«Ἔκδοσις ἀκριβής τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως» (Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός)

ΙΕΡΑ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΚΥΘΗΡΩΝ & ΑΝΤΙΚΥΘΗΡΩΝ

                                       Ἐν Κυθήροις τῇ 1ῃ Δεκεμβρίου 2025

Ἀριθ. Πρωτ.: 457

«Ἔκδοσις ἀκριβής τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως»

                            (Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός)

Διά τό Χριστεπώνυμον Πλήρωμα τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

          Τόν ὄγδοον αἰῶνα μετά Χριστόν, κατά τόν ὁποῖον ὠργίαζε καί ἐμαίνετο ἡ δεινή αἵρεσις τῆς εἰκονομαχίας, ὁ μέγας δογματικός Θεολόγος τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός εἰς τήν τριλογίαν του «Πηγή Γνώσεως» περιελάμβανε καί τά ἀντιαιρετικά καί θεολογικο-δογματικά ἔργα του· «Αἱρέσεων Ἱστορία» (ἀναίρεσις ἑκατόν τριῶν αἱρέσεων) καί «Ἔκδοσις ἀκριβής τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως», πού εἶναι «ὁ πλέον ἀσφαλής ὁδηγός κάθε χριστιανοῦ σχετικά μέ δογματικά θέματα καί ἕνα μνημεῖο τῆς Χριστιανικῆς Παραδόσεως»[1]. Μέ τήν ἀναίρεσιν τῶν ποικιλωνύμων αἱρέσεων καί τήν κατάδειξιν τῆς «βασιλικῆς καί οὐρανοδρόμου ὁδοῦ τοῦ ἱεροῦ δόγματος» ὁ ἅγιος Ἰωάννης διέλαμψε εἰς τόν ἀγῶνα κατά τῶν εἰκονομάχων καί διεφώτισε τό Ποίμνιον τοῦ Χριστοῦ, προφυλάσσων αὐτό ἀπό τήν λύμην τῶν αἱρέσεων καί αἱρετικῶν καί κακοδόξων δοξασιῶν.

Καί εἰς τήν τεταραγμένην καί συγκεχυμένην ἐποχήν μας, ὅπου φυσοῦν «οἱ ἄνεμοι καί τά ρεύματα» τῆς «νέας ἐποχῆς», τοῦ οἰκουμενισμοῦ, τῆς «παγκοσμιοποίησης» καί τῆς πανθρησκείας εἶναι ἀπαραίτητη μία νέα «Ἔκδοσις ἀκριβής τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως» διά νά καταδειχθῆ τί εἶναι Ὀρθόδοξο καί τί δέν εἶναι, τί εἶναι Ἐκκλησιαστικό καί τί δέν εἶναι, τί εἶναι Ἱεροκανονικό καί τί δέν εἶναι, τί εἶναι Ὀρθόδοξος Παράδοσις καί Παρακαταθήκη καί τί δέν εἶναι καί τέλος τί εἶναι «ὑγιαίνουσα διδασκαλία» καί τί εἶναι αἵρεσις, κακοδοξία καί ἑτεροδιδασκαλία.

Α’.

          Εἰς τά ἐρωτήματα αὐτά θά λάβωμεν τήν ἀπάντησιν, πρωτίστως μέν ἀπό τό Ἱερόν Σύμβολον τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας, τό Σύμβολον Νικαίας – Κωνσταντινουπόλεως, ὅπου συνοψίζεται ἡ Θεοπαράδοτος Πίστις τῆς Μιᾶς Ἁγίας Ὀρθοδόξου Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας καί ἀκολούθως ἀπό τήν Ὁμολογίαν Πίστεως, τήν ὁποίαν κάμνει ὁ Ἐψηφισμένος Ἐπίσκοπος, πρό τῆς εἰς Ἀρχιερέα Χειροτονίας του, εὐθύς ἀμέσως μετά τήν Ἀνάγνωσιν τοῦ Ἱεροῦ μας Συμβόλου «Πιστεύω εἰς Ἕνα Θεόν…», ὅπου ἡ ἁγία καί ἀμώμητος Πίστις τῶν Ὀρθοδόξων συμπυκνοῦται.

