Ἐπιμέλεια τοῦ π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου †, Δρ. Θεολογίας, Δρ. Φιλοσοφίας
14ον
Στὴ νέα του «οἰκογένεια» προσφέρεται συνήθως «ἡ νέα ἀλήθεια». Μὲ ὅσο μεγαλύτερη σαφήνεια εἶναι ὁριοθετημένη ἡ «συνταγὴ» τῆς ὁμάδας, τόσο «μεγαλύτερη δύναμη ἀσκεῖ στὰ θύματά της. Καὶ αὐτὴ ἡ ὁριοθέτηση δὲν ἀναφέρεται 0μόνο στὴν προηγούμενη πίστη τῶν θυμάτων, ἀλλὰ καὶ στὶς ἄλλες ὁμάδες ποὺ προσφέρουν τὶς δικές τους λύσεις. Ἐκεῖ μέσα στὴν ὁμάδα, ὁ καθένας γνωρίζει τὴ θέση του καὶ προπαντὸς γνωρίζει τὸν «πατέρα» ποὺ θὰ τὸν ἀπαλλάξει ἀπὸ ἐνοχλητικὲς ἀποφάσεις καὶ κρίσεις ποὺ ἀναφέρονται σὲ ὁποιοδήποτε ζήτημα.
Ὅταν κανεὶς ἐνταχθεῖ σὲ μιὰ τέτοια ὁμάδα, δηλαδὴ ὅταν κλείσει πίσω του ἡ πόρτα τοῦ «παραδείσου», ἀκολουθεῖ ἡ σκληρὴ πραγματικότητα.
Ἀντὶ τῆς «ζεστασιᾶς» ἔρχονται οἱ σκληρὲς ἀπαιτήσεις. Ἀντὶ γιὰ ἐρωτήσεις-ἀπαντήσεις ἔρχεται ἡ στερεότυπη φρασεολογία ποὺ παίρνει τελετουργικὸ χαρακτῆρα καὶ ἀντὶ γιὰ τὴν ἀναμενόμενη ἐλεύθερη προσωπικὴ ἀνάπτυξη, ἔρχεται ἡ ἀπαγόρευση τῶν σχέσεων μὲ τὸν ἔξω κόσμο καὶ ἡ πληροφόρηση μονοπωλεῖται μέσα ἀπὸ τὸ «χρυσὸ κλουβὶ» τῆς ὁμάδας.
Τώρα πλέον ὁ ἔξω κόσμος ἔπαυσε νὰ ὑπάρχει, λογίζεται μόνο πεδίον Ἱεραποστολῆς στὴν ὑπηρεσία τῶν σκοπῶν τῆς ὁμάδας. Ἡ ἀλλαγὴ τῆς προσωπικότητας, ποὺ συντελεῖται ἑρμηνεύεται πολλὲς φορὲς ὡς θέλημα ἀνωτέρων δυνάμεων καὶ ἐνισχύεται ἀκόμη καὶ μὲ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ ὀνόματος. Τὸ παλαιὸ ὄνομα, λόγου χάρη τὸ χριστιανικό, συνδέεται μὲ τὸν ἔξω κόσμο, ποὺ λογίζεται κόσμος τοῦ κακοῦ. Κάθε ἀμφιβολία ἢ ἀντίδραση δὲν ἐπιτρέπεται μέσα στὴν ὁμάδα, λογίζονται σημεῖα τοῦ κακοῦ καὶ πρέπει νὰ ξεριζώνονται. Ἔτσι τὸ θῦμα ὑφίσταται μία μεθόδευση ὅμοια μὲ τὴν πλύση ἐγκεφάλου.
Γίνεται φανερὸ ὅτι οἱ συνέπειες τῆς ἐντάξεως σ’ αὐτὲς τὶς ὁμάδες εἶναι καταλυτικὲς γιὰ τὴν προσωπικότητα τῶν θυμάτων. Ἀποκοπὴ ἀπὸ τὴν οἰκογένεια, τὸ περιβάλλον, τὸ σχολεῖο, τὴν ἐργασία· προσφορὰ ὁλόκληρης τῆς ἰδιωτικῆς περιουσίας καί, σὲ μερικὲς περιπτώσεις, φυγάδευση στὸ ἐξωτερικό· ἀφαίρεση τοῦ διαβατηρίου, ξύρισμα τοῦ κεφαλιοῦ.
Εἰδικὰ γιὰ τὶς οἰκονομικὲς ἀπαιτήσεις τῶν ὁμάδων αὐτῶν, στὴν Ἔκθεση τῆς Ὁμοσπονδιακῆς Κυβέρνησης τῆς Αὐστρίας (1987) ἀναφέρεται:
«Στὰ μέλη ὑποβάλλεται μεταξὺ ἄλλων ἡ ἀντίληψη ὅτι ἡ ἰδιοκτησία καὶ τὸ προσωπικὸ κέρδος πρέπει νὰ ἀπορριφθεῖ. Ἀκόμη καὶ μιὰ ἐνδεχόμενη κληρονομιὰ πρέπει νὰ παραχωρηθεῖ στὴν ὀργάνωση». Πέρα ἀπὸ αὐτό.
