Ο κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων

Share:

«Και βαλούσιν αυτούς εις την κάμινον του πυρός. Εκεί έσται ο κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων» (Ματθ. ιγ  50).
Δηλαδή. Και θα τους ρίξουν τους πονηρούς ανθρώπους στο αναμμένο καμίνι της αιωνίου κολάσεως. Εκεί θα είναι ο κλαυθμός και το τρίξιμο των δοντιών.
• Αλλά τι είναι κόλαση; Λέγει ο Αγ. Νικόδημος: Είναι τόπος όλων των τιμωριών, όλων των ποινών και όπου ποτέ δεν ευρίσκεται καμμία ανάπαυση. Είναι το να απελπίζεται κάποιος για πάντα χωρίς θεραπεία. Ω τι φοβερό είναι τούτο το πάντοτε! Ω τι ανυπόφορος είναι αυτή η αιωνιότης!».
Το κυριώτερο όμως, συνεχίζει ο Αγ. Νικόδημος, είναι το να υστερηθή κάποιος τον Θεό για πάντα.
• Επίσης ο Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος τονίζει: «Ω της ανοσίας, ω της φιλαμαρτήμονος ψυχής! Διότι των φοβερών λόγων καταφρονούν και των πραγμάτων θέλουν μάθει την κόλαση. Κανένας λοιπόν δεν θα αποφύγη την κόλαση και την τιμωρία, εάν πρώτα δεν λύση εδώ τις αμαρτίες του δια της εξομολογήσεως και της γνήσιας Μετάνοιας. Διότι, όπως τους κακοποιούς ανθρώπους τους πάνε δεμένους με αλυσίδες στο δικαστήριο, έτσι και τους αμαρτωλούς, οι δαίμονες τους φέρουν στην κόλαση με τα δεσμά των αμαρτιών τους στο φρικτό και φοβερό κριτήριο του Θεού».
• Κάποτε εκεί που περπατούσε στην έρημο ο Άγιος Μακάριος βρήκε πεταμένο στο έδαφος ένα κρανίο ανθρώπινο. Ενώ το κούνησα λιγάκι με το ραβδί, λέγει ο Όσιος, το κρανίο μου μίλησε.
Του λέγω τότε: Συ ποιός είσαι;
Μου απάντησε το κρανίο.
-Εγώ ήμουν ιερέας των ειδώλων και των εθνικών, που έμενα εδώ σε αυτόν τον τόπο. Εσύ είσαι ο Μακάριος, που έχεις το Άγιο Πνεύμα μέσα σου. Όταν λυπηθής όσους είναι στην κόλαση και προσευχηθής γι’ αυτούς, τότε βρίσκουν παρηγορία.
-Ποιά είναι η παρηγορία και ποιά η κόλαση; Του λέγω.
Μου απαντά.
-Όσο απέχει ο ουρανός από την γη, τόση είναι η φωτιά κάτω από μας• στεκόμαστε δε από τα πόδια έως το κεφάλι μέσα στη φωτιά. Δεν μπορούμε να κοιτάξουμε κάποιον πρόσωπο με πρόσωπο. Αλλά η ράχη του ενός είναι κολλημένη στην ράχη του άλλου. Όταν λοιπόν προσεύχεσαι για μας, βλέπει κάπως ο ένας το πρόσωπο του άλλου. Αυτή είναι η παρηγορία. Και έκλαιγα τότε και είπα:
– Αλλοίμονο στη μέρα όπου γεννιέται ο άνθρωπος.
Του λέγω έπειτα.
– Είναι άλλο χειρότερο βάσανο;
Μου λέει το κρανίο.
– Μεγαλύτερο βάσανο είναι κάτω από μας.
Του λέγω. Και ποιοί είναι εκεί;
Μου απάντησε το κρανίο.
– Εμείς, επειδή δεν γνωρίσαμε τον Θεό, βρίσκουμε κάποιο έλεος. Όσοι όμως τον γνώρισαν και τον αρνήθηκαν και δεν έκαναν το θέλημά του, από κάτω μας είναι.
Πήρα τότε το κρανίο και το έθαψα.
• Ο Άγιος Παΐσιος επισημαίνει:
«- Γέροντα, μερικοί δεν πιστεύουν ότι υπάρχει κόλαση και Παράδεισος.
– Δεν πιστεύουν ότι υπάρχει κόλαση και Παράδεισος; Πως είναι δυνατόν οι νεκροί να μείνουν στην ανυπαρξία, αφού είναι ψυχές; Ο Θεός είναι αθάνατος και ο άνθρωπος είναι κατά χάριν αθάνατος. Επομένως αθάνατος θα είναι και στην κόλαση. Ύστερα τον Παράδεισο και την κόλαση τα ζη η ψυχή μας σε ένα βαθμό και από αυτήν τη ζωή, ανάλογα με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Όταν κάποιος έχει τύψεις συνειδήσεως και νιώθει φόβο, ταραχή, άγχος, απελπισία, η είναι κυριευμένος από μίσος, από φθόνο κ.λπ., τότε ζη την κόλαση. Ενώ, όταν μέσα του υπάρχει αγάπη, χαρά, ειρήνη, πραότητα, καλοσύνη κ.λπ., τότε ζη τον Παράδεισο. Όλη η βάση είναι η ψυχή, γιατί αυτή είναι που αισθάνεται και τη χαρά και τον πόνο. Να, πήγαινε σε ένα πεθαμένο και πες του τα πιο ευχάριστα πράγματα, λ.χ. «ήρθε ο αδελφός σου από την Αμερική» κ.λπ., δεν θα καταλάβη τίποτε. Αν του σπάσεις τα χέρια, τα πόδια, πάλι δεν θα καταλάβη. Επομένως η ψυχή είναι που αισθάνεται. Αυτά όλα δεν τους προβληματίζουν; Η, ας υποθέσουμε, βλέπεις ένα ωραίο, ένα ευχάριστο όνειρο, χαίρεσαι, χτυπάει γλυκά η καρδιά σου και δεν θέλεις να τελειώση. Ξυπνάς και στενοχωριέσαι, γιατί ξύπνησες. Η βλέπεις ένα άσχημο όνειρο, ότι έπεσες λ.χ. και έσπασες τα πόδια σου, και υποφέρεις, κλαις. Από την αγωνία σου ξυπνάς με δάκρυα στα μάτια, βλέπεις ότι δεν έπαθες τίποτε, και λες: «Ευτυχώς όνειρο ήταν!». Δηλαδή συμμετέχει η ψυχή. Από ένα άσχημο όνειρο υποφέρει κανείς περισσότερο από ο,τι στην πραγματικότητα, όπως και ο άρρωστος υποφέρει πιο πολύ τη νύχτα απ’ ο,τι την ημέρα. Έτσι και όταν πεθάνη ο άνθρωπος, αν πάη στην κόλαση, θα είναι πιο οδυνηρό. Σκεφθείτε να ζη κανείς ένα αιώνιο εφιαλτικό όνειρο και να βασανίζεται αιώνια! Εδώ δεν μπορείς να αντέξης για λίγα λεπτά ένα άσχημο όνειρο, άντε τώρα αιώνια – Θεός φυλάξοι – να είσαι μέσα στη θλίψη. Γι’ αυτό καλύτερα να μη πάμε στην κόλαση. Εσείς τι λέτε;
– Τόσον καιρό, Γέροντα, κάνουμε αγώνα να μη πάμε στην κόλαση• λέτε, εκεί να καταλήξουμε;
– Αν δεν έχουμε μυαλό, εκεί θα πάμε. Εγώ εύχομαι η όλοι στον Παράδεισο η κανένας στην κόλαση… Καλά δεν λέω; Είναι πολύ βαρύ, μετά από όσα έκανε ο Θεός για μας τους ανθρώπους, να πάμε στην κόλαση και να Τον λυπήσουμε. Ο Θεός να φυλάξη, όχι μόνον άνθρωπος, αλλά ούτε πουλί να μη πάη στην κόλαση.
Ο Καλός Θεός ας μας δώση καλή μετάνοια, για να μας βρη ο θάνατος σε καλή πνευματική κατάσταση και να αποκατασταθού­με στην Ουράνια Βασιλεία Του. Αμήν».

Previous Article

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Next Article

Η πολιτική των κομμάτων ευθύνεται δια την μείωσιν του πληθυσμού