«Πρός δέ τούτοις, ὁμολογεῖ ὁ Ἐψηφισμένος Ἐπίσκοπος, στέργω καί ἀποδέχομαι τάς Ἁγίας ἑπτά Οἰκουμενικάς Συνόδους, καί τῶν Τοπικῶν, ἅς ἐκεῖναι ἀποδεξάμεναι ἐκύρωσαν, ἐπί φυλακῇ τῶν Ὀρθοδόξων τῆς Ἐκκλησίας Δογμάτων ἀθροισθεῖσαι. Ὁμολογῶ πάντας τούς ὑπ’ αὐτῶν, ὡς ὑπό φωτιστικῆς Χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος ὁδηγουμένων, ἐκτεθέντας Ὅρους τῆς Ὀρθῆς Πίστεως, καί τούς Ἱερούς Κανόνας, οὕς οἱ μακάριοι ἐκεῖνοι, πρός τήν τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας διακόσμησιν καί τῶν ἠθῶν εὐταξίαν, κατά τάς Ἀποστολικάς Παραδόσεις καί τήν διάνοιαν τῆς Εὐαγγελικῆς Θείας Διδασκαλίας συντάξαντες, παρέδωκαν τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἐνστερνίζομαι, καί κατ’ αὐτούς, ἰθύνειν ἐπιμελήσομαι τήν Θείῳ βουλήματι κληρωθεῖσάν μοι διακονίαν καί κατ’ αὐτούς διατελέσω διδάσκων πάντα τόν τῇ πνευματικῇ μοι ποιμαντορίᾳ πεπιστευμένον Ἱερόν Κλῆρον καί τόν περιούσιον Λαόν τοῦ Κυρίου.

          Προὐργιαίτατα δέ μοι ὁμολογεῖται, ἵνα τηρῶ τήν ἑνότητα τῆς Πίστεως ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης, πάντα μέν, ὅσα ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τῶν Ὀρθοδόξων πρεσβεύουσα δογματίζει, ταῦτα πρεσβεύων κἀγώ καί πιστεύων, μηδέν προστιθείς, μηδέν ἀφαιρῶν, μηδέν μεταβάλλων, μήτε τῶν Δογμάτων, μήτε τῶν Παραδόσεων, ἀλλά τούτοις ἐμμένων καί ταῦτα μετά φόβου Θεοῦ καί ἀγαθῆς συνειδήσεως διδάσκων καί κηρύττων, πάντα δέ ὅσα Ἐκείνη κατακρίνουσα ὡς ἑτεροδιδασκαλίας ἀποδοκιμάζει, ταῦτα κἀγώ ἀποδοκιμάζων καί ἀποδιοπομπούμενος διά παντός… καί ἐπιμελήσομαι ὅση μοι δύναμις περίεστι ὀρθοτομεῖν τόν λόγον τῆς ἀληθείας εἰς δόξαν τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τῆς Μιᾶς ὑπερουσίου καί ἀδιαιρέτου Τριάδος, τοῦ Ἑνός καί Μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ, καί πρός σωτηρίαν τῶν πιστῶν»[2].

Ὅ,τι καί ὅσα, λοιπόν, δέν ἀποτελοῦν τήν «ὑγιαίνουσαν διδασκαλίαν» τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου καί γενικώτερον τῆς Ἁγίας Γραφῆς· ὅ,τι ἀντίκειται εἰς τήν διδαχήν, τούς Ὅρους, τάς Ἐκκλησιαστικάς Παραδόσεις καί τούς Ἱερούς Κανόνας τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τῶν ὑπ’ αὐτῶν κυρωθεισῶν Τοπικῶν (Συνόδων)· ὅ,τι καί ὅσα ἀφοροῦν εἰς τήν ἑνότητα τῆς Πίστεως, ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης, καί πρεσβεύουσα δογματίζει ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τῶν Ὀρθοδόξων· καί ὅσα Ἐκείνη κατακρίνουσα ὡς ἑτεροδιδασκαλίας ἀποδοκιμάζει, ὁ Ἐπίσκοπος πρωτίστως, ἀλλά καί ὁ Ἱερός Κλῆρος μετά τῶν Μοναστικῶν Ἀδελφοτήτων καί τοῦ πιστοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ, ἀσπάζονται ἤ ἀπορρίπτουν.

Β’.

