁγία καὶ τῆς Πατρίδος τὴν Ἐλευθερία καὶ εἰδικότερα γιὰ τὸ Βορειοηπειρωτικὸ Ζήτημα.
Τώρα εὐχαριστῶ θερμὰ καὶ ὅλους ἐσᾶς ποὺ ἤλθατε καὶ γεμίσατε τὸ «ΦΑΡΟ». Εὐχαριστῶ κι ἐσᾶς καὶ ὅσους δὲν χώρεσαν νὰ μποῦνε στὴν αἴθουσα. Ὅλοι ἐσεῖς μὲ τὴν παρουσία σας μὲ ἐνθαρρύνετε νὰ συνεχίσω. Σᾶς εὐχαριστῶ ὅλους καὶ πάλιν καὶ πολλάκις.
Καὶ τελειώνω μὲ τὴν Ὑποθήκη τῆς Ζήσαινας: Ἡ Καστοριὰ στὶς 20 Νοεμβρίου 1903 βρίσκεται σὲ ἀναβρασμό, γιατὶ ἡ Βουλγαρικὴ Ἐξαρχία εἶχε προγραμματίσει νὰ ἐγκαταστήσει στὴν Καστοριὰ Βούλγαρο Δεσπότη, γιὰ νὰ κάνει προπαγάνδα ὑπὲρ τῆς Ἐξαρχίας, γιὰ νὰ ἱδρύσει Βουλγαρικὰ σχολεῖα καὶ γενικὰ νὰ κάνει προσηλυτισμὸ. Στὸν γενικὸ ξεσηκωμὸ πρωτοστατοῦν οἱ γυναῖκες τῆς Καστοριᾶς, μὲ ἀρχηγὸ τὴ θρυλικὴ Ζήσαινα, ποὺ εἶναι Ἑλληνίδα σπουδαία, γενναία, ἄφοβη, θαρραλέα, μὲ μιὰ λέξη, θρυλική. Οἱ γυναῖκες λοιπὸν τῆς Καστοριᾶς καὶ ὅλος ὁ Λαὸς τῆς πόλης μὲ τὴν πρωτοπορία τῆς Ζήσαινας ἀναγκάζουν τὸ Βούλγαρο Δεσπότη νὰ ἐγκαταλείψει τὴν Καστοριὰ καὶ νὰ τραπεῖ καὶ αὐτὸς καὶ ἡ ἀκολουθία του σὲ φυγή!
Ἡ δράση τῆς Ζήσαινας στὴν Καστοριὰ γίνεται θρυλικὸ δημοτικὸ τραγούδι:
Τὴν εἰκοστὴ τοῦ Νοεμβριοῦ χίλια νιακόσια τρία
Τὰ μαγαζιὰ τῆς Καστοριᾶς ἀρχίσαν νὰ δουλεύουν
Κι ἐκεῖ ποὺ ἐδουλεύανε, ἀκοῦσαν τὶς καμπάνες
– Μά τί Γιορτή ᾽ναι σήμερα, ρωτοῦνε τοὺς Παπάδες
– Οὔτε γιορτὴ εἶναι σήμερα, οὔτε καὶ πανηγύρι.
Ὁ Βοϊβόντας ἔρχεται μὲ Βούλγαρο δεσπότη.
Τί νόμισαν οἱ ἄθλιοι πὼς δῶ εἶναι Βουλγαρία;
Οὔτε Βουλγαρία εἶναι ἐδῶ, οὔτε καὶ ἡ Σλαβία
Ἐδῶ τὸ λένε Καστοριά – Ἑλλάς – Μακεδονία!!!
Ἂν θέλουμε, λοιπόν, νὰ μείνουμε γιὰ πάντα ἐλεύθεροι, ἀδούλωτοι, ἀπροσκύνητοι καὶ ριζωμένοι στὸ ἱερὸ χῶμα τῆς Ρωμιοσύνης νὰ λέμε σὲ ἐχθροὺς καὶ φίλους: Ἐδῶ τὸ λένε Πελοπόννησο, ἐδῶ τὸ λένε Ἀθήνα, ἐδῶ τὸ λένε Σπάρτη, ἐδῶ τὸ λένε Αἰγαῖο, ἐδῶ τὸ λένε Κύπρο, ἐδῶ τὸ λένε Βόρειο Ἤπειρο, ἐδῶ τὸ λένε Καστοριά – Ἑλλάς – Μακεδονία!