Ὁ μακαριστὸς π. Μᾶρκος Μανώλης γεννήθηκε στὴν Ἀθήνα τὸ 1937, ἀπὸ εὐλαβεὶς γονεῖς. Στὸ ἱερὸ μυστήριο τῆς βαπτίσεώς του ἔλαβε τὸ ὄνομα Χαράλαμπος.
Ἀπὸ μικρὸς ἦτο σκεῦος εὔχρηστο τοῦ Θεοῦ, μὲ σπάνιες φυσικὲς καταβολές: δυνατὴ σωματικὴ κράση, ἀρχοντικὴ παρουσία, φυσικὴ πραότητα.
Ὁ Κύριος μας τὸν κατεκόσμησε μὲ θεῖα Χαρίσματα: εὐφυΐα, μνήμη ἀπέραντη, εὐχέρεια λόγου, εὐρύτητα συλλήψεων.
Τὸ 1955 μετὰ ἀπὸ εἰσαγωγικὲς ἐξετάσεις ἐνεγράφη στὴν Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν.
Ὁ πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός, ὁμ. καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, σημειώνει:
«Ὁ ἀείμνηστος π. Μάρκος εἶχε τὴν σφραγίδα τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὰ νεανικά του χρόνια. Τὸν ἐγνώρισα τὸ 1958, ὡς πρωτοετὴς φοιτητής, εἰς τὸ Φοιτητικὸ Οἰκοτροφεῖον «Ἀπ. Παῦλος» τῆς Ἀδελφότητος «Ζωή». Ἀπὸ τὶς πρῶτες ἐντυπώσεις μου ἦταν ὅτι ἦταν κατὰ θείαν εὐδοκίαν –διὰ νὰ ὁμιλήσω μὲ τὴν γλώσσα τοῦ Ἀπ. Παύλου, «ἀφωρισμένος ἐκ κοιλίας μητρός» του (Γαλ. 1, 15) νὰ γίνει ποιμὴν λογικῶν προβάτων, ὁδηγῶν αὐτὰ εἰς νομὰς σωτηρίους. Ἐξέπληττε ὅλους μας ἀπὸ τότε ἡ πνευματικὴ ὡριμότητά του, ἡ ταπείνωση, ἡ πραότητα, ἡ ἀγάπη καὶ ἡ μόνιμη διάθεση διακονίας καὶ προσφορᾶς. Εὐγνωμονῶ τὸν Θεόν, ποὺ ἐγνώρισα ἀπὸ τὰ πρῶτα φοιτητικά μου χρόνια τὸν π. Μάρκο, διότι λειτουργοῦσε ἀνάμεσά μας ὡς «κανὼν ἀληθείας» καὶ πρότυπο χριστιανικοῦ ἤθους».
Ἀπὸ τὸ 1961, μὲ εὐλογία τοῦ πνευματικοῦ του, π. Χαραλάμπους Βασιλοπούλου, εἶχε τὴν εὐθύνη ἐκδόσεως τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐφημερίδος «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ».
Τὴν 12η Αὐγούστου 1965 σὲ ἡλικία 28 ἐτῶν ἐκάρη μεγαλόσχημος μοναχὸς στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἀσωμάτων Πετράκη ἀπὸ τὸν μακαριστὸ πνευματικό του, Ἁρχιμανδρίτη π. Χαράλαμπο Βασιλόπουλο, ἡγούμενο τότε τῆς Ἱερᾶς Μονῆς. Ἔλαβε τὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, τοῦ προμάχου τῆς Ὀρθοδοξίας.
Τὴν 22α Αὐγούστου 1965 χειροτονεῖται διάκονος στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἀσωμάτων Πετράκη.
Μετὰ 19 ἔτη, τὴν 6η Αὐγούστου 1984 χειροτονεῖται πρεσβύτερος ἀπὸ τὸν μακαριστὸ Μητροπολίτη Ἀττικῆς Δωρόθεο στὸν Ἱερὸ Ναὸ Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Κηφισιᾶς. Ἔλαβε τὸ ὀφφίκιο τοῦ Ἀρχιμανδρίτου καὶ διορίσθηκε ἐφημέριος καὶ πνευματικὸς – ἐξομολόγος στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίου Γεωργίου Διονύσου.
