(Προβληματίζει ἡ “ἐκλογολογικὴ” ἀγωνία κάποιων)
Τοῦ κ. Β. Χαραλάμπους, θεολόγου
Πολλοὶ ἀπὸ αὐτούς, οἱ ὁποῖοι δοκίμασαν τὴν ἄλλη “χαρά”, ἀπὸ τὴν ἔκπτωση τοῦ Ἐπισκόπου Τυχικοῦ ἀπὸ τὸν Μητροπολιτικὸ θρόνο τῆς Πάφου, ἐκλαμβάνουν τὴν ἔκκλητο προσφυγή του στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ὡς ἁπλὰ θέμα χρονικῆς παράτασης.
Δὲν ἀναφερόμαστε σὲ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν τὴν ἄποψη ὅτι, τελικὰ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο θὰ θεωρήσει σωστὴ τὴν ἀπόφαση τῆς πλειοψηφίας τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, γιὰ τὸ θέμα τοῦ Ἐπισκόπου Τυχικοῦ.
Ἀναφερόμαστε σὲ αὐτοὺς ποὺ ἡ ἱκανοποίηση ἀπὸ τὴν ἔκπτωση τοῦ Ἐπισκόπου Τυχικοῦ δὲν διασαλεύεται, καθότι συναρτᾶται ἀπὸ τὴ βεβαιότητα ὅτι τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο εἶναι “ὑποχρεωμένο” γι’ αὐτούς, τόσο ἀπὸ τὴ στάση τῆς πλειοψηφίας τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου στὴ Σύνοδο τῆς Κρήτης, ὅσο καὶ ἀπὸ τὴ στάση στὸ λεγόμενο Οὐκρανικὸ ἐκκλησιαστικὸ ζήτημα.
Ὅσον ἀφορᾶ τὸ λεγόμενο “Οὐκρανικὸ ἐκκλησιαστικὸ ζήτημα”, εἶναι ἀλήθεια πὼς δὲν εἶναι λίγο τὸ νὰ σωπαίνει κανεὶς στὸν ἀντιεκκλησιαστικὸ πόλεμο, ὁ ὁποῖος διεξάγεται σὲ βάρος τῆς μόνης ἀναγνωρισμένης ἀπὸ τὴν πλειοψηφία τῶν Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, Αὐτόνομης Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας.
Δὲν εἶναι λίγο τὸ νὰ σωπάσει κανείς, ὅταν οἱ ἱερόσυλοι στὴν Οὐκρανία πέταξαν τὸ Ἅγιο Δισκοπότηρο μὲ τὴ Θεία Κοινωνία στὸ δρόμο, μετὰ ποὺ διέκοψαν τὴ Θεία Λειτουργία, ξυλοκόπησαν τοὺς πιστοὺς καὶ προκάλεσαν καταστροφὲς στὸ Ναό.
Δὲν εἶναι λίγο τὸ νὰ σωπαίνει κανεὶς γιὰ τὴν ἀσέβεια τῶν ἐχθρῶν τῆς Ἐκκλησίας, στὴ Λαύρα Ποτσάεφ καὶ τὴ Μεγάλη Λαύρα τοῦ Κιέβου. Δὲν εἶναι εὔκολο νὰ σωπαίνει κανεὶς γιὰ τὴν ἀσέβεια ποὺ ἐπέδειξαν οἱ ἀρχὲς τοῦ καθεστῶτος Ζελένσκι σὲ βάρος τῶν Ἁγίων Λειψάνων. Δὲν εἶναι εὔκολο νὰ σωπαίνει κανεὶς μπροστὰ στὴ μανία τῶν ἐχθρῶν τῆς Ἐκκλησίας νὰ καταστρέφουν Ναοὺς καὶ ἁγίες εἰκόνες.