          Ἐπειδή προκαλοῦνται ἀπορίες καί ἀνησυχίες καί διατυπώνονται ἐρωτήματα καί προβληματισμοί ἐντός τῆς Ποιμαντικῆς μας δικαιοδοσίας, καί ὄχι μόνο, δι’ ὅσα διημείφθησαν εἰς Νίκαιαν τῆς Βιθυνίας, ἐπί τῇ 1700ῇ ἐπετείῳ ἀπό τῆς συγκλήσεως τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (325 μ.Χ.), καί εἰς Κωνσταντινούπολιν, ἐπί τῇ Θρονικῇ ἑορτῇ τῆς 30ῆς Νοεμβρίου ἐ.ἔ., καθ’ ἥν ἑορτάζεται πανηγυρικῶς ἡ ἱερά μνήμη τοῦ Ἱδρυτοῦ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Βασιλίδος τῶν πόλεων Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου, θεωροῦμεν ὡς ποιμαντικόν καθῆκον καί ὑποχρέωσίν μας νά ἐπισημάνωμεν τά ἀκόλουθα:

1. Ὁ ἑορτασμός τῆς 1700ῆς ἐπετείου ἀπό τῆς συναθροίσεως ἐν Νικαίᾳ τῶν 318 Ἁγίων καί Θεοφόρων Πατέρων τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, γεγονός μέγα καί ἱστορικόν διά τήν πορείαν τῆς ἐπί γῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας, δέν εἶχε, ὡς θά ἀνεμένετο, Πανορθόδοξον Σύναξιν διά τῆς συμμετοχῆς τῶν Μακ. Προκαθημένων τῶν Αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Δύο (2) ἐκ τῶν 14 Πρωθιεραρχῶν συμμετέσχον. Καί τοῦτο συνέβη, προφανῶς, ἕνεκα τῆς παρουσίας καί συμμετοχῆς τοῦ ἑτεροδόξου καί μή δεκτοῦ, κατά τούς Ἱερούς Κανόνας, εἰς ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν Πάπα Ρώμης (βλ. Κανόνας Ἀποστολ. ι’, ια’, ιβ’ καί ιγ’, Ἀντιοχ. β’, στ’, Καρθαγ. θ’, Λαοδικείας λγ’).
2. Ἀπό 60ετίας, ὅτε ὑπό τοῦ τότε Οἰκουμ. Πατριάρχου καί τοῦ τότε Πάπα Ρώμης ἤρθησαν ἑκατέρωθεν τά γενόμενα ἀναθέματα ἐν ἔτει 1054, κατά τήν ἀπόσχισιν τῶν Λατίνων, χωρίς προηγουμένως νά ὑπογραφῇ λίβελλος καί καταδίκη – ἀπόπτυσις τῶν αἱρετικῶν καί κακοδόξων διδασκαλιῶν καί καινοτομιῶν τοῦ Παπισμοῦ, ἀτόνησε, δυστυχῶς, ἡ ἀπαγόρευσις τῆς κοινωνίας μετά τῶν ἀκοινωνήτων, αἱρετικῶν, κακοδόξων καί σχισματικῶν, τήν ὁποίαν ὁρίζουν οἱ Ἱεροί Κανόνες τῆς προηγουμένης παραγράφου, καί τοιουτοτρόπως παρατηροῦνται αἱ συμπροσευχαί μετά ἑτεροδόξων, καί ἀλλοθρήσκων ἀκόμη, ἐν ὀνόματι τῆς ἀγάπης. Διά τόν λόγον αὐτόν, καί παρά τούς Ἱερούς Κανόνας, πού ἀναφέραμε, ἔγινε δεκτός «ἐν Ἐκκλησίᾳ (Ὀρθοδόξου) λαοῦ» ὁ Πάπας τῆς Ρώμης κατά τήν πρός ὑποδοχήν του γενομένην ἐπίσημον Δοξολογίαν καί κατά τήν Πατριαρχικήν Θείαν Λειτουργίαν τῆς ἱερᾶς μνήμης τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου (Θρονική ἑορτή).