Πολλὲς ὁμάδες ἀπαιτοῦν ἀπὸ τὰ μέλη μεγάλα ποσὰ γιὰ τὴν παρακολούθηση σεμιναρίων, καθὼς καὶ ἐξαντλητικὴ ἐργασία γιὰ τοὺς σκοποὺς τῆς ὀργάνωσης.
Αὐτὴ ἡ ἀντίθεση ἐξηγεῖται στὰ μέλη μὲ τὸν ἰσχυρισμὸ ὅτι ἡ ὀργάνωση χρειάζεται χρήματα «γιὰ τὸ μεγάλο σκοπό, τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου». Βέβαια ἡ ὀργάνωση ἀποκρύπτει ἀπὸ τὰ μέλη τὸ ὅτι ὁ φύρερ ἔγινε ἤδη ἑκατομμυριοῦχος, ὅτι ἔπεσαν θύματα ἐκμεταλλεύσεως ἀπὸ αὐτὸν τὸν φύρερ καὶ ὅτι οἱ οἰκονομικοπολιτικοὶ σκοποὶ ἀποτελοῦν βασικὴ ἐπιδίωξη τῆς ὁμάδας.
Ἂν οἱ νέοι ἄνθρωποι, ἔξω ἀπὸ τὴν ὀργάνωση, ἀπέρριπταν κάθε αὐθεντία καὶ τὶς ἐπιταγές της, καθὼς καὶ τὴν ὅποια χειραγώγηση, τώρα, μέσα στὴν ὁμάδα, μὲ τὶς προσεκτικὲς μεθοδεύσεις της, ὁδηγοῦνται σὲ ἀπόλυτη ὑποταγὴ τὴν ὁποία ἐκλαμβάνουν ὡς ἀποτέλεσμα «ἐλεύθερης συγκατάθεσης» καὶ «ἐλεύθερης ἐπιλογῆς». Δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ ἀντιληφθοῦν τὶς μεθοδεύσεις αὐτὲς καὶ τὴν πλύση ἐγκεφάλου ποὺ ὑφίστανται.
Στὰ μέλη ὑποβάλλεται ἡ πίστη πὼς οἱ ὑψηλοὶ σκοποὶ καὶ τὰ μεγάλα ἰδεώδη τῆς ὀργάνωσης θὰ ἐπιτευχθοῦν μόνο μὲ τὴν ὁλοκληρωτικὴ συμμετοχὴ καὶ δραστηριότητα. Αὐτὸ μπορεῖ νὰ σημαίνει συνεχῆ μελέτη τῶν κειμένων τοῦ «Δασκάλου», συνεχῆ περιπλάνηση στὸ δρόμο γιὰ τὴν ἀναζήτηση καὶ τὸν προσηλυτισμὸ νέων ὀπαδῶν, συνεχῆ ἄσκηση μὲ τὴ βοήθεια τοῦ λεγόμενου “Ἠλεκτρομέτρου” τῆς σαηεντόλοτζυ, σκληρὲς πρακτικὲς γιὰ τὸν «καθαρισμὸ» καὶ τὴν ἀπομάκρυνση τῶν «δηλητηρίων» τοῦ σώματος, ὅπως λόγου χάρη, ἀφαίρεση τοῦ ὕπνου, τοῦ φαγητοῦ, ἢ πολύωρος ἱδρώτας μέσα σὲ σάουνα. Ἐπίσης πολύωρη ζητιανιὰ στοὺς δρόμους, συνδυασμένη συνήθως μὲ τὴν προσφορὰ ἐντύπων «δωρεὰν» κ.ο.κ.
Τὸ ὅτι μ’ αὐτὸ τὸν τρόπο τὸ θῦμα ὁδηγεῖται σὲ κατάσταση βαθμιαίας ἀλλοιώσεως τῆς προσωπικότητας, αὐτὸ δὲν γίνεται ἀντιληπτό. Χωρὶς νὰ τὸ ἀντιληφθοῦν τὰ θύματα, παρακινοῦνται νὰ ἐπισκέπτονται ὅλο καὶ περισσότερο τὸ κέντρο, νὰ περνοῦν τὴ μέρα τους ἐκεῖ ἢ καὶ νὰ ἐγκατασταθοῦν ἀκόμη στὸ κοινόβιο τῆς ὀργάνωσης. Δὲν παρατηροῦν ὅτι μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο ὁ ἐπηρεασμὸς καὶ ἡ ἐξάρτηση γίνεται τόσο δυνατή, ὥστε δὲν εἶναι πλέον σὲ θέση νὰ ζήσουν χωρὶς αὐτ