Γιὰ τὴν μαχητική του στάση ὑπὲρ τῆς ἀμωμήτου πίστεώς μας, τὸν ἀντιαιρετικὸ ἀγώνα τοῦ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ» καὶ τὴν καθαρότητα τῆς ζωῆς του, ὑπέστη πολλὲς διώξεις.
“Ἐξορίζεται” στὸ μετόχι τῆς Ἱ. Μ. Πετράκη, στὸν Ἅγιο Παντελεήμονα τῆς Βουλιαγμένης (1967), καὶ στὴν Ἱ. Μ. Ἁγ. Παντελεήμονος Πεντέλης (1970). Καὶ τὸ 1983 καλεῖται νὰ μεταβεῖ στὸ μετόχι τῆς Ἁγίας Τριάδος στὴν Πάρνηθα καὶ πάλι στὴν Ἱ. Μ. Ἁγ. Παντελεήμονος Πεντέλης (1984). Ἡ ἐντολὴ συνοδεύτηκε ἀπὸ διακοπὴ μισθοδοσίας καὶ διαγραφὴ ἀπὸ τὸ μοναχολόγιο τῆς Μονῆς. Ἀργότερα στὸ ἐξομολογητήριον τῆς Ἱ. Μονῆς Πετράκη ἐξομολογοῦσε πλῆθος πιστῶν.
Εἶναι ἐνδεικτικὴ ἡ ἐπιστολὴ πρὸς τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν Σεραφεὶμ τὸ 1983 τοῦ μακαριστοῦ σοφοῦ Μητροπολίτου Ἐλευθερουπόλεως Ἀμβροσίου.
«Μακαριώτατε, ὁ Διάκονος Μᾶρκος Μανώλης δὲν εἶναι ἐκ τῶν Κληρικῶν τῆς σειρᾶς. Εἶναι θεολόγος, πιστὸς καὶ ἄριστα κατηρτισμένος· εἶναι συνετός, πρᾶος, ἀγωνιζόμενος ἀνιδιοτελῶς καὶ μετ᾽ ἱεροῦ πείσματος ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ κατὰ τῶν συμφερόντων του. Εἶναι τὸ ἐγκαλλώπισμα τοῦ Κλήρου καὶ ὁ Πολυεδρικὸς Ἀδάμας, ποὺ ἀπαστράπτει καὶ κοσμεῖ τὸ Ἱερατεῖο τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς σας. Ὁ διωκόμενος Διάκονος οὐ μόνον ἀγογγύστως ὑπομένει διωγμόν, ἀλλὰ μὲ ὑπέρμετρον ζῆλον ὑπηρετεῖ τὴν Ἁγίαν Ἐκκλησίαν.
Καταπαύσατε, Μακαριώτατε, τὸν διωγμὸν καὶ προσευχηθῆτε, ἵνα ὁ Ἅγιος Θεὸς ἀναδεικνύῃ κατὰ τοὺς χαλεποὺς αὐτοὺς καιροὺς καὶ ἄλλους κληρικοὺς πεπροικισμένους διὰ προσόντων καὶ ἀρετῶν δι᾽ ὧν ὁ Κύριος ἔχει προικίσει τὸν συμπαθέστατον καὶ ἀγαπητὸν Διάκονον π. Μᾶρκον Μανώλην».
Ἀπὸ τὴν ἡμέρα τῆς χειροτονίας του, εἰς πρεσβύτερο, μέχρι τῆς κοιμήσεώς του, λειτουργοῦσε κάθε ἡμέρα, στὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Διονύσου Ἀττικῆς καὶ σὲ ἄλλους Ἱ. Ναούς. Ἡ θεία λειτουργία ἦτο τὸ κέντρο τῆς ζωῆς του. Εἶναι ὁ κτήτωρ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Διονυσίου Διονύσου, μὲ τὴν συνδρομὴ τῶν πνευματικῶν του παιδιῶν τοῦ Διονύσου καὶ τῶν ἄλλων περιοχῶν.