3. Ὑπεγράφη κοινή διακήρυξις ἀπό τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη καί τόν Πάπα Ρώμης, κατά τήν ὁποία δηλώνουν ὅτι «συνεχίζουμε νά βαδίζουμε μέ στέρεη ἀποφασιστικότητα ἐπί τῆς ὁδοῦ τοῦ διαλόγου, ἀληθεύοντες ἐν ἀγάπῃ (Ἐφεσ. 4, 15), πρός τήν ἐλπιζόμενη ἀποκατάσταση πλήρους Κοινωνίας μεταξύ τῶν ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν μας». Εὐχῆς ἔργον θά ἦτο ἡ πλήρης ἐφαρμογή τοῦ Παυλείου ρήματος· «ἀληθεύοντες ἐν ἀγάπῃ», καταργουμένης τῆς «Οὐνίας» καί ἀναιρουμένων τῶν καινοτομιῶν εἰς τά θέματα τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί Παραδόσεως, καθώς καί τῶν ἀναφυεισῶν, μετά τήν ἀπόσχισιν τῶν Παπικῶν (1054), αἱρέσεων, αἱρετικῶν καί κακοδόξων δοξασιῶν καί βασιλευούσης τῆς ἀποκαλυφθείσης ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ καί σῳζούσης Εὐαγγελικῆς Ἀληθείας. «Γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς» (Ἰωάν. 8, 32), ἐντέλλεται ὁ Θεῖος Διδάσκαλος Ἰησοῦς Χριστός.
4. Οἱ θεολογικοί διάλογοι τῆς Διεθνοῦς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς Ὀρθοδόξων καί Ρωμαιοκαθολικῶν καρκινοβατοῦν, κατά τήν ὁμολογίαν ἐπισήμων ἐκπροσώπων των. Ἄν δέν ἀναιρεθοῦν «ἡ θεωρία τῶν κλάδων» καί «τῶν δύο πνευμόνων» καί ἄν δέν ἀναθεωρηθοῦν, μέ ὀρθόδοξα κριτήρια, οἱ ἀποφάσεις τῆς Ἐπιτροπῆς αὐτῆς στό Τορόντο («Δήλωση τοῦ Τορόντο» 1950, πού ἀναγνωρίζει ὅτι «ἡ Ἐκκλησία» εἶναι περιεκτικότερη τῶν ἐπί μέρους ὁμολογιακῶν ἐκκλησιῶν καί ἑπομένως εἶναι εὐρύτερη τῆς Ὀρθοδοξίας) καί στό Πόρτο Ἀλέγκρε («κάθε Ἐκκλησία [μέλος τοῦ ΠΣΕ, Ὀρθόδοξοι, Προτεστάντες, Μονοφυσῖτες], εἶναι ἡ καθολική Ἐκκλησία, ἀλλά ὄχι ὁλόκληρη. Κάθε ἐκκλησία πληροῖ τήν καθολικότητά της, ὅταν εὑρίσκεται ἐν κοινωνίᾳ μέ τίς ἄλλες ἐκκλησίες [μέλη τοῦ ΠΣΕ, Ὀρθόδοξοι, Προτεστάντες, Μονοφυσῖτες]. Ὁ ἕνας χωρίς τόν ἄλλον εἴμαστε πτωχευμένοι»), πού εἶναι ἐντελῶς ἀντορθόδοξες καί ἀντιπαραδοσιακές, τό Ὀρθόδοξο Χριστιανικό Πλήρωμα δέν ἀναμένει τίποτε τό λυσιτελές. Γιατί ἔτσι ἐπιχειρεῖται νά καταρριφθῆ τό ἀσάλευτο δόγμα τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.
5. Εἰς τήν κοινήν διακήρυξιν Οἰκουμ. Πατριάρχου καί Πάπα σημειώνονται καί τά ἑξῆς: «Εἴμεθα πεπεισμένοι ὅτι ὁ ἑορτασμός μνήμης αὐτῆς τῆς σημαίνουσας ἐπετείου μπορεῖ νά ἐμπνεύσει νέα καί θαρραλέα βήματα ἐπί τῆς ὁδοῦ πρός τήν ἑνότητα. Μεταξύ τῶν ἀποφάσεών της ἡ Α’ Σύνοδος τῆς Νικαίας παρέσχε ἐπίσης τά κριτήρια γιά τόν προσδιορισμό τῆς ἡμερομηνίας τοῦ Πάσχα, κοινῆς γιά ὅλους τούς Χριστιανούς… Πέραν τῆς ἀναγνώρισης τῶν κωλυμάτων, τά ὁποῖα ἐμποδίζουν τήν ἀποκατάσταση πλήρους Κοινωνίας μεταξύ ὅλων τῶν Χριστιανῶν … πρέπει νά ἀναγνωρίζουμε ὅτι αὐτό τό ὁποῖο μᾶς συνδέει εἶναι ἡ πίστη, ἡ ὁποία ἐκφράσθηκε στό Δόγμα τῆς Νικαίας».

