Η ελληνική σημαία δεν λογίζεται ως ελληνική χωρίς τον σταυρό της. Δεν είναι διακοσμητικό στοιχείο ούτε ένα ακόμη γραμμικό μοτίβο. Είναι το αποτύπωμα μιας ιστορικής συνέχειας που κράτησε όρθια μια χώρα μέσα σε πολέμους, κρίσεις και ανατροπές. Για αυτό και η συζήτηση γύρω από το λογότυπο της Εθνικής Πινακοθήκης δεν είναι μια απλή αισθητική λεπτομέρεια. Αγγίζει τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την ταυτότητά μας μέσα στον δημόσιο χώρο.

Όταν ένας εθνικός πολιτιστικός θεσμός επιλέγει να παρουσιάζεται χωρίς το πιο αναγνωρίσιμο σύμβολο της σημαίας μας δημιουργείται ένα κενό που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο. Η Πινακοθήκη είναι ο τόπος όπου αναπαύονται μνήμες και έργα που διαμόρφωσαν το συλλογικό μας βλέμμα. Είναι χώρος που οφείλει να τιμά αυτό που είμαστε. Το έμβλημά της δεν μπορεί να μοιάζει με αφηρημένο σχέδιο που αφήνει έξω την καρδιά της ελληνικής σημαίας.

Για πολλούς ανθρώπους ο σταυρός δεν είναι μόνο θρησκευτικό μήνυμα αλλά και σύμβολο συνέχειας. Είναι το σημάδι πάνω στο οποίο στηρίχθηκαν γενιές που προσπάθησαν να κρατήσουν ζωντανή την ελληνική ταυτότητα μέσα σε δύσκολους καιρούς. Η απουσία του από την οπτική σφραγίδα της Πινακοθήκης μοιάζει με υποχώρηση. Με μια αμήχανη απομάκρυνση από όσα μας κάνουν αυτό που είμαστε, με μία δήλωση… προθέσεων γι αυτό που θέλουν κάποιοι να γίνει η Εθνική Πινακοθήκη.

Μπορεί η τέχνη να ανανεώνεται μπορεί τα λογότυπα να αλλάζουν όμως τα σύμβολα που κουβαλούν την ιστορία μιας χώρας δεν είναι δυνατόν να χάνονται μέσα στη σιωπή του μινιμαλισμού.

sportime.gr