Ἐργάστηκε ὡς ἐξομολόγος – πνευματικός, ὅσον ὁλίγοι. Ἦτο ὁ μόνος πνευματικὸς «ποὺ ἀναζητοῦσε τὸ ἀπολωλὸς πρόβατον» καὶ πήγαινε σὲ διαφόρους Ἱ. Ναοὺς κάθε ἡμέρα γιὰ ἐξομολόγηση, ὅλο τὸ χρόνο, χωρὶς διακοπή.
Στὸ Νοσοκομεῖο ΚΑΤ κάθε Πέμπτη ἐξομολογοῦσε τοὺς ἀσθενεῖς.
[su_column size=”1/3″]
[/su_column]
Ἐπὶ 26 χρόνια κάθε Τετάρτη καὶ Σάββατο ἐπισκεπτόταν τὶς φυλακές. Στὸν Κορυδαλλό, στὸν Αὐλώνα καὶ σὲ ἄλλες περιοχὲς τῆς Πατρίδας μας, ἔδινε παρηγοριά, ἐλπίδα, ὑλικὴ καὶ πνευματικὴ βοήθεια, μὲ τὴν ὁμάδα τῶν πνευματικῶν του παιδιῶν, ποὺ τὸν συνόδευαν, στοὺς δικαίως ἢ ἀδίκως φυλακισμένους ἀδελφούς μας.
Εἶχε δημιουργήσει στὴν Ἐνορία ποὺ διακονοῦσε, ἐπιτροπὲς μέριμνας γιὰ τὰ Κατηχητικὰ Σχολεῖα, παιδικὴ χορωδία, ἐπιτροπὴ ἐπικοινωνίας μὲ τὰ Σχολεῖα γιὰ τὸν σχολικὸ ἐκκλησιασμό, τμήματα ἐκμάθησης βυζαντινῆς μουσικῆς, ἑλληνικῶν παραδοσιακῶν χορῶν, ἁγιογραφίας, παιδικῆς ζωγραφικῆς καὶ ἐξωτερικῆς ἱεραποστολῆς, μὲ δυνατότητα φιλοξενίας παιδιῶν ἀπὸ Σερβία, Ρουμανία, Πολωνία, Ρωσία. Συνέστηκε ἐπιτροπὴ προγραμματισμοῦ ὁμιλιῶν, κύκλου μελέτης Ἁγίας Γραφῆς καὶ καθιέρωσε γεύματα ἀγάπης κατὰ τὸ πρότυπο τῶν πρώτων χριστιανῶν.
Ὑπῆρξε ὁ ἄνθρωπος τῆς ὀρθῆς πίστεως, τῆς μεγάλης ταπεινώσεως καὶ τῆς ἀπέραντης ἀγάπης.
Ἔζησε ἀγωνιζόμενος, τὸν καλὸν ἀγώνα ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας, κατὰ τῶν αἱρέσεων, καὶ ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ 16 Ἀπριλίου 2010, μετὰ ἀπὸ ὀλιγοήμερη ἀσθένεια. Πρὶν 40 χρόνια, τὴν ἴδια ἡμέρα, δηλ. τὴν 16ην Ἀπριλίου 1970 ἐκοιμήθη ὁ ἅγιος Γέροντας π. Ἀμφιλόχιος Μακρής, ποὺ ὐπεραγαπούσε τὸν π. Μᾶρκο καὶ ἐκτιμούσε πολὺ τοὺς ἀγώνες του.
Ὑπῆρξε φωτεινὸ ὁρόσημο στὴν ἐποχή μας. Πιστεύομε ὅτι τὸ ἅγιο παράδειγμα του, θὰ ἐμπνεύσει καὶ ἄλλα πρόσωπα νὰ μιμηθοῦν τὸν μιμητὴ τῶν ἁγίων Πατέρων, γιὰ νὰ ἀγωνισθοῦν τὸν καλὸν ἀγώνα τῆς Ὀρθοδόξου πίστεώς μας.
Ἐλπίζουμε ὅτι ἀπὸ τὸν οὐρανό, παρακαλεῖ τὸν Κύριόν μας νὰ ἀναδείξει καὶ ἄλλους ἐργάτες στὸν ἀγρὸν Του, μὲ τὸν ἴδιο ζῆλο, ἀλλὰ καὶ μὲ τὶς ἴδιες καταβολὲς καὶ προϋποθέσεις.