Δὲν εἶναι λίγο τὸ νὰ σωπαίνει κανεὶς σὲ τέτοιες βεβηλώσεις καὶ ἐγκλήματα τὴ στιγμὴ μάλιστα ποὺ ὁ ΟΗΕ ἔχει ἐπισήμως καταδικάσει αὐτά. Δὲν εἶναι λίγο τὸ νὰ σωπαίνει κανεὶς ἐδῶ στὴν Κύπρο, ὅταν ἡ μαρτυρικὴ Κύπρος ἀντιμετωπίζει μὲ πόνο τὶς συνεχιζόμενες βεβηλώσεις τῶν Ἱερῶν καὶ Ὁσίων της ἀπὸ τὸν Τοῦρκο εἰσβολέα.
Δὲν ἦταν λίγο νὰ σωπάσει κανεὶς γιὰ τὴν ἐθνοφυλετικὴ ἀσέβεια τῆς μὴ ἀναγνωρισμένης ἀπὸ τὴν μεγάλη πλειοψηφία τῶν κατὰ τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν “Αὐτοκέφαλης Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας” (“OCU”), ἡ ὁποία διέγραψε ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τὸν Ἅγιο Ἀλέξανδρο Νιέφσκι, ἕνα Ἅγιο ὁ ὁποῖος ἔσωσε τὸ Κίεβο ἀπὸ τὸν Παπισμό.
Δὲν εἶναι λίγο τὸ νὰ σωπαίνει κανείς, μπροστὰ σὲ αὐτοὺς ποὺ προσπάθησαν νὰ μᾶς διδάξουν ὅτι τὸ ἔγκλημα τοῦ σχίσματος, εἶναι “καλὸς ἀγώνας”, ποὺ τόσο εὔκολα διακηρύττουν.
Δὲν εἶναι λίγο τὸ νὰ σωπαίνει κανείς, μπροστὰ σὲ αὐτοὺς ποὺ προσπάθησαν νὰ μᾶς διδάξουν ὅτι ἦταν “καλὸς ἀγώνας”, σχισματικοὶ λαϊκοὶ νὰ ἐνδύονται ἱερατικὰ καὶ ἀρχιερατικὰ ἄμφια, ἐμπαίζοντας τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ προσποιούμενοι ὅτι “λειτουργοῦν”.
Δὲν εἶναι λίγο τὸ νὰ σωπαίνει κανείς, γιὰ τὴν ἐκχώρηση Αὐτοκεφαλίας χωρὶς τὴ συναίνεση τῆς πλειοψηφίας τῶν Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, μία πράξη ἡ ὁποία ἔγινε ὑπηρετικὴ τοῦ κλονισμοῦ τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητας, τὴ στιγμὴ ποὺ πρώτιστο κριτήριο στὸ ζήτημα τοῦ Αὐτοκεφάλου εἶναι ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἑνότητα.
Μὲ τέτοια βεβαιότητα γιὰ τὴν ἔκβαση τῆς ἐκκλήτου προσφυγῆς τοῦ Ἐπισκόπου Τυχικοῦ, ἐπακόλουθη εἶναι καὶ ἡ μεγάλη ἔγνοια κάποιων γιὰ “ἐπικείμενες” γι’ αὐτοὺς ἐκλογὲς γιὰ νέο Μητροπολίτη στὴν Πάφο. Δὲν πρέπει ὅμως νὰ τοὺς ἀδικοῦμε, γιατί τυχὸν ἐκλογικὴ ἀποτυχία γι’ αὐτούς, θὰ ἀποδιώξει τὴ μεγάλη ἱκανοποίηση ἀπὸ τὴν ἔκπτωση τοῦ Ἐπισκόπου Τυχικοῦ καὶ τότε ἡ “χαρά” των εἰς λύπην γενήσεται.
Ἡ ἐκλογολογικὴ ὀνοματολογία ἐκ μέρους κάποιων, προξενεῖ ἀπορία καὶ προβληματισμό. Συνάδει αὐτὸ μὲ τὴ γενικόλογη ἀναφορά τους περὶ ἀναμονῆς τῆς ἔκβασης τῆς ἐκκλήτου προσφυγῆς; Πρόκειται γιὰ ἀναμονὴ ἢ ἡ ἐκλογολογικὴ ἔγνοια κάποιων ποὺ καταδεικνύει τὴν ἔκκλητο προσφυγή, ὡς θέμα ἁπλὰ χρονικῆς παράτασης;