Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
Στὴν ἐποχή μας οἱ ἄνθρωποι στὴν πλειονότητά τους ἐνεργοῦν χωρὶς συναίσθηση τῶν καθηκόντων τους. Αὐτὸ συμβαίνει, γιατί ἀπαξιώθηκαν οἱ ἠθικὲς ἀρχὲς καὶ στὴ θέση τους μπῆκαν οἱ συνεχῶς μεταβαλλόμενοι νόμοι, οἱ ὁποῖοι δὲν διαμορφώνουν στοὺς ἄνθρωπους συνείδηση εὐθύνης, ἀλλὰ καὶ οὔτε εἶναι εὔκολο νὰ τὴν ἀναζητήσουν οἱ διάφορες δημόσιες ὑπηρεσίες. Ἐνῶ μὲ τὶς ἠθικὲς ἀρχὲς οἱ ἄνθρωποι ἔχουν εὐαισθησία στὴν τήρηση τῶν καθηκόντων τους. Δὲν ἀφήνουν κενὰ καὶ δὲν παρανομοῦν. Αὐτὸ συμβαίνει καὶ στὴν προσωπική τους ζωὴ καὶ στὸ ἐπάγγελμά τους.
Καθημερινὰ φαινόμενα στὴν κοινωνία μας εἶναι οἱ παρανομίες, οἱ ἀδικίες καὶ οἱ ἐγκληματικὲς πράξεις. Τὰ μέσα ἐνημέρωσης τὰ προβάλλουν μὲ ὑπερβολικὲς περιγραφὲς καὶ ποικίλα σχόλια. Οἱ δημοσιογράφοι ἀρέσκονται στὸν ἐντυπωσιασμὸ τῶν ἀναγνωστῶν καὶ ἀκροατῶν τους. Ἐπίσης καλοῦν καὶ τοὺς εἰδικοὺς νὰ τὰ ἐρευνήσουν, γιὰ νὰ βροῦν τοὺς ἔνοχους. Ποτὲ ὅμως δὲν ἀναφέρονται στὶς αἰτίες ποὺ τὰ δημιουργοῦν. Ντρέπονται νὰ μιλήσουν γιὰ τὴν ἔλλειψη ἠθικῶν ἀρχῶν στοὺς ἀνθρώπους ποὺ τὰ διαπράττουν καὶ στὰ καθήκοντα ποὺ περιφρονοῦνται, ἐνῶ μιλοῦν πληθωρικὰ γιὰ τὴν ἐλευθερία ποὺ ἔχουν καὶ τὰ δικαιώματά τους.
Πολλὲς φορὲς μερικοὶ νόμοι τοῦ κράτους εὐνοοῦν τὴν παραβατικότητα, ἀφοῦ πολλὰ ἁμαρτήματα, ποὺ ἀποτελοῦν αἰτίες κάθε ἀνομίας, ἔχουν χαρακτηριστεῖ ὡς δικαιώματα! Νομίζουν οἱ πολιτικοὶ ὅτι ἔτσι ὁλοκληρώνεται ἡ δημοκρατία καὶ βελτιώνεται ἡ ζωὴ τῶν πολιτῶν. Καὶ ὅμως συμβαίνει ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο καὶ ἂς μὴ θέλουν νὰ τὸ παραδεχθοῦν. Τὰ δὲ ἐπιχειρήματα τῶν διαφόρων ἐπιστημόνων μὲ τὶς εἰδικὲς γνώσεις, ἀλλὰ χωρὶς προσωπικὸ ἦθος, δημιουργοῦν ὁμίχλη στὶς ὑποθέσεις καὶ φυσικὰ δὲν ἐμποδίζουν τὴν περαιτέρω ἐξαθλίωση τῆς κοινωνίας.
Συνήθως τὰ μέσα ἐνημέρωσης εἰδικὰ τὴν παραβατικότητα τῶν νέων τὴν ἀποδίδουν στοὺς γονεῖς τους, κάτι ποὺ δὲν ἰσχύει, ὅταν οἱ νέοι εἶναι ἐνήλικες. Ὁ καθένας ἔχει τὶς εὐθύνες του. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος λέει: «Οὔτε οἱ γονεῖς τιμωροῦνται γιὰ τὰ παιδιά τους, οὔτε τὰ παιδιὰ γιὰ τοὺς γονεῖς τους, ἀλλὰ ὁ καθένας εἶναι ὑπεύθυνος γιὰ ὅσα παραπτώματα διέπραξε»[1].
Οἱ ἔνοχοι ἐγκληματικῶν πράξεων μετέρχονται κάθε μέσου καὶ μὲ τὴ βοήθεια τῶν συνηγόρων τους ἐπιρρίπτουν τὶς εὐθύνες στοὺς ἀθώους. Τοὺς διακρίνει τὸ θράσος, ἡ δολιότητα καὶ ἡ ψευδολογία. Ἔνοχοι δὲν εἶναι μόνο οἱ νέοι. Εἶναι καὶ οἱ ἡλικιωμένοι. οἱ ὁποῖοι ἔχουν μεγαλύτερη εὐθύνη, γιατί ἡ πεῖρα τῆς ζωῆς ἔπρεπε νὰ τοὺς εἶχε κάνει προσεκτικότερους. Γι’ αὐτοὺς ὁ ἅγιός μας ἀναφέρει σχετικά: «Ὁ νέος εἶναι ἄξιος ἐπιπλήξεως, ὅταν διαπράττει φοβερὰ ἁμαρτήματα, ἐκεῖνος ὅμως ποὺ λόγω τῆς ἡλικίας του εἶναι ἀπαλλαγμένος ἀπὸ ὅλα τὰ ἀρνητικά τῆς νεανικῆς ἡλικίας καὶ δὲν πολιορκεῖται ἀπὸ τὰ μεγάλα κύματα τῶν παθῶν καὶ μπορεῖ εὐκολότερα καὶ μένει ἁγνὸς καὶ σηκώνει εὐκολότερα τὰ ἄλλα βιοτικὰ προβλήματα καὶ θά επρεπε νὰ ἔχει ἀποκτήσει περισσότερη σύνεση ἐξ αἰτίας τῆς ἐμπειρίας τῶν καταστάσεων, δίκαια θὰ πρέπει νὰ καταδικάζεται περισσότερο ἀπὸ ὅλους, ὅταν παρουσιάζει στὰ γεράματά του τὶς παρεκτροπὲς τῶν ἀκόλαστων νέων»[2].
Οἱ σύγχρονοι ἄνθρωποι πρέπει νὰ ἀποκτήσουν ἠθικὲς ἀρχές, γιὰ νὰ γίνει ἡ ζωὴ τοὺς καλύτερη καὶ ὁ πολιτισμός τους νὰ ἔχει νόημα καὶ νὰ διαμορφώνει ὁράματα γιὰ μία κοινωνία χωρὶς ἐγκληματικὲς πράξεις καὶ πολιτικὲς ἀναταραχές.
Σημειώσεις:
1. Χρυσοστόμου, Γ΄, σελ. 46. 2. Αὐτόθι.