Ὅσο καὶ νὰ προσπαθοῦμε νὰ περιγράψουμε τὰ χαρακτηριστικὰ τῆς ὁσιακῆς ζωῆς του, δὲν μποροῦμε γιατὶ ὅπως γράφει ἡ καθηγήτρια κ. Ἑλένη Παναγιωτοπούλου – Κουρτίδου:
«Γράφω λέξεις, φράσεις. Κι ὅλες τὶς βρίσκω μικρὲς καὶ ἀσήμαντες. Πῶς νὰ ἐκφράσεις μὲ λόγια τὴν ἄρρητη πραότητα στὴ μορφή, τὴν παιδικὴ ἀθωότητα στὰ μάτια, τὸ ἄκακο χαμόγελο, τὴν ἀφοπλιστικὴ ἁπλότητα στοὺς τρόπους, τὴν ἐλαφρὰ γυρτὴ κορμοστασιὰ ἀπὸ τὴν ταπείνωση καὶ ἀπὸ τὸ ὁλοκληρωτικὸ δόσιμο στὸ Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους, τὴν εἰκοσιτετράωρη καθημερινὴ θυσία, γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία ποὺ σὰν λιβανωτὸς ἀνέβαινε στὸ θρόνο τῆς Χάριτος; Ὅσο κι ἂν προσπαθήσω, δὲ βρίσκω τὶς κατάλληλες φράσεις. Μόνο ἡ ψυχὴ ἔχει ἕνα ἄλλο κώδικα, γιὰ νὰ ἀποτυπώνει τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἀποκαλύπτονται στοὺς ἀνθρώπους μέσῳ ἑνὸς ἐκλεκτοῦ, ποὺ ἔρχεται πάντα, σὲ ὅλες τὶς ἐποχές, ἀκόμα καὶ στὶς ζοφερὲς μέρες μας. Γιατὶ τὸν εἴδαμε, τὸν ζήσαμε, τὸν νιώσαμε καὶ χρωστᾶμε εὐγνωμοσύνη στὸ Θεό, γιατὶ μᾶς τὸν χάρισε αὐτὰ τὰ χρόνια. Τώρα πῆγε ἐκεῖ ποὺ πάντα ἀνῆκε, στὸν Οὐρανό. Νιώθουμε ὀρφανεμένοι ἀπὸ τὴν αἰσθητὴ παρουσία του. Χάσαμε τὸν πατέρα ποὺ κοιμήθηκε μέχρι τὴν κοινὴ ἀνάσταση. Κερδίσαμε ὅμως ἕνα ἱκέτη, ποὺ θὰ πρεσβεύει ἀκοίμητος ἐκεῖ ψηλὰ γιὰ τὴ σωτηρία μας».
Ὁ σεβαστὸς π. Γεώργιος Μεταλληνὸς μᾶς ὑπενθυμίζει:
«Ναί, ὁ π. Μᾶρκος ἦταν «γεννημένος» Ποιμένας καὶ Πνευματικὸς Πατέρας. Καὶ εἶναι βέβαιον ὅτι παραμένει εὐχέτης πρὸς Θεὸν δι᾽ ὅλους μας, ποὺ μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ ἔχουμε ἐνταχθῆ εἰς τὸν ὑπὲρ Πίστεως ἀγώνα, ἡγετικὴ μορφὴ τοῦ ὁποίου, ἀθόρυβα καὶ ἀνεπίδευτα, ὑπῆρξε ἐκεῖνος. Διότι αὐτὸ ἦταν ἡ μεγάλη ἀρετή του. Νὰ ἡγεῖται καὶ νὰ ἐμπνέει, σὲ κρίσιμες στιγμὲς μάλιστα, μὲ σεμνότητα, πραότητα καὶ σοφία, χωρὶς τὴν ἐλαχίστη διάθεση αὐτοπροβολῆς. Ὁ ἀείμνηστος π. Μᾶρκος παραμένει γι᾽ αὐτὸ Ἀδελφός, Φίλος, Συμπαραστάτης καὶ Ὁδηγὸς στὸν ἀγώνα καὶ τὴν ζωή μας. Αἰωνία Του ἡ μνήμη!».