Ὁ Σεβ. Ἀργολίδος ἐδημοσίευσε κείμενον μὲ τίτλον «Ἡ ἀγελάδα καὶ τὸ ἐμβόλιον». Μεταξὺ ἄλλων ἀναφέρει καὶ τὰ ἀκόλουθα:
«Ἀκούγεται ὅτι θὰ ὑπάρξει ὑποχρεωτικὸς ἐμβολιασμός. Οἱ εὐαίσθητοι στὶς δημοκρατικὲς διαδικασίες, ἀντιδροῦν καὶ μιλοῦν γιὰ ἀντισυνταγματικότητα. Δὲν ἀμφιβάλλω οὔτε συμφωνῶ μὲ δικτατορικὲς μεθόδους. Ὅμως ὅταν κάποιοι γίνονται δημόσιοι κίνδυνοι; Ὅταν τὸ παιδί σου παίζει μὲ τὰ σπίρτα πάνω ἀπὸ ἕνα καζάνι βενζίνη, δὲν συζητᾶς, οὔτε χάνεις τὸν χρόνο σου νὰ τοῦ ἐξηγήσεις. Γιατί δὲν θὰ προλάβεις. Τοῦ ἁρπάζεις τὰ σπίρτα ἀπὸ τὰ χέρια… Ὅταν ἕνας ἄλλος κουβαλάει ἕνα μπουκάλι μὲ βιτριόλι, δὲν ἀνοίγεις συζήτηση, τοῦ ἁρπάζεις τὸ μπουκάλι ἀπὸ τὰ χέρια…».
Αὐτὸ ποὺ δὲν ἔχει κατανοήσει ὁ Σεβασμιώτατος εἶναι ὅτι δὲν πρέπει νὰ συγκρίνωμεν ἐντελῶς ἀνομοίας καταστάσεις. Ὅποιος θεωρεῖ ὅτι οἱ διαφωνοῦντες μὲ αὐτὸν εἰς ἕνα ἰατρικὸ-πολιτικὸν ζήτημα εἶναι ἀνώριμοι καὶ ἐπικίνδυνοι, ὁδηγεῖ ἐμμέσως εἰς τὴν θεσμοποίησιν τοῦ κρατικοῦ προληπτικοῦ παρεμβατισμοῦ μὲ ὀλεθρίους συνεπείας. Οἱοσδήποτε παρέχει «συγχωροχάρτι», διὰ νὰ καταστοῦν ὑποχρεωτικαὶ ἰατρικαὶ πράξεις μᾶς ἐπιστρέφει εἰς τὴν περίοδον τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου… Ἀναλογίζεται τί θὰ ἀπογίνουν ἄνθρωποι ποὺ διώκονται ἀπὸ τὴν ἐργασίαν τους, ἐπειδὴ ἁπλῶς φοβοῦνται;