Ἡ Α’ Οἰκουμενική Σύνοδος τῆς Νικαίας, κατά τούς διακεκριμένους Κανονολόγους Ζωναρᾶν καί Βαλσαμῶνα, «γέγονε … κατά Ἀρείου, γεγονότος πρεσβυτέρου τῆς κατά Ἀλεξάνδρειαν Ἐκκλησίας, ὅς ἐβλασφήμει κατά Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, λέγων μή ὁμοούσιον εἶναι αὐτόν τῷ Θεῷ καί Πατρί, κτίσμα δέ· καί ὅτι ἦν, ὅτε οὐκ ἦν· ὅν καί καθεῖλε ἡ Ἁγία Σύνοδος αὕτη, καί ἀνεθεμάτισε μετά τῶν ὁμοφρόνων αὐτοῦ· ἐδογμάτισε δέ ὁμοούσιον τῷ Πατρί τόν Υἱόν, καί Θεόν ἀληθινόν, καί Δεσπότην, καί Κύριον, καί Κτίστην τῶν κτιστῶν ἁπάντων· ἀλλ’ οὐ κτίσμα, οὐδέ μέντοι γε ποίημα».

«Ἡ συστηματικωτέρα ἐκδήλωσις τῆς ἀντιτριαδικῆς θεωρίας διά τῆς καταπολεμήσεως τῆς Θεότητος τοῦ Ἰ. Χριστοῦ περιέχεται ἐν τῇ διδασκαλίᾳ τοῦ πρεσβυτέρου Ἀλεξανδρείας Ἀρείου» (Ἁμίλκας Ἀλιβιζᾶτος, ἀείμνηστος Καθηγητής Κανονικοῦ Δικαίου εἰς τό Ε.Κ.Π.Α.). Ἡ Α’ Οἰκουμενική Σύνοδος τῆς Νικαίας ἐστερέωσε οὕτω πως τό κορυφαῖο Δόγμα τοῦ Ὁμοουσίου καί Ἀδιαιρέτου τῆς Ἁγίας Τριάδος, τό ὁποῖο ἐσαλεύθη καί σαλεύεται ὑπό τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν διά τοῦ Filioque, παρά τό ὅτι δέν τό ἐξεφώνησε εἰς τήν Νίκαιαν ὁ Ποντίφηξ τοῦ Βατικανοῦ. Εἶναι ζήτημα δογματικῆς διδασκαλίας τῶν Παπικῶν, ἡ ὁποία πρέπει νά ἀναθεωρηθῇ καί νά ἀνασκευασθῇ ἐκ βάθρων.

Ὅσον ἀφορᾶ εἰς τόν ἑορτασμόν τοῦ Πάσχα, καθώρισεν ἡ ἐν Νικαίᾳ Α’ Οἰκουμενική Σύνοδος τόν χρόνον τῆς ἐπιτελέσεώς του καί τόν μή συνεορτασμόν μετά τῶν Ἰουδαίων, καί, κατ’ ἐπέκτασιν, μετά τῶν ἑτεροδόξων, αἱρετικῶν καί ἀλλοθρήσκων.

Εἴχαμε μίαν δυσάρεστον ἐμπειρίαν, κατά τό παρελθόν θέρος, εἰς μίαν Θείαν Λειτουργίαν τοῦ Μητροπολιτικοῦ μας Ναοῦ Χώρας – Κυθήρων, ὅταν νεαρή γυναίκα, Ρωμαιοκαθολική κατά τό δόγμα, ἀπό Εὐρωπαϊκή χώρα, ἐπηρεασμένη ἀπό τήν ἰδέα τοῦ Κοινοῦ Πασχαλίου, ἡ ὁποία εὐρέως διεδίδετο ἐκεῖνο τόν καιρό, προσῆλθε διά τήν Θεία Κοινωνία, λέγουσα μέ ἐνθουσιασμό ὅτι: «τώρα πιά εἴμαστε ἀδέλφια». Ἀντιλαμβάνεσθε ποιά ἐκμετάλλευσις γίνεται στό Ἐξωτερικό τοῦ Κοινοῦ Πασχαλίου, πού παραπέμπει εἰς τό Κοινό Ποτήριο, ἀπροϋποθέτως!

6. «Ἡ ἀποκατάσταση πλήρους Κοινωνίας μεταξύ ὅλων τῶν Χριστιανῶν», κατά τήν κοινή διακήρυξι, «πέραν τῆς ἀναγνώρισης τῶν κωλυμάτων τά ὁποῖα τήν ἐμποδίζουν», προϋποθέτει ἀπαραιτήτως τήν προσήλωσιν καί τήν ἀποδοχήν κατά πάντα τῆς Εὐαγγελικῆς καί τῆς καθόλου Ἁγιογραφικῆς Ἀληθείας καί τῆς μακραίωνος Ἱερᾶς Ἐκκλησιαστικῆς Παραδόσεως (Θεία Λατρεία, Ἅγια Μυστήρια, Ἀποστολική καί Ἁγιοπατερική Παράδοσις, Θεόπνευστα Δόγματα, Θεῖοι καί Ἱεροί Κανόνες).

Στή Δύσι, φερ’ εἰπεῖν, Παπικοί καί Προτεστάντες «εὐλογοῦν» «γάμους» ὁμοφύλων ἀτόμων. Μάλιστα δέ οἱ δεύτεροι (Προτεστάντες), πού ἔχουν «ἀρχιεπίσκοπο» γυναίκα καί «χειροτονοῦν ἱέρειες» κάνουν ἀκατονόμαστους «γάμους» ὄχι δύο μόνον ὁμόφυλων ἀτόμων, ἀλλά τεσσάρων («πολυγαμία»!).

Εἶναι δυνατόν, ὅταν παρουσιάζονται τέτοια φαινόμενα ἠθικοῦ ξεπεσμοῦ καί ἐκτραχηλισμοῦ καί καταλύσεως τῶν ἠθικῶν καί πνευματικῶν ἀξιῶν, πού ξεπερνοῦν τά σοδομητικά ὄργια τῆς ἀρχαίας ἐκείνης ἐποχῆς, νά γίνεται λόγος γιά «ἀποκατάσταση πλήρους κοινωνίας μεταξύ ὅλων τῶν Χριστιανῶν»; καί

7. Τά συμβάντα στόν ἐκκλησιαστικό χῶρο (Νίκαια καί Κωνσταντινούπολι) τό τελευταῖο τριήμερο τοῦ Νοεμβρίου ἐ.ἔ. μιά μερίδα συνανθρώπων μας, πού εἶδαν τήν κίνησι αὐτή μέ ἀνθρωπιστικά κριτήρια, τούς ἱκανοποίησαν καί μιά ἄλλη μερίδα, ἡ μεγαλύτερη, πού διαθέτουν πνευματικά κατά Θεόν αἰσθητήρια μέ συνεπῆ χριστιανική ζωή τούς ἐπροβλημάτισαν καί ἐδυσαρέστησαν. Ἡ ἐφαρμογή τοῦ Παυλείου λόγου «ἀληθεύοντες ἐν ἀγάπῃ», μέ τήν ἀκριβή χριστιανική ἔννοια καί σημασία τῶν δύο αὐτῶν ὅρων· ἀλήθεια καί ἀγάπη, εὐαγγελική ἀλήθεια καί χριστιανική ἀγάπη, ἀποτελεῖ τήν μοναδικήν λύσιν τοῦ προβλήματος.

Ἡ εἰρήνη καί συνύπαρξη τῶν λαῶν, γιά τήν ὁποία γίνεται λόγος στήν κοινή διακήρυξι, ἀναφερόμενη στόν «αὐθεντικό διαθρησκειακό διάλογο, μακράν τοῦ νά ἀποτελεῖ αἰτία συγκρητισμοῦ καί σύγχυσης» εἶναι κάτι τό καλό καί σημαντικό. Ἡ εἰρήνη, ὅμως, τοῦ Χριστοῦ, ἡ εἰρήνη τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς κάθε ψυχῆς εἶναι θεῖο δῶρο καί καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἶναι τό ζητούμενο καί ποθούμενο γιά τήν χριστιανική κοινωνία καί τόν κάθε συνειδητό Χριστιανό.

«Ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί Πατρός καί ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἴη μετά πάντων ἡμῶν, ἀδελφοί. Ἀμήν».

†ὁ Κυθήρων & Ἀντικυθήρων Σεραφείμ

[1] Νέος Συναξαριστής τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, Τόμος Δ’ , Δεκέμβριος, ἐκδ. Ἴνδικτος, Ἀθῆναι 2005, σελ. 47-48.

[2] Ἀρχιερατικόν, ἔκδοσις ἈποστολικῆςΔιακονίας, Ἀθῆναι 1999, Τάξις γινομένη ἐπί Χειροτονίᾳ Ἐπισκόπου, σελ. 111-112.